Your fault

Hij was boos, woedend om precies te zijn. De reden had hij nooit gesnapt, maar nu was alles opeens net zo helder als een glas water voor hem. Over glazen gesproken, hij had aardig wat glazen tegen de muur aan kapotgegooid om zijn woedde te uiten. Maar het was niet genoeg om de furieuze kracht in hem te doven. Niks leek meer genoeg nu. Het was al over elven, na de avondklok dus, maar het kon hem niks meer schelen. In tegendeel juist. Als hij haar in zijn handen kreeg.. het was allemaal haar schuld. Dat hele Team Rocket had zijn Tawnee veranderd. De echte Tawnee was weg, of in elk geval zat ze onder een masker wat hij maar niet af kon krijgen. Hij kon gewoon niet meer bij de Tawnee die hij kende. Onbewust had hij de schuld op die ene persoon geschoven. Die ene persoon wiens naam hij had weten te achterhalen. Die ene die in Lumiose moest zijn op dit moment en zich waarschijnlijk niet eens het bewust was wat er speelde. Maar dat maakte hem niet uit, hij had iets nodig om zijn woedde op af te reageren. De moeite om zijn capuchon op te doen deed hij niet, iedereen mocht zien dat hij hier was. Iedereen mocht weten dat hij geen moer om die avondklok gaf. Hij leunde tegen een muurtje aan en liet zijn ogen door de straat heen gaan. Eventjes alles op een rijtje zetten.. Totdat er een gestalte verscheen, niet ver bij hem vandaan.

{ Allison & Tawnee }

De gestalte was nog maar een paar meter bij hem vandaan. De klikkende hakken hadden veraden dat het een vrouw was. De zwartharige vrouw plaatste een van haar handen in haar zij en had gekucht. Koeltjes keek hij neer op de vrouw. Immers bleef de roodharige een aardig groot persoon om te zien. Hij rechtte zijn rug door van de muur af te komen, en keek haar koel aan bij de woorden. Normaal gesproken had hij een geïrriteerde zucht laten horen, maar hij hield zich in. In plaats daarvan richtte hij zijn groene kijkers strak op de vrouw. Hij was alles behalve onder de indruk van haar vertoning. "Ik denk dat ik onderhand zelf wel kan beslissen hoelaat ik buiten blijf." August was een nachtpersoon, en had er al genoeg moeite mee gehad dat de avondklok ingesteld was, maar dat terzijde. Lang, zwart haar. Hakken. Arrogante houding. "Allison Lenier, niet?" merkte hij toen met een bijzonder koele stem op. Minachtend misschien.