Nomnom

Rustig wandelde ze verder. Het was niet dat ze zo zeer gedreven was om verder te komen, het was eerder het feit dat ze zich gedwongen voelde om verder te gaan. Kortstondig snoof ze lichtjes waarna ze haar tred wat versnelde. Ze wilde sterker worden, lichamelijk, geestelijk. Kort voelde ze haar handen tot vuisten gaan. Het feit dat ze zich zo gedreven voelde maakte haar een beetje gek... Maar zorgde ook voor een soort vrede in haar. Kort haalde ze diep adem. Ah... Misschien was het gewoon maar iets tijdelijks, of dat was toch iets dat ze aan het hopen was nu. Valse hoop was ook niet goed eh. Kort keek ze rond. Ze was al redelijk ver gegaan. Verder dan dat ze oorspronkelijk wilde gaan eigenlijk. Kortstondig liet ze haar hand naar haar riem gaan. Ze had laatst doorgekregen hoe boxen werkte.. Blijkbaar had zij een reuzecollectie aan Pokémon... Nuja... Dat kon ze wel in haarzelf zien. Ze had een paar Pokémon geboxt. Maybel, die haar toch wel redelijk kostbaar leek... Lawrence, die gewoon heel erg eng was en nog twee ballen waarvan ze nog niks wist. Ze zou het bij zeker houden. Ze hield dan nog de ball die blijkbaar gevaarlijk was bij zich en de ball van Saiko, de Pokémon waarmee ze kon communiceren en die voor het moment het dichste bij haar hart lag. Dan was er nog de mysterieuze ball met de Pokémon die enkel in water los mocht. Even klikte ze deze ball los en keek ze ernaar. Waarom zou ze het ding niet op land mogen loslaten? Nuja... Hij zou hem op zijn woorde gaan vertrouwen zeker. Kort zuchtte ze. Ze wilde ook niet een van die beestjes dood doen, zo gestoord was ze nu ook weer niet. En zo ziek was ze nog niet. Misschien dat ze dat zou doen in een vorig leven... Of een volgende, maar de huidige Tawn was dat helemaal niet van plan. Ze hiedl kort halt en klikte het ding terug vast aan haar riem. Ze had ook doorgekregen dat er maar 6 slots waren. Dus je kon vast maar 6 Pokémon bij je houden. Kort knikte ze. Dat wist ze nu dan ook eens. Met een nogal ijzige blik liet ze haar hand naar de ball van de dodelijke POkémon gaan. De killermachine. Hmmmm... Wat zou erin zitten? Ze had werkelijk geen idee wat ze erin moest gaan verwachten. Kort haalde ze haar handen door haar haren heen met haar vrije hand, gevolgd door een zachte zucht. Great. Daarna keek ze toch lichtjes op en wandelde ze rustig verder. Ondertussen had ze de middelste ball vast gepakt. Met een kort trekje had ze het los geklikt en gooide ze de ball omhoog. In een flits verscheen de Metagross voor haar. Ze keek op met haar ene oog, niet het linker -want deze was verborgen in het linnen dat men verband noemde-. Het was moeilijk in te schatten waar de ball zou vallen met een oog en ietwat onhandig stak ze haar hand op en begon ze wat heen en weer te stappen. Toen er echter een soort blauwhachtige aura rond de ball verscheen en deze netjes in haar handpalm landde, keek ze even naar de blauwe, metaalachtige Pokémon. Dankbaar knikte ze een keer naar de steel type. Ze was echt dankbaar met deze Pokémon. Ze kon zich werkelijk geen betere Pokémon wensen. Dat was iets waar ze echt dolgelukkig om was. Kort klikte ze de ball aan haar riem en liep ze even naar de blauwachtige Pokémon. Kort legde ze een hand op het koude metaal waarna ze even de Metagross aaide met rustige halen. Ah... Dit was best kalmerend, hoe raar het er ook uit mocht zien. Het was iets waar zij en ook Saiko van genoten. Dat kon ze aanvoelen. Het was een echte band dat ze had met haar. Daar kon niemand om gaan. Het was zo dat ze al voor haar had gezorgd het moment dat ze uit het ziekenhuis was ontsnapt. Ze wist dat ze altijd steun kon verwachten van de steel type, hoe erg het ook mocht worden. Daarvoor was ze er en dat besefte het blonde kind verdoemd goed... Met een zucht haalde ze even een hand over haar gezicht waarna ze even omkeek naar het grasveld achter zich. Ah. Het was weer een prachtige dag. Toen ze wakker was geworden had ze eerst gedacht dat het herfst was, maar het is zomer... Dat had ze heel goed beseft de eerste keer dat ze door het raam had gekeken. Kort verscheen een lach op haar lipjes waarna ze even kort een paar passen naar voren zette. Haar gedachten waren nog steeds ene grote warboel, maar ze er tenminste en dat maakte het goed... Voor nu dan toch. Met een zucht zakte ze door haar knieën en liet ze haar hand over het licht natte gras gaan. Een klein lachje op haar gezicht toonde aan dat het best fijn was. Maar al snel kwam ze terug overeind. Ze stak haar handen op en rekte zich even simpel uit. Ah... wat was dat fijn. Even liet ze haar blik over de horizon gaan. Hm... Het was nog ergens in de voormiddag. De dagen in de zomer waren daarbij ook nog eens lekker lang, dus ja, het zou zeker een geweldige dag gaan worden. Het was al een stralend zon eh. Kort lachte ze waarna ze weer een paar passen zette naar voren en zich uiteindelijk op haar knieën liet zakken. Haar handen gingen voorzichtig naar het verband op haar gezicht en kort streken de toppen van haar vingers over de linnen heen... Hmmm... Een zucht gleed van haar lippen af waarna ze even opkeek naar de ijsblauwe hemel. Zou ze eigenlijk ooit alles weten? Haar ene oog werd ietsje kleiner, aangezien het ooglid langzaam erover gleed. Het linker was verborgen onder het kompres... Maar deze zou zeker hetzelfde doen als het erop neer kwam. Ze lachte even kort en liet even een hand over haar goede oog gaan. Ah. Het was duidelijk voor haar geworden, hoe blind ze nu ook mocht zijn... Ze stond er altijd al alleen voor en met de dag zou het er erger voor staan. Enkel deze Pokémon waren loyaal aan haar en zouden haar door dik en dun altijd helpen. Langzaam gleden haar ogen open en keek ze even op naar de Metagross die met rustige passen haar had benaderd. Het was een algemene rust die haar heerste op het grasveld. Het gaf haar zeker een goede gevoel. Kort leunde ze naar achter, tegen de metalen poot van de Pokémon aan. Kort sloot ze haar ogen. Het koude metaal voelde verrassend goed aan op haar huid. Het was misschien iets anders dan warme armen of een warm lichaam... Maar het was zeker niet minder leuk. Kort streek een lach op haar lippen voorbij. Het waren soms echt de kleine dingen in het leven die je gelukkig konden maken.
Kortstondig dommelde ze wat weg aan de poot van haar Metagross. Het was lekker warm geweest en de koelte van het metaal had voor een mooi balans van temperatuur gezorgd, waardoor ze nu bijna wegzakte in een diepe slaap. Maar toen ze dit dan ook in haar beetje bewustzijn besefte, sperde ze haar ogen open en duwde ze zich van Saiko weg, lichtjes hijgend. Ze wilde niet slapen. Hoe veilig het ook mocht zijn. Er was nog zoveel te doen die ze gewoon niet kon laten en dat besefte ze maar al te goed. Diep vanbinnen... Kort snoof ze lichtjes. Als ze hem in haar handen kon krijgen was het zo voorbij. De Pokémon keek haar even aan en onderzocht kort met haar rode ogen haar kompres en linnen verband. Ze zuchtte even en legde een hand op het verband. Die kleine... Ze widle grommen, maar het enigste waar ze tot in staat was, was het op elkaar klemmen van haar kiezen en een verwoed gezicht tonen. Agh. Ze haatte dit zo hard. Het was vast ook zijn schuld dat ze zo was, dat ze niet kon praten, heel de tijd hoofdpijn had en dat ze ook zo verward was. Wat zat ze ook te denken? Hij, een vriend? Hoe, in welk jaar mocht dat dan wel niet zijn? Ze balde haar handen tot vuisten en kwam overeind. Stom mens dat het was, waarom kon hij nu niet sterven. Echt, hij moest dood. Geen idee waar die plotse woede opeens vandaan kwam, maar het was zo. Ze wilde hem pijn doen. Ergens was het een druk om hem pijn te doen uit een wil in haar, maar ergens anders ook uit het feit dat ze ervan zou genieten, van zijn pijn... Zijn eventuele angst. Ze wist niet goed wat voor reactie ze moest verwachten bij de brutale gast. Hij was immers zelf een gast die ze niet mocht gaan onderschatten. Maar kon ze wel het gevaarlijke ding op hem afsturen? Ja, dat zou wel gaan eh. Als hij haar er zo voor had gewaarschuwd, moest het wel iets krachtigs zijn... Bij die gedachte krulde een valse grijns op haar lippen. Oh, hij zou er zo om boeten. Om alles dat hij haar ooit had aangedaan en allle pijn die ze in het verleden, heden en toekomst zou voelen door hem. Hij zou het zich beklagen haar ooit gekend te hebben. Daar zou ze zeker om zijn. Ze voelde zich een beetje trillen, lichtjes. Ze begon zachtjes te lachen, ookal kwam er geen geluid uit haar mond. Haar kleine grijns werd een vertwiste lach op haar gezicht. Het getril voelde ergens erg eng en onbekend aan... Maar aan de andere kant voelde ze zalig. Ze sperde haar ogen open en dacht aan alle dingen die ze kon doen. Haar pupillen trilden kort terwijl ze naar boven keek. Wat zou erger voor hem zijn? Mentale pijn... Lichamelijke pijn of... Bezittelijk. Bij die gedachte werd de lach nog groter. Alles dat ze kon doen was gewoon geweldig. Hoe zou ze hem mentaal kunnen pijnigen? Heel hard... Haar lichaam trilde hevig en opeens zakte ze door haar benen en viel ze neer. Echter werd ze nog net opgevangen door de Metagross, die er al die tijd had bijgestaan, haar steun gevende. Kort stokte haar adem en ze streek met een open hand over het koude metaal heen. Haar grijze ogen gleden van het grijze af en even keek ze op naar de reus met rode ogen. Voorzichtig slikte ze, de lach gleed van haar lippen af en maakte plaats voor een emotieloos gezicht, die verstrakt naar haar keek. Kort bleven ze elkaar aankijken... Tot ze opeens een vage zucht in haar gedachten kon onderscheiden. Hierdoor wist ze dat Saiko haar mond zou opendoen... Of eerder iets zou vertellen aan haar... Misschien iets over vroeger, iets over het heden... Of iets over haarzelf... Over Nathan, August... Wie wist wie nog. 'Hij heeft je nooit pijn willen doen,' Ze fronste even licht boos naar har Pokémon. Nooit pijn willen doen? Zal wel. Door deze ogen was het anders gegaan, heel anders. Ze duwde zich van de poten af en draaide zich om waarna ze weg begon te stappen. Wat een leugens. Wat een vuile leugens. Iedereen loog tegen haar en deze heel wereld was gewoon een grote nachtmerrie. Waarom probeerde ze zelfs nog? Ze kon dit niet en dat besefte ze maar al te goed. Haar trillende lichaam kwam niet ver, want al snel viel ze trillend neer. Ze viel op haar zij, om precies te zijn. Kort legde ze haar handen in haar gezicht waarna ze even verkrampte. Agh. Agh. Waarom? Waarom gebeurde dit allemaal? Ze kon er echt niks anders op vinden dan dat. De vraag van waarom. Waarom dit allemaal gebeurde, waarom dit allemaal zo was. Waarom... Dat ene woordje bleef ronddoelen in haar kopje, het leek wel een vloek. Ze wilde het eruit rukken, niet langer ermee rondlopen. Al die vragen... Het bezorgde haar enkel en alleen meer koppijn. Dag in en dag uit. Waarom had ze eigenlijk zo'n koppijn? Het leek wel alsof alles met de dag meer leek te vervagen. Ze was gevallen... Maar van wat en door wat. Het enige wat ze voor de geest kon halen was hem, opnieuw hem. Hem en hem alleen. Haal hem uit haar kop. Iemand moest hem echt weghalen daar. Woest sperde ze haar ogen open. Weg. Weg. WEG! Trillend haalde ze haar handen uit haar gezicht, een ietwat verwoede blik in haar vurige ogen. Ze moest hem weg doen, hem voor eeuwig uit deze wereld verwijderen. Tot zijn aanwezigheid in haar gedachten niet langer reëel was. Bij die gedachte krulden haar lippen opnieuw op. Ze was best gemeen vanbinnen. maar zo was ze, een persoon die genoot van iemand's pijn en die lachte om iemand's verlies. Dat zou ze altijd zijn. Lachen en vieren op iemand's graf. dat maakte haar een gevaarlijk persoon, omdat ze dat op iedereen deed. Zelfs op haar beste vriend... Of vorige beste  vriend. Hij zou nu een voorproefje krijgen van haar zoete, zoete wraak. Van alles dat hij had gedaan, hij zou er zo'n spijt van krijgen. Oh ja. Heel erge spijt. Spijt van alles. Van de dag dat ze elkaar terug hadden ontmoet tot de dag dat ze elkaar de twee items hadden gegeven. En zelfs nog daarvoor. De dag dat ze elkaar hadden ontmoet en hadden besloten samen sterk te zijn. Samen waren ze altijd al een goed team geweest, dat wist ze maar al te goed. Maar nu was het tijd om een deel van dat team uit elkaar te rukken. Letterlijk. Ze zou hem aan stukken sleuren, scheuren... Kapot maken. Ze grinnikte even, geschord en met veel moeite dat zelfs Saiko even een bezorgde blik kreeg in haar robotachtige, gloeiende ogen. Kort haalde ze haar handen van haar gezicht, waarna ze haar kracht verzamelde om zichzelf overeind te duwen en even voor zich uit te staren. Het was haar beurt om hem te gaan zoeken. Dat wilde hij niet, echt niet. Helemaal niet zelfs. Dat wist het blonde meisje maar al te goed, maar het zou moeten. Voor haar gezondheid en haar... Haar stemmetje. Ze opende haar ogen wat wijder. Het was er. Hoe vaag het ook was, het downg haar dit te doen. Nee, ze was niet gek, helemaal niet. Hoe kwam je daar nou bij. Haar lichaam schokte kort bij het zwakke gelach dat er van haar lippen kwam. Een helse stilte op het grasveld. Het leek haast alsof ze aan het sterven was op haar knieën, wat ook wel degelijk het geval was eigenlijk. Kort slikte ze voorzichtig waarna ze even overeind kwam. Het gebeurde heel traag... Maar uiteindelijk stond ze daar dan weer, overeind. Ze trilde nog lichtjes, maar dat was vooral van het zachte gelach dat ze momenteel aan het doen was. het was niet van haar lichaam, die nog steeds erg zwak was. Het duurde dan ook even, voordat de lach van haar lippen kwam en ze even voorzichtig adem haalde. Goed dan. Tijd om dat kind te gaan zoeken dan maar. Het was een erg lange tijd geweest om daar over te beslissen, maar ze waren uiteindelijk op het punt gekomen waar ze uiteindelijk aan haar zoektocht zou beginnen. yay, wat een feest dus. Ze was er klaar voor. Kortstondig keek ze even om naar het metalen beest dat er nog steeds stond. Het staarde even naar haar, met haar diepe, rode ogen. Het probeerde haar iets te vertellen. Waarom -godver daar was dat kutwoord weer- vertelde ze het dan niet? Het was toch niet zo moeilijk om telepathie in te schakelen? Ze hadden hele gesprekken zo gevoerd en opeens maakte ze er een probleem van. Het bleef dan ook nog stil in haar kop, tot Tawn uiteindelijk haar hand ophaalde, de ball lag erin. Het was opeens dudielijk voor haar waarom ze stil was geweest. Ze zou haar tegenhouden. Dat de Metagross een band had met de groenharige kon haar echt niks schelen. Dit was ietzs dat mensen onder elkaar zouden oplossen, samen met de moordmachine. Het was minder moeilijk dan je zou verwachten om eerlijk te zijn. Je pakte gewoon iets dat kon doden en bam... Daar had je dan je oplossing. Het was een zachte zucht in haar kop die het eerste was dat Saiko weer zei... Maar uiteindelijk liet de trainster haar Pokémon toch terugkeren. Het ding werd opgeslorpt in de ball en even staarde ze ernaar. Het was om het simpele feit dat ze hier niet mee geconfronteerd wilde worden. Tja; wie wel tegenwoordig?. Iedereen was er bang van en dat wist ze verdomd goed natuurlijk. Het waren je angsten die je widle mijden. Het waren je zwakheden die je niet wilde blootstellen en zo snel mogelijk wilde weghalen uit je bestaan... Het was vrij simpel spel geweest om eerlijk te zijn. Gewoon. Nathan weghalen. Hoe moeilijk kon dat zijn? Hij had zelf wat angst getoond toen ze het aan hem had gevraagd. Hij zei dat ze dit enkel mocht doen op gevaarlijke momenten. Zij had al een  nieuwe regel ingetseld. Als ze in gevaar was en als ze iemand moest elimineren. Kort verscheen de lach terug op haar gezicht. Destroy Nathan. Destroy him~ Ze hoorde het opnieuw. het was dit die haar zover zou drijven en haar eigenlijk tot dit punt had geduwd. Ze slikte even voorzichtig en klikte de ball terug aan de riem. Voorzichtig keek ze op naar de hemelblauwe lucht. Het was een prachtige dag. Echt een machtige dag om te beginnen aan dit doel. Met rustige passen begon ze te wandelen. Over het veld heen... Met trage passen. Haar handen in haar zakken. Het was zo dat ze dit zou doen... ja en niemand zou haar tegenhouden, niemand kon dat. Zelfs niet diegene die ze zo dierbaar bi jhaar hart had, want die had ze weg geduwd. En dat zou ze blijven doen tot ze klaar was met die jobje. Het zou geen eeuwigheid duren, dat wist ze ook wel. Maar het zoeken naar iemand op een regio was niet zo makkelijk... Maar met haar geluk zou dat wel moeten lukken. En ze kwam hem altijd tegen, altijd. Nu zou zekr geen uitzondering zijn, daar zou ze zeker van zijn. heel zeker.

Met korte passen wandelde ze verder. Haar korte haren zaten niet langer in haar weg met dit kapsel. Soms moest ze vroeger even een haar achter haar oren doen, maar nu het zo kort was, was het meestal het feit dat ze het in haar ogen had meer van belang. Kort zuchtte ze waarna ze even haar handen door haar voorste haartjes liet gaan. Zp, een stuk beter om eerlijk te zijn. Kort lachte ze even. Het was nu al een uur geweest en nog steeds had ze niks van hem gezien of een spoor van hem gezien. Ze zou er wel komen, uietidenlijk. reken daar maar op. Reken daar maar heel zeker op. Kort zuchtte ze even waarna ze al snel stopte en even schuin keek naar een paar bomen. Het was zo dat de flora hier wat uitdunde, wat dus wees op een verandering in landschap en weer. Kort snoof ze hierbij. Ze wist niet goed wat ze hier zo van moest verwachten. Toen er een windvlaag kwam, sloeg ze even een hand voor haar gezicht zodat de arm haar kort kon beschermen voor het zand en stof die haar kant op kwam. Haar ene oog, het rechter dus, ging even half toe. Of half open, het is te zien hoe je het bekeek. Ze knipperde even wat stof uit haar oog, waardoor het kort traande en ze even in haar oog moest wrijven met deze hand voordat het terug wat redelijk werd om te kijken en het grijze oog langzaam terug open te doen. Kort liet ze het oog over het landschap gaan. Hm... Het zag ernaar uit dat het binnenkort plaats zou maken voor een zanderig gebied, een woestijn dus. De zon zou daar zeker op haar rug branden... Ergens was ze nu echt nog heel blij dat haar haar zo kort was. Anders plakte de gele lokken in haar nek en dat was natuurlijk ook gewoon geen zicht natuurlijk. Veel hygiëne had je dan ook niet. En dat was toch iets waar je waarde aan moest hechten. Kor zuchtte ze waarna ze gewoon rustig verder wandelde in de richting van waar de wind in de eerste intentie vandana was gekomen. Hier lag er echter niet veel zand, buiten het wat zanderige paadje die al jaren werd bewandeld. Doordat het zo droog was lag het ook wat stoffig, maar al je goed keek wist je dat dit pad vroeger een stuk beter aan toe was dan nu. KOrt zuchtte ze. Bij elke stap schopte ze wat zand en stof op, die kort wat hoogte won en toen terug een plaats vond op het pad. Het zou geen verschil maken hoor, alathans geen ultra groot verschil in haar oog. Nuja, als ze tegen die tijd met twee ogen zou kunnen kijken... Je zou het verschil enkel en alleen kunnen zien als het nat was geweest en er wat regen was gevallen, wanneer het pad in zijn oorspronkelijke staat was dus, met andere woorden, niet nu. Dat kon haar bar weinig schelen, het was immers maar een stuk grond. Zand en stof die stamen was gepesrt door duizende voeten en zij was de duizend en eerste voet om erop te wandelen. Natuurlijk wist ze niet honderd procent zeker of dat waar was, maar het was maar een wijze van spreken natuurlijk. Kort grijnsde ze even half, een zucht die langs haar lippen gleed liet merken dat ze weldra even zou moeten zitten. Het uitrusten op een steen of iets dergelijks zou voeldoende moeten zijn. Ze had voedsel mee, ze was er inderdaad gaan halen voordat ze op stap was vertrokken. Ook drank was ze niet vergeten. Geen alcohol, want Arceus, ze had geen zin om dronken in Hoenn rond te lopen. Zeker niet hoe ze er nu uitzag, Arceus wist waar ze dan zou eindigen... Kort legde ze een hand ion haar gezicht. Niet aan denken Tawn, echt niet aan denken. Bij die gedachten waren haar mondhoeken naar beneden gegaan. Agh... De terror man. Ze kon er niet goed tegen. haar arme onschuld kon dit gewoon niet langer aan, daar kwam het om het simpele te zeggen op neer. Kort zuchtte ze kort en keek ze even tussen haar vingers door. Al snel spotte ze een goed object, een grijze steen. Met rustige passen wandedle ze er heen en keek ze ere even naar. Het was de meest simpele rots die ze had gezien op deze baan; rond en grijs, zoals je van een steen zpou verwachten dus. Ze knikte even half. Goed dan. Ze draaide zich om en plante haar gat op het ding. Kort sloeg ze haar benen over elkaar waarna ze lichtjes naar achter leunde en even naar boven keek. Het zag ernaar uit dat wat eenzame wolkjes de lucht begonnen te bevuilen. Spierwit als sneeuw waren ze, dus geen kans op onweer. Het leek erop dat ze nog een paar dagen mochten wachten met onweer, maar de natuur had zeker nood aan een goede regenbui. Dat zag je aan het droge, lange gras, dat hopeloos leek te rijken naar de hemel, hopend een beetje water te bemachtigen. Natuurlijk kon dit niet zo en natuurmijk zou ook niet iemand met een gieter iedere dag komen wateren. het zou bakken geld kosten en noog eens een hele tijdverspiller zijn. ZE zuchtte even. de natuur moest zorgen voor zichzelf, dat wist ze best. Soms had je er gewoon medelijden mee, dat was alles. Kort sloot ze haar ogen en dacht ze even na, haar elleboog steunde even kort tegen haar been aan. Deze hand reikte even naar haar kin, waar deze rustig op steunde. Wat... Waarom zat ze zo te denken... Opnieuw waarom. Ze snoof lichtjes, minachtend voor hetw oord dat wederom een weg had gevodnen in haar gedachten. Iedere keer opnieuw eh. Het leek Nathan wel. Stom woord, stop het en verdwijn, zoals hem. Doe het gewoon, verdwijn uit haar gedachten, uit haar bestaan en uit haar gehele gedachtengang. Kon ze dat maar wensen, kon dat maar waar zijn. Gewoon alles dat ze haatte voor rot en vort van deze wereld gooien. Puh... was het maar zo simpel als dat het klonk. Was het maar zo en dan zou de wereld een stuk beter zijn in haar ogen... Of oog voor het moment. Geen idee hoe ze dat nu moest gaan formuleren... het was gewoon zo. Kort zuchtte ze waarna ze al snel even terug rondkeek, nog steeds leunend op de hand die ze deels op haar been had gehouden. Hm... Ze sloeg haar been van de ander af en liet de arm van haar afgaan en keek even kort op. het was wel lang genoeg, niet? Ze kwam met een zucht overeind en rekte zich kort uit door haar armen even in de lucht et doen en zich kort uit te rekken. Hm, beter zo ja. Met rustige passen wandelde ze dus verder in de richting van waar de eerste windstoot vandaan was gekomen. Kort liet ze een hand door het jongensachtige kapsel gaan. Het verband dat ze droeg rond haar borstkas heen spande lictjes toen ze diep adem haalde en even weer een zucht liet rollen, langer dan anders, over haar lippen heen. Ze kreeg een kleine grijns op haar gelaat en versnelde wat. De hand viel uit haar blonde haren en vond zijn plaats ergens midden in de lucht, waar ze eenzaam bleef hangen. Ze had immers de andere hand kort in haar gezicht geplaatst ondertussen, een hand op het kompres houdend. Geen flauw idee waarom ze dat zo vaak deed, een hand op het linnen houden gaf gewoon een gevoel van inner vrede waarschijnlijk. Ze schudde lichtjes haar kop. Ah, wie maakte ze het ook wijs. Dat was helemaal niet zo. Het was enkel en alleen zo dat ze ervan genoot de lichte pijn te voelen als ze druk zette op het verband. Hoe ziek het ook klonk, dit was de harde waarheid die ze ervoor had. Kort slikte ze even de rare smaak in haar mond weg. Bweh... waar kwam dat nu weer vandaan; Een klein zuchtjes gleed van haar mond af. Ah... Ze drukte wat steviger op het verband, waardoor ze meteen even haar hand voelde verkrampen en ze haar pas uit een soort instinct versnelde. Ze tridle even kort en sloot haar goede oog even half. Kort streek ze met een vinger van de vrije hand over haar ooghoek heen, het traantje wegnemend. Nee, janken wilde ze echt niet meer doen. Nu niet, nooit niet. Never again. Ze vond het niet langer fijn de zwakke te zijn die eeuwen moest janken voor aandacht. Ze kon ook aandacht op een andere manier verkrijgen. Of ze nu goed of slecht was, wat as het verschil? De visie van mensen? Wat zij ervan dachten kon haar niks schelen. Zij hadden niks te maken met haar leven en haar keuze. Ze waren enkel figuren, vage schaduwen in haar leven. Sommigen probeerden wel door te komen tot haar, maar op het einde van de dag was zij en zij alleen de enige die zielig achterbleven natuurlijk. Hoe erg het ook klonk, ze wist het maar al te goed... Ze was alleen. Dat had ze Jason ook duidelijk gemaakt met de woorden op de muren. Ze had het iederen duidelijk willen maken en misschien had ze toen daarom op de muren geschreven. Geen idee eigenlijk... Ze wist het eigenlijk niet meer zo goed waarom ze dat had gedaan, maar het was vast om die reden, het kon niet anders. Ze snoof lichtjes en liet haar andere hand ook zakken. Ok, dat was genoeg voor vandaag... geen meer pls. Ze zuchtte licjhtjes met een klein knikje. daar was ze het wel mee eens. Ze keek even lichtjes op en zag dat het pad wat minder breed was geworden. Zandhoopjes begonnen de stoffige weg te vervangen... Het zag ernaar uit dat het vaste land grip begon te krijgen op het ruige, oude pad. Misschien dat de duizend voorbijgangers geen tijd hadden gehad dit aan te stampen... Of er waren hier gewoon zandstormen. Net zaols je sneeuwstormen had dus. Ze kwamen en namen dingen in, dingen zoals paden, zoals datgene waar ze momenteel op liep. Een oud pad, aangestampt door mens en Pokémon... En waarschijnlijk ook wagend. Machines... Misschien zelfs robots, oh~ Wie wist wat er hier allemaal al had gelopen.. Het was een geheim die nooit zou worden ontrafeld en die ook niemand iets kon schelen. Dat was ook iets dat ze besefte en daarom duwde ze de gedachte weg. Stom ding, kon haar echt niks schelen... Brr.. Al dat doordenken begon haar rillingen te geven, alsof ze er nog niet genoeg had. Ze trilde echt heel de tijd he. Kort zuchtte ze terwijl ze even een hand in haar gezicht legde. Agh... wat zat ze ook te zagen. Ze was zelf uit dat ziekenhuis gegaan, maar dat was een van de beste keuzes die ze had gemaakt. Ze grijnsde kort bij dat besef. Ze was zo slim geweest, nee echt, heel erg slim. Ditw as alles behalve sarcastisch, want het was zo. Ze was er trots op geweest. Ze was ontsnapt uit een ziekenhuis, een gevangenis, die haar einde zou zijn, uiteindelijk. Dat besefte ze maar al te goed, dus daarom was ze ontsnapt. Het was een vrij simpel iets geweest. gewoon een gat blazen in de muur en dan wegvliegen op je metalen Pokémon. Een strakker plan had ze niet gehad. Oh ja en ze had haar haren geknipt en haar voorkant afgebodnen, dat kon je nu nog duidelijk zien. Ze zag er eerlijk gezegd heel erg jongsachtig uit. Of eerder een meisje met jongenstrekken. daar kon ze mee leven om eerlijk te zijn. Het was niet dat ze nu permanent iets moest zijn die ze eigenlijk niet wilde zijn. Nuja, een man wilde ze eigenlijk best zijn. Maar als al die dingen die ze tot nu toe had ervaren met dit lichaam normaal elke dag zou meemaken, was het een no go voor haar. Ze wilde niet dat mensen zo naar haar keken en ze wilde al zeker niet om de haverklap in een gevecht zitten. Nuja, ze had enkel en alleen gevochten met die groene. Ugh. Hij viel ook alles aan dat bewoog niet? Ze vroeg zich echt af wat er voor dat ongeval was gebeurd. Ja, ze wist dat er een ongeval was gebeurd, anders was ze nu niet zo en anders was ze hier nu ook niet, in al deze problemen en al deze vragen. Het was gewoon heel erg... Ugh. De enigste die ook echt haar vragen kon beantwoorden was die ene gast die ze nu erg graag gewond zou zien. Het was best gemeen als je erbij nadacht... Maar het was zo. En ah, wat kon ze er aandoen?

Opeens was een stekende pijn te voelen aan haar enkel en wel meteen keek ze geschrokken op. wat... Wat gebeurde er? Haar ogen werden groot en wel meteen keek ze naar beneden, naar de grond. Haar voet was onder het zand verdwenen. Ze was zo in gedachten verzonken dat ze amper door had dat het pad was verdwenen en nu plaats had gemaakt voor enkel zand. Wa.. wat? Wat gebeurde er? Kort trok ze eraan, maar er gebeurde niks, buiten een erge pijn die toenam. Kort hapte ze naar adem. Ze voelde dat ze aan het bloeden was. Het waren tanden die in haar been waren geplaatst. Kort sperde ze haar ogen open en trok ze harder. Wat was dat? Wat wilde het? Haal het weg. Opeens viel ze in haar actie omver. Agh. Agh! Iemand moest haar helpen. Haar enkel begon erge pijn te doen... Het zand was ook echt veel te warm en bvoelde echt aan alsof het elk moment haar huid kon verbranden en weghalen in een helse warmte. Dit was verschrikkelijk. Bang nam ze meteen de ball van Saiko en gooide ze deze op, waardoor deze opensprong. Echter werd ze meteen weggetrokken in het zand... Of eigenlijk gewoon dieper. Niet helemaal. Opnieuw opende ze haar mond en hapte ze naar adem waarna ze een poging waagde te gillen, maar dat ging niet, ze kon niet roepen, praten... Gillen... Ze kon niemand's aandacht trekken op deze manier, want ze was nu stom. Ja, ze kon niks doen met die stem van haar, want die was woosh, weg. Leuk eh. Geen idee of ie nog treug zou komen. Hopelijk was het tijdelijk want ze wilde echt geen leven op deze manier doorbrengen. Kort trok ze nogmaals aan haar been, maar dat deed enkel nog meer pijn. Agh. Iemand moest haar echt redden nu. Opeens trilde de grond en Tawn keek snel op. Wel meteen verscheen een klein, onzeker lachje op haar gezicht. Saiko liet haar rood gloeiende ogen even op haar trainer vallen en even kon ze voelen hoe de Metagross haar gedachten infiltreerde. Goed, dat was goed, doe maar pls. Het was de enige manier waarop ze zuiver met iemand of iets kon communiceren. Wel meteen schoot de metalen arm van de Pokémon onder de grond en stootte deze hetgene dat haar vast had de lucht in, waardoor ze ook even hoogte won en kort met haar gezicht in het zand eindigde. Echter leek dit beest haar los te laten en lag ze nu even trillend in het zand. Ze hijgde even zachtjes. Aj... Haar been deed zo'n pijn man... Het was zeker weten een wonde. Ze kneep haar ogen licht gepijnigd toe. De grond trilde opnieuw. Ze kon het horen, hoe Saiko voor haar ging staan en haar trainer begon te beschermen... Nuja, er leek niet echt een gevecht gaande te zijn. Daarom opende ze al snel haar ogen en staarde ze even naar de schaduw die lichtjes over haar was gevallen. Het was de schaduw van haar Pokémon, niet van hetgene dat haar had verwond. Ze legde even een hand op het verband bij haar oog en verkrampte lichtjes van de pijn. Agh... Kort duwde ze zichzelf overeind en al snel zat ze overeind. Ze kon onder Saiko wel kijken naar wat er haar had aangevallen. Het lag met haar poten in de lucht en was een beetje verwoed aan het stampen in het rond... Alsof het niet overeind kon kome en het moeite had met haar lichaam. Zand stoof lichtjes op en opeens, stond het op... Wat was dat? Wat... Deed het? Het had bloed langs haar bek... En keek met die rare ogen naar hen. Kort opende het lichtjes zijn bek en keek het licht hongerig naar Tawn... Of dat kon ze er toch uit opmaken. Hierdoor verstijfde ze lichtjes. Het was echter Saiko die haar liet wegkijken toen deze dreigend een stap naar voren zette en even nijdig naar de tegenstander keek. Wat... Was het? 'Een trapinch' hoorde ze meteen als antwoord. Het was Saiko die wederom tot haar praatte. Het was duidelijk dat ze elke gedachte aan het registreren was. 'Vrouwelijk en shiny,' Shiny? Wat was een shiny? 'Een Pokémon heeft altijd een bepaald kleurenpatroon, maar er zijn ook Pokémon die anders zijn van kleur. Deze ziijn veel zeldzamer en zie je niet vaak... Ik weet niet of je het geluk kan noemen dat je er een bent tegen gekomen. De enige wilde shiny die wij ooit hebben ontmoet is een Gible,' Kort liet de Metagross haar een beeld zien van een Gible... Een normal en een shiny. Even knikte ze. 'Je hebt al een shiny in je bezet, namelijk Maybel. Zij is een shiny Charmeleon,' Opnieuw toonde de grijze Pokémon, via haar gedachten, een soort pic van een normal Charmeleon. Kort slikte ze en knikte ze nogmaals. Goed dan.. Als ze zo zeldzaam waren... Kon ze dan, dit ding hebben? Als het zo was, was het vast van een grote waarde. 'Ja, dat kan,' zei de stem. 'Maar je zal het eerst moeten verzwakken,' klonk er opnieuw en ze knikte. Goed dan, dat moest met aanvallen, niet? 'Ja,' goed dan. Tijd om eraan te beginnen dan maar.

Vs.

Rustig duwde ze zichzelf overeind en keek ze even met uitdagende ogen naar het dier dat haar rechterenkel kapot had geholpen. heel erg bedankt. Kort wilde ze grommen... Maar het enigste wat ze kon was haar tanden nijdig op elkaar plaatsen en even verwoed naar de Pokémon te kijken. Deze hield haar kopje lichtjes schuin en staarde toen naar het been. Oh hell no. Het opende met een Feint Attack, opeens wist ze dat... Geen idee hoe. Opeens keek ze naar de Metagross... Oh ja, zo... Hehe, yeah, waarom dacht ze nu opeens daar niet meteen aan. Slim van haar hoor. Deze raakte de metalen Pokémon, die even naar voren kwam door de kracht van de dark type aanval. Tawn nam wat afstand en probeerde even op een veilig afstandje de aanvallen van Saiko door te nemen. Hm. Een Magnet Rise zou een slimme zet zijn op deze ground type... Dat wist ze omdat Saiko haar alle gegevens had getoond in haar gedachten. En ja, dit zou de beste move zijn hier. Al snel steeg de Pokémon lichtjes op. Net op dat punt wilde de Trapinch een aanval uitvoeren, met name een Sand Tomb. Echter begon de Metagross tes tijgen, waardoor de aanval onmogelijk kon raken. Dankzij de Magnet Rise was dit dus. Hm, intressant. Kort hoorde ze een halt in haar hoofd. Het was opnieuw de Pokémon die tot haar kwam. deze keer was het niet om gegevens door te geven, maar om te praten. 'Ik zal je instructies volgen en je tonen wat ik kan... Ik zal je les geven... Het je leren... Maar ik zal vooral nu op mezelf vechten omdat je niet snel genoeg kan reageren en deze Pokémon redelijk sterk is,' kort knikte ze naar haar, maar haar bevestigende gedachten zouden voldoende moeten zijn voor de grijze Pokémon. De steel Type vloog nog wat hoger en analyseerde het gebied even. Kort keek tawn naar de Tranpich, die kort aan het murmelen was en van slag leek te zijn dat haar aanval zojuist had gemist. Het was echter de Metagross die de volgende stap had gezet. Deze schoot aan hoog tempo naar beneden en tilde even een van haar vier klauwen op, deze glom even fel grijs en er leek een laagje van ijzer over haar klauw te verschijnen. Alsof het verstrekt werd door de move die ze haar aan het doen was. Metal Claw... Ah, dat zag er dus zo uit. Kort trok ze de klauw op en ramde ze de wilde Pokémon de lucht in. Nog voor de kleine, blauwe Trapinch iets kon doen, schoot de steel type achter de Pokémon aan, beide waren nu hoogte aan het winnen. Kort zette ze een stap naar achter en zakte ze even door haar benen heen. Allemaal dankzij de wonde aan haar enkel en ook het geweldige incident. Daarbij was de brandende zon echt geen helper op dit vlak. Kort klemde ze haar tanden op elkaar. Kom op. Opeens volgden een reeks slagen die recht in het gezicht van de Trapinch kwamen. Het was ook een steel type move... Een aanval die neutrale schade aanrichtte, maar schijnbaar minder sterk was dan de Metal Claw van eerst. Het was echter een snellere move... Zo kreeg ze het door van haar Pokémon. Het was best raar alles zo terug te leren. Het kwam ook echt heel traag in stukjes terug bij haar terug. Alsof deze les even alles terug opfriste en het zo wel weer allemaal terug zou komen. Bullet Punch noemde deze aanval. Het was nog steeds bezig, maar het ging zeker snel, want opeens voerde Saiko weer een Metal Claw uit en werd de Trapinch nog hoger de lucht in gelanceerd. deze sloot even haar ogen... Alsof ze pijn had. Haar eigen Pokémon nam weer het roer in handen... Of klauwen... En schoot naar boven waarna deze een Zen Headbutt uitvoerde... deze was een andere typesoort... Zo kreeg ze het door. Het was een psychic move... Die ook normale schade aanrichtte bij de Pokémon. Het was allemaal redelijk veel info om op te nemen. Hoe dan ook, de Pokémon viel nu naar de aarde toe, aan hoge snelheid. Wel meteen nam Saiko de kans om nog meer schade toe te brengen. Het was duidelijk dat de Trapinch niet op haar plaats was in de lucht en dus een beetje... Verward leek . Natuurlijk zou ze vast weer reageren als ze beneden kwam, op de begaande grond, waar een ground type zich vast goed zou moeten voelen. Kort knikte ze, licht instemmende met het idee dat ze in haar hoofd had. Daarop stemde haar Pokémon ook in, het instemmende geluid dat van Saiko kwam, dat zo in haar gedachten werd gevoerd, was goed op te merken. Echter kroop ze wat naar achter toe toen ze opeens zag dat de Metagross een soort geelachtige bol kreeg voor haar. Ze tilde haar beide voorste klauwen op en hield deze voor zich. Al snel werd de aanval afgevuurd. deze herkende Tawn nog van in het zeieknhuis, het was Hyper Beam. Ze vond het een machtige aanval en zeker een aanval die ze vaker zou gebruiken in een gevecht. Al snel raakte het de dalende Ground type, die meteen versnelde en met een luide knal tegen het zand aankwam. Zand en stof steeg meteen op bij de impact, waardoor ze haar hand kortstondig voor zich hield en even haar oog sloot voor al het vuil dat haar kant opkwam. Bleg... Hier meost ze werkelijk niks van weten... Echt niet . Kort slikte ze even en al snel daalde de hand weer waarna ze lichtjes opkeek. Echter moest ze even wat stof wegslaan. Het slagveld was bedekt in een laag stof dat zijn weg in de lucht had gevonden. Het bevuilde nu mooi de lucht... waardoor het er best... Ugh... gewoon erg uitzag. Jezus... Ondertussen kreeg ze door van saiko dat Hyper Beam een normal move was en wederom een move die normale schade aanrichtte bij deze Pokémon. Daarnaast werd haar verteld dat het een move was waarbij je even moest uitrusten achteraf... Of naja... Even geen moves meer kon gebruiken. Saiko kon gelukkig nog bewegen na de krachtige aanval... Maar het was niet dat ze een hele reeks aan Hyper Beams kon gaan spammen... Blijkbaar was er daar iedere keer een pauze voor nodig. Zoals je op adem moest komen als je even lang had gelopen eh. Kort zuchtte ze even waarna ze kort even keek naar het stof. Kort liet ze een blik ballen op de enkel, die nog steeds lichtjes aan hte bloeden was. De tandafdrukken waren duidelijk te zien op haar been. Agh. Wat was dat pas een pain zeg. Straks ging ze nog op een piraat lijken, met een ooglapje en een houten been. Het enigste wat dan nog ontbrak was een papegaai en een schip. Ge-wel-dig. Dat wilde ze echt. Kort zuchtte ze even waarna ze even een hand legde langs de wonde, maar deze kort terugtrok. Ze zou er niet op kunnen wandelen, dat was allesinds een feit. Kort zuchtte ze, maar al snel keek ze terug op naar het gevecht toen ze opeens iets zag bewegen in het stof. Wat was dat? Ok... Het was of de shiny Trapinch of de normal Metagross. Toen ze echter zag dat de POkémon toch te klein was om van haar te zijn, leunde ze wat naar voren. Wat gebeurde er. Het schoot omhoog en leek zich aan te spannen, maar het was allemaal zo onduidelijk door het stof dat de aanval, die overigens raakte, amper te zien was. Even dwaalden er vragen rond in haar kop, tot Saiko info toebracht bij de move. Ze kwam wat lager vliegen en al snel hoorde ze stem opnieuw. Superpower, zo noemde deze aanval dus, een fighting move. Het deed redelijk wat schade, maar was niet zo super effectief tegen de steel en psychic typing van Saiko... Dus daar zat het wel goed. Kort zuchtte ze even waarna ze al snel haar ogen terug op de blauwe Pokémon hield. De Metagross plofte ondertussen neer voor haar en spreidde haar poten even kort waarna haar wildgloeiende ogen even van kleure veranderde. Om precies te zijn werden ze blauw. Ze herkende die aanval! Trots trok ze een grimas. Hehe, was geweldig dat ze deze aanval kende man. Ze was echt supertrots op haarzelf dat ze dit kon. Als ze had kunnen rechtstaan en springen, had ze dat nu zeker gedaan. Samen met de prachtige grijns zou dat een geweldige combi geven aan vreugde. Kort zuchtte ze. Lopen kon ze dus ook tijdelijk op haar buik schrijven eh. Echter ging de aanval van de stel type gewoon verder. Een soort aura ding verscheen rond de ground type, die even in de lucht bleef hangen en al snel terug de lucht in werd geslingerd. Daarna vernauwde de Metagross haar rode ogen, aangezien het blauwe was verdwenen. De shiny won snel hoogte en leek even verward met haar pootjes te stampen. Het was duidelijk dat ze zich wederom niet goed voelde in de lucht. Echter trok de gloeiende klauw van haar Pokémon meteen haar aandacht. Even trok deze lichtjes de poot op, waarna ze omhoog schoot, achter de Trapinch aan. Het was een hoog tempo en het gebeurde ook echte allemaal razendsnel. Al snel gloeide de klauw feller op en trok ze deze terug waarna deze razendsnel werd afgevuurd en de wilde Pokémon nog wat hoger de lucht in werd geslaan. Kort keek ze met grote ogen naar de Pokémon die zojuist een rake klap had uitgevoerd op de tegenstander. Snel begon deze sneller te bewegen, een soort aura rond zich. Whut... Ze snapte het even niet. 'Meteor Mash en Agility...' klonk er als verduidelijking. Kort legde de steel type via haar telepathie uit hoe alles in elkaar zat en wat beide aanvallen deden. Wauw. Ze leerde echte veel hier. Kort knikte ze licht afwezig. Ookal kon de Pokémon haar geknik niet waarnemen, ze zou wel doorhebben dat ze het meende. Opeens gloeide de voorhoofd van de Metagross weer op... Of eigenlijk gewoon de plek tussen haar ogen. Sneller dan eerst schoot ze naar voren en ramde ze het ding nog hoger de lucht in. Het was een Zen Headbutt. Toen deze was uitgevoerd, leek de Pokémon kort een tegenaanval terug te willen doen. Echter reageerde de tegenstander, haar Pokémon dus, sneller dan haar. Al snel vuurde deze een tweede Metor Mash in het gezicht van de Trapinch. Ze was sneller dan deze wilde Pokémon en dat was duidelijk. Hierdoor kreeg de Pokémon niet de kans de Crunch uit te voeren die het wilde doen. Echter hield de Metagross het niet bij dat en schoot ze meteen achter de weerloze Trapinch aan. Deze werd meteen geraakt door een Metal Claw, waardoor deze even van koers veranderde. Echter hield een Psychic de val meteen tegen. Kort werd deze naar de vliegende Pokémon getrokken. Een Bullet Punch, in combinatie met de Psychic, werd uitgevoerd. De laatste slag werd echter weer uitgevoerd zonder de laatste aanval. De blauwe Pokémon had haar ooges gesloten terwijl ze naar de grond raasde. Deze keer vuurde haar eigen beest geen Hyper Beam af om er een einde aan te maken. Al snel knalde de kleine Pokémon tegen de aarde aan. Deze keer was er niet al dat stof die zich ermee moest mengen, wat wel mooi was. Ze had geen zin weer overal stof te hebben. Echter leken de aanvallen de female Pokémon niet stil te krijgen. Want opeens richtte ze haar kop en hield ze haar rare ogen op de trainster gericht, die geschokt en doodstil bleef liggen... Uhm... Uh... Haal het weg, het staarde eng. Kijk naar die ogen man... Was dat een sterretje in de ogen? Wat... Hoe... Agh... Kill it, het leek haast een insect dat onder de grond leefde, het meost dus dood. Dood. Heel snel en ook heel erg effectief. Toen deze echter in beweging kwam, verstijfde ze even lichtjes. ze had naar achter willen kruipen. Haar andere enkel moest in veiligheid gebracht worden, dat was een must voor het moment. Ze wilde wel nog kunnen hinken, niet kruipen... Of in een rolstoel zitten. Arceus, nee, dat zou ze echt niet willen. Het was al erg genoeg dat haar beste manier van communiceren een boekje was met een pen. Dus laat haar maar even... Ze moest echt niet altijd speciaal doen... Nee. Maar goed, dat beest kwam dus haar richting uit, waardoor ze verstard en met grote ogen bleef zitten. Zelfs als ze kon bewegen had ze niet kunnen wegrennen. Toen de Pokémon haar kaken open sperde en zo dicht stond, pakte ze meteen de ball. Die ene ball die ze niet mocht gebruiken. Ze hield deze voor zich en wel meteen kwam een fel licht uit haar hand... Dus uit de ball... Deze sprong open en even werd de trainster lichtjes naar achter geschoven toen de machtige Pokémon uit haar ball werd gelaten. Kort slikte ze. Ze was in gevaar geweest... Dus... Nu mocht het wel. Ze had immers wel eerst lichtjes weg gekeken... Maar na enkele tellen durfde ze op te kijken. Haar mond viel bijna open bij het zien van de reusachtige Pokémon dat was verschenen uit de ball. Het had metalen platen voor huid en horens die gevaarlijk uit haar kop staken. Een staart, die wederom in platen was verwikkeld, had zich beschermend om zijn tainer gewikkeld. Kort was de blauwe blik van de machtige Pokémon op haar geweest. Ze kon zien hoe de Trapinch haar tanden vast zaten in een stuk metaal bij de arm van de Pokémon. Deze had opeens een heel bange blik in haar rare ogen. Daardoor kreeg Tawn toch even een kleine lach op haar lippen. Het was een Hyper beam die de Trapinch echter van de Pokémon haalde. De blauwe Pokémon vloog naar achter door de krachtige normal type aanval. Op een afstandje lande Saiko, die meteen opkeek naar de nieuwe Pokémon die op het toneel was verschenen. 'Kido, je Aggron en krachtigste Pokémon' vertelde ze. Ze keek even lichtjes in de richting van de Metagross. 'Het is game over voor die Trapinch...' klonk er even zachtjes in haar kop... Wat was er dan zo erg aan Kido? Ze leek toch lief? Kort keek ze terug op naar de blik, die nog steeds op haar lag, maar opeens verduisterde en naar de blauwe Pokémon ging, de tegenstander.

Vs.

Het eerste wat Kido deed was haar staart van rond haar doen en haar klauwen uit elkaar slaan. Een hels gekrijs bereikte haar oren en wel meteen legde ze haar handen op haar oren en sloot ze even haar oge,. Agh... De lucht trilde gewoon van haar gekrijs... Dit was meer dan pure kracht die ze al eerder had gezien. Dit was iets veel meer... Ze was echt... Zo krachtig. Langzaam opende ze haar ogen. Ondertussen was de steel, rock Pokémon naar voren geschoten. Metal Sound was deze aanval. Saiko had het doorgegeven, zoals alle andere dingen. Kort knikte ze bij de uitleg en ook meteen bij de rest van haar uitleg over de aanval. Het ging allemaal snel, maar dat was ze inmiddels al gewoon, dus ze knikte gewoon instemmend alsof het niks was. Ze keek op en zag hoe haar Aggron haar staart draaide naar de Trapinch, die de aanval opving en werd weg geschoten door de krachtige aanval. Wel meteen kreeg ze t horen dat dit Iron Tail was, een heel erg krachtige steel type move die schijnbaar ook de defense stat kon gaan verlagen. Hm... Handig. Het was een redelijk sterke aanval geweest, maar Kido gebruikte zoveel kracht dat het haast onmenselijk leek. De Trapinch kwam tot stilstand tegen een rots, met een heel luide knal. Even leek de Aggron iet te doen, waarna ze aan een sneller tempo op de tegenstander afvloog. Autotomize. Even keek ze gespannen toe toen ze zag dat de grijze Pokémon leek te versnellen. Aan hoog tempo ramde ze de Trapinch en steen omver, die meteen aan stukken werd geblazen door de aanval die ze zojuist had uitgevoerd. Het noemde schijnbaar Double-Edge en het was een anaval die normaal ook schade bij de gebruiker bracht, maar niet bij haar Kido, omdat zij daar een ability voor had, Rock Head. Ok, dat snapte ze en kort knikte ze even, het duidelijk makend dat ze het allemaal snapte. Toen de blauwe, kleine PPokémon de grond raakte en daar even trillend bleef liggen, brulde de Aggron even woest. Haar blauwe ogen leken haast vuur te spugen toen ze weer naar voren schoot om een tweede Double-Edge uit te voeren. Het was echter de ground type die reageerde en opeens onder de grond verdween. Hierdoor ramde de steel type een steen aan stukken. Brokstukken vlogen overal in het rond en ondanks dat ze toch op een redelijke afstand zaten, kon ze toch even niet onzeker zijn over haar veiligheid en schoof ze toch ietwat dichter bij Saiko, die dichter bij haar trainster was gekomen. Ze voelde zich nu wel erg veilig bij de Metagross, die even haar klauw optilde en wat brokstukken wegsloeg. Ondertussen kwam Kido ietwat verwoed overeind. Haar woeste, ijzige blik ging het zandige terrein rond. Het was echter het moment dat de Pokémon achter haar verscheen en een Dig aanval op haar uitvoerde, dat ze meteen reageerde met een Metal Burst als counter aanval. Eerst leek ze de ground type move redelijk goed op te vangen, waarna ze even oranje opgloeide en al snel de aanval teruggooide op de kleine Pokémon. Omdat de Aggron 4x zwak was tegen Ground had deze aanval toch wat schade kunnen aanrichten... Maar... De metal Burst had dat effect nog eens dubbel zo hard... Of misschien zelfs nog meer, terug gelanceerd. De Trapinch werd zowat de grond in geboord door de aanval. Toen greep de Aggron het fragiele nekje van de blauwachtige Pokémon en tilde deze haar poot op. Wel meteen gloeide de op in een grijsachtige kleur en sloeg ze even krachtig met haar klauw tegen de Pokémon aan. Tawn herkende de move als Metal Claw. Opeen loste de machtige Pokémon haar prooi en plaatste deze haar volle gewicht op de tegenstander door haar poot erop te zetten en naar voren te leunen. Haar andere klauw werd opgetild en deze gloeide even blauw op. Dragon Claw... De klauw werd opnieuw uitgehaald naar het lichaam van de TRapinch. Daarna volgde weer een Metal Claw en weer een Dragon Claw. Zo vervolgde de Aggron even meedogenloos haar actie. Daarna werd de Pokémon omhoog geschopt. Wel meteen sprong de grote Pokémon erachter. Het volgende had Tawn in nog geen honderd jaar verwacht, hoe verward ze ook was. Een geelachtige aura verscheen rond het lichaam van Kido. Deze won sneller hoogte dan de wilde Pokémon, die waarschijnlijk alweer hoogte aan het verliezen was. De steel type ramde echter haar volle gewicht tegen het lijdje aan en ramde het zo terug tegen de grond aan. Hierdoor trilde de grond even hevig. Heavy Slaw noemde deze aanval... Hoe zwaarder, hoe krachtiger... En deze gigant moest echt wel zwaar zijn. Echter leek dit voor de steel type nog niet genoeg te zijn, want deze ramde de Trapinch meteen uit het gat met een Dragon Claw. Ze vervolgde met een snelle Iron Tail, waardoor de shiny aan haar voorbijvloog en tot stilstand kwam bij een rots. Opnieuw eeen luide knal. De oogjes van de Pokémon gingen lichtjes toe, haar ademhaling was duidelijk veel moeilijker geworden. Bij het zien van dit beeld was haar hart meteen aangedaan. Zonder erbij na te denken kwam ze overeind en hinkte ze even naar de Pokémon toe. Toen ze viel, trilde ze even lichtjes... Agh. Kido kwam echter terug in beweging en raasde alweer op de tegenstander af. Er was geen stoppen aan... tenzij ze. Snel pakte ze de ball, die ze even aan haar riem had geklikt en snel hield ze deze voor zich. De rode straal raakte de grote Pokémon en deze verdween meteen in de ball... Een stilte viel op het veld terwijl ze trillend haar hand liet zakken. Dat... was een monster.

Toen ze even van de schrik was bekomen, kon ze de ball aan haar riem klikken en even opgelucht adem halen. Het was echter de val van de wilde Pokémon die haar terug liet opkijken. Ze was van de rots gevallen, anagezien ze daar even aan had geplakt. De Pokémon bewoog echter niet meer en snel kroop ze op handen en knieën naar de shiny toe. Toen ze echter in haar beurt kwam, stopte ze even kort let kruipen. Wat als het nog niet dood genoeg was?? War als het haar hand zou pakken en aan stukken zou scheuren? Bij die gedachte trok ze de hand, die ze lichtjes had opgestoken, terug. Ze slikte even onzeker en keek twijfelend naar de Pokémon. Deze keek haar aan... Alsof ze sorry wilde zeggen... Over... over de enkel? Kort knipperde het blonde kind even. Wat wilde deze Pokémon van haar? Kort slikte ze waarna ze even voorzichtig de hand op het bekje legde van het wilde beest. Kort aaide ze even over het harde oppervlak. Ze slikte even. Het droge gevoel in haar mond kon niet echt ergens invloed op hebben. Het was immers zo dat het enkel en alleen invloed had als je praatte. Kort aaide ze de Pokémon even. Hmm... War moest ze nu met haar aan? Ze had dit ding waarschijnlijk bijna dodelijke verwond. Nu kon ze het niet achterlaten, dat zou harteloos en wederom erg wreed zijn. Ze slikte even voorzichtig en aaide de bek even. Kort trilde de Trapinch even, waarna het haar bekje opende even even gepijnigd piepte. Kort streek ze een hand over haar bekje heen en probeerde ze even te sussen. Kort megde ze haar andere andere hand op het lichaampje. Rustig begon ze haar te aaien. Langzaamm gingen de ogen van de Trapinch dan ook toe. iedere ademteug leek erg fragiel in haar ogen... Ze had duidelijk medische aandacht nodig en ze moest opgelapt worden. Kort zuchtte ze even. Als ze niet zo had gereageerde dan zaten ze hier nu niet. Kort liet ze een hand onder het kleine lijfje van het beestje gaan. Met deze ondersteuning tilde ze haar op, voorzichtig en legde ze haar in haar schoot. Rustig aaide ze de Pokémon. Ze was moe en waarschijnlijk ook gewoon verslagen... Het verbaasde haar hoe angst plaats kon maken voor bezorgdheid wanneer je medelijden kreeg. Zo was ze wel. Ze kon gemeen zijn maar iemand werkelijk het leven ontnemen lag niet in haar aard. Kort aaide ze het kopje van de blauwe Pokémon opnieuw. Haar vingers streken voorzichtig rond haar bekje heen en ze lieten de gewonde Pokémon ergens kalmeren. Het leek haar in een soort rust te brengen. Kort knipperde ze even. Dat was goed. Als ze kalm was, was haar ademhaling een stuk beter en kon ze al wat beter genieten van wat rust... Maar ze wist ook dat dit niet genoeg zou zijn. Ze had meer nodig... Zoveel meer... Of dat dacht ze en ze hoopte ook gewoon dat dat de oplossing zou zijn. Toen ze echter een klein duwtje in de rug voelde, keek ze even schuin op. Een goudachtige ball, omgeven door een blauwe aura, werd in de lucht gehouden door de Pokémon die daar al die tijd had gestaan, Saiko. Kort stak ze haar hand op en de ball werd in haar handpalm gelegd. Ze sloot haar vinger voorzichtig over het ding heen en draaide zich weer naar de shiny... Dit had ze nooit gewild... Maar ze kon het goed maken. Op eeen manier die ze waarschijnlijk nooit had verwacht. Ze duwde de ball tegen de bek van het beest aan en deze werd opgeslorpt door de ball. In de handpalm bleef deze wiebelen en even keek ze ernaar... Als het stopte, dan had ze haar...

Saiko vs Trapinch
2x Hyper Beam
2x Zen Headbutt
3x Metal Claw
2x Bullet Punch
2x Psychic
2x Meteor Mash

Kido vs Trapinch
1x Metal Sound
2x Iron Tail
1x Double-Edge
1x Metal Burst {dig}
5x Metal Claw
6x Dragon Claw
1x Heavy Slam