Confronting Fears(+Mabel Greene)

Mabel trok Mercy wat verder omhoog, de Lopunny als knuffel gebruiken werkte op de een of andere manier geruststellend en de pokémon vond het niet erg, Mercy werd er ook rustiger van aangezien ze zelf ook vaak nerveus was. Jayce vroeg naar Lawrence, zoveel had hij dan ook opgevangen, en Mabel zuchtte even. Ze maakte zich zo'n zorgen om de enige pokémon die ze al haar hele leven kende. "Lawrence is de Noctowl van mijn moeder," antwoordde ze zachtjes. "Hij is al oud, en nu heeft hij een soort griep te pakken. Veel erger dan de pokérus." Afwezig streek het meisje over Mercy's oren, de Lopunny vond het niet erg, al was ze daar een van de enige van in haar soort. "Het zat er ook al aan te komen, hij werd blind, vloog tegen deuren, viel spontaan om.. dat soort dingen. En nu is hij zo ziek dat ik beng ben dat hij het niet overleeft." Mabel keek even naar Silvester, de Pidgeot keek terug met dezelfde zorgen in zijn ogen. De vogel kende de Noctowl ook al zijn hele leven, de uil had hem dingen geleerd, met hem gespeeld.. hij was op een bepaalde manier een soort oom voor de Pidgeot geweest. Silvester kende zijn vader en het zou raar zijn als Lawrence die rol overnam. "Amy en Mercy kennen Lawrence niet, dus voor hun valt het niet zo zwaar, ik heb ze hier gevangen, in Hoenn," mompelde Mabel er achteraan, zo kon ze het gedrag van de Zoroark nog een beetje verklaren.. Amy was niet echt iemand die veel meeleefde, moest ze nog leren. Al kon je niet zeggen dat de Illusion Fox geen zware geschiedenis had. Mercy leefde nog een beetje mee, proberen haar trainer te troosten en zo, maar de Lopunny was over het algemeen erg zorgzaam over het meisje. Al vanaf de eerste dag dat ze in het team was gekomen. "Maar ik ben dus onderweg naar Kalos, ik hoop Law daar nog te zien.." levend, maar dat durfde ze er niet aan toe te voegen. Mabel keek Jayce even kort aan, iemand belangrijks verliezen was echt vreselijk, al was dat haar nog nooit overkomen.. op de keer dat Silvester zich raar gedroeg als Pidgeotto na. Maar die had ze terug gekregen, als ze Law verloor was dat onmogelijk.

Toen Mabel zuchtte had hij al te graag zijn vraag willen inslikken. Het was duidelijk dat het een moeilijk onderwerp voor haar was en om dat met een kennis te delen was wellicht teveel van het goede. Tot zijn verbazing begon ze echter spoedig met haar verhaal, terwijl ze vrij aandoenlijk Mercy naar haar toe getrokken had als een kussen. Zo vertelde ze dus dat Lawrence-een Noctowl- al vrij oud geworden was en daar natuurlijk last van gekregen had maar om het bonter te maken scheen hij momenteel een griep te hebben opgepakt. Een griep die zelfs erger dan de Pokérus was. Hij begreep er de ernst er wel in, want waarvoor Mable duidelijk bang was, was dat het weleens fataal voor de gepensioneerde Noctowl kon zijn. Hij had enkele vragen die op de punt van zijn tong brandde, maar hij hield deze in, Mable was nog niet klaar met haar verhaal. Zodanig vertelde ze dat haar Pidgeot de Noctowl kende en de bezorgde blikuitwisseling tussen hen twee was hem niet ontgaan. Haar andere twee Pokemon echter kende hem niet en nou begreep Jayce wel het gedrag van de Zoroark van zonet beter. Het werd ook zo duidelijk dat toen hij zich bij de struiken bevond er dus een onenigheid tussen de Zoroark en Mable plaatsvond, wegens deze Lawrence en dat waarschijnlijk de Pokémon was teruggekeerd door zijn onwetendheid over de Noctowl. Ook schenen de twee uit Hoenn te komen, en dat verklaarde direct waarom hij de twee Pokémon niet herkende. Mabel vertelde toen dat ze graag naar Kalos wilde terugkeren om deze Lawrence weer te zien, voordat het… écht te laat zou zijn.

Het was een nogal zwaar onderwerp-iemand verliezen- als kind had hij namelijk zijn moeder al verloren en zelfs te weinig gehad m te verliezen buiten zijn vader en Pokémon. En hopelijk bleef dat zo. De jongen sloeg een zucht en glimlachte bemoedigend naar haar. “Je bent dapper,” Ze durfde zoiets aan hem te vertellen, nog net iets meer dan een vreemde en bovendien had ze een sterk team opgebouwd en kon ze als ze het kon assertiviteit tonen. “En dat vindt Lawrence vast ook, zeker als je weer naar Kalos keert om aan zijn zijde te staan. Echt, dat zal hij waarderen, zeker als hij je sterke team ziet die je in een andere regio gevangen hebt,” Nog nooit wist hij zoveel woorden in haast een adem uit te kunnen spreken, maar hij werd haast gestuurd door een diep weggedrongen gevoel die iets kinderlijk in zich had. Een idee ging door hem heen en door de plotselinge beweging die hij maakte, schrok de shiny Electrike die ditmaal echter enkel naar achteren stapte en niet begrijpend naar het glimmende bundeltje in Jayce’s handen keek. Het was een van zijn meest kostbare bezitten die hij met zich meedroeg en niet vaak, eigenlijk nooit had hij het aan iemand laten zien. Hij klapte het open en een foto van een lachende vrouw met hetzelfde blauwe haar stond erop en liet hij direct aan Mabel zien. “Dat zei mijn vader altijd over mijn moeder,” Hij voelde zijn ogen al prikken, maar behield een kalme glimlach op zijn gezicht, ondanks het pijnlijke onderwerp. Hij was kalm over diverse onderwerpen, maar richting het onderwerp “dood” of nog amper levend werd het moeilijk voor hem om een stalen gezicht op te houden.

Mabel keek naar het medaillon wat Jayce liet zien. "Heb je je moeder verloren?" vroeg ze zachtjes bij het zien van de kleine foto. "Dat spijt me voor je." Daarna was het meisje even stil, niet goed wetend wat te zeggen. "Ik heb geen vader meer," mompelde ze nog wat zachter. "Maar ik kan me hem niet meer herinneren, ik was één of zo, dus het is niet zo erg." Ze probeerde troost te vinden in het roze vacht van Mercy, maar dat leek niet altijd te helpen. Mabel rilde en keek even richting Electra, even vroeg ze zich af of Jayce de shiny al lang had. Als je een goede band had met je pokémon had je je familie haast bij je. Maar een echt hecht team waren ze nog niet, alleen Silvester, alleen met de Pidgeot had ze echt een hechte band. Amy was gewoon onhandelbaar en Mercy's relatie was vooral op het feit gebouwd dat de Lopunny had besloten dat alles eng was behalve haar trainer. Daar moesten ze nog aan werken. En het feit dat het niet echt lekker ging hielp daar helemaal niet bij. Ze kon alleen hopen dat het in Kalos beter ging, al had het meisje nog wel eens twijfels of de twee Hoenn inwoners het allemaal goed konden vinden in een nieuwe regio. Maar dat wist alleen Arceus, al hij het al wist.