Nothing || Raven

Met een lichte glimlach op zijn gezicht luisterde Raven hoe Nanook vrolijk door de regen rende. Hij voelde zich er schuldig over dat hij de jonge Riolu niet meer al de tijd bij zich kon houden, dus liet hij hem naar buiten wanneer dit maar kon. Tijdens zijn werk ging dat niet, hij wilde Nanook daar zo min mogelijk in betrekken. Raven en grote broer Luca waren helden in de ogen van de Riolu, en hij wilde die onschuld zolang mogelijk beschermen. Misschien ooit, als hij alles had geleerd en er klaar voor was om te evolueren, maar voor nu liet hij hem spelen in de stortbui. "Niet te ver afdwalen he," waarschuwde hij, toen hij Nanook in een plas hoorde springen. Raven stapte rustig achter hem aan, met enkel zijn hoed die hem zou moeten beschermen tegen de regen. Het hielp niet echt, hij was al bijna net zo doorweekt als de Riolu die vrolijk in het water stampte. Misschien kon hij maar beter beschutting gaan zoeken, de missie was verrassend snel gegaan en de tas met spullen die hij moest afleveren, ging voorlopig nergens heen. Raven tilde verrast zijn kin op toen hij Nanook ineens weg hoorde rennen. "Oi, wat zei ik nou?" mopperde hij, terwijl hij met een zucht achter hem aan liep. Nanook had iemand gespot, haar rode lokken zeer opvallend tegenover het grijs van de grauwe lucht. Hij pakte de aansteker van de grond en tikte voorzichtig tegen haar been, terwijl hij haar het ding weer toereikte. Dat beest was te goed van hart. Raven schudde met zijn hoofd, maar hield halt toen hij ontdekte dat het iemand was die hij kende. "In een opperbest humeur zoals altijd, hoor ik?" groette hij de persoon met een lichte hint van humor in zijn stem. Hij gaf een knikje naar de aansteker. "Hij denkt dat je het verloren hebt." Ravenna was een goede vriendin van Seven. Of althans ze kenden elkaar al een hele tijd. Hun eerste ontmoeting was nogal... EIgenaardig verlopen, maar Raven had geen zin om vandaag ruzie te zoeken. In alle eerlijkheid wilde hij gewoon een warm café in om te ontsnappen aan dit vreselijke weer.

Raven duwde zijn handen in zijn doorweekte jas en trok zijn mondhoek licht geamuseerd op toen Ravenna hem op haar manier terug groette. "Hij denkt dat ik nog te redden ben," reageerde hij, terrwijl hij hoorde hoe Nanook de Plusle terug pokte. Je zou het bijna geloven als je zag hoe zeer de Riolu op zijn trainer gesteld was. Één van de weinige die altijd naar hem had opgekeken alsof hij een groot voorbeeld was. Dat was een illusie, maar Raven merkte dat wanneer de Pokémon in zijn buurt was, hij zijn best deed om die illusie op te houden. Zijn grijze, lege ogen gleden weer terug naar de stem van Ravenna. "Nanook," zei hij toen, omdat de Riolu zelf niet zou kunnen antwoorden. Alleen zijn Lucario was in staat de mensentaal te spreken, en naar wat hij gehoord had was dit een speciale gave, dus verwachtte hij ook niet dat Nanook dit ooit zou beheersen. Zeker niet zolang hij nog een Riolu was. Raven wachtte even, maar toen de kou door zijn jas begon door te dringen, besloot hij dat hij niet langer meer in deze regen wilde blijven staan. Hij begreep ook niet wat Ravenna hier deed, het had er niet op geleken dat ze ergens naar op weg was. "Dit is niet echt het weer om buiten te zijn," merkte hij op, om misschien een antwoord op zijn vraag te krijgen. Raven kon zich niet voorstellen dat ze hier stond voor haar lol. Hij gaf even een knikje richting het dorp. "We waren net op weg naar een café." Het was niet meteen een uitnodiging. Meer een opmerking, waarvan ze zelf mocht uitmaken of ze zou volgen of niet. Ze was niet zijn meest favoriete persoon, dus Raven zat er niet echt op te wachten, maar hij kon haar hier ook moeilijk in de regen laten staan. Bovendien was het verdriet in haar stem hem niet volledig ontgaan.

Hmpf. Alsof ze van plan was om achter te raken.. Het boeide haar eigenlijk geen Muk wat hij dacht nu. Ze wou gewoon naar binnen komen uit de regen en hoewel haar tranen dan niet meer te verbergen waren was de wil om niet ziek te worden nu toch even de grotere. Met haar hoofd omlaag stapte ze mee alsof ze een puppy was die naar huis gebracht moest worden. Waarom bracht ze zichzelf in deze akward situatie? No reason, none at all. Ze hoefde niet met hem mee te lopen en toch deed ze het. Wellicht omdat ze zo wanhopig was naar een beetje warmte en dan geen warme kamer..
Misschien... Eindelijk een vriend?
Daarom stapte ze in stilte door haar schouders hoog opgeheven tegen de regenval die op haar schouders en haar neer kletterde terwijl de laatste tranen haar ogen verlieten. Groot houden nu. Groot houden Rave..

Twee plaatsen aan de bar. Alsjeblieft, alsof zij aan een tafel met hem had willen zitten. Zacht zuchtte ze kijkend naar het zwembad dat zij beide mee naar binnen leken te slepen. Hmm, gelukkig was zij niet degene die het mocht opruimen. Ze sloot haar ogen terwijl ze de leger groene jas van haar schouders liet vallen en ophing. Ze haalde een hand door haar haren en zuchtte. Nope dat was niet meer te redden. Rave's groene ogen gleden naar die van Raven. (nog altijd niet doorhebbend dat meneer blind was) Zacht probeerde ze zijn woorden weg te lachen en schudde ze haar hoofd waardoor de druppels uit haar rode lokken door het cafe vlogen. "Oh ik kan zo veel gebruiken Raven. Maar een koffie voor nu is meer dan welkom." Zonder al te veel succes probeerde ze haar stem helder en vrolijk zoals normaal te laten klinken maar het lukte niet echt. Na even haar schouders gekraakt te hebben een een verlichtende zucht te slaan leunde ze haar armen op de bar en liet haar kin op haar polsen rusten hem aankijkend. "Hoezo ben jij hier trouwens in de buurt? Moest je geen eieren kopen?"