[Raven] Next Contestant

Hij leek wel gek dat hij dit deed. Raven liep nukkig achter zijn Riolu aan, die hem haastig langs de kust van Shalour City leidde. Zoals Lilium was weggerend had hij minstens verwacht dat ze nu aan de andere kant van Kalos zou zijn, maar het bleek dat ze lang niet zo ver was gekomen. Nanook had haar al snel achter een grote rots gevonden, ineengedoken en volledig in paniek. Toen Raven haar zo hoorde, draaide hij zich het liefst weer om om weg te lopen. Maar, hij wist ook wel dat hij dat niet kon maken. En het schuldgevoel in zijn maag maakte het er niet echt beter op. De jongen met de zwarte haren zakte rustig door zijn knieën, op een nog respectabele afstand van Lilium. Het deed hem sterk herinneren aan die keren dat hij als jonge tiener zijn zusje aan het huilen had gebracht. Toen had hij ook nooit geweten wat hij er mee aan moest, maar uiteindelijk scheen wat hij deed wel altijd te werken. Hij kon het op zijn minst nu ook proberen goed te maken, al was het maar zodat Nanook erover zou ophouden. "Hier," sprak hij zachtjes. "Je had dit laten liggen." Hij hield de Holocaster in zijn hand en stak die naar haar uit. Nanook pakte het van hem over en liep ermee naar Lilium, terwijl hij zijn koppie voorzichtig tussen haar arm duwde om haar gezicht te kunnen zien. Raven kwam weer omhoog en bracht zijn hand naar de achterkant van zijn hoofd. "Het spijt me.." mompelde hij toen. Ja, wat kon je anders zeggen tegen een meisje die net haar ouders had verloren.

Oké mooi. Het was hem vergeven. Dan was hij nu klaar. Raven, nog altijd zo ongemakkelijk als maar kon wezen, knikte kort en draaide zich om om weer weg te lopen. Met het excuus dat ze nu toch liever alleen gelaten wilde worden, dus wie was hij om dat niet te doen. Nanook was het echter helemaal niet eens met zijn keuze. Hij liet een luid protesterend geluid hoorde, en vouwde zijn armpjes veroordelend in elkaar. Alsof hij meteen al op zijn gevoel in speelde dat hij een huilend jong meisje niet zomaar alleen op het strand kon achterlaten. Raven zuchtte en stopte in protest zijn handen in zijn zakken. Hier had hij zo geen zin in. "Wat wil je dat ik nog doe, Nanook?" mopperde hij. Haar een knuffel geven. Hier heb je een lolly. Alsof dat goed ging uitpakken.

Lilium gaf Nanook een kort duwtje en vertelde hem met zijn trainer mee te gaan, maar het beeld van haar natte wangen en treurige blik moedigde hem niet echt aan. De Riolu blies protesterend zijn wangen op, en hobbelde toen naar Raven toe, waarna hij aan zijn broekspijp begon te trekken en naar Lilium wees. Hij brabbelde iets in zijn eigen taaltje, maar Raven hoefde niet te weten wat hij zij om te begrijpen wat hij bedoelde. Hij zuchtte. "Goed dan," mompelde hij onverstaanbaar, waarna hij Lilium wenkte. "Kom, dan trakteer ik je op een warme chocomelk," zei hij toen (een tactiek die bij zijn zusje ook altijd gewerkt had). Hij probeerde een vriendelijke glimlach op zijn gezicht te laten verschijnen, maar die was nog steeds niet helemaal overtuigend. Maar ja, Raven was hier dan ook helemaal niet goed in. "Volgens mij ben ik je dat wel verschuldigd," merkte hij toen op. Hij had nog wat goed te maken, en niet alleen omdat hij haar aan het huilen had gebracht. Bovendien, hier zo koud op het strand blijven zitten was ook geen optie. Nanook liet goedkeurend zijn broekspijp weer los en rende toen weer naar Lilium, waarna hij opgewekt voor haar ging staan in de hoop dat ze mee zou komen. Raven fronste. "En zo te horen maak je er nog iemand heel erg blij mee," voegde Raven er toen iets zachter aan toe. Hij wist niet waarom, maar de Riolu was meteen helemaal weg van Lilium. Toegegeven, ze was een aardig kind, als ze niet de hele tijd aan het huilen was.

Het leek te werken. Nanook zag het in ieder geval als een ja en slaakte een enthousiast kreetje. Hij pakte haar hand vast en begon haar toen mee te trekken, de richting op waar Raven al naar toe was gelopen. Tot zijn opluchting was er niet ver hier vandaan een café. Dan kon hij Lilium haar warme chocomelk geven en was dit weer klaar. Als hij Nanook daarna überhaupt nog mee ging krijgen. Raven trok zijn mondhoek omhoog toen hij de Riolu liefjes tegen Lilium hoorde brabbelen, alsof hij wilde zeggen dat het allemaal wel goed kwam. Ja, zijn eigen pokémon was hier veel beter in dan hij, maar Raven was al lang blij dat hij het niet hoefde te doen.
Eenmaal bij het café aangekomen, duwde hij de deur open en liepen ze in de welkome warmte naar binnen. Bij de bar bestelde Raven een cola en twee chocomelk, die hij vervolgens op het tafeltje neerlegde waar Nanook Lilium al naartoe had gebracht. De Riolu sprong enthousiast op een stoel en keek met grote ogen naar de chocomelk die voor zijn neus was neergezet. Hij duwde zijn snuit erin, die meteen onder de slagroom zat, en Raven gaf hem toen hoofdschuddend een rietje om Nanook het wat makkelijker te maken. "Gek beest," mompelde hij warm, waarna hij een slok nam van zijn eigen drinken en toen bij Lilium peilde of ze zich al wat beter voelde.

Hij wuifde haar bedankje weg met een korte knik van zijn hoofd en trok zijn mondhoek weer omhoog toen ze over Nanook begon. "Ja, dat is hij zeker," sprak hij zacht, terwijl hij luisterde hoe de Riolu verwoed zijn chocomelk probeerde te drinken. Hij zoog aan het rietje, stopte toen en keek met volle verbazing hoe de laag slagroom in zijn beker naar beneden was gezakt. "Ik vond hem in Santalune Forest, waar die achterna werd gezeten door een roedel Houndoors." Praten over zijn Pokémon was nooit moeilijk geweest. "Ik denk dat hij toen ook alleen maar vrienden wilde maken, maar waarschijnlijk dachten de Houndours daar anders over." Hij nam weer een slok van zijn cola, terwijl hij terug dacht aan die keer dat hij Nanook door de stormende regen naar een pokécenter had moeten dragen. Zoveel moeite voor een kleine Pokémon, maar hij had er nog geen dag spijt van gehad.

Ja, vrolijk was het beestje zeker, Raven kon niet anders dan dat toegeven. Van de jonge, onervaren Riolu was bijna niets meer te ontdekken. Hij had veel gehad aan de trainingen van hem en zijn mentor Luca, en leek sindsdien enorm gegroeid te zijn. Al liet hij op dit moment alleen maar zijn aandoenlijkheid zien om natuurlijk extreem schattig te zijn voor Lilium. Uitslover.
Lilium kietelde Nanook even onder zijn neusje, en die nieste, waardoor hij even met een verbaasde blik naar het rietje keek die daardoor door zijn eigen glas tolde. Hij wreef over zijn neus en glimlachte toen liefjes naar Lilium, waarna hij zich oprichtte van zijn stoel en toen een ander rietje in haar glas duwde. Ja, zij moest er ook één. En Raven ook. "Nou dankuwel," sprak Raven droogjes toen er zonder pardon een rietje in zijn glas met cola werd geduwd. Hij wilde net weer een slok nemen, en deed dit nu maar via het rietje om zijn Riolu tevreden te stellen. Echt mannelijk was het niet, maar daar was hij toch al een deel van kwijt geraakt toen hij zich door Nanook weer naar het huilende kind had laten duwen.
Lilium vroeg of hij dus alleen de Riolu en Lucario had. Een beetje afwezig schudde Raven zijn hoofd, nog iets te bezig met Nanook die vanaf een niet echt heel gemakkelijke afstand toekeek hoe hij zijn cola zat te drinken. Hij duwde de Riolu plagend een beetje weg. "Nee, ik heb nog een Noivern en een eh.. ja, Torchic," zei hij toen, niet denkende dat Lilium ver zou komen met alleen het woord 'kip'. Hij draaide zich weer naar haar om, zodat zijn grijze, lege ogen op haar gericht waren.