Bright lights and the big city [&RAVEN STRIDER]

Raven stond daar niet echt om een belangrijke reden. Hij was het zat om in het pokécenter te zitten (omdat hij weigerde in het ziekenhuis te blijven), maar echt veel anders kon hij ook niet doen. De wond op zijn borstkas moest genezen. Vanavond had hij alleen echt even genoeg gehad van het benauwde hok en besloten een ommetje met Luca te maken. Het was een doodnormale maandag, en Raven was blij te ontdekken dat na alle Valentijn onzin het voor een moment eens rustig leek te zijn op de straten.
Een tijdje had hij van die rust mogen genieten, tot iemand opeens zo nodig blind (en hij was het niet) tegen een ander op moest botsen. Verbaasd trok Raven zijn wenkbrauwen op en draaide hij zich om naar het geschrokken meisje, duidelijk niet heel erg onder de indruk van de botsing, misschien alleen geïrriteerd. Ze zei sorry hem een Arceus te noemen (dat was duidelijk niet de context van haar verontschuldiging maar dit klonk leuker), en vroeg toen, na even nadenken, of hij misschien een leuk cafeetje in de buurt kende. Raven had nog altijd dezelfde frons op zijn gezicht. Hij was het bijzonder gaan vinden hoe sommige mensen zo spontaan een gesprek met hem konden aangaan, zonder dat hij daar zelf eigenlijk vrij weinig voor hoefde te doen. Het was nou dat hij zo'n open indruk maakte. "Je bent niet echt op een plek voor gezellige cafeetjes," merkte hij op, zich wel bewust van het feit dat ze zich een beetje in de buitenring van de stad bevonden. Als ze zo graag lekker wilde weten, zou hij het centrum aanraden, maar meer dan dat kon hij haar niet echt adviseren. Raven was nou niet het type dat zo bekend was met goede restaurants.

Ze leek niet verdwaald toen ze bevestigde dat ze hier niets interessants zou vinden. Raven vroeg zich af wat ze hier dan wel deed. Misschien was ze gewoon verdwaald, of voelde ze er veel voor om in afgelegen straatjes te lopen. Wat hij nogal naïef vond. Hij was dan misschien niet zo'n creep (nee, echt niet), maar er liepen er hier wel een aantal rond in Kalos.
Ze complimenteerde zijn Pokémon, waarop hij even een kort "dankje" antwoordde en Luca haar een begroetend knikje wierp. De Lucario had het zichzelf aangeleerd altijd een beetje op een afstandje te blijven, gezien sommige nogal snel geïntimideerd waren van zijn gestalte. Het meisje leek er echter niet zoveel problemen mee te hebben en stelde zich voor als Rose. Rose Aberdeen. De jongen gaf ook een knikje. "Raven," antwoordde hij toen uit gewoonte. Hij deed de moeite niet om zijn hand uit te steken, want dat was voor hem toch altijd al een beetje een zinloos gebaar geweest. Ze vertelde nog iets over hoe ze hier pas sinds vanavond was en daardoor ook nog niet haar weg wist te vinden in de stad. Ze was dus eigenlijk gewoon op zoek naar een plek om rond te hangen met anderen, maar aan hem zou ze op dit moment niet zoveel gezelschap hebben. Door het beurse gevoel waar hij nu al een paar dagen mee rond liep en de slapeloze nachten, voelde Raven er niet zoveel voor om beleefd te doen. "Ik zou het centrum proberen." Hij stopte zijn handen in zijn zakken en liep toen zonder verder nog iets te zeggen een steegje in. In tegenstelling tot meiden, was het voor hem niet zo'n probleem om zich hier te wagen.

Rose leek niet eens beledigd dat hij zomaar weer weg liep. Sterker nog, ze begon meteen achter hem aan te wandelen, alsof hij gewoon had besloten een gezellig ommetje met haar te maken. Raven fronste verbaasd. Of ze zo de goede kant op gingen naar het centrum. Hij stak ongeïnteresseerd zijn handen in zijn zakken en schudde zijn hoofd. "Ik heb eigenlijk geen idee waar dit naartoe leidt," reageerde hij. Het kon hem ook niet zoveel schelen. Als hij wilde kon hij altijd weer zijn weg vinden. Rose begon nog een aantal vragen te stellen en Raven luisterde eigenlijk een beetje half naar wat ze allemaal aan het brabbelen was. "Is het wel verstandig dat je hier loopt?" kapte hij haar toen af. Er was geen kwade intentie in zijn stem te ontdekken, alleen een dreigende waarschuwing dat ze hier, in de uithoek van de stad, niet zoveel te zoeken had. Alsof hier nog even een extra schepje bovenop moest, passeerde ze een klein groepje mannen die een beetje verdacht naast een container stonden. Ze waren hun fluisterende gesprek meteen gestaakt en Raven voelde hun blikken op zijn huid branden. Hij negeerde ze straal, zijn lege, grijze ogen strak voorruit gericht. Het kwam niet eens in hem op om iets voor ze te vrezen. Niet dat dat ook hoefde, hun aandacht ging veel meer naar het jonge grietje dat zo nodig naast hem moest lopen.

Ze moest meteen de tough girl uithangen en kaatste terug dat ze niet bang was voor een steegje. Raven rolde met zijn grijze ogen. Oké, best. Als zij zo nodig mee moest lopen dan deed ze dat maar. Hier had hij echter al snel, heel snel, spijt van. Ze waren het dronken groepje mannen nog niet gepasseerd, of ze wierp hen al een bijdehante opmerking die duidelijk niet goed viel. Raven kon amper geloven dat ze zo snel toe hapte. Hij overwoog gewoon door te lopen, tot de vent die misschien nog wel het meest naar alcohol stonk, ineens na een heuse kung fu actie op de grond lag. Beduusd draaide Raven zich om en knipperde hij even droog met zijn ogen. What the.. 'Hé, wat moet dat?!' riep één van de andere mannen. Ze werden tegengehouden doordat hun maat nog altijd op de grond werd gehouden, maar Raven dacht niet dat ze nog lang stil zouden blijven staan na de actie die Rose net geflikt had. Arceus, hier had hij zo geen zin in. Toen ze naar hem toe liep om zich te verontschuldigen, en hij de mannen in de verte al aan hoorde komen, pakte hij ruw haar pols vast en trok hij haar verder mee de steeg in. Veel keus had hij toch niet, hij was hier nu al bij betrokken. "Moest dat nou?" siste hij pissig. Hij liep, zonder dat zijn ogen iets zagen, een zij steeg in, om haar hier weer los te laten. Voor een paar seconden luisterde hij gespannen of de mannen achter hen aan kwamen, maar toen hij niks hoorde draaide hij zijn gezicht weer naar haar toe, een verklaring eisende.

‘Auw,’ bracht Rose uit toen ze een hand om haar pols voelde. Ze wilde zich losrukken en diegene die haar vasthield een draai om zijn oren geven. Toen ze besefte dat het Raven was, liet ze hem een tikkeltje beduusd gewoon doen. Ze werd meegetrokken. Ze had geen keuze, ze moest hem wel volgen. Misschien was hij wel bang voor die mannen of had hij er gewoon geen zin in. Maar zij was niet bang voor ze. Ze haalde haar wenkbrauwen op bij zijn vraag. Ze voelde een brok in haar keel komen, maar onderdrukte de neiging om te huilen. Nee, ze had al zo vaak voor die idioot gehuild. Ze ging het niet opnieuw doen. Niet nu hij in de gevangenis zat en er geen reden was om voor hem te huilen. ‘Die gasten denken dat ze echt alles mogen flikken bij een meisje,’ viel ze uit tegen Raven. Ze pakte haar hand vast en wreef zachtjes over de plek – die nu waarschijnlijk rood zag – waar Raven haar stevig had vastgehouden. Ze luisterde of ze de mannen hoorde, maar dit was niet het geval. ‘En ze hadden toch wel iets gedaan, hoor,’ zei ze kil tegen hem. ‘Dat doen ze altijd.’ Hierop keek ze gauw van hem weg. Ze wilde niet dat hij wist dat haar iets overkomen was. Dat mocht namelijk niemand weten, want dan was ze de klos. Dan zou iedereen die ze tot nu toe had leren kennen het ook te weten komen omdat er heel veel op reis gingen die elkaar waarschijnlijk al bij voorbaat kenden of leerden kennen en zo’n nieuws ging echt zo snel rond. ‘Ik heb er mijn redenen voor, oké? Maar ik zal me de volgende keer inhouden als jij er bent.’ Het laatste klonk een tikkeltje twijfelend, want ze wist niet of ze zich de volgende keer ook weer in zou houden. Ze sloeg haar armen over elkaar heen en keek opzij.

Ze begon zichzelf meteen te verdedigen door met een slap excuus te komen. Raven was niet echt onder de indruk. "Het kan me niet interesseren wat je redenen zijn," sprak hij kil. "Als je geen problemen wilt ga je niet met dat soort gasten ruzie zoeken." Hij kwam net het ziekenhuis uit en had geen zin om daar weer in te belanden, danku. Dan mochten ze misschien nog zo dronken zijn dat ze zelfs door een meisje gevloerd konden worden. De jongen vouwde geïrriteerd zijn armen in elkaar en fronste toen Rose zei dat ze zich de volgende keer bij hem zou inhouden. De volgende keer? Dacht ze dat ze hem weer zou tegenkomen dan? Dat was waarschijnlijk niet zo'n verstandig idee. "Ik zou het altijd doen," merkte hij op, terwijl hij nog een keer luisterde of de groep mannen al achter ze aan waren gegaan. Mensen met zo'n ego lieten het er nooit zo makkelijk bij zitten.

Rose haalde haar wenkbrauw op en de drang om met haar voet op de grond te stampen en boos tegen hem uit te vliegen werd alsmaar groter. ‘Ik zocht geen ruzie met hun, zij zochten ruzie met mij,’ brieste ze kwaad tegen hem. Ze sloeg haar zwarte haren uit haar gezicht en keek hem kwaad aan. Ze deed er ook totaal geen moeite voor om haar stem wat stiller te houden. Dan vonden ze hun maar, Rose was er klaar voor. Ze wist dat ze met deze attitude nog wel meer in de problemen ging raken, maar dat maakte haar niks uit. Ze vond het niet erg als ze een paar mannen in elkaar moest slaan. Ze moesten weten dat je van een meisje af diende te blijven en dat ze zeker geen speeltje waren! ‘Ach, dat jij nu zo bang bent,’ snauwde ze tegen hem, ‘maar ik niet.’ Ze besloot om verder niet te zeggen wat ze dacht, want dan nam ze haar woorden weer in die ze daarnet had gezegd. Namelijk dat ze zich de volgende keer bij hem zou inhouden. Ze wist wel zeker dat ze dat niet opnieuw zou doen. En zich laten uitdagen zeker? Nee, dankjewel. ‘Nou, meisje,’ zei ze spottend tegen hem, ‘zullen we dan maar een veiliger gedeelte van de stad opzoeken? Dadelijk komen ze terug en je wilt vast niet dat ze je te pakken krijgen.’ Ze keek hem even spottend aan met haar blauwe ogen en draaide zich toen om. Haar ogen flitsten opzij toen ze brekend glas hoorde, maar het bleek gewoon een Meowth te zijn die door de straten rende. ‘Deze kant op,’ zei ze vervolgens doodleuk tegen hem, waarna ze een zijstraatje nam dat nog minder uitnodigend was dan het vorige. In dit straatje kwam echter geen geluid vandaan en dus nam Rose aan dat het wel veilig zou zijn. Zo zou Raven vannacht ook weer rustig kunnen slapen. Jeetje, zeg.

Waarom deed hij ook nog de moeite om haar iets aan haar verstand te brengen? Ze ging toch niet naar hem luisteren, dat was wel duidelijk. Zo onderhand werd Raven doodmoe van de hormonale pubers die iedere keer weer dachten dat ze het allemaal beter wisten. Hij besloot er geen energie meer in te steken, en reageerde verder ook niet op haar opmerking dat hij zogenaamd bang was. Dat was ook alleen maar om de verkeerde reactie bij hem te ontlokken. Wilde ze zo graag nog meer ruzie? De jongen fronste toen ze spottend weg stapte, een duistere straat in die misschien wel nog minder raadzaam was dan de vorige. Ergens weerhield zijn trots hem ervan om achter der aan te lopen als een brave puppy, al was het alleen maar om haar geen bevestiging te geven. Het was zijn probleem niet. Zij was zijn probleem niet. Maar, om nou de andere kant op te lopen, waar die dronkaards waarschijnlijk nog bezig waren om overeind te strompelen, was misschien ook niet de beste oplossing, dus stapte hij uiteindelijk dezelfde steeg in. "Ik ben niet degene die zo nodig naar het centrum moet," merkte hij op, terwijl hij nog een keer luisterde of niemand hier rond liep, waarna hij geïrriteerd een besluit nam. "Ik breng je er naar toe, en daarna is het klaar, oké?" In zijn stem was duidelijk te horen dat hij dit al eigenlijk veel te veel moeite vond voor een persoon zoals zij.

Rose hoorde voor even niets en dacht dat de jongen haar zat was en gewoon doorgelopen was. Ze haalde haar schouders op. Het boeide haar niet echt zo veel. Het was niet dat ze terug zou lopen om hem te gaan halen of zo. Ze had wel gemerkt dat ze elkaar duidelijk niet lagen. Zij begreep hem niet en hij begreep haar niet. Maar dat zij hem niet begreep, kwam niet per se door haar. Zij wilde hem wel begrijpen, maar hij deed niet eens moeite om haar te begrijpen, dus waarom zou ze dan ook een poging doen om hem te begrijpen? Juist ja. Ze schrok op toen ze toch een geluid achter zich hoorde. ‘Waarom loop je dan ook in godsnaam met me mee?’ bracht ze tegen hem uit, maar zijn volgende woorden brachten haar tot zwijgen. Ze dacht even na. Het was vast heel leuk om zo’n zuurpruim als hij naast zich te hebben, maar aan de andere kant was het misschien niet zo heel slecht als ze door hem vergezeld werd naar het centrum toe. ‘Dankjewel, meester,’ sprak ze eerst bijdehand, waarna ze zich naar hem toedraaide en een buiging voor hem maakte. Ze balde haar hand tot een vuist en zette deze tegen haar geopende handpalm, waarna ze haar hoofd nogmaals lichtjes voor hem boog zoals ze in van die oude films had zien doen. Ze grinnikte even om haar eigen gedrag en draaide zich toen om. ‘Maar hé, ik heb nooit om je hulp gevraagd. Jij bent diegene die besluit om me achterna te lopen,’ zei ze terwijl ze haar schouders naar hem ophaalde. Wist zij veel dat hij al die gekke bewegingen niet kon zien. Ze gaapte even langdurig, meer om hem extra te irriteren dan dat ze echt moest gapen. Daarna maakte ze een smakkend geluidje. ‘Ik hoop dat ze hier ergens een Pokémon Center hebben. Laat dat gezellige cafeetje maar zitten.’ In haar stem klonk gewoon een grijns door. Haar blauwe ogen keken echter behoedzaam om zich heen toen ze een luide knal hoorde. Hmm. Dat was iets minder, maar in elk geval nog niets om zich zorgen om te maken.

Ze vroeg waarom hij dan in godsnaam achter der aan liep. Ja, dat was iets wat hij zichzelf ook al had afgevraagd. "Ik kan je hier ook gewoon achterlaten," waarschuwde hij grommend, een idee dat steeds aanlokkelijker begon te worden. Niemand die het ook maar door zou hebben hoe ze hier hopeloos verdwaalde. Toen ze begon over het feit dat ze nooit om zijn hulp had gevraagd, trok hij fronsend zijn wenkbrauwen op en draaide hij zijn hoofd naar Luca, alsof die hem kon vertellen wat er mis was met dit kind. Als hij het zich goed kon herinneren was zij degene geweest die hem zo doodleuk gevolgd had, maar nu ze hier was kon hij haar moeilijk zo door de steegjes laten huppelen. Let op, dan was hij weer degene die gezeik aan zijn broek had hangen. Raven sloot met een zucht zijn ogen en begon de straten te doorzoeken om de juiste weg te bepalen, zonder verder nog op haar in te gaan. "Deze kant op," mompelde hij stug, eenmaal hij zijn ogen weer had geopend en stevig door stapte. Hoe eerder hij dit kind bij een center kon droppen, hoe eerder hij van der af was.

Raven leek de knal niet gehoord te hebben of volledig genegeerd te hebben. Rose draaide haar hoofd met een ruk naar hem toe toen ze zich besefte wat hij had gezegd. ‘Doe dat, alsjeblieft,’ smeekte ze hem. ‘Dan is het in elk geval lekker rustig. Ik zal je heus niet verraden als ze me komen vragen wie me alleen heeft gelaten, hoor.’ Ze grinnikte even. Alsof hij zich daar echt zorgen om zou maken. Hij leek meer het type dat deed waar hij zin in had. Maar als dat echt zo was, waarom liet hij haar dan gewoon niet achter? Het leek er duidelijk niet op dat hij zin had om haar naar het centrum te brengen. Het leek er trouwens ook niet echt op dat hij de weg kende. Ze had het gevoel dat ze nog langzamer gingen dan eerst. Ze besloot om er niet te veel op te zeggen voordat mister Grumpy weer zou reageren. Ja, zo ging ze hem noemen. Mister Grumpy. Haar koosnaampje voor hem die hij nooit te weten zou komen. Niet alleen zag ze hem aan als een persoon die toch deed waar hij zin in had, maar ze zag hem ook aan als iemand die haar kon vermoorden als hij te gek van haar werd. ‘Hé, wat jij zegt,’ zei ze, terwijl ze haar handen naar hem opstak en achter hem aanliep. Ze zuchtte een tikkeltje verveeld en keek om zich heen. ‘Dus eh…’ Wat kon ze in godsnaam aan hem vragen zodat hij niet weer knorrig zou worden? Geen idee. Hij leek er echt geen zin in te hebben, maar dat had zij evenmin. Ze kon zich herinneren dat ze hem gewoon om een leuk cafeetje had gevraagd. Ze had geen idee hoe ze nu hier weer verzeild waren geraakt. ‘Wat doe je in het dagelijkse leven?’ Buiten de mister Grumpy uithangen dacht ze er gauw achteraan.