Hot. [OPEN]

‘Oké, Waterfall, gebruik nu je Rock Slide!’ riep Austin. De Slugma keek uitdagend naar Waterfall. Waterfall stootte zijn lichaam tegen rotsen die zich aan weerszijden van zijn lichaam bevonden. De rotsen lieten één voor één los en tuimelden neer op de Slugma. Deze probeerde het te ontkomen door zijn Ember te gebruiken, maar hij maakte het alleen maar erger voor zichzelf. Hij week uit, maar een paar stenen schramden langs zijn huid en deden hem sissen van woede en pijn. ‘Afmaken met Water Gun!’ riep Austin. Een sterke straal ging richting Slugma en liet hem tegen de rotsen knallen waar Waterfall net nog zijn lichaam tegen had gestoten. Austin veegde over zijn bezwete voorhoofd. Het was hier een ideale plek om Waterfall te trainen met al die fire types, maar de hitte was echt vreselijk. De stoom kwam in zijn gezicht terecht en zuchtend keek hij naar Waterfall welke ook over zijn voorhoofd wreef. Met een grijns keek Waterfall hem aan en Austin grijnsde. ‘Je hebt het prima gedaan. Ik ben trots op je!’ zei hij vrolijk tegen zijn Pokémon. Zijn vrolijkheid verdween echter als sneeuw voor de zon toen hij de grijns op het gezicht van zijn Pokémon zag. Nog voordat hij Waterfall kon bedreigen met de meest loze dreigementen, spoot deze al een straal water in zijn gezicht. Ondanks dat het verkoelend aanvoelde, was Austin boos. ‘Houd daar nou eens mee op!’ riep hij kwaad. Zijn Pokémon rolde met zijn ogen, niet echt onder de indruk zijnde van zijn kwade trainer en keek om zich heen. De Slugma was inmiddels van de rotsen weggekropen. Austin wilde net doorlopen toen hij zich iets besefte. ‘Oh nee,’ kreunde hij terwijl hij naar de zware rotsen keek. Dankzij zijn Rock Slide hadden ze zichzelf nu ingesloten. Waterfall zag het ook, maar leek er niet zo’n probleem van te maken. ‘Marsh,’ zei hij terwijl hij naar de andere kant wees. Tja, ze zouden wel moeten. Toch deed Waterfall een poging om zijn lichaam tegen de rotsen te stoten, maar het werkte niet. Dat wilde zeggen dat een Pokémon achter de rotsen ervoor had gezorgd dat ze niet weg konden. Welke Pokémon het dan ook was, hij moest Waterfall’s capriolen zat zijn. En dus draaide Austin zich zuchtend om en ging de andere kant op, hopend dat hij daar nog een uitgang zou vinden of iemand die hem de weg kon wijzen.

Kate sloot haar ogen, het was aangenaam warm in de grot. Anderen vonden het vast veel te heet, maar zij had haar halve leven in de Desert doorgebracht dus ze was aan de hitte gewend. Tara vond het ook heerlijk, de Flygon trippelde vrolijk rond en moest oppassen dat ze haar kop niet stoten. De shiny was precies twee meter hoog en dat was niet niks, het was dan wel de gemiddelde lengte van een Flygon, maar nog steeds erg groot. Ze waren hier omdat de Rangers hier mensen te kort kwamen en aangezien in Fortree toch niks aan de hand was werd zij te vervanging gestuurd. Ze vond het niet erg, hitte was fijn, maar ze liepen al een tijdje en het was een beetje saai aan het worden.. Tara keek opeens op en maakte een vragend geluidje. "Wat is er Taar?" De Flygon tuurde naar een kant en begon toen die kant op te lopen. Kate volgde, alles was interessanter dan dit. Ze trok haar sjaal nog even recht, ze had altijd haar normale kleren aan omdat die prettig zaten, met uitzondering voor haar Ranger vestje. Tara bleef staan en keek naar een plek, de plek waar normaal een uitgang zat. "Wat is hier gebeurd?" vroeg Kate zich hardop af, geen acht slaand op iets anders dan de rotsen.

Austin keek met boze blauwe ogen naar Waterfall. ‘Heb je nu je zin?’ vroeg hij kwaad aan de Pokémon. Deze keek hem eerst een keer verbaasd zijnde aan, maar begon vervolgens zielig te doen door net te doen alsof hij huilde. Austin rolde met zijn ogen, maar schoot toch in de lach en gaf de Pokémon plagerig en quasi-troostend een klopje op zijn schouder. Waterfall opende grijnzend zijn ogen en keek zijn trainer aan. Deze haalde zijn schouders op en wierp nog één blik over zijn schouder naar de rotsen. Hij wilde dat hij een idee had hoe hij die rotsen weg kon halen, maar Waterfall was niet sterk genoeg en hij betwijfelde of Blade zou kunnen helpen met zijn psychische aanvallen. Het was zeker weten een Pokémon achter de rotsen geweest die ervoor had gezorgd dat ze niet meer door de rotsen konden breken. Austin vroeg zich net af of het soms een vriendje was van de Slugma die ze eerder hadden bevochten toen hij opeens een stem leek te horen. Waterfall hoorde het ook, want hij stootte Austin aan en begon vervolgens naar de rotsen te hollen. Austin volgde hem al snel, maar werd belemmerd door het feit dat hij zo hard zweette vanwege de hitte. Hij meende iemand te horen vragen wat er was gebeurd en begon met zijn vuisten tegen de rotsen te kloppen. Of de persoon aan de andere kant hoorde nu een vaag hol geluid, of het had geen effect en ze zou niks horen. ‘H-hallo!’ riep hij uit. ‘Ik heb met mijn P-Pokémon een gevecht gehad en d-de rotsen zijn naar beneden g-gevallen! Kun jij m-misschien helpen om me er weer uit te k-krijgen?’ Hij hoopte dat de persoon achter de rotsen hem kon verstaan ondanks dat hij stotterde. Waterfall besloot om nog een extra harde kreet te laten varen zodat de mensen achter de rotsen zeker wisten dat ze hulp nodig hadden. Austin gaf zijn Pokémon een goedkeurend klopje op diens schouder en wachtte nerveus af tot ze antwoord zouden krijgen.