Heb je altijd al een Pokémon trainer, coördinator of breeder willen zijn? Of bewandel jij liever het gevaarlijke pad van een Team Rocket Grunt? Samen met andere leden schrijf jij het verhaal van jouw geheel eigen personage. Doorkruis regio's, vang je favoriete Pokémon en maak nieuwe vrienden onderweg. Laat het avontuur beginnen!
Elke stap die het meisje zette liet een echo door de grot klinken. Er was zo weinig licht in de grot dat er niet veel te zien viel. Alles wat zichtbaar was waren de wanden. Die waren namelijk iets donkerder van kleur. Haar witblonde haren waaide sierlijk achter haar aan, de roze gloed was niet tezien door het gebrek aan licht. Langzamerhand begon Shira meer echo's te horen, dat betekende dat het pad zich zou opsplitsen. Niets bleek minder waar te zijn, er naderde een kruising. Dat kon het meisje juist net niet gebruiken. Ze was al verdwaald geraakt en een kruising maakte de weg naar buiten vinden alleen maar moeilijker. In het midden van de kruising stond Shira stil. Een voor een keek ze de gangen in, zich afvragend welke naar buiten zou leiden. In de laatste gang waar ze in keek leek iets te bewegen. Binnen enkele secondes kwam er een schim in beeld en waren er voetstappen te horen. "Hallo?" Vroeg het meisje aan de schim. Het was nog niet te zien of het een mens of pokémon was. Wat het ook was, het zou haar weg de grot uit kunnen betekenen.
Triomfantelijk liep de slangachtige Pokémon voorop, nadat hij voor de zoveelste keer afgeleid was geraakt door een knaagdierachtige Pokémon. Het kwam vast door zijn slangachtige instinct dat hij naar alles toehapte, maar helaas had hij ledematen en was hij net wat sneller te been. Ik was dan ook zwaar geïrriteerd om telkens bijna de Pokémon uit het oog te verliezen en dan de volgende tel deze naar mij te zien lopen met een Pokémon tussen zijn kaken. In het begin boezemde mij dat angst in en dacht ik echt dat ik ter plekke zou overgeven. De prooien vielen echter mee, gelukkig. Zelden waren ze groter dan Damein en ik zag ook de organen amper. Bah, vieze gedachte. Direct greep ik naar mijn keel en slikte direct, voordat mijn ontbijt mijn maag zou verlaten. Pfoe, rustig maar. Maar goed, deze ene keer was ik nogal ver van de stad afgedwaald in de hoop even rust te vinden. Het tegenovergestelde vond ik; stress, zorgen en noem maar op. Zelfs Ademir had weinig vat op het schepsel en dat wilde wat zeggen. Pas toen ik in een grot belandde met de Snivy die steeds dieper in de duisternis verdween werd ik door angst geleid. Dit bracht mij terug aan de keer in Santalune Forest. Geen fijne herinnering; ik had moeten kiezen of ik alleen, maar veilig zou achterblijven of mijn enige kameraad zou metgezellen om Damein, toen een ei te redden. Nu ik de Snivy rond zag lopen was ik er trots op dat ik de juiste keuze gemaakt had. Om echter een grot in te lopen met een andere ei op zak wilde ik echter niet. Helaas scheen ik er geen vat op te hebben en mondde de grot uit bij een splitsing.
Hier hield de slangachtige Pokémon echter halt en stak zijn snuit de lucht in, knipperde met zijn ogen en stapte vrolijk op een gedaante af. Wow, nee! Direct trilde mijn lichaam nu er ng iemand in de grot zat. Als deze al maar een beetje vals was bleef er niets van Damein over! Ik voelde mijn hartslag toenemen, waarna ik slikte en met snelle passen op de schim afliep. Gelukkig zweefde Ademir vlak naast mij en oogde hij kalm. Hmm, was toch geen gevaar dan? Wacht, de schim werd al zichtbaar! Het was een… meisje? Oké, geen gevaar. Damein snoof inmiddels nieuwsgierig aan het meisje en hield haar nauwlettend in de gaten met zijn enorme, reptielen ogen. De stem van het meisje klonk onzeker, terwijl ze hem begroette. Dat kon hij ook wel begrijpen, maar ze leek verre van duivels. Ze oogde aardig. Belangrijker nog, wat deed ze dan hier? Ook meegesleept door haar Pokémon of zat ze hier te “trainen”? Het was misschien ook net wat té intimiderend als ik het botweg zou vragen. Pas nadat ik zichtbaar zou moeten zijn glimlachte ik zwakjes naar haar, nog natrillend van de schok. “H-Hey,” Begon ik stotterend, waarna ik naar Damein keek. Deze merkte mijn blik op en siste kort naar mij, maar niet een agressieve. Ze plaagde mij weer. Leuk. “E-Ehm, f-fan van grotten?” Een moeizame opmerking in de hoop de sfeer voor mezelf luchtiger te maken.
