Uma Thurman

Met een zucht stapte Raven de bar weer uit. Hij hoopte maar dat hij het fout had, en er een andere meid was met een unieke zilvere haarkleur. Maar, de omschrijving van de bareigenaar kwam te goed overheen met het mentale plaatje dat hij van haar in zijn hoofd had gemaakt. In het gezelschap van een blonde jongen met een lange staart en een growlithe, wat hem dan weer totaal niets zei, en een groep breedgeschouderde mannen met een hoop tattoo's, waarvan hij gokte dat dat geen vrienden van haar waren. Hij vroeg zich gefrustreerd af hoe ze in godsnaam in een gevecht met zulk soort gasten was geraakt, maar hij was blij dat hij er als eerst gehoor van had gekregen en die taak niet bij een ander Team Rocket lid terecht was gekomen. Misschien was er nog een manier om dit op te lossen zonder de hogere autoriteiten erbij te halen. Ze hadden geluk dat het gevecht niet binnen was geëscaleerd en de bareigenaar hem enkel had benaderd om de overlast. Met een geïrriteerde blik in zijn ogen draaide de lange jongen in het zwart zich om naar zijn Lucario. "Vind haar," beveelde hij kort, en meer was er ook niet nodig om Luca zijn ogen te laten sluiten en op zoek te gaan naar een aura die ze ondertussen allebei al te goed kenden. Hij hield haar heus niet in de gaten. Niet altijd. Ze kon prima voor zichzelf zorgen, maar had vandaag wel weer bewezen dat ze een geweldig talent had om in de problemen te komen. En hij leek wel gestoord om zich er weer in te mengen, maar hij was lang geleden al niet meer in staat om vanaf de zijlijn toe te luisteren.

Het duurde niet lang voor Luca haar gelokaliseerd had. Ondanks de grote snelheid waarmee ze zich uit de voeten hadden gemaakt, waren ze niet ver gekomen. Raven zette zich weer in beweging en volgde zijn Lucario naar de zijstraat verderop in de stad. De avondklok kwam dichterbij. De straten begonnen langzaam leeg te raken en de lichten van de lantaarnpalen zouden zo uit gaan zodat enkel het maanlicht de stad nog kon verlichten. Toen hij stemmen opving en Seven een opmerking hoorde maken over diezelfde avondklok, twijfelde Raven geen moment en maakte hij zijn aanwezigheid kenbaar door op te spreken. "Dat lijkt mij inderdaad verstandig," zei hij, terwijl hij in het zicht stapte. Zijn stem was vlak, maar toch niet helemaal zonder emotie doordat hij niet tegen een vreemde sprak. De grijze, lege ogen zochten zich zonder iets te zien een weg naar haar gezicht en hij wierp haar een kwade uitdrukking. "Ik kreeg woord over je kleine knokpartij bij de bar," begon hij dreigend, maar zijn blik veranderde toen hij de geur van bloed rook. Met een vreemde mengeling van koffie, maar dat terzijde. Hij stapte op haar af en zocht snel naar verwondingen. "Hebben je ze pijn gedaan?" vroeg hij op serieuze toon, met plotseling de drang om precies hetzelfde bij die gasten aan te richten. Haar kennende hadden die al een paar flinke klappen gekregen, maar het voelde niet als genoeg als ze haar iets hadden aangedaan. Raven trok zijn wenkbrauwen in een ernstige frons, en had nog totaal geen aandacht geschonken aan de jongen die bij haar stond.

Toen ze vertelde dat ze een aantal klappen had gekregen, wilde hij zijn hand optillen om te controleren hoe erg de schade was. Maar de jongen zette zich voor haar en Raven stopte met zijn beweging door zijn vingers in een vuist te klemmen. Hij liet afkeurend zijn adem los, maar richtte zich weer tot Seven toen die hem de situatie begon uit te leggen. Desondanks Raven inderdaad een verklaring eiste, wist hij dat Seven nooit zo maar zonder reden met iemand op de vuist zou gaan, dus, hoe ongeloofwaardig haar verhaal ook klonk, had hij geen enkele reden haar niet te geloven. Zijn wenkbrauwen trokken zich in een frons op toen hij zich realiseerde dat dit allemaal was begonnen omdat ze servetjes waren gaan zoeken. Het verklaarde in ieder geval de sterke geur van koffie. Raven ontspande de uitdrukking op zijn gezicht, maar de kille blik vond vrijwel meteen zijn weg weer terug toen de jongen hem een bijdehante opmerking toe wierp. "En wie denk jij wel niet dat je bent?" gromde hij waarschuwend. De jongen moest oppassen met wat hij zei, of hij kon heel snel weer gaan rennen. Naast het feit dat Raven kwaad op hem was omdat hij Seven in een cafe met vijandige bodybuilders had gebracht, moest er nog een andere reden zijn waarom hij opeens het brandende verlangen voelde het joch iets aan te doen. Het beviel hem totaal niet hoe hij zich beschermend voor Seven opstelde, alsof ze opeens de beste maatjes waren. Was het.. Jaloezie? Raven drukte die gedachte weer weg en vernauwde zijn koude, pigmentloze ogen. "Zolang jij je niet kan gedragen in deze stad, is dat wel degelijk míjn zaak." Hij was niet van plan om vanavond aardig te gaan spelen.

Raven draaide zijn gezicht weer naar Seven, ongelovig dat ze het voor deze idioot opnam. In werkelijkheid probeerde ze deze onnodige ruzie te stoppen en gaf ze Aethan vervolgens ook een waarschuwing. Raven had absoluut geen interesse in de Growlithe die die bij zich had, maar hij liet de dreiging hangen in de hoop dat hij nu die bijdehante mond ging houden. Natuurlijk niet. En op dat moment was hij er klaar mee. Raven stapte naar voren en greep de jongen hardhandig bij zijn kraag, waarna hij hem omhoog hees zodat hij nog net zijn tenen had om op te steunen en al zijn energie zou moeten stoppen niet onder zijn greep te stikken. "Nog één zo'n opmerking," siste hij kwaad. "En het kwijtraken van die hond van je is het minste waar je je druk om moet maken." Om zijn woorden kracht bij te zetten, tilde hij de jongen nog wat hoger, om duidelijk te maken dat hij met de minste moeite die zielige kleine nek van hem kon breken. En hij was er bijna toe in staat ook.