{ Flower vs Fox

Aldrei grauwde nogmaals vijandig en keek diens Absol dreigend aan. Bijna uitdagend keek haar pokémon die van de vreemde aan. Haar ambere ogen gloeiden zachtjes en het was duidelijk dat ze op het punt staat de vreemde en diens pokémon wat op te warmen. Zuchtend stond Ragya op van haar plek en liep naar haar Ninetales toe. 'Aldrei, je mag geen mensen in de fik zetten en dat weet je' beet ze haar pokémon afstraffend toe. Refur kwam nu ook naar hun toe gesjokt en probeerde met zijn pootje in de witte pels van de Absol te poken, meer speels dan brutaal. Wat had ze aan dit team. 'Gaat het?' vroeg ze toen maar bars richting de meid. Niet echt behoefte hebbend aan een vol gesprek of haar excuses aan te bieden. Maar wat moet dat moet..

Aldrei keek dodelijk terug naar de witte fluffbal. Wat durfde die hoop pluis tegen haar te doen? De Ninetales mocht zelf wel besluiten wat ze deed en was er niet van gediend dat hier ineens een bondjas haar weg versperde. Ze grauwde dus nogmaals en liet haar ambere ogen oplichten, alsof ze haar aanval voorbereidde. Maar toen kwam Ragya al in een beeld en gaf de gouden vos voorlopig op. Toch stopte ze niet met haar kille blikken. Ondertussen was de lichthartige Refur aangehuppeld en ging voor de Absol zitten. Zijn bruine ogen groot toen hij met zijn pootje naar diens hoorn -uitsteeksel- tikte. Ragya keek droogjes naar de ander, niet zo simphatiek als ze misschien mocht klinken. Bij de voorstelling knikte de roodharige kort. 'Ik ben Ragya, en dit zijn Aldrei en Refur' Ze wees naar de des betreffende pokémon bij de voorstelling. Maar net toen ze dacht dat het niet erger kon brak haar o zo zelfbewuste Ponyta uit zijn bal. Bij beledigd keek hij haar aan terwijl hij wat vuile woorden hinnikte. 'Ga je mond spoelen' beet ze de pokémon toe. Maar de blauwgevlamde pokémon schudde enkel zijn manen en keek kort naar Rena en Mayu. Ragya zuchtte toegeeflijk. Dat beest wist ze gewoon wanneer hij vergeten werd. 'En dit is Sleipnir' Bijna arrogant keek hij naar de blondie met zijn strormgrijze ogen. Het straalde er gewoon vanaf dat hij wist, of in ieder geval dacht, dat hij knap was.

{ Sorry, moest Sleipnir er gewoon bij doen x3

Refur keek met zijn enorme ogen omhoog en de donkere vachtbal leek de Absol te vragen of ze een eeveelution was en dat hij ook een hoorn wou. Want ja, de Eevee vond dat iedere enigszins hond/vos pokémon een Eeveelution zou kunnen zijn. Toen Mayu bukte piepte hij ook opgewekt zoals jonge pokémon deden en tikte de hoorn aan. Hierna leek hij een poging te wagen op diens rug te klimmen, want dat leek hem zeker een goed idee. Ondertussen was Aldrei veel minder fan van sneeuwwitje en keek dien koud aan, zichtbaar niet tevreden dat haar teammate zo dicht bij de andere pokémon was. Ragya knikte ondertussen bij het compliment. Ze kwamen allemaal uit haar thuistaal. Op Sleipnir na dan, maar die kwam uit de noordse mythologie, dus zo ook haar thuisland. Blijkbaar was de ander onder de inruk van haar arrogante pokémon. Deze brieste nu scheldend tegen Ragya en hinnikte verontwaardigt dat hij niet voorgesteld werd. Ondanks dat Ragya geen pokémons kon wist kende ze haar Ponyta goed genoeg om ongeveer te weten wat dien bedoelde. En zo waarvoor ze allemaal werd uitgescholden. Fel keek ze terug in zijn stormgrijze ogen. ‘Bedankt’ sprak ze terug terwijl de pokémon ijdel snoof. ‘Maar als zijn taalgebruik niet beter word gaat hij terug in zijn bal’ sprak ze hem hierna streng toe. De shiny vouwde zijn oren naar achteren en snoof terwijl hij zijn kop maar neeg. Bij de volgende vraag van het meisje pakte ze een pokébal en gooide hem op de grond. Na een flitsje en een grote geeuw keek een baby Growlithe omhoog. ‘Dit is mijn laatste lid, Eldur. En jij? Of alleen Mayu?’ De baby pokémon piepte klagelijk en kroop naar Ragya toe, de roodharige nam de fire type in haar armen en meteen viel het beest als een blok in slaap.

Bij de opmerking van de ander schudde ze haar hoofd. Nee, ze verstond het niet geheel. ‘Nee maar ik ken meneer hier goed genoeg om te weten wat hij bedoelt’ Sleipnir en zij hadden meteen al een goede band gehad, misschien omdat ze beiden fel waren en Ragya het kon waarderen dat ze op haar hengst kon rijden. Toen de ander er verder op inging lachte ze kort en keek zelf naar haar eigen partner Aldrei. ‘Aldrei begrijp ik ook meer van gevoel maar ik zal altijd begrijpen wat ze bedoelt. Bij Sleipnir heb ik gewoon de band gelegd tussen bepaalde geluiden, wat Aldrei er van vind en wat hij bedoelt’ Om deze woorden daad bij te leggen hinnikte de blauwgevlamde ponyta nogmaals fel. Want ja, die interesseerde het ook niet als ze vervroegd doof werd dankzij hem. ‘En zo kwamen we op de ontdekking dat Sleipnir aan een stuk door scheld’ sprak ze met afstraffende ondertoon. Nu wisten de meeste trainers niet wat Sleipnir bedoelde, en dat was maar goed ook. Maar zo kwamen ze wel onbedoeld in de problemen en Ragya trok van zichzelf al genoeg aan. Toen het onderwerp omsloeg naar Eldur was het wel leuker. Het beestje was ook zeer schattig. ‘Nog maar vier maandjes, ik heb hem uit een breed gekregen’ Ze vond zijn evolutielijn heel leuk en was benieuwt hoe het beestje werd. Ragya had zelfs al twee Fire-stones gekocht voor zowel Eldur als een reserve. Ze verwachtte immers nog wel meer fire types en misschien ging ze Refur wel in een Flareon evulueren. Maar nu nog niet. Toen de ander zei dat ze nog maar net aan haar reis was begonnen knikte ze begrijpend. ‘Ik ben ook alleen begonnen met Aldrei, en straks mis je de rust die je met één pokémon hebt’ Het was duidelijk dat ze haar handen vol had aan haar team.

Aldrei hoorde bij de slimmere pokémon. En als ze een betere Ninetales was geweest had ze zeker contact kunnen leggen met haar trainster. Nu moest de gouden vos het bekrimpen tot enkel menselijke praat te kunnen verstaan. Gelukkig speelden ze goed op elkaar in. Ze kende elkaar immers al sinds ze beiden nog jong waren. Het was dat Aldrei wat te overhaast geëvolueerd was en dat ze instabiel was geworden. Maar ja, ooit kwam dat wel weer goed. ‘Ligt eraan hoe lang je bij je pokémon bent. Je weet al veel van toon en hoe je andere pokémon erop reageert’ Zo was ze er zelf immers achter gekomen. Lang met de hengst opgescheept te zitten en de reacties van Aldrei afpeilen. Natuurlijk was het niet fijnloos maar je hoefde ook geen genie te zijn in te kunnen schatten of je pokémon iets goeds bedoelde of iets slechts. Toen de ander zei dat ze niet wist dat pokémon in staat waren tot schelden grijnsde ze enkel en schudde haar hoofd. Ja, dat was een mooie tijd geweest. Tot ze bij Sleipnir was gekomen wist ze het ook niet, maar ja, nu ze de hengst had kwam ze niet meer zonder te zitten. De hengst leek geen uitknop te hebben en jammer genoeg kon hij zonder veel moeite uit zijn half gebroken pokébal ontsnappen. Gelukkig had ze hem zo ver gekregen dat hij het niet meer random zou doen. Ze had geen zin erachter te komen dat haar Ponyta was ontsnapt terwijl ze lag te slapen. Dus nu deed hij het enkel wanneer er drama kwam of hij voorgesteld werd. ‘Ik had niet eens de bedoeling gehad om dit ventje te houden’ stemde ze met de woorden van de ander in. Ze had altijd de motivatie gehad dat pokémon in het wild geboren moeten worden, en kijk waar ze nu mee uitkwam, een baby. Maar Eldur was schattig en zou ooit wel een sterke jongen worden. Toen Rena zei dat ze niet graag alleen was keek ze even opzij naar haar pokémon. ‘Je hebt er wel je handen aan vol. Maar ze zijn zeker goed gezelschap’ stemde ze toch maar in. Vooral omdat het waar was, haar team kon wel eens op haar zenuwen werken, ze waren wel een echt team.