1002 words |
Stap, stap, stap. Een jongen hief zijn wenkbrauwen, al was de interesse in zijn groene ogen ver te bekennen. Stap, stap, stap. De man bleef dichterbij komen, ondanks het feit dat hij hem op geen enkele manier wijs had gemaakt geïnteresseerd te zijn. Stap, stap, stap. Dit werd toch wel ongemakkelijk. Zijn mondhoeken trokken naar beneden en langzaam zette hij een pasje naar achteren, maar ook dit leek de naderende man niet te stoppen. Een keer zijn keel schrapen, maar de naderende stappen stopten pas toen de man een afstand van hooguit twee meter bereikt had. Tyler keek naar hem omhoog, zijn groene ogen verveeld in die van de man voor hem starend. “Wat?” klonk zijn stem. Tyler was nooit iemand van veel woorden geweest, had altijd het idee dat hoe minder energie hij verbruikte, hoe minder hij weer aan hoefde te vullen. Sociale interactie kostte hem te veel energie en ook Pokémon interesseerden hem maar weinig. Vooral die van zijn ouders. Wingulls hadden hem nooit geïnteresseerd en dit zouden ze hoogstwaarschijnlijk ook nooit gaan doen. Toch had de jongen altijd wel enige interesse gehad in water pokémon, had hij wel eens gespeeld met een Corsola die tijdelijk bij hen verbleef. Maar, verder dan dat ging zijn interesse niet.
‘Je krijgt van mij vijfentwintig piek als je deze Pokéball overneemt.’ Tyler hief zijn wenkbrauwen en keek naar de man. Nogmaals geen enkel beetje interesse zichtbaar in zijn ogen, de bewegende wenkbrauwen was het beste dat de man krijgen zou. “Ik heb geleerd niet te spreken met mannen die lange jassen dragen. Al dacht ik dat jullie vooral op kleine meisjes af gingen,” sprak de jongen kalm, zijn stem monotoon. De man tegenover hem moest lachen, maar Tyler’s mondhoeken bleven bevroren op hun plaats hangen. ‘Het is een fijne deal, jongeman. Enkel voor trainers die nog geen Pokémon hebben!’ Deze man werkte hem op zijn zenuwen en die kwamen niet vaak in werking. Tyler ging even met zijn hand door zijn donkere, bruine haren, hierbij de lokken voor een moment voor zijn ogen weg halend. “Ik vertrouw je niet.” Tyler’s woorden waren duidelijk, strak gesproken. Hij was geen type om zijn emoties overdreven te uiten, afgezien van die permanente verveling die in zijn ogen leek te hangen. Nee, Tyler was geen sociaal type. Hij kon iemand pijn doen met zijn harde, ondoordachte woorden. Hij had er nooit genoeg aandacht voor gehad. Als jong kind was hij altijd al te snel afgeleid geweest, was hij dat ene jochie dat aan de tafel zat te schrijven, of een vrijwillig dutje deed terwijl de rest buiten speelde. Onbeschoft, brutaal, alle benamingen waren hem al gegeven, maar in werkelijkheid was het gebrek in interesse alles wat hij had. Waarom zou hij doen alsof hij iemand mocht, als diegene hem toch niet interesseerde? Juist, ja. Hij zag er geen reden voor.
‘Nee?’ vroeg de man met een kleine, scheve glimlach en Tyler bleef hem aankijken. “Nee,” antwoordde hij duidelijk. Geen irritatie, slechts verveling. Het was een simpel leven wanneer het je niet uitmaakte wat een ander deed. “Absoluut niet.”
En nu stond hij voor zijn moeder, terwijl deze knuffelde met een Poliwag. Het jonge ding piepte en sprong uit haar armen, om zijn hoofd (wat eigenlijk zijn hele lijf exclusief de pootjes en staart was) tegen het been van zijn nieuwe eigenaar te wrijven. Tyler keek ongeïnteresseerd omlaag naar het diertje en staarde naar zijn moeder, welke haar gloednieuwe, veel te grote, roze telefoon tevoorschijn had genomen en was begonnen met fotograferen. Fijn, zeg. De Poliwag slaakte nog meer enthousiaste kreetjes en de flitsen bleven komen, tot de vrouw haar telefoon wegstopte en de Poliwag de lucht in tilde, om er enthousiast mee door het huis te huppelen. Sommige kinderen leken op hun ouders. Tyler was daar geen voorbeeld van. Hij had wel eens hoopvol gevraagd of hij geadopteerd was, maar helaas was de geboorte op beeld vastgelegd. Die beelden had hij toen moeten bekijken. Foute beslissing. Hele foute beslissing. Dat was het enige waar hij nachtmerries over had in zijn leven.
‘Nu moet je wel het huis uit! Hoenn verkennen! Badges winnen!’ Zijn moeder begon steeds enthousiaster te roepen en Tyler zuchtte een keer, zijn hand door zijn donkere haren halend. “Ma,” verzuchtte hij. “Ik bespaar mijn energie liever…”
Hij had het kunnen proberen, dacht hij terwijl hij de auto weg zag rijden. Ze had hem mooi gedumpt aan de andere kant van Hoenn. Well, thanks mom. Thank you very much.
Hij had zo het idee dat ze dacht dat dit heel goed voor hem zou zijn, maar eigenlijk vermoeide het hem enkel. Vooral aangezien die eerste gym - die hij schijnbaar uit moest dagen - in zijn geboortestad was. Om daar te komen moest hij helemaal terug. De jongen zuchtte een keer. Met een gepijnigde blik keek hij omhoog, naar de boomhutten waar de mensen in deze stad in leefden. Mooi niet dat hij naar boven ging klimmen. Hij sliep nog liever op de grond. Zijn blik gleed naar de Poliwag die vrolijk naast hem hobbelde en een gepijnigde zucht kwam uit zijn mond, terwijl hij besloot de stad te verlaten. Hij zette zijn handen in zijn zakken en begon met kalme passen te lopen, aankomende bij de rand van het vreemde plaatsje.
Bij het zien van een naderende vreemdeling, bleef Tyler dit persoon aankijken tot deze dichtbij genoeg was om zijn stem niet te hoeven verheffen. “Sorry,” besloot hij te zeggen, aankondigend dat er nog een vervolg kwam. “In welke stad zijn we?” Hij had echt geen idee. Hij had nog geen kaart, moest nog een Pokédex ophalen (note dat dat dichter in de buurt was van Rustboro dan van waar hij nu dan ook zijn mocht) en… Hij had geen idee eigenlijk. Misschien ging hij ook wel gewoon terug naar huis, al begon hij te vrezen dat hij dan gewoon in een andere regio gedumpt zou worden. Zijn moeder maar denken dat ze goed voor hem was. Ze was vreselijk. robb stark |
