Rockblocked Out

Onderwerp: Rockblocked Out wo jul 08, 2015 8:25 pm

Het ene moment scheen de zon zo fel dat zelfs een zonnebril nog wat last kon opleveren en het andere moment vielen er kleine, nog steeds irritante, druppeltjes uit de lucht. Caroline liep ze nog even door, in de hoop dat het wisselvallige weer weer zou omslaan, maar toen de druppels steeds vaker en steeds harder begonnen te vallen, besloot ze haar wandeltocht voortijdig af te breken. Helaas bevatte dit pad nauwelijks plekken die voor beschutting zouden kunnen zorgen en onder een boom staan was misschien niet het meest verstandige idee. Want wie weet zou het nog gaan donderen ook.
De larvitar bij haar voeten begon ook last te krijgen van de regen en begon steeds langzamer te lopen, zo nu en dan een beetje trillend bij de steeds heftiger wordende regen. “Kom op Marshall, nog even.” Bromde ze zachtjes tegen de pokemon, die zwijgend opkeek en een stijf knikje gaf, ter bevestiging dat hij nog wel even door kon gaan. De pokemon was namelijk te zwaar voor haar om te dragen en het was goed voor hun band om samen wandeltochtjes te maken. Dit afbreken voor de regen, nee, dat vond ze niet nodig. Al snel kwam de gehoopte grot in zicht, waarvan ze wist dat de binnenkant warm was door het stoom dat ontstond in de Fiery Path. Het meisje versnelde haar pas en ook Marshall zette een soort rennend pasje in. De pokemon, waarschijnlijk gemotiveerd door zijn angst voor water, bereikte de opening van de grot ook eerder, maar wachtte helaas niet op haar.
Het was donker toen ze de grot binnen rende en tot haar geluk geen gedrup meer op haar hoofd voelde, maar van de larvitar kon ze niets meer vinden. “Marshall?” Er droop al iets van paniek in haar stem en ze begon wild om zich heen te kijken. Oh nee, alsjeblieft, ze mocht haar nieuwe pokemon niet nu al kwijt zijn! “Marshall!” Riep ze nogmaals en hoorde in de verte een zacht ‘lar.. lar.’. Het leek een beetje op een echo en die gedachte deed de moed al een beetje in haar schoenen zinken. Het navigeren in deze grot was niet al te moeilijk, maar omdat er geen zonlicht door het plafond kon komen, was de enige bron van licht de gloeiende stenen, die door de hitte van de vulkaan hierboven opwarmden. Nogmaals hoorde ze het zachte ‘gelar’ van haar larvitar en uiteindelijk ving ze ook een kleine schim op. De schaduw had de vorm van een larvitar! “Marshall!” Riep ze verrukt uit, maar zag toen dat de larvitar bij een pokemon stond. Oh nee, de vorige keer dat hij contact had gezocht bij een wilde pokemon was ze haar pokeball kwijt geraakt. Snel gingen haar handen naar haar riem en ze telde vier pokeballs, inclusief de lege van Marshall, maar nog steeds heerste er een gespannen sfeer over haar.
De wilde pokemon had haar stem ook gehoord en draaide zich langzaam om en staarde haar aan. Marshall voelde echter totaal geen dreiging afkomen van de pokemon en kroop dichter naar de pokemon toe, terwijl hij nog zachtjes rilde. Ze had besloten om voor nu op haar plek te blijven, want ze had geen idee wat voor een pokemon dat was en hoe gevaarlijk hij wel kon zien. Het laatste wat ze wilde was om haar larvitar schade op te laten leveren omdat zij de wilde pokemon bedreigd liet voelen. Dus pakte ze haar pokedex er maar bij, voor de zekerheid. ‘ Numel is extremely dull witted-it doesn't notice being hit. However, it can't stand hunger for even a second. This Pokémon's body is a seething cauldron of boiling magma.’ Oh. Oh! Marshall had het natuurlijk koud en de Numel straalde misschien een aangenamde warmte af. Maar goed, als hij zo ‘dull witted’ was, vond de numel het misschien niet erg als ze wat dichterbij kwam, dichterbij genoeg om haar pokemon weg te lokken.
How wrong was she. Toen ze een paar voorzichtige stapjes richting de pokemon verzette, voelde deze zich blijkbaar bedreigd. Met een soort lome steigering veroorzaakte de numel trillingen in de grond, door hard met zijn voorpoten op de grond neer te komen. Rotsen van de omringende wanden van de grot begonnen in elkaar te brokkelen en creëerden een blokkade tussen haar en de twee pokemon. Caroline wist nog net achteruit te springen, voordat verscheidene rotsblokken haar omver zouden rollen. De magnitude had ervoor gezorgd dat een van de zijgangen van de grot geblokkeerd was. “Marshall!” Riep ze nog, maar ze hoorde niets meer.

Tag -- Averill

Onderwerp: Re: Rockblocked Out do jul 09, 2015 6:33 pm

Het was een zeer regenachtige dag en vooral de Pokémon rond de vulkaan trokken de zeer warme grotten dieper in en waren daarmee juist een makkelijkere prooi. De meeste exemplaren althans, gezien er zat Pokémon tussen zaten die in staat waren de grot in elkaar te laten zakken. Dat was eenmaal hun verdedigingsmechanisme buiten het gebruiken van een vlammenzee. Echter joeg hij deze dag niet voor de verandering, geeneens als oefening om aan zijn schenen te wennen. Daar had hij trouwens veel minder last van, het wendde na een verloop van tijd en ook zijn groenkleurige uniform zat vele malen comfortabeler. Gek genoeg had hij zeker trek, maar ditmaal was het Agami’s beurt om eens voor wat voedsel te zorgen, gezien hij de laatste paar keer tot zichzelf opnam. Hij was aardig succesvol geweest, maar wat als de Dragonair daar niet meer toe in staat was? Averill trok zijn benen wat in, terwijl hij leunend op zijn onderarmen in het zachte gras zat welk bedekt werd met de natte vorm van het as. Het leek haast op klei qua substantie, maar ook op basis van geur en kleur. Hetzelfde kon hij over zijn omgeving zeggen met de lichtroze kleur. Averill haalde kort wat van het klei-achtige substantie van een grasspriet en keek er kort na, terwijl hij er met zijn vingers mee speelde. Hij had vrij recent nog te horen gekregen dat zijn soortgenoten het ook gebruikte, maar deze grijs was. Al van jongs af aan maakte ze er dan beelden van die soms daadwerkelijk indrukwekkend waren. Spoedig liet hij het goedje weer los en keek recht richting de duister gekleurde lucht en voelde de koele regendruppels langs hem heen glijden. Het was weleens fijn, een dergelijke bui.
De vorige paar dagen was het warmer dan normaal geweest, maar eerlijk gezegd verwachtte hij niet hier afkoeling te vinden. Dit was immers de droge kant van de vulkaan en dat had allemaal weer met de stroming van de zeewind te maken en dat kwam vooral uit het Zuiden. Het viel hem ook op dat hij voor de verandering amper Pokémon rook of hoorde, maar de Pokémon die hier leefden verafschuwde natuurlijk een regenbui, gezien ze een waterfobie hadden en het schadelijk voor ze was. In zijn leefomgeving - de jungle - was een regenbui niets bijzonders en ging het leven gewoon door, maar hier scheen de tijd stil gezet te zijn. Het voelde gewoon zo onwennig aan en al spoedig betrapte hij zichzelf erop dat hij wat aan zijn haar ging frummelen. Het was namelijk een flinke regenbui en wist zijn haar zodanig te bevochtigen dat het rechtopstaande kapsel vrij futloos naar beneden hing. Verveeld blies hij telkens het blonde plukje van zijn voorhoofd af, maar plakte die weer aan hem. Dit voelde ook al vrij vreemd, maar de meest mensen droegen hun haar eenmaal niet overeind, maar nogal hangend.

Een opvallende geur hing plotseling in de lucht en dat kon enkel betekende wat het ook was, het zeer dichtbij was. Tijdens een regenbui werden namelijk alle geuren weggevaagd, dat was eenmaal zo, maar zo te ruiken was het geen dreiging. Het tegenovergestelde zelfs en al spoedig verscheen een donkere, slangvormige schim boven hem en landde vlak voor hem met een teleurgestelde blik in haar ogen. Bezorgd hees hij zichzelf overeind en keek vervolgens Agami recht aan, maar zelfs zonder een grom snapte hij waarom ze de blik in haar ogen had. Averill hief kort maar zijn schouders en porde kort met zijn elleboog tegen haar geschubde wang. Zo te zien was de jacht mislukt, maar toen pas vertoonde ze onrustig gedrag en sloeg ze met haar staart. Agami scheen te willen dat hij haar zou volgen en zonder maar iets te vragen deed hij dat, want hij kon haar eenmaal blindelings vertrouwen en hij verveelde zich toch al. Alert hield hij zijn omgeving in de gaten en zag toen dat Agami regelrecht op een lokale grot vloog waar meestal de wilde Pokémon scholen tijdens zulk weer. Het was ook een van de weinige grotten in de regio die daadwerkelijk groot genoeg was voor een Dragonair, maar nu hij de zeer warme grot benaderde wilde hij nu wel weten wat er mis was. Direct gromde hij kort richting haar, maar ze scheen écht ongerust te zijn en merkte hem zelfs amper op en zweefde als eerst de grot in. Hij snapte niet wat er exact gaande was met haar buiten het feit dat ze duidelijk ongerust was over een Pokémon of een mens die in gevaar zat, hoewel het of een jonge, oude of een mens moest zijn. Als ieder ander in het wild opgegroeide Pokémon keek ze amper naar de gezonde exemplaren om indien ze in nood verkeerde. Zwijgend volgde hij de Dragonair dieper de grot in en rook vervolgens de aanwezigheid van een vrouwelijke soortgenoot. Natuurlijk hoorde hij ook haar stem door de grot weergalmen die duidelijk vol wanhoop en angst klonk. Direct versnelde hij zijn pas en passeerde Agami om sneller bij haar aan te komen, zeker gezien hij nog vaagjes de geur van twee andere Pokémon rook. De eerste rook sterk naar as en had iets weg van een Bouffalant, dus het was zeker een Numel en diens geur had ze ook bij Agami opgespoord. Waarschijnlijk was dat exemplaar haar prooi geweest, maar dan was er nog een tweede geur die hem niet bekend voorkwam. Het had echter deels de geur van de dame op zich, wat hem direct de situatie verduidelijkte; zij was afgescheiden van haar Pokémon.
Eindelijk kreeg hij de dame in zicht en ze scheen rond zijn leeftijd te zijn en had een roze haarkleur, een kleur die hij niet al te vaak in Hoenn zag, zelfs in de stedelijke gebieden. Zijn blik schoot direct naar een hele berg rotsen wat tussen hen en de twee Pokémon zat. Hoewel het een taak voor een Ranger scheen te zijn, nam hij het eerder persoonlijk op; hij hielp graag anderen. Hij vertraagde direct zijn pas en benarde de dame voorzichtig, maar maakte zijn aanwezigheid wel duidelijk, zodat ze niet zou schrikken. Agami hield daar echter geen rekening mee en zweefde recht op de stapel rotsen af en bestudeerde deze aandachtig. “Ben je nog oké?” vroeg Averill nadat hij vlak voor haar stil stond en haar kort opnam. Op het blote oog had ze geen overduidelijke wonden en ze oogde verder ook gezond in tegenstelling tot bijvoorbeeld Jeanne. Hopend dat ze instemmend zou reageren wreef hij wat water van zijn voorhoofd af en keek kort naar de rotsblokken waar Agami schijnbaar haar staart om wat uitstekende rotsen plaatste en er voorzichtig uit trok. Natuurlijk was brute kracht verre van handig met twee Pokémon daarachter die anders door de vliegende stukken rots geraakt zouden worden. “Eén momentje!” zei hij kort tegen haar met een kleine glimlach en snelde zich ook naar de rotsen. Ze leken niet zo heel zwaar, het was echter een intimiderend gezicht om al die rotsen opgestapeld te zien. Voorzichtig greep hij de bovenste rotsen vast en spande al zijn spieren aan om deze eruit te schuiven. Het was het meest veilig om van bovenaan te beginnen, dan onderaan, want dan kon je een hele lading rotsen over je heen krijgen. Samen met Agami haalde hij de rotsen er een voor een van de stapel af, totdat er een opening verscheen die groot genoeg was voor een mens. “Zo,” Opgelucht haalde Averill onhoorbaar adem en wreef ditmaal het zweet van zijn voorhoofd af, waarna hij zijn blik op de dame richtte en haar naar de opening toewenkte. Ze kon nu zelf haar Pokémon bereiken, gezien hij niet wist hoe deze op vreemdelingen zou reageren en indien de voormalige prooi in de aanval ging stonden hij en Agami gereed aan beide zijden van de opening om toe te slaan. Een Numel was namelijk niet heel intimiderend en best makkelijk tegen de grond te krijgen.

OOC: Zo ziet Averill's haar er nu uit(dat korte): http://data2.whicdn.com/images/121633082/large.gif

Onderwerp: Re: Rockblocked Out do jul 23, 2015 1:28 pm

Ze vond het te riskant om haar hariyama of venusaur nu te gebruiken om door de berg van rotsen te slaan, want wie weet bevonden de twee pokemon zich wel aan de andere kant van die berg rotsen en als een hariyama de rotsen zou verbrijzelen was er altijd een kans dat die grote kracht ervoor zou zorgen dat er verbrijzelde rotsen op haar pokemon zou vallen (en misschien ook op die numel en alhoewel ze zich daar minder zorgen over maakte, maar wie weet zorgde hij dan weer voor een aardbeving die de hele grot zou laten instorten), een te groot risico om te nemen dus. Ze had op het punt gestaan om zelf naar de berg rotsen te lopen en ze een voor een, hoe groot ze ook waren, eraf te gooien, verscheen er iemand voor haar. Aangezien ze zo diep aan het nadenken was geweest over hoe ze dit zou moeten oplossen, schrok ze wel. “Ben je nog oké?” Vroeg hij en aangezien de bezorgdheid nog altijd diep in haar hoofd genesteld was, duurde het even voordat ze een antwoord gaf. “Uh.. ja.” Kwam er wat gehaast uit, alsof het snel uitspreken van woorden de tijd zou doen versnellen.
Iet wat nerveus begon ze met haar handen te spelen toen de blauwe slangachtige pokemon aan de rotsen begon te trekken met zijn staart en zo nu en dan wierp ze een blik op de jongen, die wel de trainer moest zijn van die pokemon, om te zien of het wel goed ging, maar ook hij leek te gaan werken aan de blokkade van rotsen. Langzaamaan begon er door de hulp van de jongen en de pokemon een opening te ontstaan, groot genoeg voor haar, ongeveer, en aangezien de twee stopten met het uitgraven van de tunnel, nam Caroline dat maar op als een cue om naar voren te stappen. Nog altijd heel voorzichtig, want die numel vertrouwde ze voor geen meter. Nog voordat ze door het gecreeërde gat kroop, knikte ze dankbaar naar de jongen en wurmde zich door het gat, waar ze eerst voorzichtig een blik doorheen wierp. De numel was al snel zichtbaar door zijn opvallende kleuren, maar het was wel even zoeken voordat ze haar larvitar kon vinden, die helaas wel goed inmengde met de omringende omgeving. Toch vond ze hem, tegen het liggende gestalte van de numel aanliggend, rustig in slaap gevallen, tegen de warme buik van de wilde pokemon. Maar het was nog altijd haar pokemon en omdat ze die larvitar maar al te graag terug wilde, pakte ze de lege pokeball van de pokemon en liet hem terugkeren.
Dit ging niet zonder gevolgen, want de numel, in tegendeel tot haar pokemon, was niet in slaap gevallen en had gezien hoe de kleine pokemon door een rode straal was opgezogen. Het moment van oogcontact was kort, want al snel sloot de numel zijn ogen en nam een diepe hap lucht. Lang hoefde ze niet in dat gat te blijven hangen, want ze kroop terug, net op het moment dat ze de gloeiend hete ember voor haar neus zag neerstorten op de grond. “Oké, hij is nu officieel boos.” Grijnsde ze, nadat ze bijna achteruit was gevallen door de loszittende rotsen. Aan de andere kant van de muur hoorde ze de boze kreten van de numel en ergens was ze wel wat bezorgd. Straks brak hij door de rotsen heen, want als die pokemon ze zelf daar had gekregen, zou het dan niet kunnen dat hij ze zelf weer weg zou halen?

OOC -- Sorry super laat ;w;

Onderwerp: Re: Rockblocked Out vr jul 24, 2015 10:18 pm

Averill liet de dame de grot dieper betreden, maar het baarde hem zorgen dat toen hij eerder vroeg of het met haar ging, ze een afwezige ‘ja’ als antwoord had gegeven. Nu hij er dieper over nadacht leek het zelfs gehaast te zijn. Waarschijnlijk kam het door pure bezorgdheid die ze koesterde voor de rotsvormige Pokémon die vlak naast de Numel zat. Lichamelijk leek ze ook volledig in orde toen ze hem passeerde en haar dankbarheid toonde in een korte knik. Ze had geen sporen van wonden en ze bewoog zich normaal voort. Het was echter geen reden om plotseling te gaan ontspannen, gezien haar partner nog bij de Numel zat en zo te horen duidelijk nog wakker werd, maar de trage ademhaling die van de ander kwam duidde erop dat het niet bij de ander gold. Voordat hij het echter wist was het geluid verdwenen en maakte het plaats voor het zachte gezoem van een Pokémon die in een Pokéball terug gekeerd werd. Direct ging er een huivering door Agami, wegens het geluid, omdat ze persoonlijk het voorwerp verafschuwde en duidelijk van de vrijheid genoot. Het zorgde er wel voor dat hij nieuwsgierig werd of het de dame gelukt was en op zijn hoede keek hij kort over de rand, recht de ruimte in waar zij stond, maar direct het op het rennen zette. De reden was ook zeer duidelijk, want de Numel’s houding veranderde van enigszins kalm naar onrustig en geagiteerd nu de Pokémon van hem vandaan gehaald was en zelfs zijn kalmte verstoord was. Natuurlijk kon het ook komen door Agami’s aanwezigheid die hij ter plekke kon ruiken, want natuurlijk had zij zonet hem nog als een prooi gezien. De gele Pokémon ademde al diep in en het was overduidelijk wat er vervolgens zou komen; een vlammenzee, en er was zelfs een kans dat de dame hierdoor brandwonden zou oplopen, indien ze niet snel vluchtte. Alert trok hij zijn spieren al aan en richtte hij zijn blik al strak op zijn partner om indien nodig hen op de vlammenzee te werpen en deze tot een halt te roepen. Kom op, nog een paar stappen… En nog nét op tijd belandde de dame aan hun zijde, voorbij de stapel nog liggende rotsen waar de vlammenzee direct tegenop knalde. Agami en hij trokken zich direct terug om zo min mogelijk last te krijgen van de hitte die de verhitte stenen uitstraalde, waarna Averill bezorgd naar de dame keek. Ze oogde geschrokken, maar had alsnog een grijns op haar gezicht en voegde er vrij overbodig aan toe dat de Numel écht furieus was.

“Ik zou hem-Ugh!” De grond onder hen begon flink te trillen en dat moest wel het werk van de luid brullende Numel zijn die zijn poten telkens neer liet knallen op de grond wat telkens voor een milde beving scheen te zorgen. ‘Num! Nuuuum!’ Kraamde de Pokémon keer op keer uit, terwijl de grot duidelijk het elk moment scheen te begeven door de bevingen; het plafond en de wanden ontwikkelden breuken die steeds groter werden en elkaar zelfs kruisten. Zo te zien zat er maar één ding op om de Pokémon te kalmeren, maar wilde hij liever dat de dame zou vluchten voor de zekerheid met Agami die haar zou behoeden voor de neervallende rotsen. Hij wilde ook geen held spelen, maar dit leek hem het meest verstandig, want het zou hem een naar schuldgevoel geven om de woeste Pokémon alleen in de grot te moeten achterlaten met al zijn negatieve emoties. Als hij zelfs zo doorging was de kans groot dat de Pokémon zelf onder rotsen bezeild zou raken. “Agami, zou je haar naar de uiteinde van de grot willen begeleiden?” Direct sputterde de Dragonair tegen, zoals hij natuurlijk van haar kon verwachten, maar na een strakke blik van hem gehoorzaamde ze al en hield haar lichaam beschermend bij die van het meisje. In de tussentijd zwaaide de Numel woest met zijn kop en was zijn woede-uitval flink aan het verergeren met zijn steeds heftiger producerende bewegingen. De jongen haalde al vastberaden een tolletje tevoorschijn en vestigde zich vlak achter de rotsen die hem nog met de Pokémon afscheidde. Als hij de Pokémon hiermee wist te kalmeren zou de grot zelfs intact kunnen blijven en had iedereen baat aan het gevolg. “Capture on!” De jongen vuurde direct het tolletje dus af die na een zwaai van zijn arm met een stokvormig object tussen zijn vingertoppen een cirkel maakte rond de Numel. Hierbij zou hij zijn vaste tactiek maar bij gebruiken; de snelle rondjes. Gedreven ging hij aan de slag met het maken van cirkelvormige ronde bewegingen met zijn arm, maar tot zijn verbazing was het tegenstribbel van de Numel heviger dan hij verwacht had. Deze veroorzaakte zulke hevige trillingen op de grond dat het tolletje van de grond af werd geschoten en Averill bijna zijn evenwicht verloor. “Tsk, kom op..” Het was meer tegen zichzelf, maar de Numel leek het haast te begrijpen, want vanaf dat moment vuurde hij meerdere Ember’s recht op hem af en wist hij deze op een haar te ontwijken. Het hield hem wel tegen de rondjes te maken, maar toen hij zich vlak achter de rotsen verschool schenen de vlammen hem van bovenaf te passeren. Zo te zien kon de Numel niet een vlammenzee vrij laag afvuren, maar de trillingen die hierna volgden voelden wel heftiger aan en brachten hem meer in de problemen dan toen hij nog rechtop stond. Op deze manier zag hij ook minder goed wat de Pokémon deed, maar dit was zeker niet genoeg om hem ermee te laten stoppen. Koppig zette hij door, totdat het getril scheen te stoppen en de temperatuur eindelijk begon af te nemen, zijn kleren waren immers als bevochtigd met zijn zweet. Vrij voorzichtig kwam Averill overeind en kon gerust ademhalen nu de Numel kalmer uit zijn ogen naar hem keek met zelfs wat vriendelijkheid in zijn ogen. Dat was wellicht de meest intensieve Capture die hij ooit had gedaan en direct zakte hij als een zak aardappelen in elkaar, terwijl de Numel vrij traag op hem afliep en de rotsen eigenhandig opzij schoof om hem te besnuffelen. Averill probeerde nog op adem te komen, maar aaide de Pokémon al over zijn blonde lokken, totdat hij vlak boven hen een stuk van het plafond los zag breken. De jongen duwde direct de Numel zo ver als hij kon met het gewicht van de Pokémon van de plek weg, maar sloeg een gedempte kreun toen zijn voet het nog nét niet de rots had weten te ontwijken. Direct trok hij een moeilijk gezicht, terwijl hij al zijn warme bloed uit zijn enkel voelde sijpelen, gepaard met een bonzend gevoel. Het leek er niet op dat hij iets gebroken had, maar het was alles behalve plezierig om een rots op je voet te hebben. “B-Breek het,” De Numel knikte traag, nam een aanloop, maar nog net wist hij te herinneren dat nadat ze datgene gedaan hadden wat je gevraagd had om te doen; ze werden verlost van dát zachtaardige effect en dus weer de grot zou willen laten instorten, “Stop!” Direct remde de Numel af, keek hem verward aan, terwijl hij eigenhandig de rots van zijn voet wegduwde en al hinkend tegen de Pokémon aanleunde. Heel voorzichtig probeerde hij het bloed uit te smeren, zodat hij de wind kon bekijken, maar er was te weinig licht. Stevig hield hij maar zijn kaken op elkaar wenkte richting de uitgang van de grond en liet de Numel hem begeleiden, terwijl hij wat hinkte om de blessure minder te verergeren. Nou was het enkel hopen of Agami en de dame nog in redelijke staat verkeerde en hij dus op tijd was geweest.

OOC: Geeft niet hoor! Je mag Agami btw godmodden :')

Gesponsorde inhoud