Trouble looks for me

Met een grom die van haar lippen kwam balde ze haar handen tot vuisten. In haar ene hand hield ze dus een stok, een metalen stok. De gast die voor haar zat op zijn knieën had zijn handen op zijn hoofd geplaatst. Wel meteen tilde Axelle haar hand terug op en sloeg ze hem keihard op zijn kop. "GEEF HEM NU TERUG!" Brulde ze woest. Toen hij geen antwoord gaf spande ze haar benen aan en tilde ze haar been op waarna ze hem een schop gaf tegen zijn kaak, waardoor hij neerviel. Ze gromde lichtjes en keeek schuin op. Haar blauwe ogen zochten de rest van de bende af. "Geef." Ze zette dreigend een stap naar hen toe. "Hem." Haar hand rees weer de lucht in. "Terug." Even keken de mannen naar elkaar, licht vragend. Ze hadden wel gezien hoe hun vriend in een mum van tijd in elkaar was geslaan door een klein meisje. Maar ze namen dit duidelijk niet serieus. Dus ze gromde lichtjes, stapte naar voren, pakte een arm van een van hen vast en klemde haar nagels in zijn vel, wel meteen werden zijn ogen wat kleiner, duidelijk verrast door de plotse pijn die hij voelde. Ze had macht. Heel veel macht. Ze was heel sterk en dat liet ze nu dus ook merken. Ze spande haar spieren aan, draaide zijn pols om en liet hem zo door zijn benen gaan. Wel meteen tilde ze haar andere hand op, diegene die de metalen staf had. Met een paar rake klappen op zijn kop had ze hem neergeslaan. Het was allemaal heel snel verlopen, waardoor de laatste twee niet de tijd hadden gehad te reageren. Even keken ze twijfelend naar elkaar, licht geschokt. Ze snoof even lichtjes en liet zijn arm los waarna ze zich naar hen draaide. Even legde ze de stok lichtjes tegen haar schouder aan, een ijzige blik in haar hemelsblauwe ogen. Haar ene vrije hand stak ze even uit. "Nu," zei ze op een bevelende toon, geen reactie. Haar ogen werden meteen wat groter. "AAAAAAAAGH," Zonder er echt bij na te denken liep ze op ze af, sprong ze op en sloeg ze een zo knock out met de ijzeren stok. Vervolgens keek ze furieus naar de ander. Niemand raakte haar baby aan. Niemand. En dan ook niemand probeerde hem te stelen. Die gingen eraan. Dat was nu wel te zien. Vervolgens draaide ze zich naar de laatste persoon. Deze stak wel meteen zijn hand op en ving de stok zo op, hij liet zijn vuist vervolgens naar haar vliegen, maar zij was snel, schoot onder de aanval door en schopte hem keihard tegen zijn scheenbeen. Wel meteen krijste hij het uit van de pijn en de blauwharige nam de kans om een vuist te planten in zijn gezicht, doordat hij wat voorover boog om zijn been te pakken. Hierdoor kwam hij terug lichtjes overeind en loste hij de metalen stok, dit was om zijn handen op zijn bloedende neus te leggen. Wel meteen plaatste Axelle beide handen op de stok en schreeuwde ze even woest. Met een kleine sprong en een harde draai sloeg ze hem tegen zijn slaap zo neer. Hij viel neer en ze hijgde even. Haar pupillen stonden klein van woede. Ze was duidelijk niet blij met wat er hier gebeurde. Toen ze echter een van de vier gasten zag kermen, liet ze de stok vallen en wandelde ze op hem af. Ze ging op hem staan met een voet en pakte met een hand zijn bruine haren vast. Ze zette al haar gewicht op die ene voet en trok zijn kop naar voren. Hij kreunde... Of het was iets tussen kreunen en schreeuwen door. "Waar. Is. Ie." siste ze woest tussen haar lippen door. Toen hij geen antwoord gaf, ging ze nu volledig staan op zijn lichaam en tilde ze haar andere voet op. Een stamp tegen zijn gezicht zorgde ervoor dat er bloed verscheen. Een tweede trap zorgde ervoor dat hij al wat stiller werd. Echter stopte ze niet. En hoe stiller hij werd, hoe harder ze hem begon te stampen. Niemand raakte haar baby aan. Dit kregen ze ervan. Ze snoof lichtjes toen hij alweer knock out was. Bloed droop uit zijn neus en mond en zijn oogleden hingen ietwat over zijn ogen heen. Ze loste zijn haren en keek even rond. Het blauwharige vernauwde haar ogen en wandelde op de grootste dude af. Ze bukte zich voor hem neer en pakte zijn zwarte haren vast. Ze trok zijn kop op en keek even in zijn halfopen ogen. Hij had ook blauwe ogen, maar ze stonden een stuk doffer dan de hare. De hare vlamden woest. "Moet ik nog duidelijker zijn?" Even vertrok het gezicht van de gast en zag ze een vuist in haar ooghoek. Echter had ze die niet zien aankomen en werd ze aan de kanten geslaan hierdoor. Ze viel om en bleef even liggen. Echter spande ze meteen haar spieren aan en duwde ze zichzelf overeind. Trillend kwam de gast overeind, maar zij bleef nog even zitten. Ze vernauwde haar ogen en pakte de Pokéball van een van haar Pokémon erbij. In een flits verscheen de Bouffalant. Ze duwde zich overeind en keek even naar het bleke gezicht van de dude. "Destroy," zei ze even terwijl ze knarste met haar tanden. Haar handen waren tot vuisten gebald. Steak voelde de spanning aan, slaakte een luid geloei en snoof lichtjes. Zijn hoef schraapte eenmaal over de grond en toen ramde hij zo de dude omver. Hij had niet meer kunnen bewegen van schrik. Wat een idioot was dat nu weer. Echter vloog hij zo naar echter doordat de Normla Type hem omhoog sloeg met een van zijn gigantische horens. Vervolgens liep de stierachtige naar voren en duwde hij hem tegen de stam van een boom aan. Axelle wandelde met een forse tred op hen af, in haar ogen stond nog steeds de woede die ze eerder had getoond aan hem. Ze pakte deze keer echter wel haar zakmes boven en ze hield hem driegend tegen zijn keel aangedrukt, duidelijk geen schaampte tonend voor het feit dat ze in staat was een man ter plekke te vermoorden. "De Archen," zei ze even op een felle stem. "WAAR IS IE?" Bij die woorden en het gedreig van zoal geplet te worden door de Bouffalant als een mes in de keel te hebben hielpen dus wel. Het duurde niet lang of hij tilde al trillend zijn arm op en wees in de richting van een dude, diegene die ze als laatste haar neer geslaan. Wel meteen liet ze het mes zakken, klapte ze hem terug toe en stak ze het in de zak van haar short. Ze gebaarde even naar Steak, die even een stap terug nam. Hierdoor zakte de zwartharige man door zijn benen, trillend. Echter was het nog niet voorbij voor hem, want de stier snoof lichtjes en tilde een van zijn poten op, waarna hij luid loeide en toen steigerde. Hij liet een van zijn hoeven langs zijn kop razen, maar omdat de man nog wegdook en even lijkbeek naar achter kroop was hij niet dood. De Bouffalant draaide zich echter meteen op, snoof lichtjes en zette een stap naar voren, zijn ogen vernauwde hij meteen tot spleetjes en hij rende meteen op de wegkruipende man af. Hij sloeg zijn horens en afro kapsel de lucht in bij zijn aanwezigheid en lanceerde hem zo de lucht in. Axelle wist dat de woeste stier niet zou stoppen tot ze dat echt zou zeggen tegen hem. Daarom opende ze haar mond ook niet, maar wandelde ze recht op de trillende man af. Zonder echt iets te zeggen schopte ze eerst tegen zijn buik aan, waardoor hij even ineen kroop. Vervolgens sprong ze op hem en begon ze hem te slaan als een wilde. "Geef mijn Archen terug," Gromde ze woest. Ze ramde even zijn hele kop in elkaar, maar opeens gooide hij een ball op. Wel meteen loste ze hem en sprong ze erachter. Wel meteen nam ze de ball vast en klikte ze deze vast aan haar riem. Een opgeluchte zucht gleed van haar lippen af en even streek ze met haar hand over de ball heen. "Welkom terug schatje," fluisterde ze even. Daarna kwam ze overeind. "Steak," Klonk er. Ondertussen had de bruine Pokémon de man al in het rond gegooid. "Destroy," Ze wees even naar de man die voor haar lag. Wel meteen snoof de stier luid. Opeens trilde de grond onder haar en het jonge meisje kwam overeind, neerkijkend op de man, die even zijn ogen opende. Het was echter te laat. Hij ontmoette hier niks anders dan pijn. De stier liep op hem af en tilde net zoals bij de vorige zijn horens op en gooide hem de lucht in. De stier sprong op en gooide zijn afro kapsel even naar achter. Echter ramde ze zijn kop naar voren en duwde hij zo het lichaam direct terug naar de aarde. Daar werd hij meteen tegen gegooid, samen met de horens en het vele haar van haar stier. Ze volgde elke stap van Steak en begon ook achter hem te wandelen toen hij begon te galopperen en hem tegen de grond gedrukt hield. "Destroy," siste ze tussen haar lippen door. Haar handen nog steeds tot vuisten gebald. Toen hij opeens bij een steen kwam en daar moest stoppen met lopen, werd de jongen bijna de nek toegesnoerd door de ferme hoorn die tegen zijn keel duwde. Ze voelde haar handen lichtjes open gaan toen ze dichter kwam en haar hand optilde. Ze plaatste haar nagels in zijn kaak en liet ze diep zakken. Hij zou het voelen. Die stomme dief. Haar tanden waren op elkaar geklemd toen ze dit deed. Je kon veel bij haar doen, maar haar baby stelen was zeker de lijn overgaan. En als je haar lijn over kwam, was het menes. Ze sperde haar mond open en trok haar hand terug. Bloed sijpelde langs zijn hoofd heen, maar hij kon niet schreeuwen... Hij probeerde echter wel. Zijn mond stond hopeloos open, een poging wagend om een schreeuw te slaken, maar het enige wat eruit kwam was een zwak gepiep. Hij kreeg zijn welverdiende straf. Hoe durfde hij zelf een oog op haar te leggen. Toen hij dat dan ook deed, werden haar blauwe ogen ietsje kleiner van woede en voelde Steak meteen de woestheid in de lucht hangen. De stier nam een stap naar voren en duwde hem hoger de steen op, waardoor hij ietsje van de grond kwam en nu helemaal geen lucht meer binnen kreeg. De steen kraakte lichtjes van de kracht die erachter werd gezet. Echter haalde Axelle even een haal over de afro van Steak en nam ze een stap terug. De stier volgde haar even, waardoor de gast als een lappenpop op de grond voor de steen neerviel. "Head Charge," klonk er, ijzig kalm. Haar ogen spraken echter een heel andere taal. Het was dat dat aangaf op die het gemikt was. De stier loeide luidkeels en plaatste zijn horens op de grodn waarna hij naar voren schoot en zo de steen verbrijzelde. Echter was het het ongelukkige lot van de man om tussen de stier en de steen te zitten. deze werd dan ook, na het verbrijzelen van de steen, naar achter geslingerd. Daar liet de normal type het natuurlijk niet bij en met grote galoppassen kwam hij afgestormd op de tegenstander, of eerder prooi. Ze haatte dit soort volk zo hard. Het moest dood. Dood het. Dood. Ze wist ook heel goed dat stelen ook tot haar job behoorde, maar dat was anders. Dit waren duidelijk amateurs en ze hadden dit gedaan omdat ze er klein en onschuldig uitzag. Daarom haatte ze dit soort volk en moest het dood. Ze had dan ook totaal geen schande toen de 700 kg wegende buffel op hem ging staan en even zijn hoef op en neer sloeg op zijn buik. Hij kermde het uit van de pijn. Hij leefde nog. Daar mocht hij echt doodgelukkig mee zijn. Ze snoof lichtjes en draaide zich even om toen ze iets zag in haar ooghoek. De rest wilde weg?! No way. Ze pakte de Pokéball van Zoë en liet de Kangaskhan al snel verschijnen. "Laat ze niet ontsnappen," klonk er op een woeste toon terwijl ze wees naar hen. Wel meteen knikte de bruinachtige Pokémon en schoot deze naar voren. Ze sloeg eerst de eerste gast neer met een Mega Punch, deze viel meteen neer en toen de Pokémon even over hem wandelde, kreunde hij luid. De kangeroe Pokémon wandelde meteen op de andere twee toe en had ze in een mum van tijd ingehaald. Ze pakte ze stevig bij hun kraag en vernauwde meteen haar ogen. Ondertussen had de blauwharige haar schatje uit zijn ball laten gaan. Wel meteen vloog de gekleurde vogel haar rond de nek en knuffelde ze de Rock, flying type even. Ze voelde tranen prikken en drukte even een kusje op zijn stenen snavel. Nee, hij mocht niet weg, nooit niet. Cassiel was en bleef haar baby. Voor de rest van zijn leven zou de fossiel Pokémon bij haar blijven. Toen ze haar ogen even lichtjes terug open deed, keek ze even recht in zijn kleine kraaloogjes en een klein lachje verscheen op haar lippen. Ondertussen hoorde ze het gekrijs van een gast op de achtergrond, maar daar vestigde ze serieus geen aandacht aan. Ze knuffelde haar schatje nogmaals en zakte door haar knieën. "Ik dacht dat ik je kwijt was," zei ze zachtjes, haar stem trilde lichtjes bij die gedachte... Arceus, nee, daar moest ze echt niet aan denken. Cassiel die ze kwijt was... Ze zou razend zijn... Dat wist ze nu al gewoon. Waarschijnlijk zou ze alles vernietigen die op haar pad kwam en alles aan de kanten willen halen. Niks kwam tussen haar en haar kippie... Niks. De vogel had haar bescherming nodig en dat had ze aan hem beloofd. Tussen die tijd en het moment dat hij de ball in was gegaan, was ze van hem gaan houden. Daarom opende ze na enkele tellen haar ogen en keek ze even op. Zoë had dus al een gast neergeslaan en hield nu een van de gasten tegen de grond gedrukt. Het kleintje in haar buidel juichte even zachtjes toen zijn moeder een paar rake klappen in het gezicht van een gast gaf. Ondertussen was Steak goed bezig met de echte dief een lesje te leren. Echter leek het voor haar wel voldoende en ze haalde even een hand van het kopje van haar Archen, om een teken te maken naar de Kangaskhan, die meteen haar doelwit loste en van de andere prooi kwam. Ze wandelde op haar trainer af en neeg lichtjes haar kop, waardoor Axelle haar even kon aaien. Vervolgens liet ze de moederlijke Pokémon terugkeren en drukte ze de prehistorische vogel wat meer tegen haar aan. Ze keek nog even toe hoe de buffel de man in de lucht lanceerde en pakte toen zijn Pokéball, waarna ze hem liet terugkeren. Op dit punt was Steak uit op meer bloed en gewonden, dus ze zou er niet tussen gaan staan. Hij stortte ter aarde en even trok ze beide wenkbrauwen op, maar dit kon haar niks schelen. Het blauwharige kind draaide haar om en wandelde weg van de plek, haar ogen lichtjes gesloten. Ze voelde de snavel van de Pokémon tegen haar aangedrukt en lachte even zachtjes waarna ze even haar ogen opende en hem kort aaide. Yeah... Haar Cassiel.

Rustig wandelde ze verder. Ze voelde nog steeds tranen prikken, maar Cassiel was inmiddels in haar nek gaan liggen en had zijn ogen gesloten. Echter leek ze elk moment in te storten. Ze liet haar blik even over de haven gaan... Ze voelde zich best gebroken nu... Hoe lang zou ze dit nog aankunnen? Dat was echt een vraag die ze niet zo goed zou kunnen beantwoorden. Ze liet even haar hand over zijn kopje gaan, alsof ze zeker wilde zijn dat haar schatje er nog was. Ze zuchtte even zachtjes toen ze besefte dat het zo was. Hij was er nog... Godzijdank. Voorzichtig liet ze haar hand weer van zijn kopje gaan en kwam ze even tot stilstand. Haar blik gleed vervolgens even over de boten heen. Hm... Er waren vast veel mensen die nu op zee waren om iets te doen... Maar zij niet. Ze was nooit echt een zee mens geweest. Gaf haar maar een vaste ondergrond en vaste land onder haar voeten... Geen bewegend stuk hout omring door golven en eindeloos veel water dat je elk moment kon verslinden... Brr. De gedachte alleen al maakte haar een beetje ongemakkelijk. Kort keek ze naar Cassiel, weeral wilde ze zeker zijn dat hij er nog was. Opnieuw een zucht van opluchting toen dat zo bleek te zijn. Haar mondhoeken trilden kort en ze aaide hem even voorzichtig. Wel meteen voelde ze zich niet zo goed en liep ze op een bankje af, heel traag en voorzichtig. Ze liet zich meteen op het bankje zakken en liet de tranen nu gaan. Voorzichtig veegde ze even een traan weg met de palm van haar hand. Agh... De laatste keer dat ze had gejankt was toen ze in het ziekenhuis lag, 7 jaar geleden. Kort lachte ze even terwijl ze naar haar handen keek. Echter leunde ze hierdoor wat naar voren en zag ze al snel de druppels vallen, die zachtjes op haar benen terecht kwamen. Ze voelde zich echt niet goed... Echt niet. De Archen opende lichtjes zijn open toen hij merkte dat er iets niet zo goed zat bij haar. Toen hij doorhad dat ze aan het huilen was, kwam hij overeind. Zijn staart, die langs de andere kant van haar schouder kwam, veegde even over haar gezicht heen en zo verdwenen wat tranen. Ze voelde zich haast een ouder die hier keihard zat te janken. Echter legde ze meteen een hand op zijn kopje en duwde ze even haar hoofd tegen hem aan, zachtjes. Hij drukte zijn kopje terug en veegde even met zijn stenen snavel langs haar kaak heen. "Ik... Ik was zo bang..." Gaf ze eerlijk toe terwijl haar vingers zich even langs zijn kopje krulde. Ze voelde zich echt niet goed nu... waarom... Ze wist het echt niet. Ze was vast... Gewoon bezorgd geweest. Echter voelde ze nog steeds die woede in haar. Ze zou het er zo weer uitlaten wanneer er iets zou gebeuren... Dat wist de blauwharige zo. Dus het was maar hopen dat alle voorbijgangers haar kop met rust lieten.

{open}