Confronting Fears(+Mabel Greene)

Het was een zonnige lentedag en diverse Taillow’s vlogen ver boven hen, terwijl er in het bos niet dezelfde rust verkeerde. Enkele bomen schudde lichtjes heen en weer en telkens klonk er weer een rake klap. Om een bepaalde hoeveelheid klonk er luid gekreun, waarna deze verdween op de achtergrond door de klappen. Een Electrike met een hemelsblauwe vacht knalde keer op keer haar lijf tegen enkele boomstammen die in een kring stonden, middenin een bos. Middenin de kring hield Jayce haar nauwlettend in de gaten, terwijl ze na een rondje Tackle’s gebruikt te hebben overging op Quick Attack’s en vice versa. Het was namelijk eens tijd geworden om haar eens flink te trainen voor de tweede gym, nu ze niet zou meedoen aan de eerste gym, wegens haar type. Electric, zwak tegen Rock. Natuurlijk zouden zij én Acuzio deze gym uitdagen, maar de Skarmory lag sinds kort ook in de Pokémon Center, samen met zijn Totodile. Dat kwam later dan wel. Electra’s kracht leek te verminderen en de rondjes werden steeds trager voltooid met de minuten en na een vooraf afgesproken tijd klopte Jayce, al zittend in het zachte gras op het gras naast zich. Ondanks de geluiden die allemaal in het bos klonken en oorverdovend voor Electra’s gehoor waren, reageerde ze direct en kwam ze al uitgeput en zwaar hijgend op hem afgelopen. De uitputting had meester van haar psyché en lijf gemaakt en haar onzekerheid leek even verdwenen te zijn. Zodoende plofte de Electrike zich naast hem neer en haalde hij zijn hand door haar unieke vacht. “Goed zo, Electra. Je kan het wel!” De Electrike keek hem ietwat schichtig aan, ze was immers nog amper gewend aan haar naam en liet een bijna onzichtbaar lachje zien. Dat was al voldoende voor hem. Jayce schonk haa een bemoedigende glimlach en aaide haar vacht, terwijl ze vermoeid haar ogen sloot.

Alles had een mooie dag moeten zijn, het contest was leuk geweest en Mercy paste al in de familie, ondanks de pesterijen van Amy. Alles was ook goed totdat er een berichtje binnen kwam. Lawrence was ziek, heel ziek. Mabel had halsoverkop besloten terug te gaan naar Kalos, de Noctowl was al oud en als hij echt zo ziek was wilde ze bij hem zijn. Dus na Amy en Mercy te hebben uitgelegd wie Lawrence precies was en alles te hebben ingepakt waren ze klaar om te gaan. Silvester was ook wat depressief, hij kende de Noctowl ook al van de tijd toen hij was geboren. Mabel weigerde te vliegen en wilde lopen, even met haar voeten op de grond. Door de nieuwe klap merkte het meisje niet veel van het bos waar ze door liep, de normale nervositeit was verdwenen, voor nu dan.
Mercy keek wel wat nerveus om zich heen, de Lopunny hield niet van vreemden, in het speciaal mannen door haar ability, en bleef altijd dicht in de buurt van haar trainer. De enige die ze echt leek te vertrouwen, door het contest was haar band aanzienlijk versterkt. Mabel liep afwezig, Amy volgend aangezien die de kaart had gelezen. De Zoroark deed het niet veel, dat Lawrence ziek was, ze kende de vogel niet. Mercy leek wel mee te leven, met troostende gebaren. Door de duistere gedachten duurde het dan ook even dat Mabel door had dat ze Amy was verloren, raar, de Zoroark liep net toch voor haar? Mercy stond er wel, maar keek meer naar haar trainer dan naar de weg. "Waar is Amy?" vragend keek Mabel de Lopunny aan, Mercy keek op en om zich heen en haalde toen haar schouders op. Het meisje zuchtte en bleef staan, waar moesten ze nu heen? Mercy trok aan haar trainers broek en gebaarde naar de lucht. Vervolgens sprong de Lopunny omhoog en keek tussen de bomen door. Nu volgde Mabel de shiny pokémon en hoopte Amy snel terug te vinden.
Voordat Mercy mis sprong kwam Mabel naar voren, ze volgde de Lopunny al een tijdje en het was duidelijk dat het geen pokémon was die de leiding wilde hebben. Nu ving Mabel de shiny op en struikelde zelf. Ze kwam op haar rug terecht op een soort open plek en bleef daar liggen. Auw! Mabel bleef even liggen en omklemde haar linkerarm, ze wist niet of het verbeelding was, maar de wond stak weer. Ondanks het feit dat die helemaal dicht was. Mercy kwam snel tussen de bomen door gehupt en kwam bezorgd bij haar trainer tot stilstand. Bij het voelen van de voorpoot van de Lopunny deed Mabel haar ogen open en schrok zich bijna dood. Was ze echt naast iemand neer gevallen? Naja, moest ook weer eens gebeuren. De trainer die er zat was niet zo eng.. maar naast hem zat een blauwe pokémon die er voor zorgde dat Mabel zo snel mogelijk achteruit kroop als ze kon. Voor Silver was ze niet bang, hetzelfde met Mercy, en Amy.. daar wende ze aan. Maar de meeste pokémon joegen haar de stuipen op het lijf. Mercy bleef even verbaast staan, wierp een blik op de onbekenden en hupte toen naar haar trainer om zich achter die te verstoppen, verlegen dat ze was. "Hoi," mompelde Mabel met een vaag, nerveus glimlachje, haar blik voornamelijk op de Electrike gericht. Zo zag dat het ook een shiny was, net als Mercy die nog steeds wat angstig vanachter haar schouder keek. Het verschil tussen de Lopunny en trainer was dat de trainer bang was voor onbekende pokémon en voor de Lopunny was het andersom. Al had Mercy het ook niet op vreemde pokémon, vooral die die onder haar ability konden lijden. Licht trillend richtte Mabel haar blik op de trainer van de shiny, dit was waarschijnlijk de raarste ontmoeting die ze tot nu toe had gehad, en dat wilde heel wat zeggen.

Plotseling bewoog Electra’s snuit druk op en neer, alsof ze iets rook en tellen later opende ze alert weer haar ogen en kroop ze alert overeind. Er scheen iemand in de buurt te zijn, maar wie en wat? De Electrike’s rust leek iets van een ver verleden te zijn toen ze onzekere geluiden produceerden en dichter tegen hem aankroop. De geluiden vormden uiteindelijk zacht gekef richting enkele struiken die rond de bomen groeide. Jayce gokte dat het een wilde Pokémon was, want waarom zou een Trainer zich in een struik zitten verbergen? Nou, hij had het compleet mis en zeker goed verrast. Een dame knalde naast hem neer in het gras, gevolgd door een roze Nidoran-achtige Pokémon met echter een pluizige vacht die bezorgd diens poot op de dame gelegd had. De Pokémon was duidelijk onbekend voor hem, wellicht een exemplaar die ook enkel in Hoenn voorkwam. Door de nogal onverwachte bezoek schuilde Electra zich achter zijn rug, licht bevend van de angst en bijkomend van de schok die de twee met hun dramatische entree gemaakt hadden. Nou raakte hij wel degelijk bezorgd of ze met die knal geen wonden opgelopen hadden, maar het bleef gras en dat kon aardig goed klappen weten op te vangen. In zijn ooghoek verschool de onbekende Pokémon zich direct achter het meisje, al verdween deze niet geheel uit zijn zicht. Het was zeker een eveneens schuwe Pokémon, zoals Electra van nature was en een exemplaar was al pittig om mee om te gaan. Ze krompen in elkaar van een onschuldig geluid en bezorgde slapeloze nachten, soms dan. Ondanks dat waren ze interessant, want je zag hen hun angsten overwinnen en weleens maakte dat hen sterker dan andere Pokémon wie vol met zelfvertrouwen zaten. Nu pas merkte hij pas de angstige blik van het meisje op die gericht stond op de bibberende Electrike. Zelfs de trainer was eerder bang voor Electra dan hem, dat was zeker voor het eerst. Zijn kledij schrok anderen meer af, vooral door het masker dan zijn eigen Pokémon. Dit betekende echter dat er op dit zekere moment dus drie figuren bang waren en zo te zien was de onbekende Pokémon juist bang voor hem. Pfoe, wat een moeilijke situatie was het weer. Zachtjes mompelde het meisje een begroeting, waarop hij met enige aarzeling maar een groetgebaar maakte naar haar. “Ben je nog oké? En de Electrike is ongevaarlijk. Ze is even bang als jij voor haar en vice versa,” Proberend haar te sussen en zelf op adem te komen na de woorden die hij uitgesproken had, het waren immers meer dan vijf, wachtte hij enkele tellen.

"He-Het is niet de schuld van je Electrike," reageerde Mabel zwakjes, weinig overtuigend. Mercy kwam voorzichtig achter haar trainer vandaan en keek naar de schouder van het meisje, daar zat nog steeds de wond en het leek er op dat die net pijn had gedaan. Voorzichtig legde de Lopunny haar poot op de plek van de oude wond en Mabel kromp ineen, het was nog steeds gevoelig. En dat was de reden dat Feraligatr's en al zijn andere evoluties haar angst aan jaagden, de ervaring met de wilde starter had alles erger dan vroeger gemaakt. Mercy richtte haar blik op de trainer, de Electrike vond ze al niet meer zo eng aangezien die niet onder haar ability kon lijden, en vond de rare kledingstijl duidelijk niet erg rustgevend. Nerveus stond de Lopunny naast haar trainer, onzeker over wat ze moest doen. Mabel lette meer op de angstige pokémon dan op haar trainer, de dingen die Mercy eng vond viel haar niet op, en de pijn in haar schouder hielp ook niet mee. "Heb je misschien een Zoroark zien langskomen.. of een ander meisje, rood haar, blauwe ogen, grijs shirt?" Amy was heel onvoorspelbaar, ze liep waarschijnlijk rond als 'mens', maar het kon ook zijn dat ze hun zocht en daarvoor weer Zoroark was. Mercy keek de jongen met haar felroze ogen inschattend aan, alsof ze bang was dat hij opeens in een roofdier zou veranderen. Ze bleef een haas/konijn en die stonden niet al te hoog op de voedselketen.

Hoewel het meisje beweerde amper de schuld op Electra te plaatsen, geloofde Jayce er maar weinig van. Ook leek het alsof ze er zelf bewust van was, omdat ze het geeneens goed had proberen te verbergen voor hem. Hij liet de opmerking echter langs zich aan, gezien het uit pure angst was, al wist hij dus nog steeds waarom. Het zou Electra als Pokémon type kunnen zijn, soort, kleur of iets anders, zonder de specifieke informatie had hij geen weerwoord. Inmiddels zag hij de roze Pokémon schichtig vanachter haar vandaan komen en haar poten op het meisje haar schouder leggen. Dit was niet de juiste actie geweest en direct verging het meisje van de pijn. Ze was dus wél degelijk gewond geraakt! Gealarmeerd keek hij haar bezorgd aan, maar voordat hij iets kon zeggen of zelfs maar helpen vroeg ze plotseling naar een Pokémon , genaamd “Zoroark” en vervolgens voegde ze een beschrijving van mens eraan toe. De naam kwam hem niet bekend voor, evenals de beschrijving. De hele tijd had hij immers niemand anders gezien of zelfs maar een Pokémon, buiten Electra natuurlijk. Jayce moest haar teleurstellen en schudde zijn gezicht traag heen en weer. Helaas. Was het niet handiger dat ze eerst iets aan de wond deed, voordat ze naar deze Zoroark of mens zou zoeken? Een wond kon namelijk snel verergeren en zeker zo diep in het bos waar van alles groeide. “Je wond? Ontstoken? Blauwe plek?” Vanaf dit punt kon hij haar wond niet zien, dus gokte hij maar om de ernst ervan in te schatten en misschien kon hij en Electra iets als medicatie vinden in dit bos of zelfs maar een pijnverzachter. Zoiets als “kruiden” was niet altijd de oplossing, maar de bessen hier, al waren sommige niet te vreten voor mensen, maar niet giftig, konden ze prima bijeffecten hebben, zoals pijnvermindering.

Amy niet gezien, jammer. Mabel zuchtte, Amy kon je nauwelijks een pokémon noemen. De Zoroark luisterde meestal niet en was meestal een 'mens', behalve als ze vocht natuurlijk. Maar ja, als je als pokémon kon praten en de gedaante van een mens aan te nemen, of in elk de illusie  kon wekken, waarom daar geen gebruik van maken. Toch had Mabel het idee dat Amy haar 'gevangenschap' misbruikte. Altijd maar doen wat ze zelf wilde en in de problemen komen, waarom had ze ooit toegestaan dat de, in die tijd, Zorua mee mocht? Soms had ze er wel degelijk spijt van. Opeens werd er wat gezegd over haar wond en Mabel verplaatste haar blik naar haar schouder. "Gewoon pijnlijk, ik ben aangevallen door een Feraligatr," antwoordde ze terwijl ze haar jasje uit wrong en naar het verband keek. Dat was wat hij wilde weten toch? De wond was wel dicht, maar nog niet echt geheeld, al was de aanval alweer ruim een maand geleden, langer zelfs. Jammer genoeg heelden wonden niet zo snel, vooral geen diepe snijwonden. In elk geval zat er geen bloed, dat was een goed teken. Mercy vond het niks dat hier gezellig werd gesproken, ze trok zachtjes aan het shirt van haar trainer en wierp nerveuze blikken op de raar geklede jongen. Ze dacht in elk geval dat het een jongen was, maar het kon natuurlijk ook een ander wezen zijn. Amy vond het ook leuk andere te misleiden met haar illusion ability. Mabel keek de Lopunny aan, Mercy was heel verlegen en angstig als ze mensen ontmoete, van de pokémon die mee deed aan het Easter Contest was niks te zien. Ze was lang niet zo zelfverzekerd als op het podium. Het probleem van de Lopunny kon ze niet oplossen, het was moeilijk de trainer er anders uit te laten zien. Nu moest ze eerst haar eigen problemen oplossen: Amy en haar kloppende schouder.

Zijn antwoord had het meisje overduidelijk teleurgesteld, maar dat had hij ook wel verwacht. Onmogelijk had hij het over zijn hart kunnen halen om te liegen over wie hij wel en niet gezien had, zeker wanneer het erop leek een bekende te zijn van een ander. Haar ogen verrieden dat laatste, na de teleurstelling keken ze hem maar wat glazig aan, vast en zeker verzonken in gedachten. Dat ene moment schonk hem de tijd om kort oogcontact met Electra te maken die net zoals de roze Pokémon van het meisje zich achter zijn rug schuilhield. De jonge Electrike trilde nog en streelde haar kop langs zijn arm, maar leek kalmer te worden. Electra zag nog net hoe de twee figuren eruit zagen en kon zelfs hun angst ruiken, waardoor ze haar eigen angst bijna vergat en vriendelijk wilde ogen om de andere partij gerust te stellen. Al ging dat niet altijd even snel, maar angst had een lange tijd nodig om te verminderen qua intensiteit, voordat het als een blikseminslag zou verdwijnen en plaats zou maken voor zelfvertrouwen. Bemoedigende gaf hij Electra een aai en duwde haar lichtjes wat naar het meisje en de onzekere Pokémon toe. Verrast trok Electra haar kop terug, keek ze Jayce onzeker aan, waarop ze weer de twee aankeek en een stapje naar achteren verzette die niet meer dan een centimeter kon bedragen. Goed zo, Electra.

Inmiddels antwoordde haar meisje op zijn vraag en vertelde ze dat de dader een Feraligatr geweest was en de wond enkel pijn deed. De wond zou genezen-Warempel! Ze trok haar jas uit en direct zag hij de pijnlijk uitziende wond. Een tel lang was daadwerkelijk zijn mond open gevallen van verbazing, terwijl hij lichtjes naar voren boog om de wond beter te kunnen zien. De Pokémon in kwestie was inderdaad bekend door zijn spierkracht en sommige exemplaren kampten met agressie. Het was een ook niet al te plezierige gedachte dat de Pokémon een heleboel wapens tot zijn beschikking had; zijn krachtige  armen, achterpoten en natuurlijk zijn gevreesde kaken. Nou hij er wat dieper over nadacht bezorgde het hem wat rillingen, gezien Kraker, als hij ooit naar een Feraligatr zou evolueren enkel alles zou verwoesten en zich niet zou beperken tot Pokémon bij het bijten. Maar dit scheen een toch niet al te ernstige wond te zijn en het zag er niet geïnfecteerd uit, gelukkig, maar enkel de pijn was de boosdoener. Niet direct kende hij een Berry die de pijn zou doen verminderen, maar er was wellicht wel één hulpmiddel dat altijd scheen te werken; zoetigheid. Direct trok hij zich terug en begon in zijn rugtas te zoeken naar de juiste Berry, terwijl Electra wat argwanend toekeek. Yes! Met een haast kinderlijke glimlach, alsof hij de grootste hagedis in de wijk gevonden had, haalde hij een Pecha Berry tevoorschijn en overhandigde de roze bes, wiens inhoud maar beperkt was, maar zeker zoet was. “Tegen de pijn, zoetigheid werkt tegen pijn.” De Electrike kwam wat dichterbij en snuffelde aan de Berry en begon te kwispelen, gezien het lekker zoet rook en ze daar zeker van hield, en om eerlijk te zijn was het haar lievelingsBerry. Daarom had hij het meegenomen, het was een geschenk aan haar wanneer ze klaar zou zijn met de Training, maar dit meisje leek het meer nodig te hebben dan Electra. Maar wacht… “Niet giftig,” Voegde Jayce er haastig aan toe, hopend de al onzekere meisje iets meer te hebben gerustgesteld.

OOC: Ik zocht op Serebii voor een zoete  Berry en een “Pecha Berry” scheen daadwerkelijk een Berry te zijn die “Timid” natured Pokémon verrukkelijk vinden! C:

Mabel borg het verband op, dat moest ze toch wel weer verversen, en wierp even een vluchtige blik op de Electrike. De pup was ook niet bepaald de dapperste, maar daar draaide angst niet om. Het ging er om dat je bang was en niet in de buurt van dingen durfde te komen. Jammer genoeg was het niet iets om onder controle te hebben. "Ik heb niet de beste ervaringen met Feraligatrs," mompelde Mabel toen ze de trainer zag kijken, twee ontmoetingen die beide niet zo goed hadden uitgepakt. Maar als ze een pokémon moest kiezen waar ze met een grotere boog omheen liep waren het Zigzagoons en Linoones. Arrow had voor meer nare herinneringen gezorgd dan de krokodillen. Ze was niet echt bezig met wat er om zich heen gebeurde, Mercy trok nog steeds wat nerveus aan haar shirt en de wond deed nog echt wel een beetje pijn, maar toen de berry tevoorschijn kwam keek ze op. "Een Pecha Berry?" vroeg ze met een glimlach terwijl ze het ding aannam, als er iemand verstand had van berry's was zij het wel. Na al die jaren werken in de bloemenzaak, met het berry gebied. Het meisje nam een hapje en glimlachte, Pecha Berry's waren de enige berry's met een pure, zoete smaak. "Wacht, misschien heb ik ook nog iets," mompelde Mabel terwijl ze haar tas naar haar toe trok, met haar goede arm. Na even grabbelen vond ze wat ze zocht en haalde een doos uit haar tas, al kon je het bijna een koffertje noemen. In het ding bewaarde ze alle bessen die ze vond en kocht, het waren hele handige dingen als je wist hoe je het moest gebruiken. "Waar hou je van?" vroeg Mabel glimlachend, al het andere even vergeten, wat was ze dol op berry's. Mercy kwam ook voorzichtig naar voren en pakte een in blokjes gesneden stuk er uit, een van de grotere die je snel moest opeten voor ze bedorven.

Wauw. Schijnbaar hoefde Jayce amper iets toe te voegen aan zijn woorden, gezien het meisje niet enkel de Berry herkende, maar direct er een hap van nam. Had hij het dan mis gehad dat er veel Trainer’s rondliepen die amper Berry’s aten, omdat ze eerder geschikt voor Pokémon waren of was het een roddel, een simpele vooroordeel? Het scheen zelfs te smaken, zoals een glimlach van het meisje het bewees. Het kon ook natuurlijk zo zijn dat deze vooroordeel klopte en zij enkel dezelfde kennis deelde. Wat het ook was, dit zorgde voor een fijn gevoel bij Jayce. Het feit dat er nog iemand rondliep die iets van zijn kennis betreft de natuur deelde, al werden Berry’s vooralsnog veel buiten de natuur benut. Tot nu toe had Jayce dan ook vooral Trainer’s met Oran Berry’s zien rondlopen, die zeer makkelijk te vinden zijn zonder diep de bossen in te hoeven trekken. Het was zelfs net onkruid, het groeide overal en nergens. Het meisje melde plotseling dat ze iets zou gaan pakken en schudde hem daarmee uit zijn gedachte. Met haar andere arm zocht ze haar tas af en haalde na enige tijd een kistje tevoorschijn. Althans, het was een doos, maar het leek nogal compact. Bij het zien van de lekker uitziende verse bessen in het kistje begon hij haast direct te kwijlen en bij Elektra was dat niet veel anders. Het leuke was dat hij elke Berry herkende, maar niet zo snel kon kiezen, terwijl de jonge Electrike bliksemsnel een roze stukje eruit graaide, duidelijk van een Pecha Berry en deze direct opvrat als een bezetene. Wat verrast keek Jayce haar aan, maar liet zijn blik wat verzachten. Het verbaasde hem niet dat Elektra zoveel honger had gekregen na de training van zonet. Maar goed, welke Berry zou hij nemen? Hmm. Wacht, dit was toch een Bluk Berry? Die vond hij wel lekker, maar het maakte je mond nogal zwartig. Voorzichtig greep Jayce het vast en at van de heerlijk smakende bes. Deze had hij zo lang niet gehad en vooral diens zure smaak had hij zeker gemist. Verrukkelijk! Haast tegelijkertijd lieten Jayce en Elektra een instemmend geluidje horen. Het leek haast op een picknick en de sfeer voelde fijner aan dan zonet toen die van de vier onzeker was. Hmm…. Dat herinnerde hem aan wat ze eerder aan hem gevraagd had en schijnbaar leek ze er geen zorgen over te maken. Maar het leek een bekende te zijn… Anders zou ze niet in gedachte weggezonken zijn. “Je zocht een persoon of Pokémon. Waarom?” Nu de situatie toch wat fijner was, besloot hij het maar te vragen.

Mabel probeerde haar afstand van de Electrike te houden toen die ook wat te snacken pakte. Mercy besloot, voor haar trainers zaak, tussen de pokémon en het meisje te gaan staan, al vond ze het duidelijk niks dat ze in de buurt van de jongen moest komen. De pokémon was in haar ogen niet zo eng, vriendelijk kwam de Lopunny naar voren en bood een stuk berry aan. Haar persoonlijke favoriet, een extreem zoete Custap berry uit de Safari waar ze was gevangen, die had ze per se willen meenemen. En nu moest die op voor die zou bederven, dus elke keer als Mercy de kans zag at ze wat meer van de in stukken gesneden snack, heel was het wat te groot om mee te nemen. Toen de jongen over Amy begon werd Mabel uit haar berry mood getrokken. "Ja, Amy is mijn Zoroark en zou als gids spelen, maar ik ben haar kwijt geraakt onderweg," antwoordde ze zuchtend. Het bracht haar weer terug bij de reden waarom ze door het bos was gegaan. Ze moest naar huis, en snel! Mabel krabbelde overeind en klikte een pokébal van haar riem, ze vergrote het ding en liet de pokémon die er in zat uit.
Silvester keek vragend om zich heen toen hij eenmaal op het gras stond, normaal was hij in zijn pokébal bij het reizen. Bij het zien van de wond boog de Pidgeot zich bezorgd naar voren, hij vond het helemaal niet prettig dat zijn trainer gewond was geraakt. In zijn ogen door zijn schuld. Mabel duwde de kop van de gigantische vogel weg. "Kun je Amy voor me zoeken?" vroeg ze aan haar pokémon. "We zijn haar kwijt geraakt en ik ben niet echt in staat om het bos te doorzoeken." Dat laatste sloeg niet echt op haar gewonde arm, maar de Pidgeot begreep het wel. Silvester hupte wat weg en spreidde zijn grote vleugels, hij kon er ook niks aan doen dat hij een bijzonder grote Pidgeot was. De vogel verdween de lucht in en liet de andere op het grasveld achter. "Ik ben trouwens Mabel," besloot het meisje zichzelf voor te stellen. "En dat is Mercy." De shiny Lopunny keek even op en ging toen weer verder met het eten van haar Custap berry.

De gemoederen waren wat gekalmeerd en zelfs de roze Pokémon bood een Berry aan Elektra die deze met enige aarzeling aannam.  Jayce had echter besloten om toch te vragen betreft datgene wie ze zocht en het leek de kalme sfeer weggejaagd te hebben. Oeps, maar het was te verwachten, gezien ze toch bezorgd moest zijn om deze ‘Zoroark’ of mens die ze zocht. Zodoende vertelde het meisje dat ze ene Amy zocht die schijnbaar een ‘Zoroark’ was en haar gids door het bos zou zijn. Dan was het inderdaad nogal een moeilijke kwestie; ze was in principe momenteel verdwaald in het bos, maar ook een dierbaar iemand kwijt geraakt. Nou, niet op de dodelijke wijze, maar gewoon daadwerkelijk ‘kwijtgeraakt’. Hij kende wel de weg door het bos, maar dan wisten ze nog steeds niet waar Amy was. Na haar antwoord leek ze iets te beseffen en haastig kwam ze overeind en liet ze een Pidgeot verschijnen. Deze was echter… enorm! Zijn enorme kop was bijvoorbeeld tweemaal zo groot als die van een normale Pidgeot. Hoe kwam deze aan zijn enorme grootte? At hij speciaal voedsel of was het genetische aanleg? De neiging om zijn schrift te pakken en de majestueuze Pokémon na te tekenen was groot, maar het zou onbeleefd zijn en bovendien was hij compleet afgeleid door de interactie tussen de Pokémon en het meisje. Deze Pokémon had namelijk amper de aanwezigheid van hen twee door en had enkel oog voor diens Trainer die hij bezorgd aankeek, wegens de wond op haar arm. Het werd hem toen ook duidelijk gemaakt waarom ze de Pokémon uit zijn Pokéball gehaald had, hij zou zoeken naar deze Amy, natuurlijk! Ergens liet dit hem denken aan Acuzio die hij ook op deze manier gebruikt had en hem o zo vaak uit benarde situaties had weten te redden. Het verschil tussen de twee Flying types was echter hun grootte; deze Pidgeot was meer dan een kopje groter dan de Skarmory en moest zelfs wat afstand behouden om zijn enorme vleugels uit te slaan en het luchtruim in te gaan.

Zwijgend keek Jayce de Pokémon na, waarna hij pas licht getril tegen zijn arm voelde. “Elektra…  Hij is weg,” De shiny Electrike zat al trillend achter zijn arm en was duidelijk bang voor de enorme Pokémon geweest. Met een zwakke glimlach krabde hij kort over de kop van Elektra en sloeg zijn arm steviger om de Electrike heen. Haast direct voelde hij een golf van ontspanning door de Pokémon heengaan die zelfs kort haar ogen neersloeg. “ ’T is goed,” Fluisterde hij er zachtjes aan toe en het scheen ook effect te hebben. Het moment dat Jayce weer zijn aandacht op et meisje richtte stelde ze zich voor als Mabel en de roze Pokémon die nog in alle rust at als Mercy. Vooral de naam van de Pokémon klonk als een naam uit Kalos, maar Mabel klonk weer wat bekende in de oren. Traag knikte hij en wenkte eerst naar de bibberende Elektrike die inmiddels wel enige interesse in Mercy toonde, gezien deze haar net een Berry overhandigd had. “Dit is Elektra, en mijn naam is Jayce,” Zijn stem klonk vrij zuiver en dat terwijl hij juist vaak stotterde bij het voorstellen, maar nu er iemand was die onzekerder dan hij was, werd hij er geruster op. Vreemd genoeg. “Mooie Pidgeot! Waarom zo groot?” Hij was er echt té nieuwsgierig naar, want zulke grote exemplaren kwamen amper voor, hoewel sommige natuurlijk shiny waren, maar dat was deze dus niet. Diens verenpak had de typerende kleuren en buiten de grootte viel er niets direct aan op.

Mabel keek Silvester nog even na en richtte zich toen weer tot de rest, vooral Mercy die aan haar berry stukjes knabbelde. Hoewel de Lopunny wel een bepaalde angst had voor Silvester was ze na de paar weken dat ze in het team zat aan de vogel gewend geraakt. Dicht in de buurt komen wilde ze echter niet, de Lopunny wilde over het algemeen geen lichaamscontact met pokémon maken die onder haar ability konden vallen. De jongen leek wat tijd nodig te hebben om zijn Electrike te moeten kalmeren, het was duidelijk een wat timide pokémon. Het leek met alle shiny's zo te zijn die ze tot nu toe tegenkwamen.
De trainer stelde zichzelf voor als Jayce en zijn pokémon hete Electra, moest niet heel moeilijk zijn om te onthouden. Meteen erachteraan kwam een vraag over de Pidgeot. "Silver?" vroeg Mabel met een blik in de richting waar de vogel heen was gevlogen. "Ik heb hem gekregen van een fokker, hij komt uit een hele lijn vogels, maar is geen volbloed. Hij is half Skarmory," beantwoordde ze de vraag, eigenlijk was de oude dame al met pensioen geweest. Maar ja, als je een nest eieren van twee van je pokémons vond kon je die niet weg doen. En zij had Silver weer gevonden, het was een raadsel waarom de Pidgey bij haar wilde blijven, maar ze was blij dat hij het had gedaan. Mabel wierp nog een laatste blik in de lucht waar haar pokémon in was verdwenen en keek toen naar Mercy. De Lopunny was klaar met haar stukjes berry, er waren er nog wel een paar over, maar ze ging zich niet vol eten. De shiny ging op de grond zitten en deed de stukjes die over waren weer in de bak, wel stak ze haar poot eerst uit en bood Electra een redelijk groot stuk aan. Daarna ging Mercy weer verder met het inpakken van de kleine kist, ze konden geen kostbare berry's achterlaten.. aan de andere kant, dan zouden hier misschien wel bomen gaan groeien. Nah, ze waren hier niet om een bos uit te breiden, maar ze liet de gevallen pitten wel liggen, daar mocht wel iets uit groeien.
Silvester had Amy redelijk snel opgepikt, met zijn ogen was niks mis en het rode haar van de Zoroark was redelijk duidelijk tussen de bomen te zien. De Pidgeot dook naar onder en viste de pokémon op met zijn sterke klauwen. Amy slaakte een geschrokken piep en haar illusie was bijna meteen verbroken door de ruwe kracht van Silvester. De Pidgeot wilde er haast bij zetten, zijn trainer was gewond en dat kon hij niet negeren. Met zijn verbazingwekkende snelheid vloog de vogel terug naar de plek waar zijn trainer zat, de protesten van Amy negerend. De Zoroark vond het hoorbaar niks dat ze zomaar was opgepakt en zonder verdere uitleg werd meegenomen. Ze begreep wal dat ze terug moest naar Mabel, maar Silvester kon ten minste vertellen wat er aan de hand was. Soms echt vreselijk, die beschermdrang van de Pidgeot.
Amy, in de stevige klauwen van Silvester, zag na een paar minuten, twee of zo, vliegen de open plek waar haar trainer zat. Samen met Mercy, urgh, en twee onbekenden. De Zoroark hoopte, hoopte, op een zachte landing, maar in plaats daarvan liet de Pidgeot haar op een hoogte van ongeveer twee meter vallen. Amy kwam met een plof op de grond terecht en rolde een stukje door in kluwen van haar zwartrode vacht. De pokémon krabbelde overeind en gromde boos wat naar de Pidgeot die achter zijn trainer was geland en rustig terug keek. Amy haalde haar rode klauwen door haar even rode haar en keek naar haar trainer. Mabel kreeg wat naar haar toe gegromd, maar ze had geen idee wat de pokémon zei. "Ik versta je niet," antwoordde ze rustig, alsof het de normaalste zaak van de wereld was als je met pokémons kon praten. Na de hele maand te hebben doorgebracht met de Zoroark was ze aan diens uitbarstingen gewend, en de angst die ze in het begin voor de pokémon voelde was vooral omgeslagen in irritatie als die weer eens wat uit haalde. Amy ademde diep in en uit, om tot rust te komen, en gebruikte haar Illusion ability toen om zich te veranderen in een mens. Niet dat ze echt een mens was, maar ze zag er wel zo uit. "Was die ruwe behandeling echt nodig?" vroeg Amy kreunend terwijl ze haar armen strekte. Mabel wierp een blik op Silvester, de Pidgeot had misschien, heel misschien, een kleine glimlach op zijn snavel. Het was moeilijk te zien aangezien je snavels niet zo goed kon aflezen. "En waar was je? Ik loop al tien minuten te zoeken en jij zit hier.." De Zoroark wierp een blik op Jayce en zijn pokémon. "Gezellig te kletsen met die Beartic. Uit welke tijd kom jij?" Amy keek de trainer uitdagend aan. Mabel sloeg een hand over haar ogen en zuchtte, dat was Amy. Pratende pokémon, ja, maakte dat haar beleefd? Nee. Soms vroeg ze zich af waarom ze de Zoroark in Arceusnaam meenam. "Amy, rustig, wees eens beleefd," Amy maakte alleen een grommend geluid en wende haar blik richting de Electrike. "Alweer een shiny?" bromde ze wat rustiger, maar niet veel vriendelijker. "Had je niet genoeg aan 'Punny' daar?" Mercy, die haar trainers mouw vast had omdat Amy toch wel een beetje eng was, reageerde met een boze 'punny', ze vond het niet leuk dat ze zo door de Zoroark werd genoemd.
Mabel slaakte een diepe zucht en keek Jayce verontschuldigend aan. "Dat is Amy, sorry voor haar," mompelde ze met een blik op de als mens uitziende Zoroark. Amy reageerde alleen door geïrriteerd te brommen, maar ja, zelf zou ze geen excuses aanbieden, dat zat niet in haar aard. Er leek helemaal niks beleefds in de aard van de pokémon te zitten, maar ze was al een soort familie en haar weg doen kon niet, dat zou harteloos zijn. Hopelijk zou Jayce het niet al te erg vinden Amy aan te moeten horen, en het was te hopen dat de Zoroark Electra niet te bang maakte, als ze shiny Electrike al bang was voor Silvester zou het begrijpelijk zijn dat Amy tien keer zo eng was.

De majestueuze Pidgeot scheen uit de woorden van Mabel een half-bloed te zijn, deels Skarmory en droeg de passende naam, ‘Silver’. Het viel hem direct op dat de vrij Engels-klinkende thema voortging in de namen van de Pokémon, waar hij geen bezwaar op had. Het was een mooie naam, zeker als de Pidgeot Skarmory-bloed droeg wat een zilverkleurige Pokémon had. Nu ze het toch over Skarmory hadden, het herinnerde hem direct weer aan Acuzio’s slechte toestand waarin hij een poos over gezwegen had, wegens zijn eigen zorgen over Kraker wiens toestand weinig beter was. En op dit zekere moment bevonden de twee zich in de Pokémon Center, zelfs. De jongen zuchtte bijna onopvallend. Het liefst wilde hij de twee naast zich hebben, eveneens vrolijk genietend van de bessen en de gezelschap. Helaas, kon dat dus niet en mistten ze deze prachtig voorjaarsdag. Naast hem zat de shiny Electrike schichtig naar het grote stuk bes te kijken die de Lopunny naar haar uitreikte. Zachtjes leunde ze iets naar voren, voorzichtig snuffelend eraan, waarna ze het vastgreep en gulzig toehapte. Bij het horen van voldane geluiden richtte Jayce zijn blik op de Electrike die eindelijk minder scheen te bibberen en volledig van het bes genoot. Hé, hij was zonder de andere twee, maar er was nog steeds iemand bij hem die gelukkig van het moment genoot; Electra. “Smaakt het?” Een overbodige vraag, maar de shiny Electrike draaide haar kop naar hem om, knikte met de besresten om haar bek heen en likte deze beschamend weg toen hij er voorzichtig naar wees. Het was een schattig gezicht maar al as het voor een tel; er leek wat kalmte terug te keren in de Pokémon die inmiddels schuw, maar toch dankbaar naar de Lopunny en haar Trainer knikte. Ze kon het écht wel, daar had hij nooit aan getwijfeld.

Voordat hij het wist, hoorde hij de luide vleugelslagen van niets anders dan de gigantische Pidgeot telkens luider worden. Silver had dus schijnbaar nu al deze Amy gevonden, maar of het een mens zou zijn of een zekere ‘Zoroark’ was nog onbekend. Een verassing, zelfs. Jayce wilde zich al omdraaien naar het geluid, maar de Pidgeot scheen sneller te zijn dan verwacht en liet ruim twee meter boven de grond een Pokémon los, waarna deze zich nestelde achter Mabel met dezelfde kalme blik in zijn ogen. Een onbekende Pokémon stond plotseling recht tegenover Mabel en direct wist Jayce dat dit een ‘Zoroark’ moest zijn. Een vos-achtige Pokémon met een aszwarte vacht met felrood haar die bijeen werd gehouden met een soort metalen elastiek en scherpe felrode klauwen. Het was degelijk een intimiderende Pokémon en direct viel Electra terug in haar angstige zelf, sprong direct weg en verschool zich achter hem. Daar ging de verandering. Deze Pokémon scheen echter niet al te vrolijk zijn met Silver’s ruwe behandeling en gromde richting de vrij kalm ogende Mabel. Het verbaasde hem nog het meest toen ze de Pokémon niet scheen te verstaan, alsof ze via telepathie ermee kon communiceren. Waar was deze Pokémon dan toe in staat? Wacht. Na diep ademgehaald te hebben veranderde de Zoroark in een.. mens? Het voldeed exact aan de beschrijving die Mabel eerder aan hem gegeven had. Jayce keek sprakeloos toe, hij had er gewoon geen woorden voor dat een Pokémon in een mens kon veranderen. Na de nogal moeizame communicatie tussen de twee scheen deze Amy hem pas op te merken en snauwde naar hem dat hij op een Beartic leek en zich af te vragen uit welke tijd hij kwam. Het gesnauw ging aan hem voorbij, hij had het al zijn hele leven aangehoord en wist een emotieloos gezicht op te zetten. Amy scheen echter een reactie te willen uitlokken door hem uitdagend aan te kijken, maar het maakte enkel Electra angstiger die inmiddels zijn rug vastgreep met haar voorpoten en naar zich toe trok. “Het is goed, Electra” Suste hij de Electrike, maar ondanks dat Mabel zei dat Amy beleefd zich moest gedragen richtte deze zich ditmaal op Electra, denkend dat de Electrike die van Mabel scheen te zijn. “Mijn Pokémon,” zei Jayce benadrukkend, maar nog degelijk kalm. Er mocht alles tegen hem gezegd worden, maar op het moment dat het over zijn Pokémon ging moesten ze oppassen. Als deze Amy verder zou gaan, dan was er een kleine kans dat zijn kalmte weg zou glippen. Gelukkig excuseerde Mabel direct voor het gedrag van Amy. Het scheelde zeker ook weinig of Electra rende zonder na te denken het dichte bos in, blind door pure angst. Zo kende hij Electra, namelijk. Zijn blik gleed terug naar de Zoroark, schijnbaar een Pokémon die zich kon veranderen in een mens, alsof het een soort Ditto was. Dan was het nog de vraag wat zijn type was, het scheen namelijk een donkere vacht te hebben, alsof het een Dark type was. Meer kon hij er niet uithalen. “Welke type Pokémon? En hoe.. kan ze in een mens veranderen?” Vroeg Jayce maar aan Mabel dan de Pokémon in kwestie, gezien deze niet de gezelligste scheen te zijn en waarschijnlijk kortaf op hem zou reageren.

‘Elec!’ Hmm…? Jayce voelde plotseling het constante getril niet meer naast zich, maar wel het geluid van een vluchtende Pokémon. Alert draaide hij zich om en zag nog net de blauwe Pokémon een struik in rennen, gevold door een misselijkmakend geluid waarbij haar maag geleegd werd. Was dit het gevolg van de constante spanning die na het eten van de bessen volgde? Dat moest haast wel. “Een moment,” zei Jayce vlug tegen Mabel en har Pokémon en liep richting de struik. Het was zijn arme Electrike teveel geworden. De zure geur negerend, wenkte hij de Electrike naar zich toe, die haar kop naar hem omdraaide met een beschamende gezichtsuitdrukking. “Maakt niet uit. Niemand is boos op je,” Jayce hield zijn stem zacht en kalm wat het beste werkte bij angstige Pokémon en met het beginsel van tranen sprong de Electrike in zijn armen, nog trillend. Traag haalde hij zijn hand over diens kopje en kwam traag overeind met de Electrike in zijn armen. Zwijgend stapte hij op zijn rugtas af, haalde een fles uit en bood de Pokémon wat te drinken aan. “Kleine slokjes,” Jayce bleef de Electrike zachtjes aaien, terwijl Electra zwakjes slokken nam, totdat ze met haar kop schudde als teken dat ze genoeg had. Voorzichtig legde hij haar weer neer op de grond en nam weer bij de groep plaats, terwijl Electra direct naast hem nestelde met haar blik op de grassprieten recht tegenover haar gericht, te angstig om een Pokémon of mens aan te kijken. “De bessen vond ze degelijk lekker, het werd haar gewoon teveel,” Besloot Jayce gelijk toe te voegen.

Het liefst wilde Mabel haar gezicht verbergen in Silvester's veren, Amy was soms echt een vreselijke pokemon. Ze had Electra de stuipen op het lijf gejaagd en had nog zo een vervaarlijke blik in haar ogen. "Amy kan dat als Zoroark," antwoordde Mabel met een zucht op de vraag van Jayce. "In de dex staat ze aangegeven als Illusion Fox Pokémon. Ze heeft de kracht illusies te creeren, maar als je haar aanraakt voel je gewoon haar vacht. Maar op de een of andere manier kan ze daardoor ook praten. En ze is een Darktype." Ze kon niet laten te glimlachen voor ze er aan toevoegde: "Niet dat dat moeilijk is te raden met haar karakter." Amy rolde met haar ogen en ging zitten. Toen Electra ervan doorging richtte Mabel haar blik op haar pokémon. "Was dat echt nodig?" vroeg ze geirriteerd aan de Zoroark. Amy keek terug en snoof. "Kun je je niet een keer normaal gedragen?" Mabel keek Amy doordringend aan. "Ik ben wie ik ben," antwoordde de pokémon uitdagend. Mabel, die al in de stress zat vanwege Lawrence en alles, kon er ook niet meer tegen. "Dat is echt een zwak excuus," boos keek het meisje Amy aan. "Lawrence die is ziek, gaat misschien wel dood, en jij zit hier shiny's af te katten." De Zoroark leek wat te willen zeggen, maar kreeg daar de kans niet voor. "Echt, je haalt me het bloed onder de nagels vandaan, lopend gaan we het niet meer redden, en in plaats van het makkelijker te maken zorg je alleen voor problemen," Mabel zuchtte, boos stil een gesprek voeren was moeilijk, ook al was zij de enige die prate. "Ik wilde niet-," begon Amy zachtjes, wat geschrokken dat ze haar trainer zo boos had gemaakt. "Nee, natuurlijk wilde je niet," het meisje keek naar de pokémon. "Maar ik kan niet nog meer zorgen gebruiken, dus doe me een plezier en ga in je pokéball. Silvester vliegt me wel naar de haven." Mabel rolde de ball richting Zoroark en liet zich in de veren van de liggende Silvester vallen, de zorgen om Lawrence kwamen weer terug. Amy keek even naar haar trainer, geschokt door diens uitbarsting. Ze wist wel dat het meisje in de stress was, een of andere pokémon die ze niet kende was ziek, maar dit had ze ook niet verwacht, met al die stemmingwisselingen en zo. Zwijgend pakte de Zoroark haar pokéball op en liet het ding haar opsluiten.
Mabel kroop tegen haar Pidgeot aan, ze deed geen moeite Amy te pakken. Lawrence. De Noctowl was ziek en de boot vertrok in de avond, als ze die wilde halen moest ze toch maar vliegen. Mercy was naar de pokéball van Amy gelopen en had die opgepakt. De Lopunny liep terug naar haar trainer en bood het ding aan. Mabel keek naar Mercy en nam het ding zwijgend aan om het te verkleinen en aan haar riem te klikken. "Dankje," mompelde ze tegen de Lopunny. Mercy glimlachte en streek met haar poot over haar trainers been. Mabel staarde even naar het bos, ze hoopte dat haar 'gesprek' met Amy zo stil was gegaan als ze had gehoopt. Lawrence. De zieke Noctowl spookte weer door haar hoofd. Ze moesten zo snel mogelijk naar Kalos. Jayce kwam terug, Mabel ging met de rug van haar hand snel over haar ogen om de opwellende tranen weg te vegen. Normaal was ze niet het type om te janken om kleine dingen, maar zieke Law was een harde klap. Het had heel serieus geklonken, aan haar moeders stem over de holo caster te horen. De woorden die de trainer sprak deed Mabel even naar de bosjes kijken, had de Electrike overgegeven? Deed haar denken aan de keer met Andy in de Chamber of Emptiness toen Silvester nog een Pidgey was en het leven simpel. "Het spijt me heel erg van Amy, ze is gewoon.. niet erg vriendelijk vrees ik," mompelde het meisje met haar blik naar de grond. De Zoroark ging ze niet meer buiten laten tot ze in Kalos waren. Met haar gedachten zat Mabel vooral bij Lawrence, maar op de een of andere manier had Amy het voor elkaar te krijgen dat ze zich altijd zorgen om de pokémon. Mercy klom op haar trainers schoot en gaf onhandig een knuffel, de Lopunny leek wel te begrijpen wat voor zorgen ze had. Mabel sloeg haar armen losjes om de pokémon en hield haar blik strak op de grond gericht. Arme Lawrence.

Zo te horen was een Zoroark een Pokémon die net zoals een Ditto in staat scheen te zijn in een andere Pokémon te transformeren en zelfs in een mens. Bij een Ditto zou dat er vreemd uit zien, want een ongetraind exemplaar die transformeerde bleef dezelfde ogen behouden en mond, waardoor het er wat ongelukkig uit zag en meestal komisch. Echter was het niet geheel transformeren te nemen, maar eerder het creëren van een illusie, waardoor het zo leek op het blote oog, maar bij aanraking zou je toch haar vacht voelen. Daar had een Ditto weer de voordeel in, want deze voelde daadwerkelijk als de Pokémon aan en niet als… gelatine? Ook scheen Zoroark inderdaad een Dark type Pokémon te zijn waaraan Mabel al glimlachend aan toevoegde dat het niet al te moeilijk was om dat te raden. Jayce begreep de grap er wel in, maar besloot niet te grinniken, want Amy scheen de opmerking slecht op te vatten van haar eigen Trainer. Hoe ernstig zou de reactie dan zijn, wanneer hij als vreemdeling erop in zou gaan, sorry, maar hij wilde nog een tijdlang leven.

Toen hij zijn blik langs de aanwezige Pokémon en de Trainer gegleden had, merkte hij direct de afwezigheid van de Zoroark op en dacht aan de paar woorden die hij bij de struiken van het nogal heftige gesprek opgevangen had. Een naam werd herhaald in combinatie met het ernstige woord 'dood'; Lawrence. Zo te horen scheen het een gevoelig onderwerp te zijn tussen de Zoroark en Mabel, dus hield hij zijn mond er maar over. Het was niet zijn zaak ten slotte, al was hij degelijk nieuwsgierig naar het hele verhaal. Mabel excuseerde zich direct voor het gedrag van Amy en toen pas zag hij een extra Pokéball aan haar riem vastzitten, ja, die was zonet écht teruggekeerd. Zonde, maar misschien was het ergens beter zo, gezien de tonen van beide hun stemmen eerder niet al te vrolijk klonken. “Geeft niet,” Besloot hij er maar op te antwoorden en liet zijn blik op de Electrike vallen, die zich amper verroerd had. “Kan gebeuren,” Er volgde een stilte en hij wist niet direct hoe hij deze kon opvullen met woorden en ontfermde zich maar verder over Elektra door haar hoofd lichtjes te masseren met zijn vingertoppen. Het wilde zijn gedachten maar niet verlaten, betreft deze Lawrence, want het scheen echt ernstig te zijn. Met een zucht doorbrak hij de stilte en wendde zijn blik amper van de angstige Electrike af. “Mag ik… het weten? O-O-Over... Lawrence?” Vroeg hij zacht en stamelend, hopend niet te intimiderend te klinken. Als ze het niet wilde, dan hoefde het echt niet, maar als ze het deed was het fijn voor hem en wellicht kon ze haar helpen. Nou ja, iets van steun geven.