Be my Superman

"Nee," zei hij. Ze keek hem even aan. Haar zicht werd troebel. Stom wijf dat ze ook was. Ze kon ook alleen janken he. Ze zuchtte even en keek hem even aan. ze kon het inhouden, voor nu dan. "Ik ben hier de persoon die niet goed genoeg voor jou is. Jij bent beter dan dat ik ooit in mijn leven zal zijn." Nee... Dat had hij zo fout. Hij kende haar verleden niet. Alles wat ze vroeger had gedaan, wat ze nu deed. Het was allemaal heel fout geweest. "Jij bent het enige waarom ik ooit hebt gegeven, jij bent het enige wat ik ooit heb gehad. Nog steeds heb.." Ze keek even naar hem. Haar ogen licht troebel, glanzend in het zonlicht. Ze streek even langs zijn hoofd heen. Ze voelde zich verraden, maar ze wilde hem niet verliezen... daar was ze zo bang van... Zo... Verschrikkelijk bang van. "Jij bent het enige wat ik echt wil.." Ze duwde haar hoofd toen heel zachtjes tegen zijn borstkas aan en ze begon zachtjes te snikken. ze widle zijn armen rond haar voelen, zoals hij altijd deed als ze zich zo voelde... Want... Ze... Ze wist het gewoon niet meer. Ze wilde gewoon een leven die rustig was... Een die net zo moeilijk was... was dat teveel gevraagd?

Zoals ze had gewild, sloten zijn armen zich rond haar lichaam. Ze drukte haar voorhoofd tegen hem aan en sloot haar ogen even langzaam. Ze was weer aan het janken eh... Kon ze ook niks anders doen? Ze begon haarzelf met de dag meer te haten, voor dit alles... Het was verschrikkelijk... deze pijn en dit verdriet. Ze beet kortstondig op haar onderlip. Ze wist echt niet wat ze moest doen eh... Ze was gewoon een klein meisje in deze veel te grote wereld... Ze paste hier niet en dat besefte ze maar al te goed. "Het spijt me zo.." hoorde ze en ze opende lichtjes haar ogen. Ze kon geen reactie geven, buiten het huilen en haar kop tegen hem aandrukken. Maar om eerlijk te zijn, dat was het enigste waar ze ook echt goed in leek te zijn. Janken bij gasten en dan gezoend worden. GODVER. Het leven was zo stom.

Ze voelde opeens tranen, niet van haar... want ze vielen op haar haren. Het waren warme tranen... Het waren die van de roodharige en dat besefte het meisje maar al te goed. Ze slikte even, ze smaakte weer dat rare... Naja, het was moeilijk te beschrijven om eerlijk te zijn. Langzaam opende ze haar ogen en streek ze even met haar handen over zijn borstkas heen. Daarna liet ze ze weer rusten op de plek waar ze ze eerst had gelegd. Ze knipperde even, waarbij tranen van haar wimpers vielen. Toen ze even met de wreef van haar hand in haar ogen wreef en zo de tranen kort wegnam, tilde ze haar hoofd op. ze was zo ziek van al dat gejank. Ze wilde niet meer huilen... Voor het minste dat er gebeurde en voor het minste dat er in haar leven kwam en gebeurde... het was zo stom... Het hele gedoe...

Even keek ze met een lege blik naar hem. Ze wist echt niet hoe ze zich op het moment moest voelen... verraden dat zeker... maar wat nog meer eh... Verdrietig, maar dat was ze wel vaak de laatste tijd, dus dat liet ze maar even gaan... Ja boos was ze ook... Maar ze waren niet echt terug bij elkaar toch? Ze hielden van elkaar, dat was duidelijk... maar... Ze kon er haar vinger gewoon niet op plaatsen wat het was... Er was iets hoor... maar wat was echt een grote vraag die ze echt niet wist te beantwoorden. "Ik had je dit nooit allemaal aan moeten doen.." Ze schudde lichtjes haar kop, waarbij haar blonde lokken even kort rond haar kopje dartelden. "Ik... Laat het gewoon even..." zei ze kort met een zuchtje. Het kwam ook allemaal op hetzelfde punt bij elkaar eh... was nooit echt goed als je dat allemaal tesamen moest gaan verwerken.

Opeens gingen zijn armen van haar en even keek ze naar hem... wa... wat? Dat meende hij toch niet? Kort stokte haar adem en keek ze hem licht hopeloos aan... Ergens verwachtte ze van hem dat hij zich zou omdraaien en weglopen... maar gelukkig deed hij dat niet. dat zou haar echt veel pijn doen en dat besefte ze eigenlijk maar al te goed, spijtig genoeg. "Misschien.. moeten we elkaar anders een tijdje niet meer.. zien.." ze keek even naar hem. Daarna haalde ze diep adem en sloeg ze haar ogen van hem af. "Ik... weet het niet..." zei ze zachtjes, haar stem klonk duidelijk onzeker. Ze wilde hem niet laten gaan, zeker niet door haar laatste acties van de vorige keer.

Nog steeds keek ze niet op. Haar ogen strak gericht op de grond. Ze... wist het echt niet. Waarom moest zij een keuze maken? Ze was amper zestien en daarbij ook nog eens geweldig onzeker over niet alleen haaf eigen keuzes, maar gewoon keuzes in heg algemeen op dit vlak. Haar grijze kijkers gleden over de grond heen en zochten hun weg langzaam terug naar de bladgroene ogen van Gus. Het was zo dat hij anders naar haar keek dan dat ze gewoon was en dat hielp echt niet... zeker niet met de woorden die nog steefs in achterhoofd lagen van wat hij had gezegd toen ze was uitgeschoten met Saiko. Toch gaf ze geen kick. Misschien zag je het aan haar ogen, maar ze deed zo haar best het te verbergen voor de roodharige. "Tawnee.. het.. zeg het gewoon.. Ja.. of nee.." ze bleef hem met een licht lege blik aankijken en voelde na een paar seconden de tranen prikken. Nee... niet janken... ze haalde diep adem en zuchtte even met trillende stem. Ze moest kalm blijven. "Ik... durf je niet los te laten..." gaf ze eerlijk toe waarna haar handen lichtjes tot vuisten werden gebald. Ze beet op haar onderlip en voelde de pijn die ze al eerder had gevoeld bij hem, in haar hart opdoemen. Ze keek terug weg, bang dat haar fragiele en zachte ogen zouden doorkomen... en ze weer zou janken... maar Arceus... dat wilde ze niet meer.

Ze voelde tranen prikken. Maar ze wilde ze wegduwen... waardoor een soort woede door haar heen ging. Ze voelde haar pupillen wat kleiner worden en ze kneep haar ogen maar toe, voordat ze weer helemaal de controle zou verliezen over haarzelf... Nu ze Kido bij zich had... Was het nog gevaarlijker om haar boos te maken. "Ik.. alsjeblieft.." Haar ogen gleden langzaam open. Ergens lag er was ijs in haar blik, toch was er verdriet te zien... Ookal was ze onduidelijk. "Ik wil gewoon weten of.. of ik nog een kans van je krijg..?" Ze slikte even en bekeek hem even. Daarna probeerde ze recht in zijn mintgroene ogen te kijken. Haar grijze ogen stonden zo emotieloos dat ze haar best moest doen om niet boos te worden... Waarom werd ze boos? ... Omdat ze pijn had. Omdat ze zich gebroken voelde. Haar blik gleed even naar de grond. "August..." klonk er even zachtjes, ze had moeite met zichzelf te beheersen. "Ik wil je geen pijn doen," Haar oogleden gleden wat over haar ogen heen, waardoor ze nu halfopen waren. Law had hen al die tijd in het oog gehouden en had gezien hoe gespannen Tawn was. De Krookodile had dan ook besloten dichter te komen bij zijn trainer. Achter haar doemde zijn schaduw gevaarlijk op. Ze hield haar ogen strak op de grond gericht. Toch voelde ze een mengeling van woede en verdriet in haar hart. "Ik zou je heel graag een tweede kans geven," Haar stem klonk sterker dan normaal... het was duidelijk dat ze nu al haar emoties aan het opsluiten was. Ze had er genoeg van... Van al deze onnodige pijn aan haar hart. "Ik vraag me alleen af... Hoeveel problemen er nog zullen komen als ik dat doe," gaf ze eerlijk toe. Ze keek hem even aan. Ze had iemand nodig die haar opving als ze viel... Ze had zo haar vragen bij August... Of hij dat kon. Zoals die ene keer bij het stelen va Cascade... Dat was een fout geweest van haar, maar ze was compleet de controle verloren toen. Hij was er toen niet voor haar geweest, in tegendeel... Hij had het erger gemaakt. Ze vroeg zich ook af wanneer de zinnen van Gust tot haar door zouden dringen en ze zou beseffen wat er werkelijk was gebeurd... Ze balde haar handen tot hardere vuisten. Haar spanning was te voelen bij haar Pokémon, die zijn ogen op Tawnee legde en toen even naar August keken. De Krookodile had nooit echt iets voor de jongen gehad. In tegendeel juist. De roodkleurige Pokémon vernauwde haar ogen even en liet een blik vallen op haar rechterarm, die feitelijk niet te zien was door de handschoendinges die ze aanhad. Ze voelde de Pokémon even snuiven, waardoor haar haren even voor haar egzicht kwamen. Ze lichte een hand op en streek haar blond stressen weer naar achter. Haar ogen waren weer op de grond gericht. Ze was te stil. Ze wist het echt niet meer en wat ze moest doen. Ze was hier veel te jong voor en dat besefte ze maar al te goed. Ze balde haar handen tot vuisten, weer eens en tilde ze lichtjes op, om er even naartoe te kijken. Ze was iemand die geen liefde verdiende en dat besefte ze jammer genoeg veel te goed. Ze brak iedereen onder haar druk... ZE was een verschrikkelijke persoon. Ze gooide zelfs haar eerste Pokémon op de box omdat ze zelf te bang was om geconfronteerd te worden met haar angsten... Ze was te harteloos voor deze wereld... Te dom en te gevoelloos... Te hard. Nuja... Eigenlijk ook weer niet, want ze brak onder het minste wat haar overkwam. Ze was fragiel als het op gevoelens aankwam. Dat besefte ze maar al te goed... Ze was een erg... Erg. haar handen trilden kort. Nee... Niet meer... Niet meer godver... Niet langer. Haar blik verduisterde wat bij die gedachte. Waarom was ze een zwak meisje? Waarom was ze geen sterke dude... Ze klemde haar tanden op elkaar. Als ze nu eens een dude was... dan zou ze anders zoveel beter doen... Alles gewoon doen zoals zij... Jezus... waarom dacht ze daar zelfs aan? Het leek haast alsof ze jaloers was van hen... En stiekem was dat ook zo. Ze was stikjaloers op hen. Gewoon omdat ze zo waren eigenlijk... Het maakte haar niet uit wat het zou kosten om zo te zijn... Maar voor een paar dagen zou ze het niet erg vinden. Hun leven leek zoveel beter... Ja... Ze snoof lichtjes en keek hem even aan met haar verharde blik. Ze wenste nu al dat ze niet was geboren. Law nam een stap naar voren, zijn bek lichtjes naar beneden brengend. Hij opende zijn bek lichtjes, waardoor een rij scherpe tanden duidelijk werden. Zijn tong gleed gevaarlijk langs zijn wapens heen. Een grijns op zijn lippen. Zijn staart was lichtjes rond haar gewikkeld... Vooral rond haar eigen voeten. Echter keek ze even scherp naar de Krookodile, die haar even kort aankeek. Ze vernauwde haar ogen wat en bracht een dwingende blik op. Meteen sloot de Pokémon zijn bek weer en neeg hij zijn kop lichtjes. Haar nog steeds licht dwingende blik verplaatste zich naar hem en ze probeerde zijn ogen te zoeken. "Ik wil eerder weten..." zei ze even, ze schrok lichtjes van haar eigen kilheid... waarom was ze zo? Waarom klonk ze zo... waarom... Waarom gebeurde dit? "Wat jij ervan denkt," zei ze even. Ze voelde haar handen lichtjes trillen, wat haar zwakheid en tederheid meteen verraadde. Ze was zo fragiel... Maar ze probeerde het anders te doen. Haar blik nog steeds hard, alsof ze hem wilde buitensluiten. Ze wist in werkelijkheid dat ze zo zou breken als hij dat zou doen... Ze was vanbinnen al aan het afbrokkelen... heel traag viel haar wereldje aan duigen en dat maakte haar met de seconde banger... Bozer... Emotioneler... Of gewoon gebroken... Als ze er een woord op moest plakken. Ze was een gebroken meisje... maar ze was niet langer van plan het te doen... dat zou ze ze proberen te verbergen. Maar ze wist zelf ook wel... Dat er altijd iets zou zijn die haar fragiele zieltje zou verraden... Ze kon nooit sterk zijn... Dat besefte ze met de dag meer en meer.