Misfortune

De gangen waren donker, klam en het rook er muf naar verzuurd zeewater. Het was duidelijk dat deze grot - of put, hoe je het precies wilde noemen - vroeger aangesloten was geweest aan de zee. Een aparte plek kon je het zeker wel noemen. De reden waarom ze hier was, was dan ook voornamelijk nieuwsgierigheid geweest. Nu had ze liever gehad dat haar verstandige Sceptile er was geweest om haar tegen te houden. Zonder zaklamp, en het enige wat voor licht kon zorgen was haar baby Charmander. Die zat op dit moment in haar ball en deed een slaapje. Als ze die nu wekte, zou ze dat haar niet in dank afnemen. Geruisloos liep ze door de gangetjes heen. Waar was de muur gebleven? Voordat ze de muur had gevonden kwam haar onhandige kant weer naar boven. Ze struikelde en helde hierbij wat voorover. Haar evenwicht werd behouden, maar ze stootte wel zacht tegen iemand aan in het donker.

{ Floyd Duncan }

Een scherp licht werd in haar ogen geschenen en uit reflex sloeg ze dan ook haar arm half voor haar ogen. Toch tuurde ze uiteindelijk voorzichtig over haar arm heen naar de persoon. Omdat haar ogen nog wat van slag waren van het felle licht kon ze het niet honderd procent goed zien. "Floyd?" vroeg ze voorzichtig. Haar ogen wendde een beetje aan de mengeling van donker en licht. Weer gleed haar blik naar de persoon toe. Oeps.

Zoals altijd droop het sarcasme er weer af bij hem, iets anders had ze dan ook niet verwacht. Het licht werd van haar afgericht waarbij ze een keertje met haar ogen knipperde. Nu pas ging haar blik naar het wezentje in zijn armen. Tot de volgende keer inderdaad, ze kwamen elkaar ook echt altijd tegen en de ander moest de hoop al hebben opgegeven om haar te ontwijken. De ander had zich al omgedraaid en liep weg, terwijl dat het aparte wezentje over zijn schouder tuurde. "Sinds wanneer heb je er zo eentje?" vroeg ze toen terwijl ze bleef staan waar ze stond.

De man liep door en zei dat hij het nog maar een paar dagen in zijn had. Het was een.. aparte keuze als je het haar vroeg. Maar goed, shiny pokémon waren nou eenmaal waardevol. Zelf had ze besloten om er geen een meer in haar team te nemen, want ze kon die wezentjes niet goed beschermen tegen hebberige mensen. Kortom het gaf enkel problemen.
Zijn Bunneary sprong op de grond, duidelijk nieuwsgierig. Dominique opende haar mond om iets te zeggen, maar een luide klik onderbrak haar. Een kleine Charmander verscheen voor haar neus. Het wezentje wreef slaperig in har oogjes en gaapte een keertje, waarna haar blik op de Bunneary viel. Oeh.

Het slaperige wezentje smakte nog een keertje en knipperde een beetje met haar oogjes. De blik van het kleintje ging naar de andere gezelschappen in de ruimte, die door haar staartje en de zaklamp van de ander verlicht werd. Een klein, murmelend geluidje steeg op uit haar keel toen ze de aandacht van het roze wezentje getrokken bleek te hebben.
Bumble.. bee..? Een duidelijk verbaasde uitdrukking verscheen op haar gezicht, maar ze zorgde wel dat de spot eruit bleef. Zin om hem nu al weer boos te maken had ze niet. Het kleine wezentje had ondertussen een stapje naar voren gedaan, maar Floyd wilde het duidelijk niet in de buurt van zijn shiny hebben. "Daenerys, nee."

Het andere wezentje was weer bij zijn trainer gaan staan. Dominique had een paar stappen naar voren gedaan, was gebukt en pakte voorzichtig het wezentje - dat al met uitgestoken armpjes klaar stond - van de grond af. Deze maakte een tevreden geluidje toen ze eenmaal in de armen van haar trainer hing en wierp toen weer een blik op de andere personen. "Ze is nog jong, dus dat kan ik haar niet kwalijk nemen." Haar Sceptile had het ook gedaan, maar die zat niet meer in haar team. Maar dat kon Floyd natuurlijk niet weten. Al was de groene pokémon er tegen deze tijd, gezien het een enorme hekel aan Floyd, al uitgekomen.

Volgens de andere zwartharige zou het geen geldig excuus zijn dat het wezentje nog jong was. Daenerys knipperde een keertje verbaasd en maakte weer een geluidje. Ondertussen had Floyd zijn shiny weer terug laten keren. Haar pokémon vond dat duidelijk niet zo leuk, dus was het een verstandige zet om deze ook terug te laten keren. Eventjes was ze stil, waarna ze opkeek en haar blik op Floyd richtte. "Ik heb geen idee hoe ik het anders tegen zou moeten gaan, behalve dat het vanzelf op zal houden als ze ouder wordt." Kort haalde ze haar schouders op waarbij haar zwarte haren wat heen en weer dansten.

De ander had zich weer omgedraaid en ergens in zijn toon kon ze horen dat hij het er net echt mee eens was. Ze richtte haar blik wat lager en keek naar de pokéball die ze in haar hand hield. "Denk je dat ik.. te zacht ben voor ze?" Ergens verwachtte ze niet eens dat ze serieus antwoord zou krijgen van 'm. Waarom zou hij haar immers willen helpen? Kort kneep ze in de pokéball en liet deze verkleinen, waarna ze het op de derde plek aan haar riem klikte. Voor een moment beet ze op naar lip.