Frost Killing Hour [TR Assignment]

Drup. Drup. Drup.

Water dat van de muur glijdt en op de grond valt. Het bekende geluid bereikte de oren van Raven, die uitgestrekt op zijn rug lag op een koude, ijzige vloer. Zijn lange, dunne gestalte voelde als een zak zand en reageerde niet op zijn mentale commando'’s om op te staan. Wat was er gebeurd? Was hij buiten bewustzijn geslagen toen de schaduw ineens uit het niets op was komen duiken? En wat was er met Luca gebeurd? Was hij veilig?

Die gedachten raasde door zijn hoofd, terwijl de jonge man vocht tegen de duisternis tot hij eindelijk in staat was één van zijn zware ogen open te trekken. Zijn lichaam voelde stijf en koud aan, wat hem deed afvragen hoe lang hij wel niet op de grond had gelegen. De koude, ijle lucht herinnerde hem eraan dat hij in een grot was. Een ijsgrot, waar hij naartoe was gestuurd in opdracht van Allison. Afgelopen tijd waren er vreemde berichten binnengekomen over agressieve Pokémon die de lange, gevroren tunnels terroriseerden. Raven had geen flauw idee waarom zijn bazin zo geïnteresseerd was in die berichten, maar het moest iets belangrijks zijn, anders had ze hem er niet naartoe gestuurd.

Terwijl hij opdracht langzaam in zijn hoofd herhaalde, wist hij zich met moeite omhoog te duwen, zacht grommend om een stekende pijn die hier en daar op kwam zetten. Hij drukte zijn hand bij zijn slaap en toen de laatste mist uit zijn hoofd leek verdwenen, stond hij op. Zwijgend observeerde Raven de ruimte om zich heen. Hij was alleen. Wat het ook was dat hem had aangevallen, het was weg, waarschijnlijk dankzij de hulp van zijn Lucario. Raven fronste lichtjes en terwijl hij kalm probeerde te blijven, besloot hij dat hij nu het best op zoek kon gaan naar Luca.

Zijn passen galmde zachtjes bij elke stap die hij zette en mengde zich met de echo van zijn ademhaling. Mopperend trok Raven zijn jas nog wat strakker aan. Hij was niet gebouwd voor deze kou. Het maakte zijn handen gevoelloos en zonder zijn Lucario drukte de wanden van de grot zwaar op hem neer. Hij bleef alert op elk geluid dat hij hoorde, vastberaden niet weer tegen de grond te slaan. Er was maar zoveel dat zijn hoofd kon hebben op één dag. Raven keek met een ruk om toen hij in de verte ineens het scherpe geluid van brekend ijs hoorde. De grond onder zijn voeten trilden zachtjes. Het bleef na de klap weer stil, maar het was genoeg voor Raven om het te gaan controleren.

Zwijgend drukte de jongen zich tegen de koude muur en sloot hij zijn ogen om te kunnen zien wat zich om de hoek afspeelde. Hij trof meteen Luca aan, die omsingeld was door een groep Haunters en met een geladen Bone Rush dreigend een hoopje op de grond beschermde. Raven was verrast een Luxio te vinden. Was dat... Fang? Zijn hand gleed automatisch naar de pokeballs om zijn riem, verbaasd om te ontdekken dat zijn sadistische Shinx inderdaad was uitgebroken. Of nou ja verbaasd, het was niet zo dat ze dat niet vaker deed, maar meestal was ze slim genoeg om te weten wanneer ze zich er buiten moest houden. Luca moest achter der aan zijn gegaan, wetende dat de overlevingskansen van zijn meester hoger waren dan die van de kleine kat. Raven ontblootte zijn tanden in een grimas toen één van de Haunters weer een uithaal deed met een Shadow Punch. Luca blokkeerde de slag snel, maar wist door de gladde ondergrond geen grip te vinden, waardoor hij een heel stuk naar achter gleed. Raven deed het enige nuttige wat hij op dit moment kon doen. Hij griste een grote steen van de grond en mikte die toen met een goed gerichte worp richting de Haunter. De steen gleed natuurlijk dwars door hem heen, maar het was genoeg om de Pokémon om te laten kijken. "Meester!" klonk de stem van Luca opgelucht, blij om te zien dat hij eindelijk weer overeind was gekomen. Raven had geen tijd voor een warmhartige reünie. De Haunters hadden hun aandacht van Luca en Fang afgehaald en kwamen nu dreigend op hem af. Snel viste hij de pokeball van Feral van zijn riem en liet hij de draak verschijnen. "Feral, gebruik je Dragon Pulse!" De draak gromde, zette zijn smalle ogen op de ijsmonsters en opende toen zijn grote bek om een krachtige straal af te vuren. De Haunters werden met een grote klap naar achter geblazen en opnieuw trilde de grot alsof het dak met de ieder moment kon loslaten. Raven balde zijn vuist. "Snel, maak het af met een Iron tail!" riep hij naar de Noivern. Feral sprong in een vlucht naar voren. Zijn klauwen krasten snerpend over de grond toen hij met zijn onhandige poten grip probeerde te vinden, en maakte toen een snelle draai om de Haunters weg te slaan. Hij liet een harde brul uit zijn borstkas rollen, die de kleine monstertjes uiteindelijk angstig weg deden zweven. Feral brieste ze goedkeurend na en keek toen trots om naar zijn trainer. Hij knikte even en liet de draak snel weer terug liet keren voor hij met zijn grote formaat meer schade deed dan goed. Zodra de kust veilig was, rende hij naar zijn Lucario en het hoopje ongeluk op de grond. "Is ze oké?" bromde hij ongerust, terwijl hij bij de Luxio neerknielde en een hand op haar vachtje legde. Ondanks de afgunst die hij had voor katten, was hij aan het beest gaan wennen, net zoals Raven aan al zijn Pokemon gehecht was geraakt. Hij was voor hun verantwoordelijkheid en het beviel hem helemaal niet dat ze zich zo had toe laten takelen. Fang was een vechtersbaasje, maar zelf de evolutie was niet genoeg geweest. Luca knielde naast zijn meester neer. "Ik denk het wel, ik vond haar vlak voordat de Haunters blijvende schade konden aanrichten." Raven knikte dankbaar, spijt dat hij die monsters niet erger had aangepakt. Wat de reden ook was voor hun vijandige gedrag, ze bleven met hun klauwen van zijn Pokemon af. De jonge man schoof zijn armen onder de kleine leeuw en tilde haar op, waarna hij zich naar Luca omdraaide. "Enig idee waarom ze er vandoor rende?" vroeg hij fronsend, waarop de Lucario zijn hoofd schudde. "Volgens mij had ze iets gevonden..." De Lucario keerde zich om en liep toen naar de stenen die de Haunters zo agressief hun interesse had gewekt, om te zien of daar misschien iets lag wat de moeite van deze tocht een beetje waard zou zijn...