Drifting in Shallow Seas

<sub>Hij had iets besloten. Hij was nu al bijna een maand in Hoenn zonder ook nog maar een spoor van de verloren Wingull. Natuurlijk kon hij niet al te veel verwachten: Hoenn was een grote regio met veel verschillende plekken en Pokémon. De Wingull kon overal zijn, maar na een maand was de jongen nog geen stap verder gekomen. Helemaal niks. Hij had nog geen Wingull gezien! Het was niet alsof Kasper haast had, helemaal niet zelfs. Het was niet echt alsof hij iets anders te doen had... Maar toch was het fijn als er iets van vooruitgang geboekt werd. Dan had hij ten minste het gevoel dat hij iets nuttigs deed hier. Tot nu toe had de jongen enkel gebieden en steden bezocht waar de gevleugelde soort Pokémon niet voorkwam. Als hij er dan een zag, was de kans dat het zijn Wingull was het grootst. Hij had meerdere keren van iemand gehoord dat hij de Pokémon soort ergens gezien had, maar iedere keer als Kasper er dan achteraan ging, vond hij niks. De Pokémon was dan al lang weg. Verder had hij eigenlijk ook vooral zich laten meesleuren in plaats van dat hij zelf actie ondernam. Soms vertrok de trein naar stad A eerder dan die naar stad B, en dan was het toch aantrekkelijker voor de eerdere trein te gaan. Zo eindigde de jongen dan weer in een geheel nieuwe stad. Soms zag hij posters en reclame van dingen die hem wel interessant leken en bezocht hij weer een nieuwe stad om er wat meer info over op te doen. Er was altijd wel iets waardoor hij weer ergens anders belandde, maar nu besloot de jongen eindelijk het heft in eigen handen te nemen. Hij zou nu gerichter en gefocuster gaan zoeken en zich minder snel af laten leiden.

De eerste verandering die hij gemaakt had in zijn manier van doen, was de plekken waar hij zocht. In plaats van naar gebieden te gaan waar Wingulls eigenlijk helemaal niet kwamen, kon hij veel beter naar een plek gaan waar ze wél waren! De kans dat de verloren Wingull zijn soortgenoten op ging zoeken was toch wel groot, althans, dat dacht Kasper. Hij zou ook naar een stad gaan als hij merkte dat hij verdwaald was. Hij zou zich ook onder de mensen voegen. Natuurlijk was er een groot verschil tussen mens en Pokémon, maar nog steeds was hij ervan overtuigd dat de Wingull slim genoeg was dit soort dingen zelf te bedenken. De Pokémon was in staat deuren te openen en de post naar zijn eigenares te brengen, dus kon het ook vast wel zijn soortgenoten terugvinden. Daarnaast was het toch ook een soort instinct achtig iets, om naar je soortgenoten te zoeken? Hoewel hij met mensen leefde, bleef de Pokémon tot op zekere hoogte een wilde Pokémon en zou hij dus ook altijd zo blijven denken. Hopelijk. Stiekem hoopte Kasper gewoon dat hij de Pokémon zo snel mogelijk kon vinden, zodat hij weer terug naar huis kon en de hele dag in zijn pyjama boeken kon lezen. Hij vond Hoenn leuk en hij vond reizen leuk en hij vond het prettig dat hij niet elke dag bedolven werd onder Pokémon (hij was nu enkel opgescheept met twee stuks), maar rondreizen en voor zichzelf zorgen kostte moeite. Hij was het niet gewend en het was bij nader inzien toch nogal abrupt geweest. Wellicht had hij zich thuis beter moeten voorbereiden voordat hij hals over kop op zo'n reis zou gaan... Ach, er was nu niks meer aan te doen. Hij was nu regio's ver weg van huis, dus was het beste wat hij kon doen zijn best doen.

Kasper had dus besloten een bezoek te brengen aan Mauville City. Het was een bruisende, leuke stad waar veel verschillende soorten Pokémon voorkwamen, waaronder dus ook de Wingull. Daarnaast was het het meest dichtbij hem en hoefde hij dus het minst lang te reizen, wat altijd fijn was. Eenmaal in de moderne/ouderwetse stad aangekomen, kreeg de jonge Breeder echter te maken met een ander probleem. Een lege portemonnee. Zonder geld kwam hij nergens, dat was een feit. In de wildernis, die er ook volop was, had het geen zak uit gemaakt of hij geld had, maar in de bruisende steden en havens kon hij niet zonder leven. Dus moest de jongen zijn zoektocht tijdelijk staken om wat centen te verdienen. Ach, zo erg was het niet. Kasper was een slimme, enigszins handige jongen. Hij was nuttig voor veel verschillende werkgevers, dus zo moeilijk zou het vast niet voor hem zijn. En inderdaad: Na enkele dagen rond gezocht te hebben en meerdere sollicitatieformulieren ingevuld en ingeleverd te hebben, kreeg hij een belletje. "Hallo, met Kasper Davis?" nam hij de telefoon op, een blik die als verwachtingsvol telde op zijn gezicht. "Hallo, meneer Davis. Ik heb hier jouw sollicitatieformulier voor me en ik zou u graag eens willen uitnodigen voor een gesprek!" Daar kikkerde de jonge Breeder van op. "Oh, mooi. Ik kan vanmiddag wel even langskomen?" antwoordde hij in een zachte stem, waarop de persoon aan de andere kant van de lijn zei dat dat dan geregeld was. Prima. Een baantje. Kasper schreef met zijn vrije hand de tijd en het adres op, bedankte de man nog eens en hing op. Het gesprek dat volgde duurde maar kort. De man leek direct onder de indruk te zijn van Kasper's kalme, calculerende persoonlijkheid en vond dat dat precies was wat hij nodig had. Wellicht niet praatgraag genoeg, maar hij zou het prima doen. Zo kreeg Kasper dus een baantje als serveerder in een gezellig restaurant. Hij zou als invaller voor een vaste medewerker werken, wat betekende dat hij maar vier dagen in dienst zou zijn. In die vier dagen verdiende hij echter genoeg om weer verder te kunnen en Kasper wilde sowieso niet te lang blijven. De baan was dus perfect voor hem en hij was, blijkbaar, perfect voor de baan. Twee dagen en een weekend later stond de jongen dus met een notitieblokje in zijn hand en een schort om zijn middel in een overvolle winkel. Het werkje wat zeker moeilijker dan hij had gedacht, maar zoals de winkeleigenaar al voorspeld had, wist hij alles te overzien en redelijk kalm te blijven. Top. De drie dagen die volgden waren niet heel anders, behalve dat Kasper nu veel beter wist wat hij in welke situatie moest doen en hij dus veel beter en sneller kon handelen. Doordat hij veel uren draaide kreeg hij goed betaald en blijkbaar vonden de klanten hem wel leuk, waardoor hij ook nog eens goede tips kreeg. Waarschijnlijk zou Kasper met dit korte maar krachtige baantje meer dan genoeg geld verdienen om de komende weken wel weer voort te kunnen. Mooi zo. Dat was het dit hectische baantje ook wel waard. Aan het eind van de vierde werkdag, begaf de blonde jongen zich dood op en met zijn schort over zijn arm gevouwen richting het kantoortje van zijn werkgever. Deze zat al klaar, lekker achterover buigend in zijn comfortabele bureaustoel met een brede grijns om zijn lippen. "Zo, Kasper, wat vond je er van?" vroeg hij nieuwsgierig terwijl Kasper de deur achter zich dicht deed en ging zitten. "Druk," antwoordde de jongen eerlijk. De oudere man moest er even om lachen. "Ja, druk was het zeker. Ik ben je erg dankbaar dat je zo hard kon werken en zo snel al van start kon. Hier heb je je salaris plus de fooi die je binnengehaald hebt. Als je je ooit nog eens interesseert in een vaste baan hier, ben je van harte welkom!" Het klonk alsof de man het praatje al veel te vaak herhaald had en de grijns die hij vervolgens naar Kasper lachte was net iets te breed, maar Kasper knikte desalniettemin. "Dank u wel. Ik zal er over nadenken," mompelde hij, hoewel hij nu al wist dat hij hier niet nog eens ging werken. Nee, als hij weer eens geld nodig had, zou hij wel iets wat rustigers gaan doen. Schilderijen maken en die verkopen, of zo. Als dat hem lukte. Als hij er nou een lange, Italiaans klinkende naam onder zette... Die kunst van tegenwoordig kon door een kleuter gemaakt worden, niemand zou het verschil tussen wat geklieder van een beginner en een professional merken.

Met een goed gevulde portemonnee en enorme wallen onder zijn ogen verliet de jongen die avond het restaurant als wederom een werkeloze. En daar was hij maar al te blij mee. De volgende dag gebruikte hij om lekker te slapen en te niksen in zijn hotelkamer, maar de dag daarna ging hij aan de slag. Hij was nu al meer dan een week in Mauvile City en had nog niks gedaan dat ook maar leek op zoeken naar zijn moeders verloren Wingull, dus werd het tijd dat hij er eens op uit ging. Nou, geen probleem. Hij kon dit. Hij pakte zijn tas in, checkte uit en verliet met vrij weinig motivatie en een lange dag voor de boeg het hotel. Het eerste wat hij deed was de Pokéballen uit zijn tas graaien en de twee 'trouwe' Pokémon tevoorschijn laten komen. "Ik wil dat jullie me gaan helpen met het zoeken van de Wingull, oké?" vroeg hij zijn Pokémon met een vlakke stem. Beide waren het van hem gewend en konden in de glinster in zijn ogen en het wringen van zijn handen zien dat hij het meende. Dus knikte de twee en gingen ze met de snuit tegen de grond en hun oogjes oplettend rondkijkend op speurtocht. Kasper zelf had ook een plannetje. Uit zijn tas haalde hij twee blikjes vis en een stuk brood. Hij opende de blikjes vis, scheurde het brood in kleine stukjes en ging op zoek naar een plas water. Stunky en Ponyta bleven bij hem in de buurt, hoewel hij hen alle vrijheid gaf voor zichzelf om op onderzoek uit te gaan. Uiteindelijk waren zij beter in het opsporen van Pokémon dan Kasper zelf. Hun zicht was scherper en hun neuzen gevoeliger en zij waren nou eenmaal zelf Pokémon. Zij begrepen tot op zekere hoogte hoe de Wingull in elkaar zat en wat hij in welke situatie zou doen. Wat Stunky en Ponyta echter niet konden en Kasper wel, wat vallen zetten. Niet muizenvallen of berenklauwen of iets dat zo gemeen en pijnlijk was, maar hele simpele en toch effectieve dingen. En dat alles kon bereikt worden met logisch nadenken. Kasper had de avond van tevoren het internet doorzocht om nog wat info te krijgen over Wingulls en Pokémon opsporen en was toen met een plan gekomen. Het was eigenlijk heel simpel: Wingulls hielden van vis. Dat was algemeen bekend. Mensen gooiden verder vaak brood naar de beesten, wat ze ook maar al te graag oppeuzelden. Vis en brood waren in de winkels te verkrijgen voor een prima prijsje. Kasper kon de beesten dus gemakkelijk lokken. Als zijn eerdere hypothese klopte en de Wingull inderdaad zijn soortgenoten opgezocht had, zou er een kans zijn dat hij tussen de groep Wingulls zou zitten die op de geur van de vis af zou komen. Hopelijk. Kasper was stiekem ook erg blij met zijn ideetje, omdat dat zou betekenen dat hij niet de Pokémon moest zoeken, maar dat ze naar hem zouden komen. Dat maakte alles natuurlijk veel gemakkelijker! Verder had hij ook goed opgelet dat hij een soort vis nam die enkel Wingulls lekker leken te vinden. Zo zou hij niet ook nog allerlei andere Pokémon aantrekken waar hij helemaal niet geïnteresseerd in was. Dan zou de vis ook minder snel opgaan en was de kans dat er nóg meer Wingulls kwamen ook weer groter. Al met al was het een strak plan dat haast niet mis kon gaan. Toen hij de vis in stukjes geprakt had en neergelegd had, ging hij met de stukjes brood in zijn handen iets verderop zitten. Het brood ging hij gebruiken om, net als de geur van de vis dat deed, de Pokémon te lokken. Hij wierp de afgescheurde stukjes voedsel met ongekende precisie in het water en op de oever en ja hoor, daar kwamen ze al. Eerst nieuwsgierig, bijna verlegen, maar toen ze de vis daar zagen liggen, stormden de voornamelijk witte vogels op de maaltijd af. Met hun luide stemmen riepen ze ook hun vrienden, familie en groepsleden en al snel krioelde het van de Wingulls. Direct sprong Kasper op en beende hij naar de groep Pokémon. Met enige moeite begon hij de Pokémon op te pakken en te bekijken. Als hij zijn moeders oh zo dierbare Wingull zou zien, zou hij het direct weten. Dat wist hij wel zeker. Maar dan moest de Pokémon er maar wel net tussen zitten... Terwijl hij zo aan het zoeken was, werd hij zo nu en dan gepikt, kreeg hij een vleugel tegen zich aan gewapperd of ging er een pootje op hem staan, maar verder was het toch wel aardig te doen.

Echter zonder geluk. Nog voordat alle vis en brood op was, had hij alle Wingulls al bekeken en had hij de Wingull waar hij naar zocht niet gevonden. Helaas. Met een zucht ging hij er even bij zitten om op adem te komen, terwijl hij met een frons over het rimpelloze water keek. Hij had waarschijnlijk niet al alle Wingulls in deze omgeving gehad, maar hij wist niet precies waar de rest zat. Eigenlijk zou hij er eentje moeten vinden en deze dan vervolgens moeten volgen naar zijn thuis-basis, om daar dan de tweede ronde van zijn zoektocht voort te zetten. Alle Wingulls waren er echter alweer vandoor gegaan en hij was nog best uitgeput van zonet. Misschien was het beter als hij even een pauze nam. Wat eten, wat drinken, even op adem komen en wat pleisters op de enkele schrammen die hij had opgelopen plakken. Daarna kon hij weer verder.

Net toen de jongen echter een sandwich tevoorschijn had gehaald, kwam Ponyta bezorgd aanhobbelen. Iets achter hem volgde een zenuwachtige Stunky, die nerveus met haar dikke staart heen en weer zwaaide. Met een frons op zijn gezicht keek de blonde Breeder toe hoe het tweetal hem benaderde. Ponyta leek het woord te nemen en brieste bezorgd. "Wat is er, Ponyta?" vroeg Kasper voorzichtig, die de sandwich weer in folie wikkelde en terug zijn tas in douwde. Wederom brieste de vlammende Pokémon, waarna hij met zijn kop opzij trok om aan te tonen dat Kasper hem moest volgen. Enigszins bezorgd stond de jongen op en volgde hij zijn Pokémon. Wat was er gebeurd, dat ze zo bezorgd waren? Ponyta en Stunky brachten hem naar een klein meertje ongeveer tien minuten lopen van de oever. Eerst snapte Kasper niet wat er te zien was, maar toen zag hij het wezen boven het water uit steken.

De Tentacool keek hem met scherpe, bijna dreigende ogen aan. Verbaasd keek Kasper naar zijn twee Pokémon en vroeg hij met zijn gezichtsuitdrukking alleen om uitleg. De Ponyta gaf deze door enkele passen te hinken, een pootje zielig in de lucht geheven. "Die Tentacool is... gewond?" vroeg Kasper aarzelend, waarna de Ponyta knikte. Oh. Oké. Kasper keek even twijfelend van de wilde Pokémon naar zijn 'trouwe' tweetal, maar besloot toen toch dat hij de ander moest helpen, als hij inderdaad gewond was. Hij liet zijn tas van zijn schouder en op de grond zakken en liep voorzichtig, met zijn handen geheven naar de Tentacool. "Ben je gewond? Ik kan je helpen," sprak de jongen in zijn zachte stem. De Tentacool bewoog wat verder van de oever terwijl hij een dreigend, sissend geluid maakte. Direct bleef Kasper stilstaan. "Heus, ik wil je helpen. Waar is je wond?" vroeg hij voorzichtig. De Tentacool maakte echter wederom een dreigend geluid en bewoog zich nog verder weg, maar door deze beweging kon Kasper een lelijke plek zien op de achterkant van zijn hoofd. Was de Pokémon aangevallen? Het leek alsof... Hij geëlektrocuteerd was daar. Ja, deze Pokémon was zwak tegen elektriciteit, dus dat kon kloppen. Een wond zoals deze kon Kasper echter niet helen... De Tentacool was waarschijnlijk in een gevecht beland met een Electric type Pokémon en was toen gewond geraakt. Of misschien had de Electric type Pokémon hém aangevallen. Kasper wist het niet en hij zou er waarschijnlijk ook nooit achter komen... "Ik zie het al. Laat me je meenemen naar een Pokémon Center, zij kunnen je helpen," zei de jongen zachtjes, maar de Tentacool was te bang van de wond om hem te vertrouwen. Ergens wilde Kasper gewoon zijn schouders ophalen, zich omdraaien en weglopen. Laat dat beest maar zitten. Hij wilt geen hulp, nou dan krijgt hij het ook niet.

Maar de jongen kon het niet over zijn hart verkrijgen dat te doen. Dat zou tegen alles wat hij geleerd had ingaan, dus moest Kasper maar iets anders bedenken. Eigenlijk moest hij de Pokémon kalmeren en dan met hem praten, maar dat duurde hem te lang. Dan zou hij ook nog het probleem hebben om de Pokémon, die toch best groot en zwaar was, helemaal mee de stad in de sleuren. Nee, dat was allemaal veel te onhandig en daar had Kasper geen zin in. Maar hij moest de Pokémon wel helpen... Zijn moeder had hem zo ongeveer elke dag verteld dat hij, als hij dat kon, Pokémon moest helpen. Zelf had ze ook tig gewonde Pokémon mee naar de fokkerij genomen om daar te verzorgen en iedere keer had ze om Kasper's assistentie gevraagd. Hij wist dus veel van Pokémon verzorgen. En dan had hij natuurlijk ook de entree-test voor de vooropleiding geneeskunde gedaan. Hij was in de weken dat hij zich daar voor voorbereidde ook steeds bezig geweest met de beste manieren om mensen te helpen. Helpen, helpen, helpen. Het was zo aanwezig in zijn verleden geweest, dat het het heden en de toekomst ook beïnvloedde. Ja, hij zou zijn best doen deze Pokémon te helpen, dat had hij al geweten op het moment dat Ponyta naar hem toegekomen was...

Een krankzinnig idee kwam dus in hem op. Nee, dat kon hij niet doen. Er zat helemaal geen logica in... En toch was het het enige idee waar Kasper mee kon komen en ergens loste het toch ook wel een groot deel van de problemen op. Het enige nadeel was dat hij de Tentacool dan wel eerst... meer moest verwonden. Want dat was Kasper's plan. Hij zou de Tentacool gewoon vangen. Hij had tig Pokémon gevechten gezien om te weten hoe het moest. Het was wellicht een beetje onlogisch, maar het loste wel veel problemen op. Ten eerste zou de Pokémon dan meewerken, want hij was van Kasper. Verder zou het vervoeren van de duo type Pokémon ook geen probleem meer zijn, want hij zat veilig opgeborgen in een Pokébal. Het idee dat hij daarvoor dus eerst een gevecht moest hebben maakte Kasper enkel een beetje ongemakkelijk. Hij wist namelijk zeker dat de Pokémon in zijn momentele, geschrokken en angstige staat niet zou luisteren en als hij nu een Pokébal richting de Pokémon zou gooien, zou hij er direct uitspringen en wellicht vluchten. Dan kon Kasper er wel naar fluiten dat hij de Pokémon zou kunnen helpen... Er zat dus echt niks anders op en Kasper zat ook een beetje vast in zijn gedachten. Nou, hij zou maar een poging wagen. Nee had hij, ja kon hij krijgen, toch? Er waren heel veel spreekwoorden die het proberen van dingen aanmoedigden, dus besloot Kasper voor deze ene keer de spreekwoorden maar op te volgen.
---------
"Als— Als je niet uit jezelf meegaat, stop ik je in een Pokébal en neem ik je mee, hoor," dreigde de jongen, maar de Tentacool vond het blijkbaar niet erg overtuigend. Nee, dat kon Kasper wel begrijpen. Zijn stem was eentonig en zacht en hij stond er als een zoutzak bij. Maar hij meende het wel serieus. "Stunky, doe Scratch," sprak de jongen en direct (wonderbaarlijk genoeg) kwam de Pokémon in actie. Ze schoot met ongekende snelheid op de Tentacool af, die zo verbaasd was dat hij helemaal geen tijd kreeg om uit de weg te gaan. Verbaasd en gekwetst ging de Tentacool in de tegenaanval. Hij schoot een Poison Sting op de Stunky af, maar deze wist het voorwerp goed te ontwijken. "Nogmaals Scratch!" beval Kasper en wederom schoot de Pokémon op het blauwe geval af, die de aanval deze keer wel wist te ontwijken. De hevige beweging die hij daarvoor moest maken leek echter pijn te doen, waardoor de Tentacool enigszins ineen kromp. Ergens voelde Kasper zich schuldig, maar de gedachte dat hij de Pokémon er uiteindelijk mee zou helpen liet hem verder gaan. "Stunky, Fury Swipes," ging Kasper verder, nog voordat de Tentacool de kans kreeg te herstellen. De Stunky haalde naar de Tentacool uit, maar wist de duo-type Pokémon maar één keer te krabben. Direct reageerde de Tentacool met een Restrict, waarmee hij Stunky goed vast wist te grijpen. De Stunky maakte een verrast en ook een beetje een pijnlijk geluidje. "Stunky, Poison Gas!" bracht Kasper uit. De Stunky wist de giftige wolk met enige moeite uit te stoten en werd direct los gelaten. Hoewel Kasper wist dat de Tentacool ook deels Poison type was, zou een aanval na zo dichtbij toch wel enige schade aan moeten richten. En inderdaad, de Pokémon kuchte en begon zich moeizamer te bewegen. Goed. "Stunky, doe—" begon Kasper, maar de Tentacool besloot dat het zijn beurt was uit te halen. Het beest begon een vreemd geluid te maken waar Stunky en Kasper beide niet helemaal goed van werden. Ook Ponyta, die enkele meters achter Kasper stond toe te kijken, kromp ineen. Snel liet Kasper de vlammende Pokémon terugkeren. Het geluid doofde uiteindelijk weer, maar Stunky leek zich er niet helemaal goed door te voelen. Ah, Confusion. "Stunky, gaat het?" vroeg Kasper bezorgd. De Stunky keek even om en hoewel ze in de war leek, knikte ze toch. "Oké, doe dan Slash!" Maar de Stunky was wankel en haalde de compleet verkeerde kant op uit, waardoor de Tentacool de mogelijkheid kreeg een Bubble Beam te doen. Deze raakte de Stunky en doorweekte haar. Oh, als er iets was waar de paarse Pokémon niet tegen kon, dan was het nattigheid... Nu had de Tentacool haar boos gemaakt... "Doe Focus Energy en dan nogmaals Slash!" De Stunky nam even een momentje om tot bedaren te komen en haalde vervolgens nogmaals met haar scherpe klauwen uit. De Focus Energy leek te werken, want ze wist de Tentacool goed te raken. Deze probeerde wederom een Bubble Beam uit te voeren, maar het vergif van eerder leek eindelijk een beetje te werken en weerhield de Pokémon ervan om aan te vallen. "Stunky, nogmaals Poison Gas!" besloot Kasper. Wederom stootte Stunky een giftige stofwolk uit en hoewel de Tentacool de aanval dit keer wel kon ontwijken, nam hij toch een deel van het gif in zich op. De Pokémon wist echter wel een aanval uit te voeren. Wederom kropen de tentakels van het beest richting de Stunky, die er verschrikt naar keek. "Smokescreen!" beval Kasper. Stunky leek blij te zijn met dit bevel en direct vormde er zich een dikke, zwarte wolk die de Tentacool volledig verborgen. Deze kon Stunky ook niet meer zien en dus had hij geen idee waar hij zijn tentakels heen moest sturen. "Fury Swipes!" zei Kasper, die met gebalde vuisten toe stond te kijken. De Stunky, die helemaal geen last had van de dikke wolk, schoot op de Tentacool af en wist hem dit keer wel vijf maal te raken. De stofwolk ging liggen en Kasper zag hoe de Tentacool roerloos in het water dreef. Hadden Stunky's aanvallen en de wond ervoor gezorgd dat de Tentacool eindelijk knock-out was? Kasper besloot het er maar op te wagen. Hij haalde een lege Pokébal uit zijn tas en gooide deze met een mooie boog naar de Tentacool. Het blauwe beest werd door de bal opgezogen en verdween. Het enige dat overbleef was de Pokébal, die heen en weer dobberde in het water. Direct hobbelde Kasper richting de oever om beter te kunnen kijken. Was het hem gelukt? Had hij de Pokémon gevangen...?</sub>

<sub>Hij stond er enigszins kalmpjes bij terwijl hij voorzichtig naar de wild dobberende Pokébal keek. Nee, Kasper zat zeker niet op zijn nagels te bijten van spanning of hij de Tentacool nou gevangen had of niet. Een korte blik richting Stunky vertelde de Breeder dat zij nog wel genoeg kracht had even door te vechten, dus mocht de Tentacool besluiten nog niet uitgevochten te zijn, dan zou dat niet zo'n heel groot probleem zijn... Alsnog had Kasper het liever niet. Het was zonde van de Pokébal en als de Tentacool nog te veel kracht gehad had, zou hij nu waarschijnlijk boos en verward en gekwetst zijn. En dat was geen goede mix van emoties om tegen te vechten, dat wist Kasper maar al te goed. Hij en zijn moeder hadden veel te vaak dit soort Pokémon gezien, Pokémon die gewond waren geraakt door mensen en nu vijandig reageerde en niemand durfde te vertrouwen. Meer dan eens was zijn moeder erdoor gewond geraakt, maar ze wist er altijd mee om te gaan en de Pokémon uiteindelijk te kalmeren. Kasper was nog lang zo goed niet. Hij wist dat zijn aura en vlakke persoonlijkheid soms kalmerend werkte, maar soms was zelfs dat niet genoeg. Soms moest hij met handelingen en woorden een Pokémon kalmeren en dat kon hij niet. Nee, Kasper had geen weg met woorden en hij zou waarschijnlijk ook nooit goed worden. Laat het praten maar aan andere mensen ogen, Kasper's rol was in de schaduwen, achter de schermen. Kasper organiseerde, zorgde dat de hele boel niet in de soep liep, zorgde dat de ander er goed uit zag en alles goed verliep...

En toen stopte de Pokébal met beven. Oh. Wat verrast bleef Kasper staan. Misschien was dit de stilte voor de storm. Misschien zou de Tentacool er nu uitspringen met roodgloeiende ogen en lazer beams uit de grote rode plekken op zijn kop. Het kon maar zo. Nee, dat kon helemaal niet. Wat dacht Kasper nou? Hij had de Tentacool gevangen. Direct toen hij deze realisatie verwerkt had, liep de jongen naar de oever, ging op zijn knieën zitten en leunde over het water naar de Pokébal. Met uitgestrekte arm wist hij het nog net naar zich toe te kunnen tikken. Hij viste de bal uit het water, droogte het af en liep terug naar waar hij zijn tas neergelegd had. Hij duwde de Pokébal in zijn voor vakje, wroette Stunky's Pokébal uit zijn tas en liet de paarse Pokémon weer terugkeren. Stunky zou ook even opgeknapt moeten worden in het Pokémon Center. Ze was helemaal geen vechter. Nee, ze was lui en ze hadden al eeuwen niet getraind. Eigenlijk wist Kasper überhaupt niet of ze ooit getraind was, maar ze wist wel van de aanvallen die ze op haar level kende af. Wellicht had ze in het wild getraind. Dat moest haast wel, want daar kon je als tamme huiskat niet overleven. Kasper wist eigenlijk weinig van de Stunky af. Op een gegeven moment was ze het terrein van de fokkerij opgewandeld en weigerde ze weer te vertrekken. Ze was lui, oud en ongezellig en Kasper ging altijd met een grote boog om haar heen. Eerst vond hij haar nog wel oké, maar toen was ze een keer bovenop hem in slaap gevallen en had ze de arme jongen helemaal onder gekwijld. Daarna had ze nooit meer de kans gekregen, omdat Kasper haar altijd in de gate hield. Ze had rond haar poten nog wat littekens van haar tijd in het wild, hoewel die in haar warrige vacht verloren gingen. Toen ze daar die ochtend het erf opgewandeld kwam, had Kasper haar als eerst gezien. Hij had zijn ma erbij gehaald, maar die leek helemaal weg te zijn van het stinkende, oude beest. En het stinkende, oude beest was gelijk helemaal weg van zijn ma. Sindsdien weigerde de Stunky weg te gaan. Ach, afgezien van dat ene incident had Kasper nooit zo veel last van haar gehad, dus het was te doen. Nu was hij ergens toch wel blij dat ze besloten had met pensioen te gaan en dat haar pensioenshuis hun erf geweest was...

Met enige haast bewoog de jongen zich richting het kolossale gebouw. De Tentacool vond het vast niet leuk ineens in een vreemd, rond ding vast te zitten, dus wilde Kasper het zo snel mogelijk weer bevrijden. En dan... Volgens de trainer-wetten was de Tentacool nu van hem. Daar had hij helemaal niet over nagedacht, maar de jongen duwde de gedachte direct weer weg. Nee, hij zou zich over die dingen later wel zorgen maken. Eerst moest hij de Tentacool laten verzorgen. En als hij dan toch in een Pokémon Center was, zou hij Stunky ook gelijk even laten checken. Als hij nog een Potion gehad had, had hij die gebruikt, maar alles was op en zijn bessen ook. Die waren door wilde Taillows opgevreten. De schoften... Ergens kon Kasper het ze niet kwalijk nemen en omdat hij ze toch geplukt had en er dus niet voor betaald had, kon het hem niet zo veel schelen, maar het was toch fijner geweest als hij de bessen nog gehad had... Nou ja, niks aan te doen.

Lichtjes hijgend kwam de jongen uiteindelijk in het Pokémon Center aan. Hij liep direct door naar de balie, waar hij even de tijd nam om zichzelf te herstellen voordat hij zijn verhaaltje deed. "Ik kwam een gewonde Tentacool tegen, dus heb ik hem gevangen zodat ik hem hierheen kon brengen. Kunt u naar hem kijken?" vertelde de jongen. "Natuurlijk! Geef zijn Pokébal maar!" antwoordde de verpleegster direct met een ernstige stem. Ze wenkte een Chansey naar zich toe, die de Pokébal aannam en naar een van de dokter kamers bracht. "Verder nog iets wat ik voor u kan doen?" vroeg de roosharige dame met een vriendelijke glimlach. "Um, zou u mijn Stunky ook gelijk willen oplappen?" antwoordde Kasper, die Stunky's Pokébal uit zijn tas haalde en aan de dame overhandigde. "Natuurlijk! Gaat u even zitten, dan komt alles in orde!" Ze stond op en liep, met Stunky's Pokébal in haar hand, weg. Met een nerveuze zucht sjokte Kasper naar de momenteel lege wachtkamer en ging hij op een van de plastic stoeltjes zitten. En nu, met twee van de drie Pokémon buiten zijn bereik, kon hij enkel wachten...

[ Dit topic is vanaf hier open voor iedereen~ ]</sub>