Stalker

Voorzichtig draaide het meisje haar hoofd, hij was er nog steeds. Snel draaide ze haar hoofd weer naar voren en liep stevig door. Ze kreeg hem niet afgeschud. De pokémon naast haar gaf haar nog een beetje een gevoel van veiligheid. Nadat hij enkele minuten haar had gevolgd, en ze een kortere weg door de bossen had genomen had hij nog achter haar gelopen. Op dat moment had ze Pyrill er bij gehaald om de man misschien wat af te schrikken, effect had het niet gehad. Inmiddels naderde ze Littleroot Town waar ze wat meer kans had om van hem af te komen.

Bijna bij het dorpje aangekomen keek ze nog eens om. De man had een voorwerp vast. Er stond een rode R op, wat wees op niet veel goeds. Snel graaide de roodharige naar de pokébal van haar Scizor. Zonder aarzeling liet ze de pokémon er in terugkeren en versnelde haar pas voor de zoveelste keer. Ze moest met iemand gaan praten, dat zou het veiligste zijn. Als de man zou vertrekken had ze geluk, als hij zou blijven staan had ze problemen. In het dropje keek ze zoekend om zich heen en liep op de eerste beste persoon af die ze zag. "Hey," sprak ze de jongen aan. Vanuit haar ooghoek zag ze de man staan, leunend tegen de gevel van een huis.

{Eerste post voor Austin - Man dit is een flut post zeg}

Met een lichte glimlach luisterde Austin geduldig naar de verhalen van de tweeling die ze al zeker nu voor de vijfde keer aan hem vertelden. Zijn vader sloeg het allemaal gade met een glimlach op zijn gezicht, maar toch zag Austin telkens weer dat verdriet door zijn ogen schieten als hij even oogcontact maakte met één van de tweeling. De tweeling en Austin maakten hem gelukkig, maar hij had de vrouw een paar jaar geleden verloren die hem ook heel erg gelukkig maakte. Austin slikte een brok in zijn keel weg en dacht aan de tatoeage op zijn onderarm. Normaal gezien was hij niet zo voor de tatoeages, maar deze herinnering aan zijn moeder had hij niet kunnen laten en zijn vader was het daar volledig mee eens. Dan droeg hij ook nog de ketting met het kruis er aan. Het waren de momenten dat hij even thuis was dat ze beiden weer herinnerd werden aan wat ze verloren hadden, maar ook herinnerd werden aan wat ze nog hadden. En dus omhelsde zijn vader hem stevig toen hij gedag zei. Hij probeerde zijn vader en de tweeling regelmatig te bezoeken, maar had hun ook al verteld dat hij binnenkort naar Dewford Town zou reizen en vanaf dan de gyms verder in de regio moest gaan uitdagen. Natuurlijk waren er wel makkelijke manieren om terug naar huis te komen, maar ooit moest hij zijn vader en de tweeling loslaten. Hij omhelsde de tweeling en ging vervolgens het huis uit. Hij schrok op toen iemand tegen hem begon te praten en probeerde zo goed mogelijk te verbergen dat hij bijna aan het huilen was. Hij huilde zelden, maar deze emotionele momenten raakten hem altijd. ‘H-Hoi,’ zei hij stotterend tegen haar, geen idee hebbend waarom ze opeens was beginnen spreken tegen hem. Waarschijnlijk omdat ze gewoon vriendelijk was of zo. ‘Z-Zoek je iets?’ vroeg hij vriendelijk aan haar.

‘H-Hoi,’ stotterde de jongen wat verbaast. Aan zijn ogen was nog te zien dat hij niet heel lang geleden gehuild had. Ze koos ook altijd wel de beste uit om een gesprek mee te beginnen. Vanuit haar ooghoek zag ze de man nog tegen het huis staan. Waarom achtervolgde hij haar in hemel's naam. ‘Z-Zoek je iets?’ Vroeg de blonde jongen haar op een vriendelijke manier. Avril lachte wat ongemakkelijk, hoe ging ze dat nou weer uitleggen. Een man volgde haar al bijna de hele dag en ze had geen flauw idee wie of wat hij was. Ook wat hij van haar wilde was voor haar onbekend maar het hem vragen leek haar dan ook weer geen goed idee. "Ehm ja, een manier om van die gast die achter me aan loopt al de hele dag af te komen." Vertelde de roodharige op een wat onzekere manier. Die man gaf haar de creeps. Avril draaide haar hoofd een beetje in zijn richting, nog steeds stond hij daar tegen de gevel geleund.

Austin haalde zachtjes zijn neus op terwijl hij het meisje aankeek. Van dat bijna-huilen kreeg hij altijd een snotneus. Hij nam aan dat het iets was wat anderen ook hadden als ze bijna gingen huilen, maar hij vond het ontzettend vervelend. Ook durfde hij te wedden dat het heus wel aan zijn ogen was te zien dat hij op het punt had gestaan om te huilen. De tweeling zag het misschien nooit, maar zijn vader maakte er altijd zachtjes een opmerking over. Austin’s blauwe blik ging naar het meisje toen deze weer sprak. Hij fronste zijn wenkbrauwen. Hij hield niet van dit soort dingen. En dat kwam vooral omdat hij niet erg heldhaftig was ingesteld, maar ook omdat hij niet graag ruzie had. Gelukkig had hij Pokémon die van een redelijk niveau waren en ondanks dat hij niet heldhaftig was ingesteld, was Waterfall dat wel. De Marshstomp was op de één of andere manier redelijk gesteld op het tegenovergestelde geslacht en zou om die reden heus wel een jong tienermeisje willen beschermen. Hij nam aan dat ze jonger was dan hem, maar dat kon hij ook fout hebben omdat hij nooit goed geweest was in leeftijden raden. Austin’s onzekere blik gleed naar die van de man en de man keek hem kil aan waardoor hij gauw zijn ogen de andere kant op richtte. Shit. ‘Ik d-denk niet dat ik de j-juiste persoon ben…’ Hij stopte middenin zijn zin, want hij kon zich voorstellen dat dit vrij vervelend moest klinken voor het meisje die wanhopig opzoek was naar hulp. En dus haalde Austin de Poké Ball van Waterfall tevoorschijn en gooide deze de lucht in. Met een klap ging de bal op en kwam de vrolijke water type eruit. Austin legde zijn probleem uit en Waterfall keek kil terug naar de man. ‘En nu maar h-hopen dat het werkt,’ mompelde Austin tegen het meisje.