Beautiful night. [OPEN]

Connor wreef door zijn ogen en gaapte een keertje. Hij had er alles aan gedaan om een hechte vriendschap met zijn Eevee te krijgen. Hij ging haar vannacht nogmaals trainen om het nog een keertje te proberen. Hij wilde dat ze evolueerde in een Umbreon, maar het ging moeizaam vooruit. De Eevee hield wel van hem en hij het ook wel het gevoel dat hun vriendschap goed vooruit ging, maar toch wilde ze maar niet evolueren. Hij had echter nog niet genoeg getraind. Hij wilde haar eerst naar een Umbreon laten evolueren en haar dan pas heftig trainen op het niveau van de andere Pokémon in zijn team. Met een kalme blik en zijn rood-witte pet op stond hij tussen de scheiding van Route 6 en Route 7. Hij besloot om het pad naar Route 6 te nemen. Daar kon hij een beetje trainen tegen wilde Pokémon. Er bevonden zich daar in het hoge gras veel Pokémon. Hij liep op zijn gemakje naar de plek toe. Het duurde niet lang voordat er een Espurr tevoorschijn kwam. Zo te zien was de Pokémon jong en niet al te sterk. Een perfecte match voor zijn Eevee. Hij liet zijn Eevee tevoorschijn komen en liet haar aanvallen uitvoeren. Haar moveset was nog niet zo geweldig, maar gelukkig had ze de aanval Swift geleerd die nooit miste. En ze was snel. Ongelooflijk snel zelfs. Haar snelheid was gelijk aan die van Pikachu en hij vermoedde of de twee stiekem trainden achter zijn rug om. ‘Afmaken met Tackle!’ riep hij vol adrenaline. Het maanlicht brak op dat moment tussen de wolken door en scheen helder op Eevee. Plotseling veranderde ze in een weerwolf. Gheghe.Nadat Eevee de Espurr op een lopen had laten zetten, begon er wit licht van haar te schijnen. Even dacht Connor dat het het maanlicht was, maar toen zag hij dat zijn Eevee omhuld werd in het witte licht. Het figuur richtte zijn kop naar de maan en veranderde van vorm. De kleine Eevee werd alsmaar groter en het witte licht nam af. Connor glimlachte trots toen hij een Umbreon voor zijn neus zag staan. ‘Je bent geëvolueerd!’ riep hij vervolgens vrolijk uit. ‘Um, Umbreon!’ beantwoordde de Umbreon vrolijk. Connor wilde dit net uitgebreid vieren toen hij iets hoorde. Umbreon dook uitdagend ineen en spitste zijn oortjes. ‘Wie is daar?’ vroeg Connor hard.  

Ze had zo waar een rustig plekje gevonden om te kunnen trainen. Het was een wonder, gezien ze de laatste paar dagen alleen maar stromen en stromen mensen had gezien. Iets waar ze dus absoluut niet tegen kon. Maar voor nu had ze een kalm plekje gevonden op Route 6, in de buurt van Camphrier Town zodat ze eventjes kon gaan trainen met haar Turtwig. Ze moest ook nodig d'r andere pokémon gaan trainen, maar de band tussen haar en Tybalt was gewoon de sterkste die er was. De grass type pokémon was dan ook haar starter geweest. Ze grinnikte zachtjes toen ze merkte dat ze de grass pokémon zich probeerde te verstoppen in het hoge gras. Dat was, totdat een harde stem vroeg wie er was. Kat zuchtte zachtjes en lokte haar Turtwig weer bij zich, voordat ze door het hoge gras liep, met haar handen boven d'r hoofd. "Kalm aan, niets aan de hand. Alleen maar een meisje met d'r pokémon, trainend voor de lol," zei ze kalmpjes, terwijl ze door het gras liep en een jongere jongen zag, samen met een Umbreon, in het maanlicht.

Umbreon liet haar uitdagende houding weer varen zodat ze aan Connor aan kon tonen dat het niet iets levensbedreigend was. En dat was maar goed ook, want zijn Umbreon was echt niet sterk genoeg om al tegen grote tegenstanders te vechten. Tegenwoordig waren er niet veel Pokémon meer die rond haar niveau waren. Dat was ook de voornaamste reden dat hij meer moest gaan trainen met haar om haar op hetzelfde niveau te laten komen als de andere vijf van haar team. Gelukkig had ze nog Pokémon die zorg over haar wilden nemen. Connor zuchtte opgelucht toen hij zag dat het een meisje met een Turtwig was. Niet direct iets waar hij zich zorgen over moest maken, dacht hij zo. ‘Sorry, maar je kunt niet voorzichtig genoeg zijn tegenwoordig. Zeker niet in de buurt van Lumiose City,’ legde hij tegen haar uit. Hij duwde zijn gedachten dat ze misschien van Team Rocket was maar weg, want aan die gedachten had hij niet veel. Hij had tegen zichzelf al gezegd dat hij zich er overheen ging zetten en dat was dan ook precies wat hij ging doen. Toch kon hij het niet laten om een zacht fluittoontje te maken. Niet veel later kwam er een gestalte door het hoge gras rennen dat aangetoond werd door de bewegende hoge grassprietjes. Een schaduw sprong door het duister op Connor’s schouder en bleek een Pikachu te zijn. ‘Dit zijn Umbreon en Pikachu,’ zei hij, net doende alsof hij zijn Pikachu van een hoger niveau erbij had geroepen omdat hij hem aan haar voor wilde stellen. ‘Je hebt het geloof ik net gemist, maar Umbreon is nog maar recent geëvolueerd,’ zei hij en hij maakt een gebaar naar de dark type welke nieuwsgierig naar Turtwig keek. Ze was gelukkig al wel wat meer schuw voor mensen en ging niet gelijk aan hun snuffelen. Dat was dus al iets.

De Turtwig keek eventjes verbaast op toen zijn trainster stil bleef staan en knalde daarbij bijna tegen de Umbreon op. Het meisje grinnikte zachtjes, voordat ze haar aandacht weer op de trainer richtte. Hij zou een jaar jonger zijn dan haar, ongeveer, het scheelde in ieder geval niet al te veel. Ze glimlachte eventjes naar de jongen, die ze in zich op nam. Hij begon al meteen over het feit dat je nooit voorzichtig genoeg kon zijn, zeker nu met Lumiose City zo dichtbij. Ah, Team Rocket had dus toch nog iets van angst weten te zaaien bij mensen. Leuk om te horen. Ze verborg haar grijns tho, niemand hoefde te weten dat ze van Team Rocket was. Voor nu wilde ze gewoon het vertrouwen van andere zien te winnen. Daarna zal ze zich misschien bekend maken als grunt. Maar waarschijnlijk niet, spelen met andere mensen is veel te leuk om te doen.
Ze schrok op toen de jongen opeens floot en er een Pikachu tussen het gras uit kwam gesprongen. Hij wist haar te vertellen dat het Umbreon en Pikachu waren en Kat had de neiging om een sarcastische opmerking te maken, maar hielt zich in. Vriendelijk blijven, dat was het punt nu. Daarna legde hij uit dat ze net de evolutie van Umbreon had gemist. De Dark-type pokémon had interesse in haar Turtwig, die rustig dichterbij was gekomen en snuffelde aan de net geëvolueerde pokémon. "Dat daar is Tybalt en ik heet Katheryn, maar zeg maar gewoon Kat," stelde ze zichzelf daarna op een kalme toon voor.

Connor sloeg zijn armen over elkaar heen en observeerde het meisje kort. Dankzij het maanlicht kon hij haar beter zien. Ze had blond haar en groene ogen. Een combinatie die hij nog niet veel was tegengekomen, maar het was geen lelijke combinatie. Hij zou eerder denken dat een blond persoon blauwe ogen had, maar hij nam aan dat dit ook wel kon. Bovendien moest hij niet veel zeggen. Hij had bruin haar en rode ogen, hoewel die laatstgenoemde niet van zichzelf was. Het waren lenzen, maar dat hoefde niemand te weten. Tegenwoordig zag je ook al mensen rondlopen met roze of blauw haar, dus waarom konden rode ogen dan niet? Of misschien dachten ze van hem dat hij een albino was en dat hij zijn haren had laten verven. Dat laatste was trouwens zo raar om te denken dat hij besloot dat het nergens op sloeg en dat hij zich beter kon concentreren op het meisje. Hij grijnsde toen hij de naam van haar Turtwig hoorde. ‘Creatieve naam,’ zei hij luchtig tegen haar. Hij vond Katheryn een lange naam, dus besloot hij om inderdaad voor Kat te gaan als hij haar wilde aanspreken. Kort liet hij zijn blik naar zijn Umbreon glijden die nieuwsgierig naar voren boog en ook aan de Turtwig begon te snuffelen, waarna hij zijn rode ogen weer naar Kat liet glijden. ‘Mijn naam is Connor. Leuk je te ontmoeten.’ Hij wilde er nog ‘denk ik’ achter zetten, maar dat zou pas echt belabberd overkomen. Dan zou het net lijken alsof hij helemaal geen zin had om tegen haar te praten, wat niet echt waar was. Hij was nogal vriendloos en het werd tijd dat hij eens wat meer mensen in zijn omgeving leerde kennen, al zeker omdat hij het vertrouwen weer terug wilde opbouwen die hij was verloren in de mensheid na die aanval op hem en Pikachu. De gele Pokémon keek Kat strak aan, maar deed niet echt een poging om naar haar toe te gaan en haar te begroeten, wat Connor niet enorm verbaasde. ‘Dus eh… wat brengt jouw op deze nachtelijke tocht door het bosachtige gebied?’ Hij haalde zijn schouders op. Hij was nooit goed geweest in vragen stellen of het gesprek interessanter maken, dus hij hoopte dat dit niet een al te grote faal zou zijn langs zijn kant.