The key to success

Ga op ontdekkingstocht, zeiden ze. Dat is leuk, zeiden ze. Sara zuchtte gefrustreerd en probeerde de rilling over haar rug te negeren. Ze geloofde niet eens in geesten, en toch kreeg ze de kriebels van het verlaten hotel. Misschien kwam het door de grote hoeveelheid spook Pokémon die invloed hadden op de omgeving, of omdat het er nou niet bepaald licht was. Sara had geluk dat ze een vuur Pokémon had die de stok die normaalgesproken in zijn staart zat als fakkel kon gebruiken, anders had ze mogelijk geen hand voor ogen gezien. Ze hoopte alleen wel dat Cinnamon de hele tijd gehoorzaam zou blijven, want ze wilde niet weten wat er gebeurde als hij die fakkel op de grond gooide…

“Cinnamon, deze kant op.” Ze wenkte met haar hand dat hij terug moest komen van de gang waar hij in gelopen was. Gezien hij ontzettend met zijn neus in de lucht liep te snuiven, vatte Sara er uit op dat hij iets interessants geroken had en of dat nou een Pokémon of een mens was wilde ze eigenlijk niet weten. Ze had meerdere trainers gezien op de benedenverdieping die van plan waren op ontdekkingstocht te gaan in het hotel. Mogelijk spook liefhebbers die een poging wilden wagen om een Pokémon van dat type te vangen. In eerste instantie hadden deze mensen haar enthousiast gemaakt over het bezoek en zeker toen ze hoorde dat er ook schatten verborgen lagen die je mocht meenemen als je deze tegen kwam. Echter bleek het allemaal heel erg tegen te vallen. Het was gewoon een hotel, maar dan oud en half vervallen. Als je niet uitkeek waar je liep, zakte je zo de vloer door. Misschien dat anderen daar een adrenalinekick van kregen, maar Sara niet. Zij had het na een kwartiertje rondlopen wel weer gezien. Ze besloot nog een laatste kamer in te gaan en te doorzoeken voor ze weer het hotel zou verlaten. Dat vertelde ze ook hardop aan Cinnamon. “Dit was tijdverspilling. Ik had veel beter nog even één van jullie kunnen gaan trainen,” mompelde ze geïrriteerd tegen zichzelf. Ze opende een lade van een kastje, maar toen ze hem weer sloot viel er nog iets anders dicht. Voor twee tellen bleef ze stil staan waarna ze zich omdraaide en tot de conclusie kwam dat de deur dicht was. Oké. “Ha-ha, heel grappig Cin,” sprak ze haar Braixen hoofdschuddend toe terwijl ze naar de deur toe liep. Ze greep de deurknop vast en probeerde deze om te draaien, maar er was geen beweging in te krijgen. Gefrustreerd probeerde Sara het nog eens. En nog eens. Ze probeerde alles wat ze kon bedenken: trekken, duwen, linksom draaien, rechtsom draaien, maar de knop zat helemaal vast en de deur was niet open te krijgen.

De witharige hoorde Cinnamon achter zich grinniken. Hij vond het blijkbaar heel grappig – of hij had niet door wat er aan de hand was. “Hilarisch, Cin. Waarom doe je de deur niet gewoon weer open?” Ze draaide zich om zodat ze de vuur Pokémon aan kon kijken, maar die haalde zijn schouders op. Aan zijn blik te zien was hij helemaal niet degene geweest die de deur had gesloten. Oh. Lichte paniek borrelde op in Sara. “Zou het een spook Pokémon zijn geweest?” vroeg ze, om zich heen kijkend. Ze zag nergens een Pokémon of iets wat er op leek, behalve de antieke spullen die in het hotel waren achtergebleven nadat het verlaten was. Sara vond het allemaal maar niks, maar wat haar nog minder beviel was dat ze opgesloten was. De energieën van de spook Pokémon waren duidelijk op haar in aan het werken, anders was ze nu wel rustig gebleven.

Cinnamon keek haar droog aan terwijl ze door de kamer ijsbeerde. Lopen hield haar bloedstroom beter in beweging en zorgde er voor dat ze beter na kon denken. Als het niet zo’n verloren zaak was had ze er waarschijnlijk ook bij opgeruimd, maar ze geloofde niet dat dat effect zou hebben. Bovendien zou ze het af willen maken als ze er aan begon en ze kon nooit de kamer in een dag opruimen én een uitweg voor haar situatie vinden. Ze sprak hardop alle opties uit. “Normaalgesproken zou ik Vanilla vragen om hulp, maar zij zou de sfeer hier al helemaal niet aan kunnen,” begon ze, de meest logische zet als eerste. “Meringue zou geen enkele hulp bieden en hoewel ik gok dat Marzipan me als Altaria wel het raam uit had kunnen tillen, denk ik niet dat dat als Swablu zo’n goed idee is…” Ze stopte met lopen en keek naar haar Braixen, die op een stoffige stoel was gaan zitten met de fakkel in zijn staart geduwd. “Jij. Kan jij het slot niet- Nee, wacht, dat is veel te gevaarlijk.” Waarom had ze überhaupt overwogen om de deur plat te branden? Daar zou alleen maar ellende van komen. “Gelato kan het misschien wel bevriezen, maar wat schieten we daar mee op? Dan is het waarschijnlijk alleen maar moeilijker open te breken.” Ze dacht te moeilijk. Er moest een makkelijke oplossing zijn.

“Cinnamon, zoek de kamer af naar een sleutel,” droeg ze haar Pokémon op. In eerste instantie stond hij niet op maar zuchtte hij alleen maar geïrriteerd, maar toen Sara al begon met kasten opnieuw open trekken stond hij ook maar op. Sara zocht op alle plaatsen waar ze al had gekeken, en zelfs op plekken die ze had overgeslagen, maar het leek er niet op dat er een sleutel in de kamer lag. Ze werd er zo wanhopig van dat ze zelfs overwoog om te gaan springen tot ze door de vloer zakte, maar dat deed ze maar niet. Ze was de moed al helemaal verloren toen ze een laatste lade open trok en er een sleutelbos in bleek te zitten – alleen niet het soort sleutelbos waar ze naar op zoek was. Met een geluid van verbazing viel Sara achterover, waarop de Klefki die in de lade had gezeten er uit omhoog kwam. Cinnamon draaide zich meteen om van waar hij mee bezig was en nam een aanvalshouding aan, duidelijk van plan om zijn trainer te beschermen. Echter verzwakte zijn houding toen hij zag waar ze mee te maken hadden. Het was maar een simpele Klefki. Dat kon hij wel aan. Sterker nog, hij dacht dat hij dat kon met zijn beide poten op zijn rug gebonden. Dat de kleine Pokémon mogelijk een veel hoger niveau was dan hijzelf, stond hij niet bij stil. Hij keek alleen naar de grootte, hoe dreigend de Pokémon er uit zag, en het type voordeel.

Sara was in eerste instantie niet van plan om iets met de Klefki te doen. Ze zuchtte opgelucht, dankbaar dat het maar een kleine, grotendeels ongevaarlijke Pokémon was en niet een of andere gevaarlijke spook Pokémon, en krabbelde weer overeind. Het was pas toen ze weer met beide benen op de grond stond dat haar iets opviel. De Klefki had een sleutel aan haar ring hangen die verdacht veel leek op het slot wat Sara zonet zo wanhopig had proberen te openen. Ze fronste naar de sleutel, en vervolgens naar het gezicht van de Klefki, die schijnbaar deze aandacht als dreigend begon te zien en met haar sleutels begon te rinkelen. Cinnamon reageerde door te grommen, maar met een simpele beweging van haar hand wist Sara hem de mond te snoeren. Wel bleef hij de Pokémon gevaarlijk aankijken. Zodra hij het bevel had zou hij aanvallen – al zou het Sara ook niet verbazen als hij zonder bevel aanviel.

“Klefki. Die sleutel. Hoort die bij dat slot?” Klefki stopte met rinkelen om de vraag tot zich door te laten dringen. Ze ging wat naar links hangen, zodat ze langs Sara kon kijken, naar het slot in de deur. Vervolgens knikte ze, waarbij haar sleutels opnieuw rinkelden. Sara glimlachte, alle vijandelijkheid van haar gezicht verwijderend. Van binnen voelde ze echter nog wel de stress van het opgesloten zitten en het was geen wonder dat Klefki dit opving. De vriendelijkheid was te gemaakt. Zelfs Cinnamon kreeg er de kriebels van. “Kan je hem aan mij geven?” Terwijl Sara zich naar Klefki toe bewoog, bewoog de sleutelbos zich bij haar weg. Shiftry. Dit ging niet goed. Sara stopte met de beweging en deed juist weer een stap naar achteren, maar de Klefki volgde haar niet. Ze legde haar armen over elkaar en keek fronsend naar de Pokémon. “Is het echt te veel gevraagd om het slot voor ons te openen?” vroeg ze, deze keer met haar gebruikelijke strenge toon. Klefki liet opnieuw haar sleutels rinkelen. Een geluid wat Sara behoorlijk op de zenuwen begon te werken. “Wat moeten we er voor doen? Je vangen?” Opnieuw antwoordde de Klefki door met haar sleutels te rinkelen. Fine, dan niet.

Zonder enige aankondiging stapte Sara naar voren en greep ze naar de sleutelbos Pokémon. Klefki zag het echter net op tijd aan komen en ontweek haar uithaal. Cinnamon begreep deze beweging als een teken dat hij mocht aanvallen en sprong meteen nadat Sara had gemist achter de Pokémon aan. Zijn klauwen waren uitgestoken en hij sloeg rakelings langs de Pokémon. Zich beseffend dat ze nu in gevecht waren, besloot ook Klefki om aanvallen te gaan gebruiken. Als eerste een Fairy Wind, zodra ze buiten het bereik van zowel Sara als Cinnamon was. De wind blies door de hele kamer heen en bracht van alles overhoop. Het zorgde er ook voor dat een hoop stof opwaaide en even was Sara bang dat dit vlam zou vatten door Cinnamon’s vuur, maar dit gebeurde gelukkig niet. De vosachtige Pokémon werd echter wel gefrustreerd van de aanval en greep zijn stok vast om aan te vallen. Voor hij daar echter de kans toe kreeg, riep Sara hem een halt toe. “Cinnamon!” Haar stem was luid en streng, en hoewel de Braixen duidelijk geen zin had om te luisteren keek hij toch naar haar om. Zijn uitdrukking was te beschrijven als onbegrip. Hij wilde af maken waar ze aan begonnen waren, en eigenlijk was Sara het daar wel mee eens.

“Denk na voordat je iets doet, oké? Gebruik Ember.” Sara koos er voor om hem een minder sterke aanval te laten doen en ze hoopte dat de omgeving niet al te brandbaar was, anders zou dat nog wel eens problemen gaan veroorzaken. Cinnamon had haar waarschuwing gelukkig begrepen en deed zijn Ember aanval een stuk voorzichtiger dan hij had gedaan als ze hem niet aangesproken had. Dit zorgde er echter ook voor dat Klefki een opening had om zichzelf te verdedigen en dat deed ze met een Foul Play aanval: de kracht van Cinnamon tegen hemzelf keren. De darkaanval was qua type niet in het voordeel, maar van zichzelf was de aanval van hogere kracht dan de Ember, waardoor beide Pokémon gelijke schade opliepen. Cinnamon gromde geïrriteerd. Hij was duidelijk niet meer van plan om het op safe te spelen.

“Cinnamon, rustig. We hebben Klefki nog nodig,” waarschuwde Sara haar Pokémon, maar die had er geen oor meer voor. Toch had ze het idee dat hij haar waarschuwing in haar achterhoofd hield toen hij zijn Flame Charge uitvoerde, want hoewel Klefki de aanval wist te ontwijken remde hij wel op tijd af om niet tegen de muur aan te knallen en die mogelijk in de fik te steken. “Nog eens Cin!” spoorde Sara hem aan, wetend dat meerdere Flame Charge aanvallen zijn snelheid zouden opkrikken. Dat kon alleen maar voordelig uitpakken. Zijn tweede Flame Charge was dan ook raak, en Klefki werd naar achteren geduwd, tegen de muur aan. Daar viel ze neer, maar ze was nog niet uitgeschakeld. Sara had ook niet anders verwacht. De Pokémon was natuurlijk niet van plan om haar sleutels zo snel op te geven. Cinnamon zou echter ook niet opgeven, en dat was misschien wel tien keer zo gevaarlijk als dat de sleutelbos Pokémon door bleef vechten.

“Cinnamon, doe-“ Sara kon het bevel niet af maken, want Cinnamon nam het gevecht in eigen poten. Met zijn stok vuurde hij een Flamethrower af, waar Sara aan kon zien dat de Braixen zich niet meer ging inhouden voor de veiligheid. “Voorzichtig Cin!” riep ze hem alsnog streng toe, zelfs al wist ze vrijwel zeker dat dit nutteloos was. De Braixen had al vaker aangetoond dat zijn eigen wil veel sterker was dan die van zijn trainer.
De Flamethrower was wel succesvol. Klefki kon hem niet op tijd ontwijken en zelfs als ze dat kon, had Cinnamon haar waarschijnlijk gevolgd met zijn aanval. De vlammen raakten echter ook de muur en toen de vuur Pokémon zijn aanval stopte, verdwenen niet alle vlammen. Sara zag echter ook dat er vuur aan de Klefki bleef zitten en hieruit maakte ze op dat ze de burn status te pakken had. De arme fairy Pokémon zat er niet heel gezond meer uit. Het verbaasde Sara dat ze nog probeerde om aan te vallen, al vond ze de aanval een logische keuze. Draining Kiss. De witharige koos er expres voor om de aanval niet tegen te gaan, maar Cinnamon had andere plannen. Met zijn stok voor zich uit hield hij Klefki tegen, waardoor ze het niet voor elkaar kreeg om de Draining Kiss met succes uit te voeren.

Cinnamon wilde gebruik maken van de situatie en nu de Klefki zo dichtbij was nog eens aanvallen, maar Sara vond het wel genoeg. De Pokémon moest bij bewustzijn zijn als ze de sleutel van haar wilde krijgen en aan de burn status te zien zou ze het niet heel lang meer volhouden. Zo snel ze kon, zodat Cinnamon niet alsnog kon aanvallen, haalde ze een Pokéball tevoorschijn welke ze naar de Klefki gooide. Toen het wezen er in verdween keek Cinnamon verontwaardigd om, maar de strenge blik die Sara in haar ogen had snoerde hem de mond. Als Klefki besloot om nog niet gevangen te worden, mocht hij nog even door vechten, en anders had hij dikke pech.

Sara was zelfvoldaan genoeg om er meteen van uit te gaan dat de Pokéball dicht bleef zitten. Zo was het bij al haar vorige vangsten gegaan en het had haar niet verbaasd als het bij deze ook zo was, maar deze Klefki was duidelijk niet van plan om haar sleutels zo snel op te geven en dat verbaasde de witharige niet. Wel zorgde het voor frustraties, want de kamer stond zo goed als in de brand en als ze hier niet zo snel mogelijk weg gingen zou het nog wel eens lelijke brandwonden kunnen veroorzaken. Ze hoopte ook dat de burn status geen permanente schade zou opleveren bij de Klefki, want dat wilde ze niet op haar geweten hebben. Ze had de Pokémon alleen nodig om de kamer uit te komen, daarna wilde ze haar best weer vrij laten als Klefki dat wilde. Alhoewel, het was wel een deels fairy type en diep van binnen vond Sara het zonde om haar na de vangst weer los te laten…

Cinnamon rolde met zijn ogen bij het open springen van de Pokéball. Hij had natuurlijk allang geweten dat zijn aanvallen niet genoeg waren geweest. Opschepper. Eigenlijk was het een belediging voor zichzelf, want dat hij met zijn vuur aanvallen de Klefki niet zodanig kon verzwakken dat ze in één keer bleef zitten betekende alleen maar dat hij niet zo sterk was als hij zich voordeed. Voor Sara kwam dat niet als een verrassing.

“Goed, doen we het nu op mijn manier?” vroeg ze, haar houding veranderend zodat ze er weer wat actiever uit zag in plaats van verslagen. Terwijl Sara zich klaar maakte, nam Klefki echter het gevecht al in eigen… ring? En viel ze aan met een Draining Kiss. Cinnamon wilde het nog graag ontwijken, maar slaagde hier niet in omdat de afstand tussen beide nog steeds erg klein was. Zijn energie nam af, terwijl die van Klefki juist toenam. Tot ergernis van de Braixen, natuurlijk. “Cinnamon! Focus,” riep Sara naar haar Pokémon, wetend dat als hij zich alleen maar kwaad liet maken het gevecht alleen maar slecht af ging lopen voor hem. De witharige overwoog om een andere Pokémon te vragen om hulp, maar dat zou juist iets zijn waar Cinnamon boos om zou worden. Dit was zijn gevecht.

“Cin, we gaan voor een Psybeam!” Een aanval die niet super effectief zou zijn. Sara was zich hier van bewust, maar ze hoopte de Klefki te kunnen verwarren. Een verwarde Pokémon liet zich eerder vangen, toch? Dat klonk voor de witharige in elk geval logisch. Net als dat het haar logisch leek dat de burn status de Pokéball eerder dicht had laten blijven zitten, maar schijnbaar was Klefki een doorzetter. Verwarring werkte echter anders, want daarmee zou haar gedachtestroom beïnvloed kunnen worden. Sara zag al helemaal voor zich hoe door deze aanval haar vangst wel zou slagen en miste hierdoor volledig dat de aanval helemaal niet raakte. Cinnamon was degene die haar uit haar gedachte haalde door boos te grommen. Zijn toon beviel haar niet. “Kan ik het helpen dat jij niet kan richten?!” reageerde ze boos op hem. Hun ‘ruzie’ gaf Klefki de mogelijkheid om Cinnamon nog eens aan te vallen, wat ze deed met nog een Draining Kiss – wat raakte. Nu kreeg zij nog meer levenskracht terug, terwijl Cinnamon alleen maar verder verzwakte. Sara wist precies wat het probleem was, maar hoe ze het moest oplossen was haar een raadsel. Cinnamon en zij moesten samen werken, maar de Braixen vocht roekeloos en met volle kracht, terwijl Sara een precieze, strategische stijl wilde aannemen. Ze vermoedde dat er een manier was om dit te combineren, maar op het moment zag ze niet in hoe. Ze kon Cinnamon zijn gang laten gaan, maar ze wilde het vuur niet verder verspreiden en met zijn boze bui zou dat zeker gebeuren.

Het duurde hem te lang. Sara stond nauwelijks tien seconden na te tellen over haar techniek toen haar vuur Pokémon besloot dat hij weer mocht bepalen wat hij moest doen. Sara riep hem nog een halt toe maar hij luisterde niet, en deed in plaats daar van een Psyshock aanval. Dit was minder erg dan Sara had verwacht – blijkbaar was het tot hem door gedrongen dat vuur alleen maar voor ongelukken zorgde – maar hij bleef roekeloos en het was volgens de witharige een wonder dat Klefki geraakt werd. Veel schade deed het niet door het type nadeel, waarop Cinnamon zich opnieuw tegen zijn trainer keerde. Ze kon hem misschien niet verstaan, maar ze kon zich precies inbeelden wat hij zei. ‘Zie je nou wel dat dat niet werkt?’

Sara rolde met haar ogen. Gelukkig had ze ze net op tijd weer op de Braixen gericht, want Klefki viel opnieuw aan. Ze was over gegaan op een Foul Play aanval. “Kijk uit!” riep Sara, net op tijd om Cinnamon te waarschuwen en hem te laten duiken om de aanval te ontwijken. “Gebruik je stok!” Wonderbaarlijk genoeg begreep Cinnamon wat Sara bedoelde en stak hij zijn stok door de sleutelring heen. Als ze wilde, kon ze nu de sleutel pakken en het laten voor wat het was, maar Sara was nu vastbesloten om die Klefki te vangen – mede omdat ze dan haar wonden kon laten verzorgen.

Met Klefki aan zijn stok had Cinnamon vrij spel en aan zijn grijns te zien had hij al dingen in gedachten die hij het arme wezen aan wilde doen. Sara besloot daar echter een stokje voor te steken (haha). “Cin, kalm.” Haar woorden waren minimaal, maar haar toon was genoeg om de Braixen te bedaren. Hij keek nog wel met een frons naar de Pokémon, die er wat zwakjes bij hing. Als ze geen Draining Kiss had gebruikt was ze nu zeker uitgeschakeld. “Doe je ding.” Voor deze ene keer stond Sara het toe dat Cinnamon deed wat hij wilde, en wonderbaarlijk genoeg koos hij niet voor iets roekeloos, maar iets zachtaardigers. Hij liet de Klefki los en gebruikte een Ember aanval – wat gelukkig raakte en niet zo veel was dat Klefki helemaal uitgeschakeld werd. Wel viel ze verzwakt op de grond, en hoewel ze wel een soort van poging leek te doen om weer overeind te komen, was het niet snel genoeg. Sara had een volgende pokéball gepakt en gooide deze zo dat hij precies op Klefki belandde.

Tweemaal was vandaag scheepsrecht. Sara haalde opgelucht adem en vergat heel even het gevaar waar ze in verkeerde, maar werd daar al snel aan herinnerd door de geur van vuur. Dat het niet haar Pokémon was die haar probeerde te helpen verbaasde haar niet eens. Ze was er inmiddels al wel aan gewend dat Cinnamon een rotjoch was en was eigenlijk al dankbaar dat hij zo goed had gevochten. Daarom prees ze hem ook met een aai over zijn kop – een beloning die de Braixen niet heel erg waardeerde, maar hij moest het er maar mee doen. Sara pakte de Pokéball van Klefki op en wierp deze de lucht in. “Klefki, we hebben je hulp nodig,” sprak ze, nadat de Pokémon uit de witte straal was verschenen. Ze was duidelijk nog erg gewond, dus voordat Sara haar opdracht aan de Pokémon gaf pakte ze haar tas er bij en haalde daar wat medicijnen uit. Een Full Restore zou genoeg zijn. Het was een duur ding geweest, maar de Klefki verdiende het momenteel. Dat geld verdiende ze wel weer een keer terug, en anders had ze nog een voorraad van andere medicijnen.

Klefki scheen de Full Restore behandeling erg te waarderen en rinkelde deze keer vrolijk met haar sleutels in plaats van waarschuwend. Sara glimlachte. “Dat voelt een stuk beter, niet?” vroeg ze, al was het antwoord haar allang duidelijk. “Goed, zou ik nu de deursleutel mogen?” Op deze vraag wilde ze wel een antwoord – of eigenlijk een actie. Gelukkig gehoorzaamde Klefki een stuk beter nu ze gevangen en genezen was – en een stuk beter dan Cinnamon – en opende ze haar sleutelring zodat Sara de sleutel er af kon pakken. Vervolgens draaide de witharige zich om en liep ze vluchtig naar de deur, waar ze de sleutel in het gat stak. Ze draaide hem om in het slot, maar kreeg hem niet verder dan een kwartslag gedraaid. Daar bleef hij steken. “Dit ga je niet menen,” bracht ze gefrustreerd uit, waarna ze de sleutel nog in de andere richting probeerde, maar het slot opende niet. Ze keerde zich weer naar Klefki met een nogal angstige uitdrukking. “Weet je zeker dat dit de sleutel is?” Klefki kreeg een zorgelijke uitdrukking op haar gezicht. Sara wist wat dat betekende: de sleutelring Pokémon wist helemaal niet of het de juiste sleutel was. Nu kon ze Cinnamon alsnog vragen om het slot te verbranden – de ruimte brandde inmiddels toch al langzaam af – maar ze koos een veiligere optie: hard op de deur beuken en hopen dat iemand haar hoorde. “Hallo?! Kan iemand me helpen?! Er is brand hier!” riep ze, terwijl haar vuisten zo hard mogelijk tegen de deur aan sloegen. Het verbaasde haar dat de deur niet kapot ging gezien het zo oud was, al kon dat ook komen omdat Sara niet bepaald veel spierkracht had. Er over nadenken deed ze echter niet, want haar gedachten lagen ergens anders. Namelijk bij het hopen dat iemand haar hoorde en haar zou komen helpen.