Ninja time [TR Assignment]

Direct stapte Jayde op hem af en zag hij de litteken op haar gezicht, de reden waarom e altijd een sjaal droeg. Het was al de tweede keer dat hij het zag, maar ditmaal kon hij enkel denken aan hoe beeldig haar huid daar ooit was geweest. Damn, wat?! Erbij blijven. Toen pas viel het hem op dat ze haar sjaal om haar wond geplaatst had, wat geen verassing was. Even focussen. Moeizaam hees hij zich overeind. Opstaan moest wel lukken. Anders was hun missie naar de maan. Echter knalde hij als een zak aardappelen neer op de grond. “Au!” Hij dempte met veel moeite de pijnkreet in en begon aan de tweede poging. Hoe langer dit zou duren, hoe bezorgder Jayde werd en hoe sneller ze lichaamscontact wilde maken. Nee, nee, nee. De jongen hees zichzelf moeizaam overeind en keek direct van haar weg met zijn blik strak gericht op de Electrike’s waar Revolver nog flink bezig scheen te zijn. Oke, dat scheelde al iets. Nu werd het tijd om te zoeken voor datgene wat ze moesten hebben, maar wat was een goede plek om te beginnen? Ehm, een plek waar men iets verborgen en belangrijks zou schuilen.. Een kluis? Dat was er echter niet, maar wellicht.. “Geheime.. deur?” Niet naar Narnia helaas, maar bij de nerds had hij ze wel vlak voor een vreemd uitziend vlak in de wand gezien. “Bij de nerds!” Echter toen hij een stap wilde verzetten, klapte zijn lichaam in elkaar en kon hij enkel met zijn hand zichzelf behoeden voor een pijnlijke knal. “Ugh”

Weer klonk Jayde’s stem, maar negeerde hij de twee woorden volledig. Ciro wilde gewoon zo snel mogelijk weer kunnen lopen, zodat het makkelijker voor Jayde zou worden om de drie taboe’s niet te overtreden. Alhoewel, ze sprak al. Arceusdomme! Hij drukte zijn bovenlichaam al iets naar boven om zijn voeten beter te plaatsen, maar iets vestigde zich om zijn middel en zijn arm schoof vlak langs… Jayde?! NEE! FOEI! Direct kleurde zijn wangen roder dan ze al waren en voelde zijn gezicht heter aan dan een Magcargo. W-Waarom? Stop. Dit wilde hij dus niet. Hoewel.. het voelde wel fijn, haar warme lichaam.. Wat dacht hij zonet nou? Dit was niet goed. Direct keek hij weg, moeizaam lopend door de pijn die opeens een bijzaakje was geworden. Zonder haar hulp kon hij niet lopen, dat was een feit. Maar.. Gewoon aan iets anders denken. “… Haat je,” mompelde hij geagiteerd, enkel om de vraag teruggeworpen te krijgen waar het exact zat. Moest hij perse nog iets zeggen? Ach, aanwijzen kon toch ook? Moeizaam wees hij met een kort handgebaar naar de gang waar hij in gegaan was. De roedel Electrike’s viel hem toen op en direct werd hij geruster nu hij afleiding had en niet de hele tijd de boezem van.. Stop. Rot alles. Gewoon, lopen. Niet meer dan dat. De Shuppet keek hem geamuseerd aan en zweefde vlak voor hen naar de dronken wetenschappers en scheen ook de geheime deur ontdekt te hebben. Van deze afstand zag hij geen scanner of iets erop lijken, maar hoe kwamen ze dan binnen? Wacht, niet hun. Een moeizaam golvend gebaar maakte hij met zijn hand en direct werd Revolver onzichtbaar, maar porde er een tel later iets tegen zijn zij. Huh? Direct knalde hij dichter tegen Jayde op, enkel om de Shuppet’s gedaante te zien, voordat ze door de “deur “heen zweefde. H-Hij voelde.. h-haar.. boezem?! AAH! Direct trok Ciro zich weg en hield zich overeind door tegen de wand te leunen. “B-Blijf.. daar!” Een vage tinteling verscheen in zijn onderbuik en de hitte werd ondragelijk. Hij ging het Revolver laten bezuren!

Inmiddels liep Jayde naar de deur toe, deze bestuderend, maar hij wendde zijn blik al van haar af. Ze moest ver van hem afblijven. En hij zou echt Revolver wat aan doen na de missie. Hoewel.. hoe verwondde je een geest? Aanvallen, zoals ‘Bite’ werkten, dus zou hij op de Pokémon moeten kauwen? Hé, bah. Geesten hadden geeneens een smaak. Ineens vroeg Jayde dringend hem te helpen en maakte ze oogcontact. Weer oogcontact. Direct keek hij weg van haar. Waarom moest ze keer op keer de ongeschreven regels nou weer overtreden? Ugh, die deur moest alsnog open, maar zat daar echt dan iets achter of.. Waar was die Shuppet, eigenlijk? Moeizaam stapte hij naar de uiterste kant van de deur en wierp er een vlugge blik op. Er viel hem eigenlijk nergens iets van een gleuf op of een scanner. En nog geen teken van de geest. ‘Manectric!’Blafte een Pokémon en verrast keek hij om, bijna zijn balans verliezend. Leefde die Manectric nog? De Pokémon kwam op een rap tempo op hem af, maar kreeg plotseling een donkerkleurige bal op zich afgestuurd. Een Shadow Ball. Huh? Verward zocht hij de bron van de aanval op, terwijl de bal keihard tegen de hond neerknalde en hem recht tegen de wand liet neerknallen. R-Revolver? Direct verscheen de Shuppet vlak voor de Manectric en likte langs zijn wang. Een verast kreetje verliet de Pokémon’s kaken, waarop hij richting de geest beet, maar telkens mistte. Dat scheelde verassend genoeg weinig. Tsk, ze hadden beter hun omgeving in de gaten moeten houden. De Shuppet maakte voor een tel oogcontact met hem en lichtte plotseling op, nadat ze iets meer afstand tussen haar en de Pokémon gemaakt had. Evolueerde ze nu? De geest vormde voor-en achterpoten en kreeg een grimas op haar gezicht met een staaf vormige gele staart. Direct grijnsde de Banette, waarna ze fel met haar poot uithaalde tegen het gezicht van de Manectric die na de klap stil bleef liggen. Vet! Maar Revolver keek hem dreigend aan. Ja, de missie! Ciro richtte zich weer op de deur, maar zag nog steeds niet hoe ze het konden openen. Tja, ophoop van zegen. De jongen knalde zijn hele lichaamsgewicht tegen de deur. Pure kracht dan maar.