Electrifying!!

Met half dichtgeknepen ogen stond ze daar te kijken hoe de twee pokémons tegenover elkaar stonden. Aan de andere kant van het veld stond een wat stevigere jongen, duidelijk genietend van dit gevecht. Boven de boomtoppen scheen de zon, die voor deze tijd van het weer een prettige warmte verspreide. Het was al wat later op de avond, maar voor de verandering was het eens een keertje niet zo heel erg koud. ”Absol!” klonk het over het speelveld heen, terwijl de witte pokémon voor de brunette duidelijk liet merken dat ze nog niet klaar was met dit gevecht. ”Metagross~” klonk er vanaf de andere kant, terwijl de grote blauwe mineral pokémon een van zijn armen in de licht stak en zwaar op de grond liet terug komen. De brunette had haar pokédex er niet eens bij hoeven halen, het rode apparaatje begon vanzelf al te piepen bij het opmerken van de pokémon. Metagross is a robotic Pokémon with a turquoise, disc-shaped body and four legs. The main body appears to serve as both head and body, and this Pokémon’s overall construction gives it the appearance of a mechanized arachnid. It uses its heavy body to pin down its prey before consuming them with its large mouth. A large, metallic cross is situated in the center of its face. On either side of the cross, a red eye peers out from a space in Metagross's metallic armor. Its four legs are joined to the main body by ball-and-socket joints. While the upper portion of the legs is relatively thin, they are considerably thicker below the knee. Each leg has three short claws on the end and a flat, blunt protrusion extending over the knee. The legs can be tucked in, allowing Metagross to float in the air. As Mega Metagross, it constantly floats, and its legs become arms. The cross on its face turn pale gold, and it gains two small holes and a spike immediately below the cross, giving the impression of a goatee. Its multiple brains process information simultaneously, enabling it to calmly assess the tide of a battle and defeat its opponent with accuracy. Mega Metagross also uses the psychic power inside its body to launch powerful attacks. Its claws are hard as steel and can easily smash even large chunks of rocks. Metagross is the result of two Metang fusing together. This gives Metagross four brains in total, all connected by a complex network of neurons. Because of these complex connections and the number of brains, this Pokémon is capable of complex calculations and is more intelligent than a supercomputer. It uses its intelligence to analyze its opponents during battle. This Pokémon can be found on rough terrains. De brunette was blij geweest dat deze trainer geen key stone had gehad en dus zijn Metagross nog niet had kunnen mega-evolven. Toch gleden haar blauwe ogen naar de wit leren band om de poot van haar Absol, de band die duidelijk wel een mega-stone bevatten. Ze zuchtte zachtjes. Nog steeds had ze geen tijd gehad om de pokémon te laten mega evolven. Maar voor nu moest ze zich gaan richten op dit gevecht. De Absol en de Metagross waren duidelijk aan elkaar gewaagd en dit zou een intens gevecht gaan worden. “Metagross, gebruik Hammer Arm!” werd er opeens van de andere kant van het speelveld geroepen. De blauwe pokémon trok zijn armen in en zweefde, door middel van Psychische energie, in de lucht. Een van de armen gloeide wit op, terwijl de Metagross begon te spinnen in de lucht en op hoge snelheid op de Absol af schoot. ”Alice, spring in de lucht om de aanval te ontwijken en gebruik Sucker Punch!” De Absol spande haar achterpoten en sprong over de rond spinnende Metagross heen, waarbij de blauwe pokémon bijna de controle verloor en op de brunette afschoot. Deze dook snel aan de kant voor de snel draaiende armen en merkte dat het niet eens zin had dat de Absol nog een Sucker Punch aanval zou doen. De Metagross was vanzelf al tot stilstand gekomen tegen een muur aan. De brunette haalde alleen maar haar schouders op, dat was dan weer een pluspuntje voor haar. ”Alice, Night Slash!” Snel rende de Absol op de nog licht verbaasde Metagross af en ze sprong in de lucht. Haar klauwen kregen een paars/zwarte aura erom heen, waardoor ze twee keer zo groot leken. Met beide klauwen kwam ze zwaar op de Metagross neer, die zijn ogen dicht deed door de plotselinge klap. De blauwe pokémon kwam daarna snel weer overeind en door de plotselinge beweging, sprong de Absol snel weer van zijn hoofd af zodat ze haar evenwicht niet zou verliezen. “Metal Claw, Metagross!” hoorde ze en met opvallende snelheid kwamen de stalen klauwen van de blauwe pokémon in de richting van de Absol. ”Soll!” klonk er pijnlijk, terwijl de witte pokémon tegen de grond sloeg en achteruit schoof. ”Alice!” riep de brunette, maar de pokémon kwam al weer overeind. Er liep een kras over haar gezicht heen en ze liep heel licht mank. Waarschijnlijk was ze geraakt tegen een van d’r poten. Maar de brunette wist, als geen andere, hoe sterk pokémon konden zijn en hoeveel klappen ze konden weerstaan, dus dit was niet iets waar ze zich zorgen om hoefde te maken. ”Snel, Feint Attack,” riep de brunette en binnen een tel was de Absol verdwenen. Eens zien of de techniek waar ze zo lang op hadden geoefend zou gaan werken. Ze wist dat haar vriend, net zoals zijzelf, het leuk vond om aparte combinaties te maken met aanvallen. Voor haar was het een gebruiksgemak van de contests, maar voor een trainer als haar vriend was het meer praktisch om minder aanvallen te hoeven roepen, je kon je vijand er makkelijker mee uit het veld slaan. De Metagross keek zoekend om zich heen, niet wetend vanaf welke kant de Absol zou gaan aanvallen nu. ”Double Team,” riep de brunette er daarna achteraan en opeens stonden er een zestal Absol’s om de pokémon heen. “Zoek de echte Metagross, sla de Absols neer met je arm!” riep haar tegenstander en de Metagross begon de verschijnende en verdwijnende Absol neer te maaien. Het leek er niet op dat de blauwe pokémon de echte Absol er tussen uit wist te halen en uiteindelijk leek hij veel te verward om nog maar een aanval uit te kunnen voeren. Dit was het moment waar de brunette op had gewacht. ”Nu Alice, Sucker Punch!” Uit het niets schoot de échte Absol langs de Metagross, met het zwaard op haar hoofd paars/zwart opgloeiend. De Metagross keek verbaast op en verloor zijn evenwicht, waardoor er opeens 550 kilo, met een klap, op de grond terecht kwam. De brunette keek lief naar haar tegenstander en blies ‘m een plagende kus toe. Hij keek haar met zijn mond vol tanden aan, maar uiteindelijk kwam zijn pokémon wel weer overeind. “Metagross, gaat het nog?” werd er aan de blauwe pokémon gevraagd, maar er volgde al snel een volharde ”Metagross!” waarbij de jongen zachtjes grinnikte. “Zo zie ik het graag, Metagross,” riep hij opgewekt. De Absol was ondertussen weer voor haar trainster gaan staan en had haar kop uitdagend gebogen staan naar de Metagross. De Absol genoot duidelijk van dit gevecht, net zo zeer als dat haar trainster dit geweldig vond. Nog nooit had ze zo lekker met haar Absol kunnen vechten, want met het gevecht tegen haar vriend was ze misschien een beetje te terughoudend geweest, geen idee. “Metagross, gebruik Psychic!” De brunette keek op toen de aanval werd geroepen en de Metagross kleurde licht blauwe op. Haar Absol zetten haar poten iets meer uit elkaar om de klap op te vangen, maar er gebeurde niets. Zowel de jongen als zijn pokémon keken even vreemd naar hun tegenstander, terwijl de brunette in de lach schoot. Ze sloeg haar handen tegen d’r knieën, terwijl ze voorover boog van het lachen. ”Je had jullie gezichten eens moeten zien,” zei ze, nog zachtjes na lachend, terwijl ze weer overeind kwam en de tranen uit d’r gezicht veegde. ”Een Absol is een dark-type pokémon. Psychic heeft geen effect op deze pokémon,” legde ze daarna uit, terwijl ze een stap naar voren zetten en de witte pokémon een aai over haar rug gaf. ”Absol!” klonk er luchtig, terwijl de witte pokémon de aandacht van haar trainster accepteerde. De jongen en zijn Metagross gaven zichzelf bijna synchroon een facepalm, waarbij de brunette zachtjes moest grinniken. “Dat ik daar niet aan heb gedacht,” hoorde ze de jongen mompelen, terwijl de Metagross zijn schouders op haalde. ”Hey, je leert. Je moet alles eens een keer gezien hebben. En je bent een trainer, toch? Je kan altijd je pokédex erbij halen als je iets niet weet. Als het goed is zal mijn Absol erin geregistreerd staan.” De jongen haalde een rood apparaatje uit zijn zak en klapte deze open, waarbij hij door scrolde naar de pagina van de Absol. Absol is a quadruped, mammalian Pokémon with a dark blue to gray body covered in white fur. It has a ruff around its neck and chest and a tuft on the top of its head adorned with a single blue-black oval. It has a feline face with almond-shaped, red eyes, a scythe-like tail, and a sickle-shaped horn on the side of its head. Its broad feet are equipped with three claws each, and spikes protrude from the heels of its hind legs and the elbows of its front legs. As Mega Absol, its fur is longer overall, and the increased energy coursing through its body makes the fur at the back of its mane stand on end, so that it appears to have wings. The spikes on its heels and elbows grow larger, and the fur in these areas becomes longer as well. Its sickle-shaped horn widens, while an additional, smaller horn appears on the opposite side of its head. Its tail now has a more saw-like shape, and the oval marking on its forehead is now a rounded triangle. Absol lives in the mountains far from civilization, and rarely ventures down from its alpine home. Using its horn, Absol is able to sense even subtle changes in the sky and the land to predict when a natural disaster will occur, and will try to warn people when one is approaching. This often has the unfortunate effect of Absol itself being blamed for the disaster. Klonk er opeens en de jongen schrok ervan. De brunette grinnikte zachtjes, dat was haar nu al zo vaak gebeurd. Dat ze haar pokédex uit d’r handen liet vallen, of in ieder geval bijna, omdat ze schrok van de piepende stem als ze een pokémon scande. “Oh ja, hier staat het,” hoorde ze de jongen zeggen, waardoor ze weer uit haar gedachten werd geslagen. “Dit had ik echt veel eerder moeten weten.” Ze haalde haar schouders op. ”Kom, zullen we door gaan?” vroeg ze daarna. Beide pokémons hadden nu even tijd gehad om op adem te komen. Nu konden ze wel weer doorgaan. De jongen knikte en ging weer terug op zijn plek staan. “Metagross, gebruik Bullet Punch,” werd er geroepen, nog voordat de brunette terug op haar plek was gaan staan. Ze sprong om weer op het stukje gras neer te komen en keek toe hoe de Metagross hoog boven haar Absol uit torende. ”Feint Attack,” commandeerde ze snel en de Absol verdween, waardoor de snel neer komende armen van de Metagross in de grond geslagen werden. ”Nu!” De witte pokémon kwam weer te voorschijn en schoot naar de Metagross toe, die de aanval te langzaam had ingeschat. Een van zijn armen werd onder hem uit geslagen en voor de tweede keer in dit gevecht viel hij op de grond. ”Alice, maak het af met een Night Slash aanval!” De Absol sprong in de lucht, vormde twee grote klauwen en liet deze in een X-vorm neerkomen op de Metagross. Deze zakte bijna door de grond heen door de kracht van de aanval en probeerde moeizaam weer overeind te komen. Toen zijn ledematen het gewicht van de pokémon niet meer konden dragen, viel hij terug in de grond en bleef daar liggen. Uitgeteld.
De brunette grinnikte zachtjes en riep de Absol weer terug bij zich. Ze gaf de witte pokémon een aai over haar rug heen. ”Je hebt het geweldig gedaan, Alice,” zei ze zachtjes en de Absol vormde iets van een glimlach. Ach, ze was eraan gewend dat ze een stugge pokémon was. Net zoals haar vader. De Houndoom die ze in bezit had was ook geen makkelijke om mee om te gaan immers. Ze keek toe hoe de jongen zijn Metagross verzorgde en vervolgens terug liet keren. Daarna draaide hij zich om en wandelde in haar richting. De twee schudde elkaar de hand. “Prachtig gevecht, je hebt eerlijk gewonnen,” werd ze gecomplimenteerd en de brunette voelde hoe haar wangen rood werden. Ze haatte het als mensen haar gingen complimenteren, ze wist nooit zeker hoe ze daar mee om moest gaan. ”Oh uh … dank je,” zei ze zachtjes. ”Jouw Metagross is ook echt sterk moet ik toegeven,” zei ze daarna met een glimlach. De jongen wist zelf ook wel wat verlegenheid was, aangezien zijn wangen wat rood kleurde en hij achter zijn hoofd krabde. “Niet zo sterk als jouw Absol. Ze was in staat om te Mega-Evolven hè? Ik herkende de Mega-stone aan d’r poot,” De brunette keek wat moeizaam weg en haalde haar schouders op. ”Dat klopt ja, maar ik heb nog geen tijd gehad om ‘t uit te proberen, ze heeft de stone net pas. Maar een Metagross heeft toch ook capaciteiten tot mega-evolving? Waarom heb je hem nog geen mega-stone gegeven?” Snel veranderde ze het onderwerp. Ze had nu even geen zin om over de mega-evolution van haar eigen pokémon te denken. De jongen voor haar haalde zijn schouders op en liet daarna zijn lege zakken zien. “Mega-stones zijn ontzettend duur, ik heb gewoon het geld niet om er een te kunnen kopen. Daarom heeft mijn Metagross er nog geen. Ik zou er best graag een willen hebben, Mega Metagross ziet er super vet uit immers,” De brunette grinnikte zachtjes. Ze wist helaas hoe duur het was om Mega-stones aan te moeten schaffen. Ze had zelf ook diep in de buidel moeten tasten om Alice en haar Charizard, Enya, van een Mega-Stone te voorzien. ”Nou, ik hoop voor je dat je ooit een Mega-stone te pakken kan krijgen en dan verzeker ik je, dan wil ik nog een gevecht met je hebben. Mega Absol tegenover Mega Metagross,” de brunette grinnikte zachtjes bij het idee e de jongen stak een duim naar haar op. “Daar hou ik je aan, oh en voor de zekerheid, mijn naam is Ryan.” Ze glimlachte en knikte. ”En ik heet Vivienne,” stelde ze zichzelf daarna voor. Ryan glimlachte en schudde haar nog een keer de hand, waarna hij naar haar zwaaide, zich omdraaide en wegwandelde. Terwijl hij langs zijn Metagross liep, keerde hij de blauwe pokémon terug en verdween uiteindelijk tussen de bomen. De brunette keek hem na met een glimlach en opende haar hand, waar ze een klein briefje in vond. Nieuwsgierig opende ze het briefje en lachte zachtjes toen ze het tien cijferige nummer zag staan. Met een glimlach haalde ze d’r Holo-Caster erbij en drukte op “nieuw contact toevoegen” waar ze zijn naam en nummer inzetten. Wie weet, misschien zou ze nog eens contact opnemen met ‘m, hij was wel aardig. Ze moest alleen wel duidelijk maken dat ze een vriend had … Dat was iets wat ze af en toe moeilijk kon bewijzen, ondanks dat het feit dat ze een Absol had van d’r vriend, of nou ja een dochter van zijn pokémon had. Ze deed de Holo-Caster terug in d’r zak en gaf Alice nog een aai over haar rug heen. ”Kom meid, je mag uitrusten. De volgende is aan de beurt,” zei ze rustig, waarna ze de Absol terug liet keren in d’r pokéball. Ze pakte de tas van de grond en keek naar de zon die steeds verder achter de boomtoppen verdween. Misschien was het beter als ze maar eens terug naar haar kamer zou gaan. Voor vandaag hadden ze genoeg gedaan, maar ze kon er niet onderuit dat ze het gevoel had alsof ze niet productief bezig was geweest. Haar blauwe ogen sloten zich voor een moment. Ze voelde hoe het laatste beetje zonlicht over haar gezicht heen gleed, voordat de vuurrode bal van puur destructieve kracht achter de horizon verdween. Direct voelde ze hoe de warmte van de zon verdween in de omgeving en plaats had gemaakt voor een winterige kou. Ze huiverde eventjes en zetten de kraag van d’r jack overeind. Momenteel hoopte ze echt dat de winter snel voorbij zou gaan, ze snakte naar een beetje warmte en wat vrolijkere tijden. De winter maakte d’r altijd zo somber, al moest ze toegeven dat ze een groot fan was van Kerst. Die lichtjes en de vrolijkheid van de mensen zorgen er altijd voor dat ze zich zelf vrolijk ging voelen. Een wolkje adem verscheen toen ze zuchtend uitademde en ze keek om zich heen. Waar moest ze eens naar toe gaan? Ze was nog niet moe genoeg om naar d’r kamer te gaan en sowieso was het pas tegen zeven uur. Dus echt veel zin had dat toch niet. Een huivering liep over haar rug heen en ze geeuwde achter d’r hand. Arceus, deze kou zorgde ervoor dat ze zoveel dikke kleding aan had dat ze van de warmte slaperig werd. Ze mompelde wat in zichzelf en gooide d’r tas over een schouder heen. Ze ging maar eens op zoek naar een plekje waar ze ongestoord de vernietigende kracht van haar Charizard los zou kunnen laten. Rustig wandelde ze langs de bomen heen. De brunette was de jongen tegengekomen net buiten de stad, in de verte waren de vele lichten van de stad al te zien. Echt veel zin om daar heen te gaan had ze niet, dus besloot ze om rechts af te slaan, dieper het bos in. Daar moest, als ze het goed wist, een open plek zijn. Perfect voor de training die ze bedacht had.

Niet veel later had ze de open plek gevonden. De maan stond hoog aan de hemel inmiddels en scheen een prachtig wit licht op het stuk gras. Met een zacht gegrinnik vroeg ze zich af hoe veel er straks nog van dat gras over zou zijn, zeker omdat ze een vrij intensieve training wilde gaan doen. De brunette huiverde eventjes en zetten haar tas neer. Ze ging ernaast zitten en haalde een thermosfles eruit, waarbij ze dampende koffie in de bijgesloten mok goot. Na zo’n dag als deze trakteerde ze zichzelf graag op koffie, zeker voordat ze aan een training begon. Ondanks dat ze zich niet vermoeid voelde, speelde er wel een zekere dufheid in haar hoofd en daar irriteerde ze zich aan. Ze dronk rustig van de koffie en slaakte een zucht, haar vingers begonnen nu echt koud te worden van de weer, maar de warme kop koffie zorgde voor iets wat verlichting. Terwijl ze het kopje verder leeg dronk en ze de mok weer terug schroefde op de thermoskan, stond ze op en pakte een tweetal pokéballs van haar riem. Vanavond wilde ze gaan trainen met Enya, maar voor alle zekerheid hielt ze Fiora er ook nog even bij. Ze wilde immers niet dat de training verkeerd zou gaan lopen, want dan had ze een heel groot probleem waarschijnlijk. De twee pokéballs vlogen in de lucht en een Charizard en shiny Gardevoir kwamen te voorschijn. De brunette zetten een glimlach op haar gezicht, terwijl ze keek naar de mega-stones die bij beide pokémon om hun nek hingen. Fiora had haar mega-stone al erg lang en was gewend aan de kracht die met de steen mee kwam, haar mega-stone hing aan een zilveren ketting rond haar nek. Enya had haar mega-stone pas net en de brunette was van plan om nu te gaan uittesten in hoeverre het ging werken. Ze moest toegeven dat ze redelijk bang was om de kracht los te laten, want ze wist hoe erg fout het kon gaan. Niet dat ze het zelf al eens had meegemaakt, maar puur uit verhalen die ze had gehoord van andere mensen. De Charizard had haar Charizardite X in een leren band rond haar nek hangen, waardoor de blauwe steen prachtig uit kwam. Ze wist maar al te goed hoe blij Enya was met de steen die rond haar nek hing. De Charizard liep al, sinds ze de steen hadden gekocht, te klagen dat ze ‘m wilde uitproberen, maar telkens weer begon ze het uit te stellen. Nu kon ze er niet meer omheen, ze moest toch ooit de kracht van de Mega Stone los gaan laten op haar Charizard, hoe moeilijk ze het ook vond. De blauwe ogen van de brunette gleden van de oranje hagedis pokémon naar de shiny Gardevoir, die haar bemoedigend toeknikte. Ze had dit eerder al met Fiora besproken, aangezien well, zij was ook de enige waar ze daadwerkelijk mee kon spreken. De Gardevoir begon steeds wat losser te worden met het telepathisch praten, maar alleen als ze met haar trainster alleen was. De brunette glimlach eventjes naar haar shiny pokémon, ze had zichzelf nog nooit zo gelukkig gevoelt met een pokémon. Al voelde ze daarbij wel een steek van schuld toen ze dacht aan de Weavile, die nu in haar box zat. Misschien dat ze die ook weer eens tevoorschijn moest halen en mee moest gaan trainen. Ze moest de band met Isolde snel beter gaan maken, want zo als het er nu op leek, werd die alleen maar slechter. De brunette zuchtte zachtjes, eventjes verdronken in gedachten en herinneren aan vroeger. Het was dat de Charizard haar aantikte met haar snuit, duidelijk ongeduldig voor de training, dat ze opkeek en een kleine glimlach op haar gezicht planten. ”Sorry Enya, ik was in gedachten verzonken,” verontschuldigde ze zich en de Charizard hapte beledigd met haar kaken. ”Hey, wil je nog die mega stone uit proberen ja of nee?” zei de brunette daarna strenger, waarna de oranje hagedis zachtjes snoof en zich omdraaide. Stom beest af en toe, dacht echt dat ze beter was. Ze wist dat haar Charizard graag zo hard mogelijk wilde trainen, puur omdat ze zich onder gesteld voelde. In vergelijking met de andere Charizard was ze immers kleiner en dat was een groot irritatie punt bij Enya. De brunette zuchtte zachtjes en dook dieper in haar leren jack toen een koude windvlaag langs haar nek streek. Arceus, het was echt koud nu. Misschien moest ze Nuria er maar bij roepen om d’r warm te houden. Maar drie pokémons tegelijk op het veld zou misschien een beetje heel erg zijn voor één simpele trainingssessie. Ze huiverde toch nog een beetje na en haar hand gleed naar de pokéball van de Volcarona. Ze vond het heerlijk om een persoonlijke zon bij zich te hebben, maar had geen zin om met te veel pokémons op het veld te staan. Ze ging Enya trainen en leren haar Mega Evolution onder controle te krijgen en daarbij had ze alleen Fiora nodig voor het geval het uit de hand zou lopen. De rest van haar pokémon zou veilig in hun balls blijven zitten, voordat er straks ongelukken gingen gebeuren. Zeker als ze Alice en haar Houndoom, Kratos, eruit zou laten. Kratos was er niet bepaald blij mee dat zijn dochter eerder een Mega-Stone had gekregen dan hijzelf, terwijl hij de oudere was. Maar de waarheid was dat ze de Houndoom nog niet vertrouwde met een Mega-Stone, ze had nog te weinig controle over de pokémon om hem bloot te laten stellen aan deze enorme kracht. Nee, dat was iets wat ze misschien later zou gaan doen, op het moment dat ze iets meer zelfvertrouwen erin zou hebben dat Kratos daadwerkelijk naar haar luisterde, want voor nu deed hij wel alles wat ze hem beval, maar toch had ze het idee dat hij het af en toe alleen maar deed omdat ze hem had gekregen. De brunette zuchtte eventjes en rekte haar rug uit. De tijd begon door te tikken en ze moest nodig eens met haar training gaan beginnen, anders dan had ze hier voor niets gestaan met Enya en Fiora. De twee pokémons waren ondertussen rustig met elkaar in gesprek geraakt, de brunette vroeg zich af of Fiora haar eigen ervaringen met Mega-Evolution aan het uitleggen was. Soms wou ze dat ze haar pokémon daadwerkelijk kon verstaan, dat zou zoveel dingen makkelijker maken.

”Goed dan Enya, kom we gaan ons hier eens goed op storten,” zei de brunette daarna en de Charizard slaakte een opgeluchte brul, die was al lang blij dat ze een beetje actie kon verwachten. Haar trainster daar in tegen was niet echt blij met wat er zou gaan gebeuren. Nog steeds had ze die angst dat het misschien mis zou gaan, maar ze had met Enya een hele strategie door genomen als dat zou gaan gebeuren. Ze had wat research gedaan naar de mega vorm van Charizard en met de X stone zou Enya in een half Dragon type veranderen en daarbij haar Flying type verliezen. Hierdoor zou ze kwetsbaarder zijn voor de aanvallen van Fiora, aangezien die gedeeltelijk Fairy is. Fiora zou Enya dus onder controle kunnen krijgen mocht dit hele gebeuren fout af lopen en als het helemaal moest zou haar Gardevoir gewoon een Hypnosis aanval gebruiken erop. De brunette bracht haar hand naar d’r mond, waarachter ze geeuwde en schudde haar hoofd. Hopelijk zou dit niet al te lang gaan duren, het werd misschien toch wel eens tijd dat ze op tijd zou gaan slapen. Haar hand gleed omlaag, naar de ketting om haar hals. Aan de ketting hing een pendant in de vorm van een hart, waarin de Keystone bevestigd kon worden. Telkens weer als ze een pokémon zou laten Mega-Evolven hoorde ze de woorden van de mevrouw waarvan ze de ketting had gekregen. “Ooit had ik dezelfde droom om de kracht van de mega-stones te bemachtigen, maar mijn droom is ten einde gekomen. Deze pendant kan een key stone bevatten, mijn vader had het voor me gemaakt.” Ze had de mevrouw beloofd om haar reis voort te zetten en ondanks dat het gestaag ging, wilde het best wel lukken. Ze had genoeg pokémons in bezit die tot staat waren om de Mega-Evolven, alleen had ze niet altijd geld om alle Mega-Stones te kopen. Vivienne schudde wakker toen ze opeens een windbui in haar gezicht kreeg en een kwaad kijkende Charizard voor haar neus stond. ”Ja ja, we gaan beginnen,” zuchtte ze zachtjes, waarna ze haar vingers op de Keystone legde. Eventjes haalde ze diep adem om haar hart weer rustig te laten kloppen. ”Enya, Mega-Evolve!” riep ze toen opeens en drukte de Keystone in. Op precies hetzelfde moment gloeide de blauw/zwarte mega-stone rond de hals van de Charizard en werd de oranje hagedis opgeslokt in een bal van paars licht. De brunette zetten een stap achteruit toen het licht zich verspreidde en hief haar hand voor d’r ogen, zodat ze tenminste nog iets kon zien. Na enkele tellen barsten de bal open en stond daar een zwarte Charizard met een blauwe buik die van haar staartpunt tot aan d’r onderkaak reikte. Verder hoefde de brunette niet meer te kijken, haar Pokédex, die in de zak van d’r jack had gezeten, begon al te piepen. As Mega Charizard X, its body and legs appear more physically fit, though its arms remain thin. Its skin turns black with a sky blue underside extending from the lower jaw to the tip of the tail. Two spikes with blue tips curve upward from the front and back of each shoulder, while the tips of its horns sharpen, turn blue, and curve slightly upward. Its brow and claws are larger, its snout is shorter, and its eyes are now red with white pupils. It has two small, fin-like spikes under each horn and two more down its lower neck. The lower trims of its wings are divided into large, rounded points and each third joint is adorned with a claw-like spike. Mega Charizard X breathes blue flames out the sides of its mouth, and the flame on its tail now burns blue with increased heat. De brunette slikte toen een golf aan warmte over haar heen spoelde, het was duidelijk dat de vuurkracht van de pokémon verhoogd was. Toch moest ze toegeven, Enya zag er ontzettend indrukwekkend uit. Alleen haar ogen. Die rode ogen maakte een zekere angst bij haar los. De ogen van de Mega Charizard stonden alles behalve zorgzaam, nee, ze waren hard en kil. Fiora had het gelukkig ook op tijd door en teleporteerde tussen haar trainster en de Mega pokémon in. Maar de Charizard had geen intentie om haar trainster aan te vallen. Nee, haar ogen richtte zich op de lucht en twee grote zwarte vleugels werden open geslagen. Met enorme kracht schoot de pokémon de lucht in en bleef rondjes boven het veld vliegen, waarbij af en toe een blauwe Flamethrower naar voren werd geschoten. De Charizard brulde vrolijk en maakte een salto, maar schoot toen opeens dieper het bos in. Snel greep Vivienne haar tas en commandeerde Fiora om met haar mee te komen. De coördinator en haar pokémon schoten achter de Charizard dieper het bos in. Erg lang zoeken was het niet, een blauwe vlam zag je immers niet zo heel erg snel over het hoofd. De Charizard was op een andere open plek geland en was daar blijven staan, starend naar de lucht. ”Enya?” vroeg de coördinator terwijl ze tussen de schaduwen tevoorschijn kwam. De Charizard keek op en draaide haar kop naar haar trainster toe. ”Hoe voel je je?” kwam er daarna angstig achteraan. De blauwe hagedis stond op en vuurde, onverwachts, een Flamethrower af naar de lucht, waarna haar vleugels zich open klapte en weer in ruststand op haar rug werden gevouwen. ”Waarschijnlijk is ze nog aan het wennen aan haar nieuwe vorm,” hoorde ze opeens de warme, zachte stem van Fiora in haar hoofd en de brunette knikte. Ja, dat zou waarschijnlijk het punt wel zijn ja. Het was dan ook een hele transformatie geweest. Toch stond er een glimlach op haar gezicht. Ook Enya had de kracht van de Mega-Stones goed onder controle gehouden en was ‘m niet geflipt. Dat maakte, in haar huidige team, nog twee kandidaten die het hopelijk ook goed zouden gaan doen. Al had ze nog steeds een zekere angst bij Kratos. De brunette schudde haar hoofd en knikte naar Fiora. ”Hey Enya, wat dacht je van een klein gevechtje?” riep ze daarna naar de mega Charizard, die met een woeste brul haar vleugels weer open klapte. Dat zou wel een ‘ja’ zijn geweest voor haar. Gekke Enya toch, zou nooit een gevecht uit de weg slaan.

”Oké, Enya, ik ga jou bevelen geven. Fiora zal je aanvallen en proberen uit te putten. Dit gevecht is niet om te winnen, ik wil gewoon weten in hoeverre je de Mega-Evolution kan beheersen, oké?” legde de brunette uit, terwijl de zwaardere Charizard voor haar ging staan en haar van het zicht ontdeed. Een luide brul was te horen en de blauwe staartvlam van de pokémon vlamde vurig op. Dit zou een sterk gevecht gaan worden en de brunette wist dat ze deze kracht goed kon gaan gebruiken nu. ”Ik weet dat ik je de afgelopen paar dagen nieuwe aanvallen heb geleerd, Enya. Ik wil deze later vandaag nog gaan uitproberen met je. Voor nu houden we het op de aanvallen waarvan ik zeker weet dat je ze kent, begrepen?” De Mega Charizard draaide haar kop naar haar om en knikte. Mooi zo. Ze deed een poging om langs de Charizard heen te kijken, om te zien of Fiora al klaar was toen ze opeens een zachte stem in haar hoofd hoorde. ”Ik ben er klaar voor, geef Enya maar het startsein.” De brunette grinnikte zachtjes en glimlachte, waarna ze zich weer verschool achter de rug van de Mega Charizard X. Dit was een gevecht waar ze eigenlijk best wel naar uit keek, puur omdat ze wilde meten hoe sterk haar Charizard nou was en hoe goed ze de Mega Evolution onder controle had. ”Enya, begin met Flamethrower!” riep de brunette opeens uit en de zwart/blauwe hagedis opende haar bek om een vlammenzee aan blauw vuur op de Gardevoir af te spuwen. Deze keek even met een geschrokken blik naar het blauwe vuur, dat vele maten heter was dan het normale vuur van een Charizard, maar wist toch nog op tijd weg te teleporteren. Ze verscheen uiteindelijk achter de Charizard en Enya slaakte een diepe brul toen ze geraakt werd door een Shadow Ball aanval. De bal van pure zwarte aanval raakte de Mega Charizard in haar rug en ze werd tegen een boom aangeslagen. ”Enya, probeer overeind te komen en val aan met een Wing Attack!” riep de brunette, terwijl de Charizard zich tegen de boom aan afzetten, zodat ze weer overeind kon komen en haar zwaardere lichaam in de lucht gooide. Direct sloeg ze d’r zwart met blauwe vleugels uit en klapwiekte een paar keer stevig om in de lucht te blijven. Ze slaakte een brul en haar vleugels gloeide wit op, waarbij ze op hoge snelheid op Fiora af schoot. De Gardevoir hielt haar handen dicht bij elkaar en sloot haar ogen. Voordat de Charizard bij de Gardevoir was, ontstonden er nog eens zes om haar heen en de aanval van Enya schoot recht door een kloon heen, waarbij ze met haar brede vleugels er nog een aan iedere kant meenam. Ondertussen had de Gardevoir al weer een tegenaanval ingezet en verscheen er een grote ‘maan’ van roze licht verscheen boven haar hoofd, die met een grote klap tegen de Charizard aankam. Enya brulde luid en viel met een klap achterover. ”Enya, gaat het?” vroeg de brunette, maar de mega Charizard kwam moeizaam weer overeind en stak een vuist op. Ze wilde doorvechten, al wist ze dat de aanvallen van de Gardevoir dubble damage deden. Ergens vroeg de brunette zich af of een pokémon wist dat als ze tegen een bepaalde type pokémon moesten vechten, dat ze meer of minder effectief waren ertegen. De Charizard had ondertussen haar vleugels weer open geslagen en slaakte een luide brul. De Gardevoir had haar dubbelgangers er weer bij gehaald en stond nu klaar om de Mega pokémon aan te vallen. ”Enya, gebruik je Smokescreen,” de Charizard opende haar bek en een grote wolk van roet verscheen en overdekte het hele speelveld. De Gardevoir had een arm voor haar gezicht geslagen zodat de roet niet in d’r ogen zou komen en had zo niet door dat Enya de lucht in was geschoten. ”Nu, gebruik Flamethrower om de échte Fiora te vinden.” Al snel schoot er een sterke blauwe straal aan vuur door het rookgordijn en hoorde de brunette een krijs. Blijkbaar had het rookgordijn z’n best gedaan en ervoor gezorgd dat Fiora de aanval niet had zien aankomen. ”Heat Wave!” Enya vloog hoger de lucht in en sloeg stevig met haar vleugels, waardoor er een hogedrukgebied ontstond en direct merkte de brunette hoe de lucht om haar heen dikker en warmer werd. Het rookgordijn werd weggeblazen en vertoonde één enkele shiny Gardevoir, die zichzelf verzetten tegen de heat wave aanval. Enya sloeg nog harder met haar vleugels en de warme lucht schoot in de richting van Fiora, die haar voeten steviger in de grond zetten om overeind te blijven. Uiteindelijk verloor ze de strijd en viel achterover op haar rug. De Charizard slaakte een opgetogen brul en kwam met een klap terug op de grond terecht, waarbij ze haar vleugels op d’r rug vouwde. ”Goed gedaan beide,” complimenteerde ze de pokémon, waarna Enya weer terug veranderde naar d’r eigelijke vorm en Fiora moeizaam dichterbij kwam. Ze glimlachte naar de pokémon en liet ze beide terugkeren naar hun pokéballs, precies op het moment dat er twee handen zich voor d’r ogen sloten.

Een schreeuw gleed over d’r lippen heen en angst nam bezit van d’r. Ideeën en doemscenario’s schoten door haar hoofd heen. Er kon nu zo veel mis gaan. Het kon Marcus zijn, die haar nu eindelijk te pakken had en haar de keel door kon snijden. Het kon die andere vreemde vent zijn, die ene die door Kratos werd herkend. Misschien was het zelfs Aiden die kwaad op d’r was voor some reason. Haar ademhaling ging versneld en ze voelde hoe een paniekaanval op kwam zetten. Tranen branden in haar ooghoeken en haar knieën voelde slapjes aan. ”H-help,” mompelde ze zachtjes en achter haar hoofd ze gelach. “Ik zei toch dat je dat niet moest doen, daar kan ze totaal niet tegen.” Die stem herkende ze wel. Dat was Marcel! De handen werden weggehaald en toen ze zich omdraaide keek ze recht in de ogen van haar broer, maar het was vooral diegene die naast hem stond die haar aandacht trok. ”Valerie, wat doe jij hier!?” riep ze vrolijk, terwijl ze haar oude vriendin om de nek sloeg. Ze kreeg een knuffel terug en zetten daarna weer een stap achteruit. Valerie was niet echt veel veranderd sinds ze al die jaren geleden uit Fortree City was vertrokken. Ze was ouder geworden, logisch, en … vrouwelijker. Nog steeds zag ze er rebels uit, met d’r zwart haar en diep paarse ogen. Ondanks dat het winter was, had ze alleen een tanktop aan met een camouflage broek en een stel legerschoenen eronder. Op haar gezicht stond die typische rebelse glimlach van d’r en direct voelde de brunette zich weer gekleineerd. Zelf zou ze nooit zo stoer en rebels als Valerie kunnen worden. Dat kon ze gewoon niet. “Dude, kijk niet zo neerslachtig, zet es een glimlach op dat gezichtje van je,” zei het oudere meisje opeens tegen d’r en ze voelde hoe een vinger onder haar kin werd gelegd en omhoog werd geduwd. ”We hebben zo veel bij te praten, Val. Er is zo veel gebeurd hier,” zei de brunette daarna, terwijl ze de tranen wegveegde uit d’r ogen. De blik in de ogen van het zwartharige meisje veranderde al snel en Marcel zetten een stap naar voren toe. “Viev, voordat we verder gaan met dit vrolijke gebeuren, is er iets wat we je moeten vertellen,” hoorde ze haar broer zeggen. Er verscheen een duistere blik in de blauwe ogen van het meisje, terwijl ze haar beste vriendin en broer aankeek. Het klopte niet, er was iets aan zijn stem wat haar angst inboezemde. Een huivering wandelde over haar rug heen terwijl haar blauwe ogen van Valerie naar Marcel gingen. De brunette ging er wat nonchalant bij staan, wachtend op het nieuws dat haar waarschijnlijk van d’r voeten af zou gaan slaan. Misschien was het handiger geweest als ze zou gaan zitten of ergens tegenaan zou gaan leunen, maar ze wilde eigenwijs doen, zoals wel eens vaker. Marcel keek eventjes naar Valerie en knikte. De zwartharige meid kwam op haar afgelopen en overhandigde haar een briefje. Snel vouwde Vivienne het open en haar blauwe ogen gleden over het papier heen.

”Beste Vivi,

De laatste paar maanden waren niet makkelijk. Ik was alleen, ik heb ontzettend veel fouten gemaakt en ik heb nooit kunnen zeggen hoe alles precies in elkaar heeft gezeten. Weet dat ik altijd van je heb gehouden alsof je onze echte dochter was en ik weet zeker dat Florence er precies zo over dacht. We waren verlieft op je vanaf het moment dat je grote blauwe ogen ons vingen. Toch heeft het me pijn gedaan dat je ons niet vertrouwde en al het contact hebt verbroken. Het spijt me dat alles zo heeft moeten verlopen en ik hoop dat je toch nog een beetje van ons hebt gehouden. Als je informatie wilt hebben over je echte ouders, ik heb alle papieren voor je opgezocht hier in Fortree City, dus je hoeft alleen maar langs te komen. Ik hou van je Vivi en het spijt me zielsveel dat alles zo heeft moeten lopen. Sorry!

Liefs, Peter, je adoptie vader.”

Vivienne keek op, haar blauwe ogen tranend. Marcel liep naar haar toe en sloeg z’n armen om d’r heen. Valerie stond er een beetje moeizaam bij en slikte een keer zwaar. “Hij … Peter is een paar dagen geleden gevonden,” zei ze moeizaam, terwijl de blauwe ogen van de brunette over de sterke armen van haar broer heen keken. “Hij heeft zichzelf opgehangen en dit briefje voor je achter gelaten,” Dat was de klap. Dat was de druppel die de emmer liet overlopen. Ze kon zichzelf niet meer in de hand houden. Tranen liepen over d’r wangen heen, terwijl ze een gesmoord kreet in de arm van Marcel slaakte. Waarom ging alles om haar heen kapot? Waarom kon er nou nooit een luchtpuntje in haar leven zijn, alles was zo duister en leeg. Ze huiverde en drukte zichzelf tegen de gespierde borst van haar broer aan. ”Waarom, waarom, waarom, waarom. Waarom gunt niemand het me om gelukkig te zijn,” vroeg ze gesmoord in zijn armen en ze voelde hoe een hand op haar achterhoofd werd gelegd. “Het spijt me voor je Vievje, ik wou dat ik je kon helpen.” De stem van haar broer klonk zo medelevend, alsof hij echt wist waar ze door heen ging. Ze keek op en keek hem aan, haar blauwe ogen rood van het huilen. ”Nee,” zei ze zachtjes, terwijl ze haar hoofd schudde. ”Jij bent nu allebei je ouders kwijt,” haar stem trilde, terwijl ze de conclusie legde. Zíj was haar adoptieouders kwijt geraakt hieraan, maar Marcel was zijn echte ouders kwijt. ”Het spijt me voor jou,” mompelde ze er daarna achteraan. Marcel keek haar aan en schudde zijn hoofd. “Ik heb al te lang geen contact met m’n ouders gehad om me druk te maken over het feit dat ze nu beide dood zijn en daarnaast heb ik toch nooit echt een goede relatie met m’n ouders gehad.” De woorden klonken hard, maar Vivienne wist dat er waarheid in zat. Ze knikte langzaam en liet ‘m los, waarna ze met haar mouw de tranen afveegde. ”Dank je, Marcel, Valerie,” zei ze zachtjes, terwijl ze langzaam haar neus ophaalde en een zucht slaakte. Ze moest nu echt eerst even alleen zijn, alles op een rijtje zetten. ”Ik … ik wil eventjes alleen zijn,” mompelde ze zachtjes. Valerie en Marcel keken elkaar aan en knikte. Ze begrepen het gelukkig. Vivienne gaf haar beste vriendin en d’r broer een knuffel en zwaaide wat zwakjes. ”Bedankt, voor alles,” mompelde ze nog, voordat ze de pokéball van Enya opgooide en er vandoor vloog.

Een paar dagen waren verstreken en ze voelde zich nog steeds niet helemaal lekker. Ze had zichzelf opgesloten in d’r kamertje, eventjes zodat ze niemand hoefde te zien. Het merendeel van die dagen spendeerde ze huilend in bed, of pratend tegen d’r pokémon. Ze wilde geen contact met andere mensen, ze wilde geen contact met iemand anders. Zelfs Jace had ze erbuiten gelaten en Valerie nog Marcel had ze nog gezien daarna. Nu, na al die dagen, voelde ze zichzelf er eindelijk weer klaar voor om van dr kamer af te komen en haar rol in het dagelijks leven op te nemen. Ze had zichzelf gedoucht en aangekleed en deed d’r haar in een losse staart. Ze had een doel voor vandaag en daar zou ze nu haar tanden in vast zetten. Eventjes ontspannen, eventjes ontsnappen van alles wat er was gebeurd. Ze had besloten dat het tijd was om de volgende gym uit te gaan dagen. Een plan waar enkele risico’s bij waren gekomen, aangezien Lumiose City was overgenomen door Team Rocket en ze dus uiterst voorzichtig moest gaan doen. Tevens was de gym nu ook in hun handen, dus had ze geen idee wat ze moest gaan verwachten ervan. Ze was gelukkig al de hele tijd in Lumiose City beland, dus had ze de stad goed kunnen observeren. De sfeer leek hetzelfde, maar het voelde toch anders aan, meer gespannen ofzo. Ze wist het niet zeker, maar ze wist wel dat het haar beangstigde. Ze rilde eventjes, greep haar pokéballs en wandelde haar kamer uit. De wind trok aan haar haar, terwijl ze om zich heen keek. De lente was aan het doorkomen, gelukkig, nu kon ze weer wat minder dikke kleding gaan dragen. Ze was nooit echt een winter fan geweest, dikke kleding zaten haar meestal in de weg. Vooral omdat ze redelijk klein was, dan maakte dikke kleding je al snel een bolletje kleding. Ze grinnikte zachtjes om die gedachten gang en stak haar handen in de zakken van de skinny jeans die ze aan had. Vandaag geen jurkjes, ze wilde een beetje stoere uitdrukking maken. Een skinny jeans met een los zittend t-shirt, een vest en een stel sneakers zorgde wel voor dat image.
Gelukkig was ze goed voorbereid, toen ze de Prism Tower in het oog kreeg. Vanmorgen had ze Ryuu uit zijn box gehaald en ingeruild voor Naida. Alhoewel ze liever de Vaporeon bij zich wilde houden, had ze de Garchomp nodig in deze gym. Hij had heel veel geluk met het feit dat hij een half ground type is en daarom immuun is voor Electric attacks. Dat was ook precies de reden waarom ze hem wilde gaan inzetten. Daarnaast mochten al haar pokémon nog mee doen aan deze gym. Hier na zou ze wel een inhaal slag moeten gaan maken om de rest bij te gaan trainen, want anders zou ze de laatste drie gyms nooit kunnen uitdagen. Vivienne was een beetje in gedachten verzonken, dus had ze niet door dat ze al voor de deur van de gym stond. Boven haar flikkerde een grote rode R, een letter die haar toch nog steeds angst in boezemde. Ze slikte een keer moeizaam en ging de automatische schuifdeuren door. Terwijl de deuren achter haar sloten en ze in totale duisternis stond.

Ze sloeg een hand voor haar ogen toen ze opeens in de schijnwerpers stonden. Voor haar neus stond een ouderwets en simpel speelveld. Geen vreemde elektrische dingen die ze eigenlijk wel had verwacht in deze gym. Het was dus wel duidelijk dat Team Rocket had huisgehouden in dit gebouw. Ze slikte nog een keer en keek omhoog, voor haar uit. Op een verhoging stond een schim, met zijn handen op z’n rug en zijn benen iets uit elkaar. Zou dat de gym leader zijn? ”Klaus, is het niet? De Lumiose City Gymleader, nadat Team Rocket ervoor heeft gezorgd dat Clemont moest aftreden,” riep ze op een serieuze toon naar de schim. De man kwam uit de schijnwerpers en liet zijn gezicht zien. “Dat ben ik inderdaad, dit is nu mijn terrein en wat moet jij daarop?” Zijn stem was koud en kil, precies zoals ze had verwacht bij een Team Rocket lid. Toch gleed er een huivering over haar rug heen. Hij beangstigde haar, maar zou het in dit gevecht liet laten merken. Ze moest en zou hem verslaan en hem laten zien dat Team Rocket niet geliefd was in deze stad. ”Mijn naam is Vivienne Williams, ik daag je uit voor een gevecht om de Lumiose City Gymbadge,” zei ze daarom op standvastige toon. Ze kon zien hoe zijn mondhoeken omhoog krulde in een kleine, vermaakte glimlach en de schijnwerper ging uit. Nog geen tel later gingen de grote lampen boven het veld aan en stond Klaus aan de hele kant van het terrein. “Ik aanvaard je uitdaging, Vivienne Williams,” zei hij op een kalme toon, terwijl zijn handen nog steeds op zijn rug gevouwen waren. Zou hij daar zijn pokéballs hebben, net zoals zijzelf? Kalm stapte ze op de andere kant van het speelveld af en ging daar klaar staan. ”Wat zijn de regels?” vroeg ze rustig. “Ieder gebruikt vier pokémon, alleen jij mag wisselen tussen je pokémons. Wie alle vier de pokémons van de tegenstander heeft uitgeschakeld wint. Mega-Evolution is toegestaan,” werd er gerateld en Vivienne knikte rustig. Same rules as always that is. Good to know. “Laten we dan maar beginnen.” Achter Klaus was een Team Rocket grunt verschenen en overhandigde hem een pokéball. Vivienne greep haar eerste pokéball er ook bij, dit zou een interessant gevecht gaan worden.

Vs.

Emolga is a white, rodent-like Pokémon resembling a flying squirrel. It has black eyes, a tiny nose, and yellow cheek patches. It can create electricity on its electric sacs located on its cheeks and store electricity inside its membranes. Its ears, positioned at the top of its head, are rounded in shape and black in coloration, with yellow and white sections of coloration in the inside of its ears. It sports a vaguely hood-like patterning of black around its head, with a spiky extension of the pattern above its face. It has yellow winglike flaps connected to its three-fingered arms. It can use these flaps can be used to glide from tree to tree, and it can discharge electricity while gliding. Its feet are white and fairly small and its black tail is in a jagged shape. een vliegende … eekhoorn? Oké, Vivienne had vreemdere dingen gezien, maar deze Emolga zag er toch nog wel ergens schattig uit. Ze grinnikte, wat een pokémon keuze voor Klaus zeg. Ze had ergens meer een electivire ofzo verwacht bij hem. Maar goed, misschien kwam die nog wel. ”Kom maar Alice, je kunt dit,” zei ze op een rustig toon, terwijl de Absol tevoorschijn kwam. Ze had speciaal voor Alice gekozen omdat ze haar moveset een beetje had aangepast en ze nu in het voordeel zou moeten zijn tegenover de Emolga. Ze moest nu alleen nog afwachten hoe Klaus ging vechten. “Emolga, begin met Thunder Shock!” De eekhoorn vloog hoger de lucht in en een donderstraal schoot op Alice af. De Absol sprong naar achter toe, maar werd geraakt door een stuk van het veld. De Thunder Shock aanval had er voor gezorgd dat het veld los begon te komen! Daar kon ze goed gebruik van maken. ”Alice, gebruik Double Team!” Binnen een tel stonden er vier andere Absol’s, die precies dezelfde acties als de echte deden en de Emolga zag er iets wat verward uit. ”Nu Sword Dance en Ice Beam!” riep de brunette. Een zes tal, keer vijf vanwege de double team, zwaarden vlogen in de lucht en ketste tegen elkaar aan. Deze aanval zou er voor zorgen dat de speed stat van de Absol verhoogd werd en ze meer kans had om de Emolga te raken. Het zwaard op de kop van de Absol’s gloeide witblauw op en een ijsstraal schoot op de Emolga af, die niet op tijd meer kon uitwijken en een noodlanding op de grond moest maken. Tot het geluk van Vivienne zag ze hoe er wat ijs gevormd was op de vleugel van de eekhoorn, waardoor deze nu niet meer in de lucht kon komen. Ze grinnikte sluw, dit gevecht zou nog wel eens makkelijker kunnen worden. “Electro Ball!” De Emolga hief haar handjes in de lucht en vormde een grote bal van elektriciteit die in de richting van de Absol’s werd afgevuurd. ”Ontwijk en gebruik Night Slash!” riep Vivienne snel. Alle vijf de Absols schoten weg van de Electro Ball, maar er kon niet voorkomen worden dat er twee werden vernietigd door de verkeerde kant op te springen. Alice gromde luid, maakte een halve draai toen ze op de grond kwam en schoot op de Emolga af. Het zwaard op haar kop gloeide paars op en kliefde in het kleine lichaampje van de eekhoorn pokémon. Deze schoot achteruit en vloog tegen de muur aan, waar die weer overeind kwam en naar het speelveld huppelde. “Thunder Shock!” werd gecommandeerde en de Emolga ging staan om de energie op de wekken. ”Ice Beam!” riep de brunette direct en de twee aanvallen botste heel mooi in het midden tegen elkaar. Splinters van de aanvallen schoten door het veld heen, waardoor delen van het speelveld zowel werden vernietigd door de Thunder Shock als bevroren door de Ice Beam. ”Kom op Alice, je kan dit!” riep Vivienne als morele steun en de Absol gromde luid. Ze wist als geen andere hoe vechtlustig haar Absol was, gezien ze het perfect gemixte karakter had van haar Houndoom en Jace’s zijn Absol. Een prachtige pokémon, dat was ze zeker. De Ice Beam aanval won ondertussen aan terrein en de Emolga begon het zwaar te krijgen. Uiteindelijk werd de Thunder Shock aanval gestaakt en werd de eekhoorn pokémon vol door de Ice Beam geraakt. Ze sloeg tegen de grond aan en kwam wat moeizaam overeind. ”Snel Alice, Rock Smash!” Nu zou Vivienne gebruik gaan maken van het vernietigde speelveld. Het zwaard van de Absol gloeide wit op en sloeg met enorme kracht op de grond in, waardoor er een scheur in het speelveld terecht kwam en deze de Emolga opslokte. De scheidsrechter keek in de scheur en schudde zijn hoofd. “Emolga is niet meer in staat om te vechten, Absol is de winnaar van dit gevecht!” Vivienne grijnsde sluw naar haar tegenstander. Klaus kon het schudde, haar pokémon waren veel beter ingespeeld op haar dan zijn pokémon op hem. Ze wist het gewoon. Ze kon dit gevecht winnen. Klaus liet zijn pokémon terug keren en keek haar met een vernietigende blik aan. Ondertussen werd het speelveld verwisseld naar een nieuwe. Ze moest toegeven, dat was een hele handige optie, anders zouden de andere pokémon in het nadeel kunnen zijn. De gymleader pakte een nieuwe pokéball en de brunette riep haar Absol terug. Alice had genoeg gedaan voor vandaag, nu was het tijd voor een nieuwe tegenstander.

Vs.

Ze keek verbaast op toen ze de Megneton zag. Die had ze al in een hele lange tijd niet meer gezien. Magnemite, de voor evolutie van deze pokémon, konden een normale plaag vormen als ze zich goed kon herinneren. Ondertussen was haar pokédex al weer aan het piepen. Stom ding af en toe ook. Magneton is the result of three Magnemite being linked together by a strong magnetic force, although a single Magnemite can evolve by itself when no other Magnemite are in the vicinity. The three Magnemite that Magneton consists of can be linked several ways. Magneton is most commonly seen as one Magnemite on top, and two Magnemite linked via body on the bottom, forming a triangle. However, in some cases, commonly seen in 3D Pokémon games, the Magnemite will not be connected at all, remaining in a triangular formation at rest, and being able to freely move within each other's vicinity to form other patterns. The magnetic forces that holds the three Magnemite together is powerful enough to dry up all moisture and raise the temperature 3.6 °F in the vicinity. It can also be disruptive to electronic devices. Even though Magneton is a mechanical creature, it still has the need to eat. As seen in the anime, food for Magneton consists of electrical currents. It is usually found inrough terrain, often near power plants. When sunspots flare up, Magneton tends to appear more often, presumably due to the changes in the sun's magnetic field. It has been shown in the manga that it possesses the ability to form its electricity into both platforms and barriers. Despite its modern, artificial appearance, carvings depicting Magneton have been discovered at the Ruins of Alph, indicating it has existed for at least 1,500 years. Bijna geïrriteerd wilde ze die pokédex uitzetten, maar wist dat dat niet ging werken. Daarom pakte ze maar gewoon een pokéball van haar riem af en liet met een luide huil de Houndoom te voorschijn komen. ”Kratos, we maken die Magneton in,” gromde Vivienne met vuur in haar stem en de Houndoom liet een dodelijk gegrom horen. Toch waren zijn ogen nieuwsgierig aan het rondkijken. ”Herken je het hier, Kratos?” vroeg de brunette aan haar pokémon, die een bijna onzichtbaar knikje gaf. Waarschijnlijk had Aiden hem ook ingezet in deze gym, toen nog toen Clemont de leader was. Klaus begon zich duidelijk te vervelen met alles en gaf de Magneton de opdracht om een Sonic Boom aanval te doen. Kratos keek geschrokken op en schoof achteruit toen de aanval raakte. ”Flamethrower!” commandeerde Vivienne, waarna de Houndoom zijn bek open sperde en een vlammenzee in de richting van de vliegende magneet stuurde. Deze vloog piepend en zoemend terug naar boven toe, waardoor die de aanval net aan kon ontwijken. “Mirror Shot!” werd opeens geroepen en de drie ogen van de Magneton gloeide op, waarna een glimmende ijzeren straal erover schoot, in de richting van de Houndoom. ”Ontwijk en gebruik Fire Fang!” Kratos dook onder de Mirror Shot heen en sprong de lucht in om de Magneton te tackelen en zijn vlammende tanden in het staal te zetten. De magneet pokémon slaakte een kreet van pijn en zoemde kwaad, waarna er een Thundershock volgde die de Houndoom elektrocuteerde. Kratos gromde kwaad en probeerde de elektrische aanval te weerstaan, maar verloor de strijd, waarbij hij een diepe grom slaakte. De Houndoom zakte door zijn voorpoten heen en huilde in pijn, maar zijn rode ogen stonden strijdlustig en vurig. ”Sludge Bomb!” riep Vivienne en niet veel later spatte een bol van slijmerige slurry kapot op de Magneton. Deze zoefde zoemend de lucht weer in en probeerde om het spul uit zijn ogen te krijgen door zichzelf kleine schokjes te geven. Ondertussen merkte Vivienne op doe de Magneton licht paars was uitgeslagen. Kratos’ aanval had de tegenstander weten te vergiftigen, wat dit gevecht een stuk sneller zou gaan maken! ”We gaan dit afmaken Kratos, dit gevecht duurt me echt veel te lang. Gebruik Smog!” De Houndoom kwam weer overeind, lichtjes hijgend door de grote hoeveelheid elektriciteit die door zijn lichaam was geschoten en barfte een grote paarse wolk aan giftig gas uit. Al snel was het hele speelveld gevuld met het gas en werden aan zowel Klaus als Vivienne een gasmasker aangereikt. De brunette wist dat ze met deze aanval nogal over-kill zou gaan plegen, maar ze begon dit gevecht nogal moe te worden. ”Inferno,” zei ze kalm. De rode ogen van de Houndoom gloeide op, terwijl een gigantische zee aan vuur uit zijn bek kwam en in combinatie met het gas voor een even grote, zo niet grotere, explosie zorgde. Vivienne merkte hoe de toren op zijn grondvesten schudde terwijl een enorme kracht ervoor zorgde dat ze tegen de grond aan werd geslagen. Toen de rook eenmaal opgetrokken was stond Kratos nog moeizaam overeind, maar de Magneton lag op de grond, uitgeteld. “Magenton is niet langer in staat om te vechten. Houndoom is de winnaar van deze ronde!” De brunette grinnikte zachtjes en Kratos hinkte terug naar zijn trainster toe. Ze gaf de Houndoom een aai over zijn rug heen. ”Je hebt het geweldig gedaan, maatje. Rust maar mooi uit, morgen krijg je een lekker sappig bot van me,” zei ze liefkozend, terwijl ze de pokémon terug riep in zijn pokéball en de volgende alvast er vanaf haakte. Klaus had zijn Magneton inmiddels ook al weer terug geroepen en pakte er een nieuwe pokéball bij. “Je bent sterk, grietje. Maar bedenk wel dat ik een gymleader ben geworden met een reden. En ik zal je laten zien waarom ik de gymleader van Lumiose City ben geworden.” Hij gooide de pokéball op, waaruit een pokémon kwam die Vivienne maar al te goed kon vanuit Hoenn. Manectric. De geel met blauwe pokémon gromde luid naar haar en schraapte met zijn poot over de grond heen. Zijn ogen stonden pissig en hij was duidelijk in de mood om een goed potje te vechten. Daarnaast kon ze er niet om heen dat het een verdomdes sterke pokémon was. Gelukkig had ze een pokémon die er prima tegen in kon gaan.

Vs.

Met een luide brul kwam de Charizard te voorschijn en sloeg haar vleugels uit. Ze richtte zich op de blauw met gele pokémon en blies een klein vlammetje naar hem uit. De Manectric gromde en er schoot wat elektriciteit door zijn vacht heen. Vivienne keek op toen ze Klaus hoorde lachen. “Mooie Charizard heb je daar en die Mega-stone ziet er interessant uit. Eens zien of we de kracht van jouw Mega Charizard kunnen meten aan die van mijn pokémon!” Van onder zijn mouw kwam een keyring tevoorschijn en de Mega-stone rond de poot van de Manectric begon op te gloeien. Toen het licht verdween stond er … well, ze kon er het meeste gewoon een bliksemschicht uit halen. Het zag er niet uit. Toch pakte ze haar pokédex er maar bij, eens zien of die meer informatie kon geven. Manectric is a canine, quadruped Pokémon. Its body is mainly blue with a spiky, yellow mane on its head and yellow tufts of fur on its haunches and around its front feet. Its mane sticks straight up and has three points. It has a jagged upper jaw, red eyes, and holes on either side of its head that seem to be its ears. Each of its paws has three claws. Its blue, spike-like tail is bent at a sharp angle. The yellow mane on Mega Manectric is considerably larger than its previous state. The center spike on its head has shifted, and now forms a large, tilted growth that extends over its snout and has a point on either end. The remaining two head spikes are thinner, longer, and have small, pointed bulbs in place of the earholes. The mane now extends down the length of Mega Manectric's body, forming four additional spikes. One of these spikes extends down past the Pokémon’s chest and has points on both ends. The tufts of fur on its haunches are now blue and form more numerous, thinner points. While it retains the yellow tufts around its front feet, they now have two short spikes extending backward. Finally, Mega Manectric lacks the sharply angled tail of its previous state and now has red claws. Manectric gathers electricity its mane and then discharges it. This process creates thunderclouds, which it uses in battle. Since lightning falls in its vicinity, it is said to have been born from lightning and make its nest where lightning has struck. It lives in grassy areas, and often appears in front of people. Ze glimlachte eventjes en drukte op de keystone die om haar nek hing. De Charizard werd omgeven door een fel licht en toen de bel barsten stond er een zwart met blauwe draak, die haar vleugels open sperde en twee ‘slierten’ aan blauw vuur uit haar bek liet lopen. ”Laten we dat dan maar eens gaan kijken, hè,” zei de brunette met een vuil glimlachtje op haar gezicht. De Charizard had zichzelf ondertussen afgezet tegen de grond en was in de lucht gaan zweven, waarbij ze zich met sterke klappen in de lucht wist te houden. “Spark!” kwam er vanuit het niets en aan de andere kant van het speelveld klonk een hoop elektrisch geknetter. ”Enya, vlieg hoger de lucht in en gebruik Flamethrower!” Het nadeel van haar tegenstander was dat die alleen weak was tegen ground aanvallen en niet tegen de vuur aanvallen die Enya in het algemeen gebruikte. Maar ze wist dat ze de pokémon qua kracht waarschijnlijk wel zou kunnen inmaken en anders had ze nog een trump card om in te zetten. De Mega Manectric schoot naar voren toe, terwijl zijn vacht een hoge productie elektriciteit mee nam en en sprong om bij de Charizard te komen. Enya sperde ondertussen haar bek open en een hoge concentratie blauw vuur schoot op de Mega pokémon af. Deze schoot opzij met een simpele Quick Attack aanval en ramde de Charizard in haar buik. Ze sloeg tegen de grond aan en slaakte een brul, waarna ze weer overeind kwam en kwaad haar vleugels spreiden om groter over te komen. Ze was gewoon kleiner dan een normale Charizard en nu ook nog eens kleiner dan deze Mega Manectric, dus dat begon aardig op d’r zenuwen te werken. ”Enya, beuk de Manectric omver en gebruik Earthquake!” riep Vivienne snel. De Charizard zetten zichzelf snel weer overeind, schoot de lucht in en tackelde de Manectric tegen de grond aan. Daarna greep ze de pokémon met haar klauwen vast en vloog de lucht in. Met grotere en grotere snelheid schoot ze door de lucht heen, totdat ze op een bepaald punt bleef hangen en waar snel rondjes begon te draaien alsof ze om de maan heen vloog. Helemaal zeker kon Vivienne het niet zien, maar ze verwachtte ergens wel dat de Manectric er aardig duizelig van moest zijn geworden. Toen Enya eenmaal genoeg op snelheid was, gooide ze de mega pokémon tegen de grond, die in een krater bleef liggen. “Kom overeind, schofterig beest!” riep de Team Rocket gymleader, die stampend met zijn voet naar de brunette keek. Hij begon kwader en kwader te worden omdat die telkens weer werd ingemaakt door een grietje. De Manectric kwam weer overeind en gromde kwaad naar de Charizard, die met een luide plof weer op de grond terecht kwam. “Wild Charge!” riep Klaus opeens en Vivienne was oprecht verbaast. Wild Charge zou zijn pokémon ook verwonden en na die Earthquake aanval zou dat niet echt goed gaan. Maar als hij het wilde, het zij zo. ”Enya, kalm aan. Laat ‘m op je af komen,” De Charizard keek eventjes vreemd naar haar trainster, maar vertrouwde erop dat Vivienne wist wat ze ging doen. De Mega Manectric had zichzelf omhult in elektriciteit en rende nu op hoge snelheid op de Charizard af. Hij knalde tegen de draak pokémon aan en instinctief greep Enya de pokémon bij zijn klauwen. ”Nu, Flamethrower!” Aanvallen van dichtbij deden sowieso al meer schade, maar nu Enya de pokémon vast had zou die niet eens kunnen ontsnappen. De Mega Manectric werd opgeslokt door de blauwe vlammen en de Charizard liet de pokémon los om naar achter te lopen en de schade te bekijken. “Discharge!” Vanuit het vuur dook een sterke straal elektriciteit op de Charizard af, die off guard werd geraakt en brullend op de grond viel. ”Enya!” riep de brunette geschrokken, terwijl er schokjes over het zwart/blauwe lichaam van de pokémon gleden. Zou ze overeind kunnen komen? De seconden tikte voorbij en de brunette wachtte totdat de Charizard weer overeind zou komen. ”Enya, alsjeblieft,” mompelde ze zachtjes. Precies op dat moment stak de pokémon een vuist de lucht in en kwam moeizaam overeind. De verlamming was nog steeds actief, maar in mindere maten zo te zien, aangezien ze zich nog wel kon bewegen. ”Nog een keer Flamethrower!” commandeerde ze de Charizard, die voor de derde maal de Manectric in vuur en vlam zetten. Ditmaal was de andere Mega pokémon niet snel genoeg om te ontwijken en werd tegen de grond aan geslagen door de aanval. ”Snel Enya, Earthquake!” De Charizard zetten zich af tegen de grond en schoot op de omgevallen Manectric af om hem van de grond te plukken en mee de lucht in de dragen. Deze aanval duurde bij elkaar zo’n minuut, voordat de Mega Manectric de grond in werd geslagen. Maar Vivienne was nog niet klaar met de pokémon. ”Maak het af met Flare Blitz!” Nog in de lucht vliegens schoot de Charizard op de Manectric af, waarbij ze zich hulde in blauw vuur en de Mega pokémon tegen de zijkant van het veld aan sloeg. Enya kon zelf nog net op tijd optrekken om niet ook te pletter te slaan tegen de muur en kwam met een plof op de grond terecht. De scheidsrechter wilde net zijn vlag de lucht in steken om aan te geven wie er gewonnen had, toen ook de Charizard uitgeteld achterover viel. “Beide pokémons zijn niet langer in staat om te vechten, dit gevecht eindigt in gelijkspel!” werd omgeroepen en zowel de Charizard als de Manectric werden teruggeroepen.

Vs.

“Nog één pokémon over, daarna zal deze gymbadge van jou zijn. Mocht je mijn sterkste pokémon kunnen verslaan tenminste!” spuugde Klaus haar in het gezicht. Vivienne grinnikte alleen maar en stak een peace sign in zijn gezicht op. ”Ik heb al drie van je vier pokémon uitgeschakeld en begin net goed warm te worden. Mij krijg je niet verslagen, Klaus. Jij en je hele zooitje Team Rocket moeten deze stad gewoon met rust laten!” riep ze terug naar hem en stak plagend haar tong uit. De ogen van de gymleader spuwde vuur terwijl hij zijn laatste pokéball opgooide en zijn laatste pokémon liet zien. Het was er een die ze nog nooit had gezien en dus niet uit Hoenn zou komen. Haar pokédex was al begonnen met scannen nog voordat ze het ding überhaupt had kunnen pakken. Stom ding af en toe toch. Heliolisk is a yellow lizard-like Pokémon. Compared to its pre-evolution, Heliolisk's tail now has an orange stripe in addition to the black tip; there are also orange bands with a zigzag pattern on Heliolisk's hind legs. Heliolisk's head is completely black except for its yellow lower-jaw. It also has two points over its eyes, which contain blue irises. The two frills that this Pokémon had on the sides of its head as a Helioptile are replaced by an orange frilled collar around its neck. A single Heliolisk can generate sufficient electricity to power a skyscraper, simply by flaring open their frills. Heliolisk can use this electric energy to stimulates its muscles, boosting the strength in its legs and therefore enabling it to run 100 yards in five seconds, or about 20 yards per second. It and its pre-evolution, Helioptile are the only known Pokémon capable of learning Electrify. Nieuwsgierig scrolde ze door naar de genoemde aanval en las wat die deed. Damn, dat zou een gemene aanval worden, zeker vanwege het type pokémon dat ze zou gaan inzetten. Ze greep een pokéball van haar riem en liet haar pseudo-legendary tevoorschijn komen. Ze zag hoe Klaus verbaast naar de Garchomp keek. “Je hebt een pseudo-legendary pokémon op zak? Je bent in ieder geval geen standaard grietje,” de brunette ging er verder niet op in. Ze had geen zin om nog veel meer woorden vuil te maken aan deze Seedot. ”Ryuu, je bent mijn laatste pokémon. Samen maken we een einde aan het regime van Team Rocket in deze gym, oké?” De Garchomp gromde zachtjes en knikte. Ze had hem een beetje bij getraind in de dagen dat ze op haar kamer had gezeten en wat aan zijn persoonlijkheid gewerkt. Nu gedroeg hij zich tenminste een stuk minder als een schoothondje dan dat die voorheen had gedaan. ”Laten we beginnen met Dragon Claw!” riep Vivienne toen maar en de vin van de Garchomp gloeide groen op, waarna hij op hoge snelheid op de Heliolisk afschoot. “Ontwijk met Quick Attack en Parabolic Charge!” De brunette kon niet anders dan grijnzen, Klaus was niet zo slim als dat hij eruit zag blijkbaar. De gele pokémon schoot weg voor de Dragon Claw aanval en zetten zijn kraag op waarmee hij elektriciteit geleiden naar de Garchomp toe. Ryuu keek verbaast om zich heen toen hij geraakt werd door de aanval en er weer uit stapte. Vivienne grinnikte toen de mond van Klaus open viel. ”Je bent echt niet slim hè. Garchomp is een pseudo-legendary, dat klopt. Maar hij is een dragon/ground type en daarbij immuun voor Electric aanvallen. Heliolisk is onbruikbaar tegen hem.” Klaus gromde kwaad en het leek erop alsof hij de pokéball van de Heliolisk op de grond wilde gooien, maar uiteindelijk hervond hij zijn kalmte en dacht na. “Quick Attack!” werd geroepen en de Heliolisk kwam op de Garchomp af. ”Ryuu, incasseer!” commandeerde ze haar pokémon, die met zijn poten breed ging staan en zijn vinnen voor zich hielt, zodat hij de klap op kon vangen. Op het moment dat de Heliolisk dicht bij genoeg was, schakelde Vivienne over. ”Brick Break!” Nog net op tijd wist de Garchomp één vin op te tillen en gaf de Heliolisk een harde tik op zijn hoofd. Deze werd uit zijn Quick Attack geslagen en werd de grond in geboord. “Sta op en gebruik Razor Wind!” riep Klaus woedend, waarna de Heliolisk zichzelf overeind duwde en zijn kraag uitzetten. Die gloeide wit op en scherpe snedes aan wind schoten op de Garchomp af. Ryuu hief zijn vinnen voor zijn hoofd, terwijl hij geraakt werd door de scherpe wind en strompelde achterover. “Quick Attack!” De Garchomp slaakte een brul en hapte naar lucht toen de kop van de Heliolisk opeens in zijn maag verdwenee. Hij viel achterover en bleef daar even liggen. ”Ryuu, nee!” riep Vivienne geschrokken, maar de Garchomp was een taaie en wist zichzelf overeind te krijgen. ”Rock Smash!” commandeerde ze de pokémon direct. Zijn vin gloeide weer op en hij sloeg de grond onder hem stuk, waardoor het veld in tweeën spleet en de Heliolisk erin verdween. Terwijl de Garchomp dichterbij kwam om te kijken of zijn tegenstander eraan bezweken was, schoot deze weer uit de spleet om hem te raken met een tweede Quick Attack. ”Fire Fang!” riep de brunette, voorbereid op deze aanval. Ryuu had zijn vinnen voor zijn buik geslagen en had de aanval van de Heliolisk zodoende iets weten te remmen, waardoor hij nu razendsnel zijn tanden in de nek van de pokémon kon zetten en deze in brand kon steken. Daarna werd de geel met zwarte pokémon tegen een rots aan gesmeten die onder de kracht bezweek. ”Nu Dig!” Nog voordat de naam van de aanval volledig uit d’r mond was, was de Garchomp al aan het graven in de grond. Klaus keek, hij zag er vermoeid uit na dit gevecht, toe hoe de haai pokémon verdween en Vivienne kon bijna de radertjes in zijn hoofd horen kraken, terwijl hij nadacht over een tactiek dit aan te gaan pakken. “Heliolisk, gebruik Thunder!” De brunette vroeg zich af wat dit voor een nut had. Ze had net toch zo heel leuk uitgelegd dat Electric attacks geen zin hadden, waarom zou hij dan zo’n krachtige aanval gebruiken? Ze keek toe hoe de kraag van de Heliolisk weer overeind kwam en sterke donder uit de lucht op het veld terecht kwamen. Ze dook weg voor rondvliegende puinstukken en toen snapte ze wat hij aan het doen was. Hij maakte gebruik van de destructieve kracht van de donder aanval om Ryuu te vinden onder de grond. Een slimme zet, zo moest ze zelf zeggen, maar ze had ook nog een trick op d’r sleeve. Ze wist wat ze moest doen. ”Ryuu, nu!” riep ze en de Garchomp schoot van onder de Heliolisk uit de grond. ”Fire Fang!” Zijn tanden vatten vlam en hij greep de geel met zwarte pokémon vast bij zijn staart. Ryuu gooide zijn kop in de lucht en smeet de pokémon daarbij mee naar boven toe. Terwijl de Garchomp wachtte totdat de Heliolisk terug omlaag viel, spande hij zijn achterpoten. ”Brick Break!” dit zou ‘m moeten breken. De Heliolisk was net op dat moment dat Ryuu hem kon raken, waarna zijn vin wit oplichtte en hij de hagedis pokémon in de grond smeet. Vivienne keek gespannen toe, zou het voldoende zijn geweest?


[Note; yea, again in tweeën, omdat Actieforum xD deze post is voor het gym gevecht~]