Ninja time [TR Assignment]

Eindelijk was het moment daar; zijn eerste échte missie binnen Team Rocket. Veel keek hij er echter niet tegenop, maar dat kwam enkel door een reden; Jayde. Voor de rest kon hij eindelijk wat binnen de organisatie doen en zich bewijzen. Wellicht hield hij daarmee ook de golf van kritiek van die opa tegen. Die dacht dat hij enkel een last aan hun been was. Tsk, wat een rot opa. Hij moest zich dus bewijzen en had donkergekleurde kledij aan; zwarte vest, gepaard met eveneens zwart gekleurde handschoenen, broek en reguliere gymschoenen. En zijn lieftallige beanie. Terwijl hij richting de Power Plant sloop wist hij echter zijn hartslag niet te reduceren. De missie deed hij met Jayde en om haar op dit punt te zien..? Het kwam enorm ongelegen. Ze zou hem de hele tijd afleiden. Bijna wist hij zelfs Nathan’s gelach in zijn achterhoofd te horen, nadat hij betrapt werd in de Berry Field’s. Zijn gezicht kleurde direct rood door de herinnering. Niet aan denken, Ciro! Straks werd hij nog een aangebrande jongen en werd hij serveert in een alternatieve dimensie bij Kanto Fried Human. Hopelijk bezorgde hij dan ten minste iemand anders voedselvergiftiging, het liefst bij een Combusken. Maar goed, hij zag de constructies in de verte al verschijnen, gehuld door een droge vlakte en een opvallend grote steen die vlak voor de ingang zat. En daar zat.. Jayde. Leuk. Ciro trok de beanie iets meer over zijn gezicht en zijn kraag over zijn mond. Ergens was dit outfit handig; zijn rode gezicht viel minder op. Echter wilde hij nog een actie ondernemen, voordat hij zich bij haar zou voegen. De jongen liep wat struikgewas in en liet Revolver uit haar Pokéball. Ze had zich speciaal hierop voorbereidt en kon zichzelf onzichtbaar maken. En beter nog; spelen met de beveiligers! Van verwarren naar slapen en het laten zien van hun grootste nachtmerries. Heerlijke Pokémon om aan je zijde te hebben. En zeker door handsignalen te koppelen aan aanvallen die ze moest gebruiken. Eerlijk gezegd, was hij er via internet achter gekomen met de zoektermen “aanvallen gebruiken voor doven”. En tada! Hele lijst vol opties. De Shuppet knikte en lostte op, waarop hij ongemakkelijk achter de steen plaatsnam, op twee meter afstand van Jayde. A—Als ze oogcontact m—met hem maakte.. Dan.. DAN! Ugh, zijn hart ging weer tekeer. Dit was niet leuk! In de tussentijd vloog de Shuppet onzichtbaar rond met een plezierige grijns op haar gezicht. Een verliefde Ciro was zo leuk om te zien.

Geen oogcontact, mens! Direct wendde Ciro zijn blik af toen Jayde hem opgemerkt had. Dit werd moeilijker dan verwacht. Zijn hoofd moest op dit punt wel een tomaat zijn. Een overrijpe tomaat. Nou, eigenlijk hield hij niet van tomaten. Inmiddels maakte ze een kort handgebaar naar hem om naast haar te komen en direct schudde hij heftig met zijn gezicht. No way! Waarom deed ze alle taboe’s op dit punt? Teleurgesteld liet hij zijn hoofd wat hangen. Dit was zo irritant. Hitte was prima, maar op dit punt gewoon niet. De Shuppet scheen echter weer de missie te willen voortzetten en verscheen vlak voor zijn gezicht en keek hem dreigend aan met haar divers gekleurde ogen. Huh? Oja, oké dan. Hij zou niet tegen haar in gaan; ze kon zomaar van kant wisselen en allemaal vervelende trukjes op hem richten. Traag en door de nervositeit trillend kwam hij haar kant op, maar plaatste zich tot het uiterste van de rots. Glukkig kon zelfs een Hothoot hem hier niet zien. Dat hoopte hij. Revolver zweefde kort tussen de twee rond, maakte zichzelf onzichtbaar en zweefde een rondje. Hierna verscheen ze weer op dezelfde plek en boog ze haar kop omlaag. Ciro wist nog net het teken te ontvangen; kust was veilig. Uhm, wacht, Jayde begreep het niet. Moest hij iets zeggen? E-ehm, hij maakte maar een wuivend gebaar en wendde zijn blik van haar af. Gewoon niet praten, niet aanraken en geen oogcontact met hem maken. Was dat zo moeilijk? Ciro stak maar drie vingers op. Direct knikte de Pokémon en loste ze in de lucht op, enkel om dicht bij de ingang een Confuse Ray op drie mannen af te vuren die inmiddels vreemde bewegingen maakte en vergelijkbaar leken met dronken Spinda’s. Ja, dronken. Nu was hun kans! Zijn gezicht werd roder. NEE! Gewoon lopen. Met moeite liep hij op de Power Plant af met Revolver die de mannen bezig hield.

Sneller, sneller en sneller! Ciro probeerde koste wat het koste de afstand tussen hem en Jayde zo groot mogelijk te houden. Tot nu toe scheen het zelfs beter te vergaan. Ze hield zich aan de drie ongeschreven regels. Pfoe. Maar wat nu? De deur kwam in zicht, maar lee-Aah! Bijna produceerde hij een geluid toen plotseling een van de mannen zijn armen om hem heen sloeg. Ga weg! Help! Hij viel niet op mannen! De Shuppet scheen hem niet te willen helpen, dus bleef de man hem knuffelen, iets prevelend over liefde e-en.. DUDE! Met tot spleetjes getrokken ogen duwde hij de man van zich af, waardoor hij lomp op de grond terecht kwam. Grmpf. Hij had geen interesse in hem. Direct sloeg hij zijn armen over elkaar en keek weer richting de almachtige gesloten deur. Jayde scheen het te bestuderen en wees plotseling van het slot, iets wat een soort scanner scheen te voorstellen en vervolgens naar de dronken halvezolen. Ehm, wat? Moest hij iets uitprinten en aan de mannen geven? Het was een scanner. “Mama, ik houd van je!” Ehm, wa-Waaah! Voor de tweede keer werd hij om zijn romp vastgegrepen door een van de dronken mannen. Sinds wanneer was hij iemand’s moeder geworden? Hoe werkte dat sowieso uit? Weer duwde hij de armen van zich af, maar greep deze direct zijn pols vast en duwde hem pal tegen zijn buik aan. “Ik heb je gemist!” De man leek haast te janken. Moederskindje alarm. Vreselijk. Maar belangrijker nog, hij kon niet ontsnappen! Tenzij, de almachtige wapen van “moeder’s” om zich te bevrijden van hun kinderen; kieteldood! In letterlijke zin zou nog het leuks zijn. Direct ging hij met zijn vingertoppen langs de zij van de man langs di al proestend van het lachen losliet. Mama was boos. Hij voelde echter iets in zij vingers glijden toen hij de man kietelde; het voelde als een kaartje aan. Had Joepie “haar” pinpas gestolen? Foei, Joepie! Direct draaide Ciro zich van de man af en bestudeerde het kaartje.

Naam: Japie Taurosman
Leeftijd: 25 Jaar
PowerPlant

Japie of Joepie, het was allemaal hetzelfde. Wacht, scanner, pinpas…. Dus dat bedoelde Jayde! Ow. Triomfantelijk liep hij naar de deur toe met op de achtergrond een huilende Japie. Met de kaart tussen zijn vingers spelend ving hij echter Jayde’s blik op. Taboe, Jayde, taboe! Waarom… Jayde, waarom? Ciro trok zijn als vulkaan aanvoelende gezicht van haar af en liet het pasje zakken in de ingebouwde scanner, totdat de deur openschoot. Eindelijk, nu erin! Of.. Hij wenkte de Shuppet naar zich toe, die weer onzichtbaar werd en voor hem uit zweefde. Bij de eerste stap viel het hem direct op hoe mechanisch de interieur was. Was dit Jirachi Wars? Ach, mooi was het niet. Tenzij je een Beldum onder “beeldig” vond vallen. Met zijn handen over elkaar stapte hij verder het gebouw in.

Er scheen zich niemand in de gang te bevinden. Hé, bah. Voor de rest stonden de lampen aan, waardoor hij ten minste zien naar waar hij toeliep. Straks knalde hij weer tegen een bewaker op en begon het hele gedoe opnieuw. Weer een moeder zitten spelen, kijk, dat was verre van plezierig. Met nog steeds een rood hoofd liep hij rond, totdat Jayde plotseling vlak naast hem opdook. Ja, hoor. Ze deed weer een van de drie taboe’s; praten. Weer wendde hij zijn blik af, de mechanische wanden intensief bestuderend. Ze waren zo…. Beeldig. Ach, wie hield hij ook voor de gek. Hij kon amper met Jayde praten. Ho! Wacht, ze zei iets over dat hij niemand mocht doden of vermoorden?! Waarom? Dat was een onderdeel van een missie, anders was het oersaai. Direct draaide hij zijn hoofd geagiteerd naar haar om. “Waarom? Doden is gew-“ Nope. Hij ontmoette haar ogen, die beeldige bloedrode ogen. Argh! Weer keek hij weg en tikte zachtjes met zijn handen tegen zijn zeer warme wangen. Waarom vond hij ze beeldig? Hij was niet lekker. “Stomme Oddish ogen,” Mompelde hij bijna onhoorbaar en liep op een sneller tempo haar voorbij. Snel, afleiding. Kijk, een deur! Twee, zelfs. Een stond verderop in de gang en de ander dichterbij. Beide waren echter gesloten. Welke kant moesten ze-stop rode kop- op? Beter nog, ze konden elk een ander deur betreden en het zelf uitzoeken? Da had hij haar niet meer om hem heen en kon hij doen en laten wat hij wilde. Direct stapte hij richting de verst verwijderde deur en liep enkele treden op om deze te bereiken. “Steel ander pas en kijk.. bij die andere deur,” fluisterde hij zacht. Het was moeilijk om zijn stem onder de controle te houden. Waarom moest hij iets zeggen? En waarom zij? Konden ze niet elk apart te werk gaan?

Pfoe, ze scheen daadwerkelijk naar de andere deur te zijn gelopen, bewerend dat hij verborgen moest blijven. Nou kwam het enkel op hem en Revolver aan om de deur open te zien te krijgen en te kijken wat er zich daarachter bevond. Op enkele centimeters afstand bestudeerde hij de deur en ontdekte dezelfde scanner die hij bij de ingang gezien had. Wauw, dat werd enorm gemakkelijk. Haast té makkelijk als je het aan hem vroeg. Er moest een val achter zitten, maar zo ja, dan kon Revolver hen vast wel aan met een van de vele trucjes die zij in voorraad had. Om ook onzichtbaar te blijven was misschien net teveel van het goede, maar inmiddels haalde hij Japie’s pas tevoorschijn. Enkel in die scanner houden en dan zou die deur op miraculeuze wijze opengaan. Makkie. Net toen hij de pas naar de scanner wilde brengen stapte hij geschrokken weg toen Jayde plotseling naast hem opdook. Whaa! Kon ze teleporteren als een Abra? Of.. was ze een ninja? Met die outfit leek ze er wel op en.. Ja, daar ging hij weer. Wat deed ze hier in Arceusnaam? Ze hoorde weg te zijn. Weg. Was dat teveel gevraagd? En vulkaan Ciro’s kop stond weer op uitbarsten. Direct trok hij de beanie verder over zijn gezicht. Hij trok het haast niet meer, maar nogmaals, na deze missie was hij weer solitair. Ze wees echter naar de voor haar aangewezen deur en stak al hoofdschuddend drie vingers op. Wat betekende dat? Had ze drie passen nodig of…? Alsof de Shuppet zijn gedachte kon lezen, dat zou hem niet verbazen, porde ze de punt op haar hoofd tegen zijn wang aan en liet drie vlammetjes om haar heen dansen, een Confuse Ray. Drie vlammen en de deur… De vlammen namen elk de vorm van een mens aan en toen schoot de betekenis hem binnen. Geen drie passen nodig, maar er zaten ruim drie mensen en op zich was dat niet heel intimiderend, maar ditmaal moest hij eens ongezien blijven. Bah, dat vond hij niet fijn, maar het kon erger; Jayde moest nog steeds dus met hem schijnbaar mee. Van wat hij vernomen had, hoorde hij niet direct mensen achter de deur zitten. Althans, nadruk op “direct”.

Wetend dat Jayde vlak naast hem stond stak hij bibberend en met een rood hoofd het pasje in de scanner, waarna de mechanische deur openschoof. Zijn hoop lag in de nieuwe ruimte waarin hij hopelijk haar kwijt kon raken. De warmte trok hij niet meer. Weer zweefde Revolver voorop en na enkele tellen geen teken meer van haar te krijgen was het al duidelijk. Niet veilig. Het gebrek aan licht zorgde ervoor dat hij amper de contouren kon onderscheiden en gehaast stapte hij toch verder. En.. lopen! Niet achterom kijken. Vooral niet doen. Ze was lelijk, een oude dame en had zelfs beginnende rimpels en vermomde zich als een ninja. Bah, lelijk en niet charmant. Echt niet!

Pas na enkele stappen doemde er zich iets enorms uit de duisternis op; een mechanische Diglett. Wacht, nee, dat was niet logisch, maar was het dan een generator? Dat klonk al vele malen realistischer, maar vreemder was dat er tot nu toe geen bewaker verschenen was, terwijl dit juist een locatie was waarin ze als Durants rond eten rondkropen. Het scheen er echter op dat de gang die hij op liep, althans, dat leek het nog het meest voor te stellen zich in tweeën splitste. Dat was geluk hebben. Scheelde dat ding van een Jayde rond hem heen die oogcontact, hem zou aanraken of nog een taboe zou gaan verbreken. En dus meer concentratie. Nog belangrijker; minder hitte. Zonder om te kijken naar Jayde sloop hij de rechtergang in. Het was vreemd dat hij niets van die Shuppet meer vernomen had. Zou ze zijn aangevallen door een van de beveiligers of as ze simpelweg nog onzichtbaar? Met zijn lichaam tegen de wand van de gang liep hij verder. Hmm, nog niemand. Dat kon niet waar zijn? Zijn blik gleed naar de generator die op volle kracht aan stond. Dan kon hij haast zonder moeite heel Kalos plat leggen. Een zeer verleidelijk aanbod, maar…. Helaas. Huh? Hoorde hij nou wat? Het klonk als een pijnkreet. Gezellig! Mocht hij helpen met het verwonden van iemand? Met een geamuseerde grijns betrad hij de gang dieper in en keek naar het schouwspel. Een groep als nerd-uitziende… mannen was een groot woord, dus knullen zaten in elkaar gedoken op de grond met een Shuppet vlak boven hem. Ze was echter voor een tel zichtbaar en verdween als een schaduw achter een van de figuren en schoot vlug omhoog. Revolver’s Shadow Sneak. Ze was zich aan het vermaken met wat nerds. Vrij saai; ze waren mietjes, maar het niveau zou zeker niet hoger worden. Ach, kon hij lekker rustig de gang doorlopen. Direct zocht hij naar Revolver’s blik die een geamuseerde twinkeling scheen te hebben, waarna ze pardoes naast hem verscheen. Ging lekker zo, maar het probleem was nu waar ze naar moesten zoeken.

Voordat hij iets had kunnen doen weerklonken vreemde echo’s in de gang, duidelijk van de andere gang afkomstig. Het had een tikkend geluid, dus… aren het hondachtige Pokémon? Oké, dus waakhondjes hadden die nerds wel, dat was beter dan niets, maar het kwam dus van verderop. Wacht, zat Jayde daar niet? De rode kleur schoot direct weer terug op zijn gezicht, maar werd bleker bij het horen van een luide pijnkreet. Damn, ze kon schreeuwen als ze het wilde! De situatie was echter duidelijk; ze verkeerde in levensgevaar door een roedel honden. Revolver draaide direct haar kop naar hem toe met een vrij doordringende blik. Het was logisch dat ze wilde dat hij haar zou helpen, maar om nou terug te gaan naar… haar? Eindelijk had hij weinig last van deze “fase”, maar nee, hij moest weer in Jayde’s buurt komen. Zijn hartslag nam toe en met tegenzin liep hij de gang uit. Tsk, waarom hadden die honden hem niet uitgekozen? Straks moest híj haar aanraken. Hij begon direct te zweten bij die gedachte. Negeer het, focus op de missie. Gelukkig schoot Revolver recht naar voren en vuurde direct al een Confuse Ray af op meerdere schimmen die inmiddels luid gealarmeerd blafte. Oké, dat was ironisch. Volgens Jayde moest hij stil blijven en dan zorgde ij weer indirect voor geluid? Ciro snoof en stapte kalm verder, terwijl Revolver inmiddels zich ontfermde over de roedel dronken Electrike’s. Verrast keek hij op toen een Manectric zijn tanden in Jayde’s schouderblad gezet had, maar direct zijn blik op hem vestigde. Oké, twee opties; Jayde vastgrijpen en van de Pokémon halen of de Manectric zelf wegtrekken. Tweede optie, dus.

Het was weliswaar een vrij grote, stekelige hond waar veel volt door heen gierde, maar hé, hij zou deze Bolt wel aan kunnen. Met leuke trukjes, natuurlijk. Ciro sprong recht op de Manectric af die zijn lip omhoog krulde en Jayde’s schouder al losliet om naar hem te bijten. “Stoute Bolt,” Grijnsde hij met zijn handen bij de keel van de Manectric en zijn buik tegen diens rug aan. “En.. hoppa!” De Pokémon gromde woest en blafte tussendoor luid, terwijl hij als een gek alle kanten begon te springen om de jongen van zich af te krijgen. Een Manectric rodeo, leuk! En.. trekken! Fel duwde hij met de ene hand de Pokémon’s kop naar achteren; de grote gele Saiyan kapsel vermijdend en drukte met de ander tegen zijn adamsappel. Direct ontsnapte er een jammerend geluid uit zijn bek, waarop deze direct een elektrische straal op zichzelf richtte. Aah! Stop, elektrische Saiyan Bolt! De elektriciteit gierde door zijn lichaam, maar zijn handen bleven waar ze zaten en kromen enkel meer in elkaar. “Aah!” Ciro probeerde de pijnkreet in te houden, maar wat maakte het nog uit? Geluid hadden ze gemaakt. De Manectric bleef woest diverse schokgolven op zichzelf afsturen, maar hapte heftig naar adem en begon minder helder uit zijn ogen te kijken. Pas na diverse aanvallen klapte de Manectric door gebrek aan zuurstof in elkaar met een gare Ciro op zijn rug. Warmer dan dit kon hij het toch niet meer krijgen gokte hij nu zelfs Jayde vaag in zijn blikveld te zien was. Zijn lichaam voelde lam aan en nog net onderscheidde hij zijn Shuppet van de generator die op de achtergrond stond. Leuke missie dit. Geëlektrocuteerd en hij zat met Jayde opgescheept. Ach, ze was in orde? Zijn wangen kleurde weer donkerrood. Dat lukte hem dan weer wel?!