No one does it better

Adem in, adem uit. Tiffany was niet zenuwachtig, maar er stond toch een soort spanning op haar. Vandaag zou haar eerste les als student ranger zijn en ze had geen idee wat ze moest verwachten. Ze wist niet of ze een uitblinker was of juist één van de slechtere studenten zou zijn, ze wist niet wat de lessen inhielden en of het meer buiten of binnen werk zou zijn, en ze wist niet of ze het überhaupt wel leuk ging vinden. Het Ranger beroep had haar interesse getrokken, maar ze had zich er nog niet zo ver in verdiept dat ze kon zeggen of het iets voor haar was of niet. Uiteindelijk wilde ze alleen maar muziekvideo’s maken, dus misschien was Ranger worden wel de verkeerde keuze geweest en zou het een te grote uitdaging zijn. Aan de andere kant, een uitdaging ging Tiffany niet zomaar uit de weg: die zou ze met open armen ontvangen Zij niet alleen, want ook Ra probeerde graag nieuwe dingen uit en volgde bovendien zijn trainer op de voet.

Omdat de lessen ’s ochtends begonnen liep hij niet achter haar aan, maar lag hij nog even uit te rusten in haar armen. Het was verplicht om je partner Pokémon mee te nemen en zelfs als dat niet zo was geweest, had Tiffany het waarschijnlijk gedaan. Ze kon Ra toch moeilijk alleen laten in een omgeving die zelfs voor haar nog vreemd was? Nou verwachtte ze niet dat iemand van de school zomaar haar Pokémon zou stelen, maar stel dat Ra wakker werd en niet door had dat Tiffany weg was gegaan. Dan was het lang niet zo mooi geëindigd als nu.

Tiffany bracht zichzelf op een rustig tempo in de richting van de ruimte waar haar les gegeven werd. Ze had het lokaalnummer een week geleden door gekregen en was zichzelf erg dankbaar dat ze het had opgeschreven voordat ze het vergat. Al had ze het waarschijnlijk ook wel aan een ander kunnen vragen, maar het voelde toch fijn dat ze niet afhankelijk was van de hulp van haar mede studenten. Wel wilde ze nog een praatje maken met wat mensen zodra het kon, want ze wilde eigenlijk wel weten met wie ze nou hier op school zat. Helaas leek het er op dat er voor de eerste les geen tijd meer was, want bijna alle stoelen waren al bezet en Tiffany voelde zich een beetje een idioot dat ze pas zo laat kwam aankakken. Ach, ze had tenminste haar Student Ranger uniform goed om aan. Anders had ze zich pas echt een idioot gevoeld.

De brunette nam plaats en zette Ra op de tafel voor zich. Haar blik ging meteen naar de voorkant van het lokaal, waar een oudere Ranger de laatste dingen leek voor te bereiden voor de les. Het wekte Tiffany’s interesse. Als ze een officiële Ranger hier hadden om les te geven, wie loste er dan de klusjes op in Kalos? Of was het momenteel rustig genoeg om één persoon te kunnen missen? In elk geval voelde ze zich serieus genomen bij het zien van de Ranger. Dit ging een goede les worden.

“Student Rangers,” begon de ‘leraar’ te spreken zodra hij de deur van het lokaal had gesloten. “Bedankt dat jullie je allemaal willen inzetten voor een betere wereld. Mijn naam is Måns en ik ben vandaag jullie instructeur. Als het goed is is dit jullie eerste les?” Zacht, instemmend gemompel klonk vanuit de groep. Tiffany knikte alleen, met haar kin rustend op de palm van haar hand. “Top! Nou, dan heb ik leuk nieuws voor jullie. We gaan namelijk Styler technieken leren!” Måns klonk zo enthousiast dat het ook de vreugde in de groep aan leek te wakkeren. Dat, of men was stiekem heel erg blij met het nieuws dat ze iets over de styler gingen leren. Iets waar Tiffany zich niet in kon vinden zolang het de bedoeling was dat ze hier bleven zitten.

Gelukkig werd ze al snel uit haar lijden verlost. Måns vervolgde namelijk zijn verhaal met een grijns. “Dit kunnen we natuurlijk niet in een lokaaltje doen. Om het goed te leren, moeten we de technieken uitvoeren. Als jullie mij willen volgen naar buiten toe…” De groep stond geleidelijk aan op van hun stoelen en liep naar de deur toe, die Måns opnieuw geopend had. Het leek de brunette vrij zinloos dat hij hem überhaupt dicht had gedaan, maar daar had hij vast zo zijn redenen voor. De ranger begeleidde het groepje de school door naar de ingang – of in dit geval uitgang – van het gebouw, welke voor de meesten al meer dan bekend was. Je mocht namelijk op eigen houtje van het terrein af als je dit wilde en de meeste studenten maakten daar goed gebruik van. Alleen de lessen, zoals deze, waren verplicht. Tenminste, zo ging het volgens Doos haar hoofd, want misschien hadden andere Rangers de regels wel heel anders uitgelegd en dan was de consistentie nogal gebroken – al gebeurde dat wel vaker in verhalen, dus erg was het niet.

Het plein voor de school was het perfecte terrein om te leren hoe je Capture Styler werkte. Er was ruim voldoende ruimte voor de groep om verspreid te staan, al riep Måns iedereen eerst nog bij zich. “Oké allemaal, goed opletten. Ik demonstreer nu namelijk hoe de Capture Styler werkt. Ga vooral niet voor me staan tenzij je graag gevangen wil worden door mij.” Aan de glimlach te zien was het een zelfvoldaan relatiegrapje, en hoewel Tiffany niet kon ontkennen dat hij er goed uit zag rolde ze met haar ogen. Wel met een glimlach, maar zij zou niet door hem gevangen willen worden. Ze was eigenlijk wel blij eindelijk van relaties af te zijn. Ze nam plaats achter zijn rechter schouder, waar het haar opviel dat Måns een stuk kleiner was dan zij en ze makkelijk over zijn schouder heen kon kijken. Ze was niet eens zo heel lang, dus hij was kort en dat amuseerde haar best wel.

Måns legde in woorden en daden uit hoe je de Capture Styler activeerde en hoe je hem moest gebruiken. Hij legde meerdere technieken uit, waarvan er ook een paar nog veel te moeilijk waren voor student rangers. Hij legde ook uit op wat voor Pokémon de Styler allemaal te gebruiken was en welke rang je moest hebben om ook evoluties te kunnen capturen, al zei hij er ook bij dat dat allemaal ook uitgelegd werd wanneer je een rang omhoog ging. Na zijn uitleg gaf hij nog een demonstratie om zeker te weten dat iedereen het gezien had, en vervolgens gaf hij de opdracht aan de groep om het zelf te proberen.

Tiffany zocht direct een rustig plekje op en haalde haar Styler tevoorschijn. Een moment staarde ze naar het apparaat, trots op zichzelf dat ze deze keuze had gemaakt, zelfs al had ze er zo veel voor achter zich moeten laten. Juist dat motiveerde haar om extra haar best te doen op de school en zo snel mogelijk te stijgen in rang tot ze een echte Ranger was – of nog hoger, natuurlijk. Ze had nooit gedacht dat dit leven haar zo aan zou staan als het deed, maar de feiten logen niet. Met die positieve vibes stromend door haar lichaam activeerde ze haar Styler en deed ze haar best om te doen wat Måns zojuist had uitgelegd.

Het bleek nog aardig moeilijk te zijn. De eerste twee pogingen landde de tol op de grond en kwam er verder geen beweging in tot Tiffany hem terug riep, en bij de derde besloot het ding na één rondje dat het genoeg was. De brunette begon zich af te vragen of ze haar Styler had moeten opladen ofzo, maar hij was gloednieuw en had nog nooit schade opgelopen, dus dat leek haar sterk. Pas toen Måns bij haar kwam na haar vierde mislukte poging, ging het beter. “Je houding is heel goed, maar je moet je arm anders houden. Meer zo,” de jongeman veranderde de positie van haar arm, waarop Tiffany het een vijfde keer probeerde. Deze keer slaagde ze er wel in om meerdere rondjes te maken en zelfs om de Styler succesvol terug te laten keren. Duidelijk trots op zijn werk wierp Måns haar een glimlach toe. “Kijk eens aan! Goed werk.” Met die woorden verliet hij haar weer en liet hij de brunette aan haar lot over. Een lot wat vol zat van het oefenen van de juiste houding.

Ze kreeg nog de tijd voor een stuk of zeven pogingen voor Måns de groep weer bijeen riep. Tiffany liet een laatste keer haar Styler terugkeren waarna ze zijn kant op liep en tussen de rest ging staan. “Goed werk allemaal! Mijn tijd is op, dus jullie kunnen naar je volgende les toe, of jullie zijn vrij om te doen wat jullie maar willen. Tot de volgende keer!” Het duurde niet lang voor de groep uit elkaar was en Tiffany als één van de weinigen bleef staan. Het drong kort tot haar door dat ze nog helemaal geen vrienden had gemaakt op de school, maar daar liet ze zich niet door kisten. Ze kon ook vrienden maken buiten de school, of later als de avond gevallen was een praatje met iemand maken. Voor nu had ze meer zin om met Ra de omgeving te verkennen. Daarom bracht ze zich naar haar kamer, waar ze zijn Pokéball had laten liggen zodat ze hem niet zou verliezen, en liet ze haar Charmander tevoorschijn komen.

“Hey kleine man!” begroette ze de vuur hagedis, die meteen net zo’n actieve houding aannam als zijn trainer. “Heb je zin om Kalos te verkennen?” Een enthousiaste ‘Char!’ was het antwoord, en daarmee wist Tiffany genoeg. Ze stak haar arm naar hem uit zodat hij er op kon klimmen, zelfs al was hij eigenlijk te zwaar om op een schouder te verblijven. Als hij volledig over haar nek verspreid lag en zijn gewicht over beide schouders verdeelde kon het prima. Zolang hij maar niet verwachtte dat hij daar de hele dag kon chillen, want dat zou weer te veel van het goede zijn. Ze was geen supermens die 21 kilo op haar schouders kon dragen alsof het niks was.

Negen kilo ging echter nog wel, en daarom droeg ze Ra in haar nek mee naar de stad. Shalour City was mooi, maar Tiffany had het idee dat ze hier nog veel tijd zou doorbrengen en het zonde zou zijn om nu haar tijd hier ook te verdoen. Het besluit om naar een andere stad te gaan was daarom ook snel gemaakt. In plaats van haar pad te plannen, pakte Tiffany heel casual de eerste de beste bus die bij de eerste de beste halte stopte. Schijnbaar ging deze naar Lumiose City, maar daar wilde de brunette niet uitstappen. Geruchten van Team Rocket hadden de Ranger Academy bereikt en hoewel ze vaak graag problemen opzocht, vermeed ze die vandaag liever. Sterker nog, ze wilde eigenlijk wel wat problemen oplossen.

Natuurlijk werd ze raar aangestaard met die Charmander in haar nek, maar het kon haar weinig schelen. Het bracht zelfs een glimlach op haar gezicht. Een beetje rebels zijn maakte haar helemaal niet uit. Dat paste bij haar. Daarom vond ze het ook geen probleem om haar camera er bij te pakken en een beetje te vloggen in de bus. “Kalos is helemaal zo slecht nog niet. Ik durf zelfs te zeggen dat ’t net zo leuk is als Johto.” Ze hield haar stem zachtjes, zodat de andere mensen in de bus niet zouden gaan klagen over het gepraat. De rare blikken negeerde ze. “Het Ranger leven is tot nu toe niet anders dan ik had verwacht. Tenminste, niet sinds ik hoorde dat ik eerst naar school moest. Hoewel school wel een stuk chiller is dan toen ik in Johto op school zat. We hebben niet zo veel lessen en zijn verder gewoon vrij om te gaan waar we willen. Zoals…” Precies toen Tiffany wilde kijken waar ze waren, werd er in de bus omgeroepen dat ze bij Camphrier Town zouden stoppen. Waarom ook niet? “Camphrier Town. Geen idee waar dat ligt, maar als ik hier kan komen met de bus kan ik er vast ook wel weg komen.” Met een glimlach klapte ze het scherm van haar camera dicht en stond ze op. Er was al op het stopknopje gedrukt, dus dat hoefde zij niet meer te doen. De bus kwam aan bij de halte en de deuren openden, waarop Tiffany de oudere dame die voor haar stond de deur uit volgde, Camphrier Town in.

Tiffany had geen idee gehad wat ze van het dorp moest verwachten, maar ze vond het op het eerste gezicht vrij teleurstellend. Ze was meer een stadsmens van nature dus dorpjes trokken haar meestal al niet, maar dit zag er echt bijzonder saai uit. Voor ze haar camera weer opnieuw opende, zette ze eerst Ra op de grond. “Sorry vriend, je wordt me nu toch echt te zwaar,” legde ze hem uit, waarna ze haar camera er bij pakte. Ze opende het scherm en drukte opnieuw op record, waarna ze in de lens sprak terwijl ze op een rustig tempo bleef lopen. “Oké, dus, Camphrier Town. Nooit gedacht dat ik hier zou komen. Ik ben benieuwd wat er allemaal te doen is.” Haar blik ging in het rond, maar ze zag niks wat haar interesse trok. Behalve een fontein. “Misschien dat ik daar een munt in kan gooien en kan wensen dat er iets interessants gebeurt,” grapte ze. Ondanks dat ze het niet serieus bedoelde, liep ze toch naar de fontein toe. Ze besloot in haar zakken te zoeken of ze nog kleingeld had en vond een klein muntje. Op dit punt besloot ze dat het misschien wel leuk was om inderdaad een wens te doen, dus gooide ze het voorwerp in het water – zo dat haar camera het kon zien – en wenste ze inderdaad dat er iets ging gebeuren. Daarna richtte ze de lens weer op zichzelf. “Op hoop van zegen.”

Of het door het muntje kwam of dat het toeval was wist Tiffany niet, maar ze werd niet lang na haar opmerking aangesproken door een klein meisje. Ze trok voorzichtig aan haar mouw en trok daar mee de aandacht van de student Ranger. “Sorry dat ik stoor, mevrouw,” begon het meisje, “maar bent u toevallig een Ranger?” Ah, haar studenten uniform was opgemerkt. Een brede glimlach vormde zich op Tiffany’s gezicht. Ze besloot om te verzwijgen dat ze maar een student was, want daar had ze een te groot ego voor. “Dat klopt. Ranger Tiffany, tot je dienst. Waar kan ik mee helpen?” Het meisje werd duidelijk in verlegenheid gebracht door de officiële begroeting en deed een stap naar achteren. “Ik… Mijn zusje.. Wij willen graag een Flabébé zien.” Haar blik ging naar achteren, waar een meisje stond die wel erg op het meisje voor Tiffany leek. Ze vermoedde dat dat het eerder genoemde zusje was. “Oké. Dat kan ik voor jullie regelen. Waar kan ik Flabébé vinden?” Wetend dat ze b2eter het andere zusje er ook bij kon betrekken, zette Tiffany een paar stappen in de richting van het meisje die verder weg stond. De ander volgde haar gelukkig, waardoor de conversatie een stuk makkelijker zou verlopen. Het meisje die haar had aangesproken was degene die antwoord gaf op haar vraag. “Die kant op, op route 7,” wees ze haar aan. Tiffany wierp een blik in de aangewezen richting en zag meteen de poort waarmee je schijnbaar het dorp alweer uit was. Wauw, was het zo klein? Het was echt een wonder dat hier iets te beleven was, al kon dat ook alleen maar toeval zijn. Tiffany richtte haar aandacht weer op de meisjes en schonk ze een brede, zelfverzekerde grijns. “Toppie! Dan ga ik die voor jullie halen. Wachten jullie bij de fontein?” De meisjes knikten allebei, terwijl het besef dat ze hun Flabébé te zien kregen schijnbaar tot hun door drong, want ze begonnen allebei te glimlachen. “Dank u wel!” bedankte het meisje haar die eerder nog niks gezegd had, maar Tiffany wuifde het bedankje nonchalant weg. “Joh, daar ben ik voor. Tot straks, though. Kom, Ra, we hebben werk te doen.” De Charmander nam een heldhaftige pose aan, waar de meisjes om moesten grinniken. Misschien moest zijn Pokémon naam veranderd worden in Charmeurder.

Goed, Route 7 op dus. Tiffany had geen flauw idee wat ze moest verwachten, al hoopte ze op velden vol Flabébé zodat haar quest snel afgerond zou worden. Niet dat ze geen moeite wilde doen voor de meisjes, maar als ze het snel afrondde zouden zij alleen maar gelukkiger zijn met haar werk en dat zou haar ego veel goeds doen. Wat haar ego ook goed deed, was dat ze het hele gebeuren met de meisjes op camera had staan en ze dus ook aan haar kijkers kon laten zien dat ze iets goeds deed als Ranger. Ze kon het daarom ook niet laten om nog een stukje aan haar vlog toe te voegen zodra ze op Route 7 stond. “Kijk eens aan, m’n wens is uitgekomen! En ik kan nu zelfs iets goeds voor de mensheid doen. Zijn jullie niet trots?” Ze was best benieuwd naar de reacties. Waarschijnlijk waren er een aantal die haar ego niet konden uitstaan, en zou de rest alleen maar positief zijn. Oké, en er kwamen redelijk wat berichten van zelfpromotie tussen de comments te staan, maar die negeerde ze altijd. “En nu op zoek naar Flabébé… Hoe zien die dingen er eigenlijk uit? Weet jij ‘t, Ra?” Ze richtte de camera omlaag naar de Charmander, die zijn kop schudde. “Well. Dan maar zoeken. Ik spreek jullie zo wel weer. Bye!” Met die woorden stopte ze de opname en ruimde ze haar camera weer op.

Met haar camera uit de weg, wierp ze een hele goede blik op de omgeving. Flabébé. Dat klonk schattig. Misschien was het roze. Roze was over het algemeen een schattige kleur, toch? Goed, ze moest dus zoeken naar iets wat roze was. “Dan vangen we gewoon wat we het meest op Flabébé vinden lijken. Dat moet niet moeilijk zijn, toch?” Ra maakte een instemmend geluid en daarmee kwam al Tiffany’s enthousiasme weer terug. Dit ging een eitje komen. De velden waren weliswaar niet gevuld met Flabébé, maar wel met prachtige bloemen in verschillende kleuren. Waarschijnlijk zaten daar veel Pokémon in verborgen en was minstens één daar van Flabébé, tenzij die meisjes heel graag een super zeldzame Pokémon wilden hebben, of haar expres voor de lol de andere kant op hadden gestuurd, maar daar zag Tiffany ze niet voor aan. Er moest hier ergens een Flabébé zitten, en Doos hoopte dat Tiffany hem snel zou vinden want ze begon zich te ergeren aan het typen van die naam.

“Let’s go, Ra!” Tiffany had geen zin meer om tijd te rekken, dus liep ze naar het eerste stuk lang gras wat ze zag en begon ze er tussen te zoeken naar Pokémon. Ze zag voornamelijk gras en niet zo veel Pokémon. Helaas niet veel succes dus. Ze zag iets verderop echter wel beweging, en wachtte geen moment langer. “Ra! Daarzo!” Ze herinnerde zich de les van eerder die dag en activeerde haar Capture Styler. Ze liet de tol eerst door de lucht vliegen en toen meerdere rondjes maken om de Pokémon heen, ondanks dat deze nog steeds verborgen was in het gras. Ra stond ondertussen klaar om er bij in te springen, maar gelukkig was dit niet nodig. De Pokémon werd gecaptured zonder problemen. “Yes! Succes!” riep Tiffany, zodra ze het felle licht om de Pokémon heen zag sluiten als teken dat deze nu naar haar zou luisteren. “Kom eens hier, zodat we je kunnen zien, Flab-” Ze maakte haar zin niet af, want direct toen de Pokémon haar kant op kwam gelopen zag ze al dat dit geen Flabébé was. Het was een Smeargle. “Oh… Sorry vriend, jou hebben we niet nodig,” sprak ze de Pokémon toe, niet door laten klinkend dat ze best teleurgesteld was. Daar ging haar poging om dit in één keer goed te doen. “Je bent weer vrij!” Ze pakte haar Styler er bij en tikte een paar keer op het scherm, waardoor de Smeargle vrij werd gelaten. Deze liep heel neutraal weer weg, naar een ander stuk gras.

“Dit gaat niet zo smooth als ik had gehoopt,” zuchtte de brunette zodra ze de Smeargle uit het oog was verloren. “Maar we geven niet op. Vanaf nu niks vangen tenzij het er uit ziet als een Flabébé. Oké?” Ze vroeg het aan hem alsof hij de capture moest doen, terwijl dat toch echt aan haar was. Echter reageerde de Charmander wel enthousiast. Duidelijk had hij niet door hoe haar woorden klonken, en dat bracht een glimlach op haar gezicht. Wat een heerlijke Pokémon. Ze kon zich haar Ranger leven niet voorstellen zonder hem.

In plaats van direct weer in de struiken te duiken, besloot Tiffany het wat milder aan te pakken. Ze ging een wandeling maken. Gewoon, tussen de bloemenvelden door. Ra mocht wel op ontdekkingstocht tussen de planten, maar zij bleef op het pad. Een keuze die de blondine vaak maakte, ondanks dat ze nogal avontuurlijk van aard was. Het was beter voor haar schoenen, dus bleef ze toch maar liever op het pad.
Haar keuze bleek al snel een goede keuze. Ook dat ze Ra wel op avontuur liet gaan, want hij was degene die de Pokémon vond en het pad op joeg. Na eerst nog een Smeargle en wat Tiffany aan zag voor een Illumise naar haar toe te hebben gestuurd, kwam er nu een vreemd roze vogelachtig ding voor Tiffany te staan wat ze nog nooit eerder had gezien. Dat maakte echter niet uit, want het was roze en schattig, dus was het vast de Flabébé. Ze haalde zo snel ze kon haar Capture Styler tevoorschijn en liet de tol zo veel en zo snel mogelijk rondjes om de Pokémon draaien, want deze leek nogal bang te zijn. Ze kreeg hem maar net te pakken zonder de hulp van Ra in te hoeven schakelen. De capture zorgde er gelukkig voor dat de Pokémon een stuk kalmeerde, maar toch wilde Tiffany er voor zorgen dat deze echt rustig was wanneer ze haar bij de zusjes afleverde. Ze hurkte daarom bij het roze ding neer. “Hey daar,” begon ze met een glimlach, “twee meiden willen graag één van jouw soort zien, dus zou ik je mee mogen nemen? Daarna ben je weer vrij om te gaan.” De ‘Flabébé’ leek te twijfelen, maar knikte toch instemmend. “Top! Ik draag je wel.” Ze tilde het roze wezen op en droeg haar terug naar Camphrier Town.

“Goed werk, Ra. Al had ik natuurlijk niks anders van je verwacht.” Net als zijn trainer vond Ra het heerlijk om complimentjes te krijgen, en dat wist Tiffany dus deed ze dat maar al te graag. Zeker als hij ook echt goed werk had verricht. Ze konden deze quest al bijna afsluiten. “Hey meiden!” riep de brunette al snel toen ze de poort door was. De meisjes keken om, maar zagen er niet zo blij uit als Tiffany had gehoopt. Er was iets mis.
In plaats van er op in te gaan, echter, presenteerde ze met trots de ‘Flabébé’. “Hier is de Pokémon waar jullie om gevraagd hebben. Geen dank hoor!” Een stilte viel, eentje waar de student ranger zich verbazingwekkend ongemakkelijk bij voelde. “… Wat is er mis?” vroeg ze daarom, wetend dat zo’n vraag sowieso het antwoord los zou maken wat ze wilde horen. “Dat… dat is geen Flabébé.” Daar was het antwoord, en het was toch niet wat Tiffany had willen horen. Al had ze wel gevraagd wat er mis was, dus technisch gezien ook weer wel. Enfin, ze had een grote fout gemaakt en de Pokémon die ze had gevonden was niet de Pokémon die ze moest hebben. Welp. “Dat meen je niet. Na al die moeite?” Daar ging haar reputatie. Ach, als ze het hierna alsnog goed kon doen, dan zouden ze het haar vast wel vergeven. “Uh, maak je maar geen zorgen. Ik vind wel een Flabébé voor jullie!” Ze deed haar best om zeker te klinken, maar de meisjes wisselden toch een blik met elkaar uit die leek alsof ze het niet meer zeker wisten. Ze moest hun vertrouwen terug winnen. Daarom hurkte ze neer en sprak ze de twee opnieuw aan, deze keer op een wat minder gemaakte toon. “Als jullie me vertellen hoe Flabébé er uit ziet, dan beloof ik jullie dat ik er eentje voor jullie vinden zal. Geen… whatever dit ding maar is, maar een echte Flabébé. Ranger erewoord.” De meisjes richtten hun blik weer op Tiffany. Dit had ze overtuigd, al leken ze nog een beetje bedenkelijk. Dat zou vast wel over gaan zodra ze hun favoriete Pokémon zagen.

“Flabébé is een Pokémon die heel erg van bloemen houdt,” begon het ene meisje. “Ze houden er altijd eentje vast. En ze zijn heel klein,” vulde de andere aan. Tiffany knikte. Dat klonk niet zo ingewikkeld. “Ze hebben een witte huid en hele grappige oortjes die net vleugels lijken,” werd haar verder verteld. Tiffany vond het alleen maar vreemder en vreemder klinken, maar ze vermoedde dat ze zo wel genoeg informatie had. “Thanks, ik zal voor jullie zoeken. Deze keer breng ik de goede Pokémon terug.” Met een glimlach op haar gezicht stond ze weer op. Ze stond eigenlijk op het punt om weer terug naar Route 7 te lopen toen ze zich besefte dat ze de Pokémon in haar armen nog vrij moest laten. Ze wist niet eens wat het was. “Sorry vriend, blijkbaar heb ik de verkeerde,” sprak ze het wezen toe terwijl ze haar benen in beweging zette. Ze voelde zich wel een beetje schuldig. Niet alleen omdat ze de verkeerde Pokémon aan de zusjes had geleverd, maar ook omdat ze hem nu uit zijn natuurlijke habitat had geplukt. “Ik zal je weer terug zetten waar we je vandaan hadden, oké?” De Pokémon scheen hier wel mee akkoord te gaan. Het tripje naar het dorp had hem niets slechts opgeleverd, behalve misschien dat hij nu naar mens rook en dat niet altijd gewaardeerd werd door zijn soortgenootjes. Ach, het was altijd beter dan gevangen zijn, toch?

Zoals Tiffany gezegd had, deed ze ook. Ze zette de roze Pokémon neer op een plek vlak bij het gras waar Ra hem uit weggejaagd had. “Sorry voor het ongemak!” sprak Tiffany hem nog toe, al wist ze niet of hij haar nog hoorde – en of hij überhaupt haar woorden begreep. Het bleef natuurlijk een wilde Pokémon, en hoewel die haar vaak verbaasden wat hun intelligentie betreft, had ze niet het idee dat ze een diep gesprek met een Pokémon kon houden. Enfin, dat was nu ook niet belangrijk. De Pokémon was terug waar hij vandaan kwam, en Tiffany wist nu ongeveer hoe Flabébé er uit zag. Wit, klein, en ze hielden van bloemen. Dat moest te vinden zijn, toch?

“Ra, zullen we weer splitsen? Geef een gil als je denkt iets gevonden te hebben. Dan doe ik hetzelfde.” De Charmander knikte, en liep in tegenovergestelde richting van Tiffany. De brunette zou opletten dat ze binnen gehoorsafstand zouden blijven, want anders was het hele gil idee alsnog zinloos. Zij inspecteerde ondertussen een stuk bloemen aan de andere kant van het pad. Op het eerste gezicht was er niks bijzonders te zien. Ze hield wel even haar adem in toen ze iets zag bewegen tussen de bloemen, maar dat bleek een Volbeat te zijn. Jammer. Ze verloor de moed echter niet, want Ra en zij waren allebei vastbesloten om de Flabébé te vinden en naar de meisjes te brengen, zelfs als het hen de hele dag zou kosten. Haar leraren zouden het vast niet erg vinden als ze een les miste om een goede daad te doen. Dat was immers waar rangers voor waren, toch?

Gelukkig hoefde Tiffany niet al te veel van haar dag op te maken aan het zoeken naar Flabébé, want zo’n tien minuten nadat ze naar het volgende bloemenveld was gelopen viel haar oog op een klein wit wezen op een felblauwe bloem. Dat moest hem zijn. “Ra! Kom eens kijken,” riep ze haar Pokémon er bij, maar doordat ze iets te hard sprak liet ze de Flabébé schrikken. De Pokémon verstopte zich tussen de bloemen. Nee hè. Natuurlijk kwam Ra kijken toen de Pokémon al verdwenen was. “Flabébé zit daar in, maar ik heb jouw hulp nodig. Kan ik je assistentie krijgen?” Hiermee doelde Tiffany natuurlijk op een Pokéassist, wat ze ook duidelijk maakte door haar styler vast te activeren. Dit ging hem worden. Ze had Flabébé gevonden en wilde haar nu vangen en naar de zusjes brengen.

Ra was gelukkig in staat om haar te helpen en sprong meteen het bloemenveld in om Flabébé te zoeken. Hij wist de Pokémon het veldje uit te jagen, waardoor Tiffany makkelijk haar Styler er op kon richten en deze kon activeren. Ze liet de tol rondjes om de Pokémon heen draaien, maar deze werd alleen maar banger hier van en sloeg de tol weg. Verdorie. “Sorry dame, maar jij gaat twee meisjes heel gelukkig maken,” sprak Tiffany de Pokémon toe terwijl ze haar Styler terughaalde en opnieuw afvuurde. “Ra, zorg dat ze niet nogmaals zo’n streek uithaalt!” Met een Growl aanval wist hij haar van haar stuk te brengen, wat genoeg was om haar zo lang af te leiden dat Tiffany haar kon capturen. Nog net op tijd, want Flabébé leek opnieuw de lijn te willen verbreken. Dat stopte echter toen de capture compleet was. “Thanks buddy!” bedankte Tiffany haar Charmander, waarna ze neerhurkte bij Flabébé. “Sorry dat ik je zomaar lastig val, maar twee meiden zijn dol op jouw Pokémon soort en jij bent uitverkoren om hen een bezoekje te brengen en heel gelukkig te maken. Daarna mag je weer de wilde natuur in. Deal?” Ze stak haar hand uit, hopend dat Flabébé deze aannam en daarmee de deal bevestigde. Ze leek even te twijfelen, maar pakte toch Tiffany’s hand, waarop de brunette breed glimlachte. “Kom, dan kan je ook eerder weer naar huis.”

De Flabébé besloot ze niet op te tillen, omdat deze haar nog een stuk schuwer leek dan de roze vogelachtige Pokémon die ze eerder gecaptured had. Ze vroeg zich af of dat wel goed zou gaan met de meisjes, maar misschien kon Ra even met Flabébé praten om de overgang wat makkelijker te maken. De weg terug naar Camphrier Town was lekker rustig en Tiffany kreeg al snel de meisjes weer in zicht. Deze keer besloot ze niet van veraf te roepen, want ze zag dat de twee al hoopvol naar haar keken. Pas toen ze een paar stappen van hen af was, begon ze te praten. “Ik hoop dat ik nu wel de goede heb?” vroeg ze, waarna ze met haar hand naar Flabébé gebaarde. De meisjes riepen meteen vrolijk en Tiffany nam daarom aan dat het inderdaad de goede Pokémon was. Ze leek nog wel wat schuw, want het geroep liet haar een stukje verder naar achteren zweven, maar Ra knikte toen ze twijfelachtig naar hem keek en dat gaf haar schijnbaar dat kleine beetje moed wat ze nodig had gehad. Ze zweefde om de meisjes heen, die met elke seconde vrolijker en vrolijker leken te worden. Met een brede glimlach keek Tiffany naar het tafereel. “Missie geslaagd?” vroeg ze aan de meisjes, al wilde ze alleen maar het antwoord horen omdat het haar ego zou strelen.