Hot summer

Behendig ontweek hij de tussenliggende struiken en bomen, terwijl hij op een rap tempo op zijn achterpoten sprintte. Het was no steeds wennen aan de strak zittende stukken rubber aan zijn voeten, oftewel ‘schoenen’, maar het ging na een dag of twee hem al beter af.  Wat was een beter moment om het op de proef te stellen door weer op een jacht te gaan op een bliksemsnelle Pokémon, namelijk een Linoone. Deze hadden een redelijke schutkleur, hadden vlijmscherpe klauwen tot hun beschikking en hadden een lang, maar eer soepel lichaam. Het was dan niet niets om ze bij te benen en hen zelfs weten te doden, al was het maar de vraag of dat zin had. Het was maar een oefening en bovendien had hij een gevulde maag. Het feit dat het dus een ‘oefening’ was zorgde er ook voor dat Agami wat op de achtergrond bleef en wat in een lokaal meertje rond zwom, zichzelf afkoelend. Op zichzelf was de achtervolging intensiever dan normaal, maar ook mede door het zeer warme weer, maar alsnog had hij zijn groene Ranger pak netjes aan die echter aan hem plakte door het overtollige zweet. Gelukkig had de prooi in kwestie er gegarandeerd meer last van dan hij met het gebrek aan de talloze zweetklieren die een mens had. Averill ontweek nog net een Shroomish die vanachter een boom tevoorschijn kwam en direct zijn giftige poeder op hem wilde afvuren. Pfoe, dat scheelde weinig. Zijn hart vergat haast een extra maal te kloppen op dat zekere moment. Focus, Averill! De witte schim rende steeds verder van hem af en verscheen telkens achter de struikgewassen.
Tsk. Hij versnelde zijn pas en wist de Linoone beter in zijn zicht krijgen, maar ze naderde het dichte deel van het bos. Als hij de Linoone wilde grijpen moest hij zodanig weten te versnellen dat hij de Pokémon binnen arm afstand kreeg, maar er zaten geen afsnij routes op dit punt. Of.. kon hij er één dan maken, want het was natuurlijk de meest voor de hand liggende keuze. Het was echter de vraag hoe hij dat zou doen, want er zaten enkel struiken en bomen met lage taken. Wacht, laagstaande takken? Het was vanzelfsprekend dat hij direct een aanloop nam en met een vastberaden blik de tak vastgreep en zichzelf naar voren slingerde. Op tijd hield hij de tak los en naderde de Linoone op een rap tempo, terwijl de prooi in kwestie zijn oren spitste en verrast hem recht aankeek. Dat was natuurlijk het voordeel van wat mensen in tegenstelling tot Pokémon hadden; een duim om iets goed vast te kunnen grijpen. Natuurlijk hadden sommige Pokémon dat, maar een Linoone bijvoorbeeld niet of de Pokémon die daarop joegen. De Linoone veranderde direct van richting en schoot naar links, maar Averill zou hem voor geen meter aan hem laten ontlopen en stak zijn hand naar de Pokémon al uit. Echter raakte hij enkel nog net de Linoone’s staart, voordat deze vlak voor zijn ogen de bocht maakte en weer weg sprintte. Direct ving hij de val op met zijn handen en voeten om de klap niet te pijnlijk te maken en bovendien weer zijn jacht voort te zetten. Zo te zien was hij nog te langzaam, dus zou hij de Linoone op een andere manier moeten verassen. Hij bracht zichzelf direct in beweging, weer achter de prooi aan, maar ditmaal hield hij niet volledig zijn aandacht op de witte Pokémon. Zijn goudkleurige ogen zochten de omgeving af naar iets om de Linoone weten te grijpen of in ieder geval in zijn handen te krijgen. Weer was het enkel de bomen en struiken wat hij kon gebruiken, maar misschien zou hij zijn tak idee kunnen veranderen? Wat als hij er één afbrak, naar de Linoone wierp, deze weg zou springen en hij hem tegemoet sprong? Niet heel veel anders dan zijn vorige plan, maar werkte vast effectiever. Hij zocht tijdens het rennen naar een tak en vond deze en greep deze razendsnel op en speelde er kort mee tussen zijn vingers. Bingo, nou was het een kwestie van timing, gezien het vlak voor een ontsnappingsroute aan de linkerkant moest zijn.
Het duurde enkele tellen, voordat er een nette opening tussen twee bomen aan de linkerzijde verscheen en direct wierp zijn tak vlak voor de poten van de Pokémon. Deze schoot direct verrast naar achteren, gromde vervaarlijk en maakte een scherpe bocht naar links, zoals hij wilde. Eindelijk ging iets naar wens. Averill zette zichzelf af, slingerde zich met een tak weer richting de Linoone en landde vlak voor de geschrokken Pokémon. “Gotcha,” gromde Averill half met een grote grijns wat ter intimidatie werd gebruikt en haalde met zijn handen uit naar de nek van de Linoone. Tot zijn verbazing schoot de Linoone naar achteren en sprong direct over zijn hoofd heen. Natuurlijk kon het nooit zodanig goed gaan en met een ruk draaide hij zich om en vervolgde de achtervolging. Dit was intens en de hitte begon écht tot hem door te dringen, terwijl hij weer achter de Linoone aanrende, maar deze scheen zijn aandacht gevestigd te hebben op een Marill die verderop stond. De Pokémon liet zijn snel afnemen en de muisachtige te besluipen die net weg van iets gelopen was. Bliksemsnel sprong de Linoone erop af en het leek erop dat hij bijna Averill vergeten was door de prooi. Dat was een domme fout. Uit alle macht spande Averill zijn spieren aan en zette zich zo krachtig mogelijk af. Vastberaden stak hij beide armen naar de wezelachtige uit, maar deze gromde weer verrast en dook in elkaar. Muk. Niet in staat zijn sprong te stoppen zag hij de Linoone onder hem terug richting het bos rennen, achter de Marill aan.

Dit had hij niet voorzien, maar ook niet dat een jochie voorbij het struikgewas zat met enkele Pokémon. Dit werd een ruwe landing. Met een pijnlijke knal kwam hij met zijn rug tegen de rug van de jongen en werd hij direct over de jongen gelanceerd om op zijn rug voor hem terecht te komen. Aaargh! De landing deed nogal zeer, maar door de pijn weg te denken, hees hij zichzelf automatisch overeind, wrijvend over het pijnlijkste plek; zijn rug. Hij had beter moeten opletten op mensengeuren en die van Pokémon, maar tijdens zijn jacht kon hij enkel zijn aandacht op de prooi plaatsen. Hij was echter niet de enige met pijn en direct draaide hij zich om naar het joch. “Sorry, ik had je niet geroken,” excuseerde hij zich direct, waarna hij kort aan de jongen rook. Niet een bekende geur, maar hetzelfde was te zeggen over de Pokémon die om de jongen zaten te rusten. Bijna zou hij durven wedden dat de jongen buitenlands was. “Gaat het, knul?” vroeg hij maar met een hand op de schouder van de jongen.

Averill hoopte maar dat de jongen en zijn Pokémon écht in prima staat verkeerde na de klap. Eerst wachtte hij maar een reactie van de jongen maar af dat het met hem ging, maar het eerste wat hij kreeg was het fronsende gezicht van de jongen. Even vroeg hij zich af of hij iets vreemds gezegd had, totdat hij het direct zich weer herinnerde. Oja, hij had hem niét geroken. Natuurlijk was het reukvermogen van zijn soortgenoten niet veel meer ontwikkeld en lette ze meer op hun zicht, maar dat was vast waar hij zonet even de mist in was gegaan. Ach, het klopte wel degelijk dat hij de jongen amper geroken had tot het allerlaatste moment, maar goed, het maakte momenteel niets uit. Het verraste hem echter toen de jongen aan zijn oksel rook en vervolgens een vies gezicht trok. Hij gaf toe dat de jongen niet heel schoon rook en deelde dus die mening, maar waarom dacht hij dat het daaraan lag? Hij kon er enkel met een grinnik reageren, want hij vond de vrij serieuze reactie van de knul best grappig. Echter stelde hij al spoedig de vraag wat hij exact bedoelde met ‘geroken’ en met een frons keek Averill hem een tel aan. Het was toch voor de hand liggend wat hij bedoelde met dat woord? Ondanks de verwarring besloot hij maar een antwoord te geven op de vraag van hem en nadrukkelijk wees Averill naar zijn neus en snoof kort de lucht in. “Ik had je lichaamsgeur en die van je Pokémon niet eerder geroken. Ik had mijn aandacht ergens anders, maar ik kan beter ruiken dan de meeste… mensen,” lichtte hij kort toe, maar door zijn uitleg voelde hij zich haast weer een vreemd wezen, iets anders dan een mens. Direct schudde hij de gedachte weg en kreeg direct erna te horen dat de jongen in prima staat verkeerde, al rook hij de welbekende geur van bloed bij hem. Waarschijnlijk was hij momenteel nog in orde, maar duidelijk niet voor een veel langere periode. Echter werd zijn aandacht door de Pokémon van de jongen getrokken die vrij klein was, maar zich vijandig tegen hem had opgesteld. Daar had de Pokémon alle recht toe, hij was zojuist tegen zijn vriend opgeknald en had hem weten te schrikken. Het enige wat hij momenteel kon doen om hem te kalmeren was door zijn spieren te ontspannen en de jongen weer los te laten, hopend de indruk te scheppen dat hij verder geen gevaar vormde. Het was sowieso een onbekende Pokémon voor hem, dus wie weet waar deze toe in staat was. In zijn ooghoek zag hij echter dat de jongen weer iets wilde zeggen en net op tijd ving hij de woorden van hem op, maar raakte direct gespannen door de grijns. De rij ontblootte tanden stond gelijk aan intimidatie, maar hij was wel al zover om niet door het lint te gaan en enigszins kalm te blijven. Het was eenmaal normaal onder de mensen en het stond gelijk aan iets positiefs. Hij merkte ook dat hij direct diep uitademde, voordat hij reageerde op de vraag of hij nog in orde was. “Prima, maar… “ begon Averill ernstig en wees vervolgens richting de elleboog van de jongen waar hij de geur van bloed geroken had, “… Ik zou maar op je schram letten,” Kort gleed zijn blik weer naar de onbekende Pokémon, benieuwd naar zijn reactie en hun onderlinge band.

Echter schoot op dát moment een windvlaag voorbij met Agami’s geur erin die bovendien zeer sterk was. Zo te ruiken was ze dichtbij, maar was ze dan ongerust geraakt door de klap of werd ze aangetrokken door de milde geur van bloed? Natuurlijk duurde het niet lang, voordat hij een zwarte schaduw in de lucht zag en vervolgens de geschubde serpent naast hem verscheen met haar blik wantrouwend op de knul en zijn Pokémon gericht. Het was nog steeds een moeilijke taak om haar meer te laten ontspannen bij vreemden, maar hij gaf toe dat het voor hem een beetje wennen was om bijvoorbeeld een grijns als iets goeds te zien. Averill keek kort de Dragonair aan, gromde op een zeer gedempte toon en direct hield ze haar kop lager en ontspande ze haar spieren. Ze had echter zoals altijd wel een spoor van tegenzin om haar heen, wanneer hij wilde dat ze wat kalmer zou gedragen  rond zijn soortgenoten. Inmiddels was hij al vaker zijn soortgenoten tegengekomen, maar het werd aardig irritant om haar elke keer weer hierop te moeten corrigeren. Zo snel leerde ze helaas haar dreigende gewoonte niet af. Hij plaatste zijn handen op zijn heupen en slaakte een diepe, vermoeide zucht, voordat hij de knul weer vriendelijk aan keek. “Wees trouwens maar niet bang, dit is een vriend van mij, Agami,” informeerde hij de jongen maar en wenkte kort richting de Pokémon in kwestie, waarop ze een zacht geluid produceerde wat haar soort gebruikte als begroeting. Het was echter wel handig om maar toe te lichten waarom hij sowieso tegen de jongen opgeknald was en verder schaamde hij zich er ook niet voor. “Ik was trouwens net op een jacht, maar een Linoone was mij te slim af geweest en.. geef mij niet die blik, Agami!” De Dragonair keek hem verrast aan en drukte vervolgens bezorgd haar snuit tegen zijn wang aan. Wellicht had ze niet zien aankomen dat hij als oefening al op een bliksemsnelle Pokémon zou jagen, maar deze bezorgdheid was verder overbodig. Het viel hem ook op dat ze kort aan hem rook en vervolgens juist aan de jongen snuffelde en vervolgens een enthousiaste glim in haar ogen kreeg door de geur van bloed. Dat verbaasde hem niet; bloed prikkelde eenmaal de honger en de drang om te jagen. Direct tikte hij waarschuwend tegen haar snuit aan om direct haar gedrag te stoppen en verbazingwekkend werkte dat. Agami hield beschaamd haar kop wat lager en maakte geen oogcontact meer met de jongen, al gleed haar blik naar de muisachtige Pokémon. “Sorry,” excuseerde Averill zich maar, al had hij het vermoeden dat de jongen niets van haar enthousiasme gemerkt had.