Shouldn't have done that... [Rose Aberdeen]

Rose vloekte op zichzelf. Als haar nieuwsgierigheid niet zo groot ws geweest, was ze nu niet verzeild geraakt in deze zooi! Om een lang verhaal kort te maken: Rose had zich laten misleiden door een oude man in Laverigde Town die had gezegd dat er prachtige Pokémon te vinden waren in het woestijn dat zich tussen Mauville City en Laverigde Town bevond. Rose, zo stom als ze was, had dat meteen geloofd en was er gelijk vandoor gegaan. Het was niet dat de man haar voorgelogen had, maar had hij op zijn minst niet even kunnen opmerken dat ze iets van een bril mee had moeten nemen of zo? De wind waaide in haar ogen en zand sloeg ongenadig hard in haar gezicht. Het deed best wel veel pijn en Rose zuchtte zachtjes. Helaas had ze geen Pokémon die haar kon beschermen tegen het zand. Ze had haar Pokémon weer terug in hun Poké Ball gekeerd omdat ze anders misschien gewond zouden raken en dat was iets wat ze absoluut niet wilde. Het meisje keek op toen ze een stem hoorde en was blij om te zien dat er een rots was waar ze zich achter kon verbergen. De wind nam af, maar dat wilde niet zeggen dat het zand dat haar ogen nu begon aan te tasten niet vervelend was. ‘Mijn naam is Rose,’ zei ze. ‘Ik kom van Kalos. En ik kom hier wat beschutting zoeken als je het niet erg vindt.’ Rose strompelde - omdat ze nog altijd haar krukken had - naar de rots toe, waar ze ging zitten (of daar toch een poging tot deed met hara gebroken been). Ze begon het zand uit haar ogen te wrijven en keek daarna glimlachend naar het meisje. ‘Sorry als ik je heb laten schrikken,’ verontschuldigde ze zich. ‘Ik kwam hier eigenlijk om mooie Pokémon te vinden, maar het enige wat ik vond was een hoop wind en een hoop zand in mijn ogen.’ Dat laatste mopperde ze een beetje, maar een glimlach kwam algauw weer op haar lippen en ze wachtte af op wat het meisje zou gaan zeggen.

Rose had gemerkt dat je het beste kon gaan zitten door jezelf een beetje te laten vallen. Je steunde op je kruk zover het mogelijk was, leunde naar achteren en liet jezelf het laatste stukje vallen. Het gevolg was dan meestal wel dat je een pijnlijke kont had, maar hé, het werkte tenminste! En met overeind komen zou ze nog wel een ander trucje moeten verzinnen. Het was al een wonder dat ze het tot hier had gehaald. Het zand was niet erg handig geweest om met krukken op te lopen. Eigenlijk was het een dom idee om hier naar toe te gaan, maar goed. ‘Die Pokémon zeggen me niks, eerlijk gezegd,’ zei ze lachend. Op de vraag gaf ze enkel een kort knikje. Rose begreep de verwarring wel. Het zou ook goed een kneuzing kunnen zijn. ‘Er is een steen op terechtgekomen dankzij een Rhyhorn in Glittering Cave, een grot in Kalos,’ legde ze uit. Ze grijnsde naar de Axew en stak haar hand uit, waarna ze hem een kort aaitje over zijn kopje gaf. ‘Wat schattig,’ zei ze tegen het meisje, duidelijk refererend naar de Axew die nu vlakbij haar was. Het was eens iets anders om een vrolijke Pokémon mee te maken. De meesten die ze tot nu toe had ontmoet waren of schuw geweest of hadden nauwelijks op haar gereageerd. Maar goed, buiten haar Eevee deden de meeste Pokémon dat in haar team ook niet. Vooral Blaze niet. Die haatte contact met andere mensen en andere Pokémon vanwege… vanwege wat er gebeurd was. Rose probeerde haar gedachten te vergeten door zich op het meisje te concentreren. ‘Mijn naam is trouwens Rose,’ vertelde ze haar, waarna ze wachtte op antwoord.

Rose dacht na over de vraag. Tja, hoe was het in Kalos? Anders dan hier, dat was alvast iets wat zeker was. Qua weer was het ook heel anders. Ze had het gevoel dat het weer in Hoenn veel meer tropisch was terwijl ze in Kalos gewoon bibberde van de kou. Ze had dan wel een warme winterjas, maar ze miste de dagen dat ze gewoon heerlijk zonder een dikke jas rond kon lopen waar ze toch maar in ging zweten na verloop van tijd. De hele tijd door Kalos lopen maakte haar vermoeid en zorgde ervoor dat ze ging transpireren, zeker als ze dan ook nog eens aan bepaalde dingen dacht. ‘Het is er anders,’ besloot ze dus maar te antwoorden. Ze kon later wel wat meer informatie geven als het het paarsharige meisje niet helemaal duidelijk was wat ze bedoelde. Ze besefte zich nu ook pas dat ze zichzelf voor de tweede keer had voorgesteld omdat ze er de eerste keer een soort grap van had gemaakt. Ze voelde zich best wel stom nu, maar oké dan. Gelukkig leek Jeanne, het meisje stelde zichzelf ook maar meteen voor, er niet veel last van te hebben en er verder ook niks over op te merken. Mooi zo. ‘Zeg dat wel,’ zuchtte ze. Wat een rotweer inderdaad. ‘Mooie naam voor je Axew trouwens. Zo heel creatief ben ik zelf niet met namen, hoewel ik de naam die ik aan mijn laatst ontvangen Pokémon heb gegeven zelf best mooi vind. Ze heet Autumn en het is een Chikorita die dicht tegen het evolueren aanzit.’ Ze grinnikte. Het zou wel cool zijn als ze Autumn hier in Hoenn kon evolueren. Dan had ze een fijne gedachte aan Hoenn. Ze keek naar Jeanne en wachtte vervolgens op antwoord.

OOC: Dit is serieus de tweede keer dat het me overkomt dat mijn karakters zich voor de tweede keer voorstellen in één topic xD

Jeanne kreeg enkel het mysterieuze antwoord dat het in Kalos anders was dan in Hoenn, maar daar werd ze niet veel wijzer door. Ze wist heus wel dat het er anders was, maar op welke manier anders? Ach, ze zou het later nog wel te weten kunnen komen. Ze zaten nu in Hoenn en daar ging het uiteindelijk om. Nadat ze haar Pokémon had voorgesteld, complimenteerde Rose haar met de naam van haar Axew en vertelde dat ze een Chikorita had die ze Autumn had genoemd en die dicht bij het evolueren aanzat. “Dankjewel! Autumn is ook een mooie naam,” zei ze glimlachend, waarna ze even naar Axelle keek, die wat verveeld voor zich uit staarde. Jeanne wreef even nadenkend met haar duim over haar kin. “Denk je dat Autumn zou evolueren bij een gevecht?” vroeg de paarsharige, al klonk het meer als een voorstel dan een echte vraag.

De gedachte aan de Chikorita liet haar wel glimlachen. Ze had de Pokémon van Ezekiel gekregen nadat ze er een mooi prijsje voor had betaald. Hij had een fokkerij in Santalune City en Rose durfde te wedden dat hij haar niet eens vertrouwde met de Chikorita, dus zou ze binnenkort maar eens langsgaan om te laten zien wat er van haar Chikorita geworden was. Vooral Autumn zou het misschien fijn vinden om weer terug langs Zeke te gaan. Rose schudde de gedachten weg toen ze Jeanne hoorde praten. Ze grijnsde. ‘Ik denk het wel. Ze zit er echt dicht tegenaan. Ik denk dat ze niet meer veel nodig heeft om te kunnen evolueren, behalve misschien een klein duwtje in de rug. Een waardige tegenstander zal genoeg moeten zijn om haar tot evolueren te zetten.’ Ze glimlachte. Misschien wilde Jeanne wel tegen haar vechten! Ze keek naar de Axew. De Axew leek van een level te zijn waar Autumn zich nu ook op bevond, dus ze was benieuwd of de twee een partij voor elkaar vormden. Ze wist dat dragon types zoals Axew een aanval hadden dat Dragon Rage noemde, dezelfde aanval die Zippo kende. Als je Pokémon daardoor geraakt werd, zou het niet moeilijk zijn voor de tegenstander om het gevecht te beëindigen. ‘Hoezo?’ vroeg ze. ‘Wil je soms een gevecht doen? Want als we dat gaan doen kunnen we misschien het beste hier eerst weggaan.’ Ze grinnikte even. Een zandstorm was nu niet bepaald een goed iets om in te vechten.

Volgens Rose had haar Chikorita enkel een duwtje in de rug nodig en zou een waardige tegenstander genoeg moeten zijn om hem te laten evolueren. Of ze een gevecht wilde houden? Natuurlijk, daarom had Jeanne het juist gevraagd. Het enige probleem dat zich nu nog voordeed was de locatie, want een gevecht houden in een zandstorm was nu niet bepaald handig. De paarsharige keek even om zich heen, maar ze kon niet meteen een betere plek vinden om een gevecht te houden. “Anders wachten we even tot de zandstorm voorbij is,” stelde ze toen voor. Het was al minder hard aan het waaien, maar er stoof nog te veel zand rond om een degelijk gevecht te kunnen houden.

Rose hoefde geen bevestiging antwoord van Jeanne te ontvangen om te weten dat de paarsharige akkoord ging met haar voorstel. Ze zag het al wel aan de blik waarmee Jeanne haar aankeek en glimlachte opgelucht. Als Autumn hier zou evolueren, zou ze weer een stapje dichterbij de gym zijn. Ze moest haar Pokémon nog een beetje trainen, maar ze waren goed op weg. Ze wist zeker dat als ze terugkwam van Hoenn, dat het niet lang meer zou duren voordat ze naar de gym zou kunnen gaan. Ze wilde Storm dan wel nog evolueren en hem misschien nog een TM leren. ‘Ik denk niet dat die zandstorm hier snel over zal gaan,’ sprak Rose nadenkend. ‘Bovendien lijkt het me ook geen fijne locatie voor mijn gebroken been om hier te vechten. Laten we anders wat meer naar het noorden gaan en een beetje buiten de woestijn om gaan vechten?’ Ze keek Jeanne vragend aan, wachtend op antwoord.

Jeanne keek even nadenkend in de richting die Rose had aangewezen. “Als we ergens anders heen willen gaan, moeten we alsnog door die zandstorm heen,” merkte ze op. “We zouden het kunnen proberen, maar dan moeten we toch echt eerst door de woestijn lopen.” Ze bleef even voor zich uit kijken, maar er was bijna niets te zien door al het rondstuivende zand. Het enige wat ze verder nog kon zien was het zand dat sowieso al in de woestijn lag. Wat was nu verstandig om te doen?

Rose gaf een knikje op wat Jeanne zei. Dat leek haar wel het meest logische, ja. Ze gingen nooit door deze zandstorm komen als ze het niet probeerden. Ze zag het niet zitten om hier te vechten. Autumn was ook nog niet zo heel oud en nauwelijks bestand tegen de zandstorm. Als ze zand in haar oogjes zou krijgen, zou ze misschien droge oogjes krijgen en dan had ze een hele week lang een norse Chikorita bij zich. Dat zou niet erg evident zijn en bovendien ook nog eens de mooie week belemmeren. ‘Laten we dat dan maar doen. Beter dat dan een norse Pokémon,’ zei ze tegen Jeanne. Om haar woorden kracht bij te zetten pakte ze haar krukken op, draaide zich om en begon vervolgens een weg terug te zoeken. Haar krukken zakten steeds weg in het zand en lopen met één been was vermoeiend. Bovendien was het hier echt heel erg warm en had ze vreselijke dorst, maar ze begon verderop al een uitgang te zien. ‘Daarheen!’ riep ze over haar schouder naar Jeanne, maar wijzen ging echter moeilijk omdat ze nog steeds haar best moest doen om haar balans te behouden. Dan zou Jeanne haar maar moeten volgen in al dat zand, besloot ze. Hopelijk zouden haar voetafdrukken nog steeds vers zijn tegen die tijd, want het waaide echt wel enorm en het zand stoof alle kanten op. Het duurde niet lang voordat Rose het uiteinde van de woestijn bereikte en ze was blij om weer wat pad onder haar voeten te voelen. Ze draaide zich om, gooide de Poké Ball van Autumn en wachtte af tot Jeanne zou aangeven dat ze wilde beginnen met het gevecht.

Uiteindelijk werd er besloten dat de twee toch maar hun schuilplaats zouden verlaten. Jeanne stond op en hield gelijk haar arm voor haar gezicht om het rond stuivende zand niet direct in haar ogen te laten komen. Ze volgde Rose op de voet en Axelle liep vlak naast haar en al had ze niet zo veel last van het zand, de Axew vond het niet allemaal even leuk. Op een gegeven moment hoorde Jeanne Rose iets roepen dat klonk als “daarheen” en de paarsharige probeerde in dezelfde richting te kijken. Ze meende vaag iets te zien dat leek op een boom, maar ze kon het natuurlijk mis hebben. Het zand belemmerde haar zicht, maar ze kon alsnog het silhouet van Rose duidelijk onderscheiden. Eindelijk leken er wat minder zandkorrels rond te vliegen en voelde Jeanne weer vaste grond onder haar voeten. Ze wreef wat verdwaalde zandkorrels uit haar ogen en keek even om zich heen. Ja hoor, hier waren weer bomen en gras. Veel beter dan die woestijn! Ze merkte op dat Rose haar Chikorita al had laten verschijnen en Jeanne bracht haar hand ook naar haar Poké Balls. Om Axelle meteen te laten vechten vond ze niet eerlijk, dus ze liet Laika uit haar Poké Ball verschijnen. De Riolu merkte meteen dat dit een gevecht was en ging klaar staan om aan te vallen. Jeanne wist wel dat Laika misschien niet zo sterk was als Autumn, maar het ging hier enkel om de evolutie van de Chikorita en bovendien was het óf een zwakkere óf een sterkere Pokémon die het tegen hem moest opnemen. “Begin met een Quick Attack!” zei Jeanne, waarop haar Riolu op de Chikorita af rende en naar hem uithaalde met haar voorpoten.

Rose had eerlijk gezegd verwacht dat Jeanne haar Axew zou gebruiken, dus het was voor haar even een schok om te verwerken dat er een Riolu tevoorschijn kwam. Rose kon het niet al te goed inschatten, maar ze vermoedde dat ze ongeveer op hetzelfde niveau zouden zitten. Het ging er echter niet om dat ze zou winnen, het ging er om dat Autumn zou evolueren. Dan was ze allang tevreden. Hoewel een evolutie en een overwinning erbij natuurlijk mooi meegenomen was. Het gevecht begon al en Rose was niet meteen klaar. Autumn kon de Quick Attack dus niet ontwijken en week naar achteren. ‘Oké, Autumn,’ sprak Rose omdat ze dit goed wilde maken. Autumn was voor haar een herinnering aan de norse jongen genaamd Zeke en ondanks dat het een zak was, had hij ook wel zijn goede kanten. Ze moest goed voor de Pokémon zorgen omdat hij anders gehakt van haar zou maken. ‘Begin met een Magical Leaf!’ riep ze. Die aanval was niet te ontwijken als ze het goed had. ‘Gebruik, terwijl ze bezig is om die Magical Leaf te verwerken, een Reflect zodat haar volgende aanval wat minder effectief is!’ Dit zou echter alleen werken voor fysieke aanvallen, dus Rose hoopte dat Jeanne’s Riolu niet veel speciale aanvallen kende. ‘En nu Razor Leaf!’

Zoals verwacht wist de Chikorita de Quick Attack van Laika niet te ontwijken, wat Jeanne toch wel even een “yes”-gevoel gaf. Het maakte haar niet uit dat het niet om het vechten ging, maar om de evolutie van een Pokémon. Ze kreeg haast nooit de kans om het tegen een andere trainer op te nemen, dus hier genoot ze met volle teugen van. Het gevoel zakte echter al weg toen Rose de opdracht gaf om een Magical Leaf op de Riolu af te sturen. Laika probeerde het nog te ontwijken, maar ze kon niet voorkomen dat ze door verschillende bladeren werd geraakt. “Force Palm, snel!” riep Jeanne, waarop Laika op de Chikorita af stormde. Voordat ze echter kon toeslaan, had de Amaura-achtige Pokémon al Reflect gebruikt. Ondanks dat probeerde Laika de Chikorita te raken met haar handpalm, maar helaas zou het een stuk minder effectief zijn dan Jeanne had gehoopt. Toen de Chikorita Razor Leaf gebruikte, wist Jeanne dat ze snel moest zijn. “Ontwijk!” Nog net op tijd sprong Laika opzij, waardoor ze niet geraakt werd door de messcherpe bladeren. “Nog een keer Quick Attack!”