Ciromero

Het was een zonnige dag, de eerste na een paar sombere dagen waarop de temperatuur was gekelderd. De vorige paar dagen had de jongen weinig uitgevreten, nog in shock door wat er ruim een week gebeurd was betreft de trouwerij van zijn vader. Door de brute ervaringen die hij daar opgedaan had besloot Ciro Lumiose City achter zich te laten. Nou was hij echter in een haast sprookjesachtige stadje beland met een Fairy type gym, waarvan de gymleider op een lopende Vivillion leek. Ciro slaakte een zucht en liet zich vallen op een bankje, starend naar voren. Zijn vest zat er maar slordig bij, eveneens zijn broek en zelfs zijn blik stond maar leeg. Meestal zou hij zeker op een warme, zonnige dag de bossen in trekken om de boel in de fik te steken, maar hij was zichzelf kwijt. De pyromaanschap ging hem voorbij. Vuur was dan ook amper iets waaraan hij dacht, enkel aan alle gebeurtenissen van een week geleden. De chaos deinsde gewoonweg niet terug uit zijn gedachten om maar aan een iets leuker onderwerp na te denken. Uit verafschuwing jegens zijn staat had hij enkel Rifle hem ermee geconfronteerd om wat steun te krijgen. De eerste nacht had hij bijvoorbeeld amper geslapen, maar zijn Combusken lag spoedig naast hem en de rust keerde toen in hem terug. Uit frustratie sloeg hij zijn vuist tegen de bank aan. Hij wilde niet zo levenloos zijn! Dit was niet zoals hij meestal was. Hij wilde alles in de fik steken! Alles verschroeien tot er niets meer van over was! En nou leek hij wel een gebluste vulkaan of erger nog een non-actief gestelde vulkaan. Koppig blies Ciro zijn wangen op en leunde iets naar voren. Het beviel hem allerminst, maar hoe werd hij zijn oude zelf dan? Het ging niet een, twee, dr-

Pats!

Een bal knalde tegen zijn been aan en direct kreunde Ciro zachtjes, grijpend naar zijn been. “Au, Arceusdomme!” Waar kwam die bal vandaan? Woest keek Ciro om en had een sterke neiging de bal direct te schoppen naar degene die het dacht zonet leuk naar hem te schieten. Een jongen van amper tien jaar stond echter tegenover hem, geschrokken naar achteren gestapt en leek elk moment in huilen uit te barsten. Een kind, huh? Het was dat hij mensen die veel jonger dan hem waren niets wilde aan doen. Ze waren zeker onnozel, maar je kon ze te makkelijk aanpakken. “Hier,” Zei Ciro op een zachtere toon en tikte de voetbal terug naar de jongen die deze nog net goed aannam met zijn voet. Voetbal. Dat was een hele tijd geleden. De jongen knikte dankbaar naar hem en zwaaide uitbundig. ‘Bedankt, meneer!’ Ciro reageerde er niet op, maar het voelde vreemd om zo aangesproken te worden. Ja, hij zag er sowieso al te jong uit, terwijl hij al vijftien jaar oud was. Het kwam vooral door zijn moeder’s genen, maar… Die jongen was ook te beleefd. Ondanks dat gaf Ciro niet toe dat hij gevleid was. De jongen keerde terug naar zijn vrienden en scheen duidelijk de jongste van hen te zijn, de anderen waren zeker rond de twaalf jaar oud. Hun voetbalpotje, althans, er waren amper duidelijke doelen aanwezig, scheen verder te gaan. Balsporten, het was überhaupt lang geleden dat hij het echt gespeeld had. Die keer met de volleybal in een agent zijn gezicht gooien telde hij maar niet mee. Maar dan was het… twee jaar geleden? Pfoe, te lang. Ergens had hij zin om zich erin te mengen. Het kon geen kwaad, toch? Veel beter had hij toch niet te doen. “Yo, kan ik mee doen?” De jongen van eerder stopte direct en staarde hem verrast aan, maar stemde met volle borst in. De andere keken echter nogal afkeurend naar hem. Hé, hij had een rot periode achter de rug dan het suffe huiswerkloze leven van de basisschool. Ze stemden echter uiteindelijk in en geamuseerd trok Ciro voor het gemak zijn vest uit en liet zijn riem vol zijn Pokéball’s aan de rand van het grasveld. Het was extra gewicht. In enkel zijn zwarte trui en zijn korte donkergroene boek liep hij recht op de massa af. “Dus, wie join ik? Positie maakt niet uit verder,” De jongens schenen nog steeds amper iets van hem te willen hebben, maar de langste van hem dacht er anders over. ‘Ons team, knul. Je wordt een verdediger,’ Ciro besloot te zwijgen om de benaming, ‘knul’. Om nou een potje ouderwets voetbal te bederven was ook weer zonde. Afleiding had hij gewoon nodig. Al had hij nog altijd een pistool en een aansteker in zijn broekzak zitten. Maar goed, hij werd een verdediger en hoewel hij zeker hield van de aanvaller positie maakte dit hem weinig uit. Als verdediger mocht hij extra irritant doen. Hetzelfde gold in Pokémongevechten.

De wedstrijd werd hervat en het andere partij kreeg de bal en schoot vervolgens hun kant op met drie aanvallers. Ze passeerden hun eigen aanvallers en zelfs de middenvelders boden weinig verdediging, gezien de tegenpartij soepel panna’s maakte en strak naar elkaar paste. Wat een zinloos team was dit. Het verbaasde hem ook niet; zijn team bestond uit angsthazen, buiten de lange keeper. Zijn mede verdedigers kwamen uiteindelijk in acties en gingen ijverig te werk door direct op de bal af te stappen en andere te dekken. Ciro liep echter eveneens recht op de bal af, maar eerder op de speler die deze bij zich had. Met een grijns begon hij op en neer te springen om de jongen heen de hem met een frons aankeek. Hij amuseerde zich, want nou zag hij zijn teammaten amper. De andere verdedigers schenen het niet door te hebben en snauwden scheldwoorden naar hem, evenals de verdediger naast hem al haakte die snel af. Kwam het eindelijk binnen? Hé hé, dat duurde lang. De aanvaller kek verward om zich heen en schopte de bal maar door de benen van de verdediger door. Wanhopig. De jongen passeerde de verdediger en eek de bal weer in bezit te krijgen, totdat Ciro recht voor hem sprong, zijn rug naar de jongen keerde en de bal direct paste naar een vrije middenvelder. “Sorry,” Grijnsde Ciro naar de aanvaller die hem geagiteerd aankeek, maar spoedig terugtrok naar zijn eigen veld. Niemand had gezegd dat hij niet mocht spelen, zoals hij wilde. Het spel hervatte en nou was zijn team in de aanval, al werd het rond het midden van het veld afgehaakt door weer dezelfde grep aanvallers. Ugh, hou eens op met slecht zijn! Ciro zuchtte diep en wilde zih tussen de aanvallers stortte, maar had een beter idee. Er was zeker een aanvoerder in zijn team; de keeper, maar het werd tijd voor drastische maatregelen. “Verspreiden! En speel sluw!” Meer tips kon hij niet geven, het was een kwestie van verzinnen. Waarom zou hij dat in Arceusnaam voor hen doen? Er was amper sprake van tactiek in het team, dus dan leek het beter om elke speler een eigen sluwe trukje op de tegenpartij te laten uitvoeren. Direct zag hij een van de spelers het ‘gespring’ van hem imiteren en… het werkte. De bal kwam weer in het bezit van zijn team. Kijk’s, dat was wat hij wilde zien! Maar ze moesten wel creatiever worden. Hetzelfde tactiek zou niet nog eens werken. “Wees creatief, jongens!” Dit bezorgde enkele fronsen op het gezicht van zijn teamgenoten, maar alsnog speelden ze door en betraden ze dieper het veld van de tegenpartij in. Direct rende Ciro achter hen aan. De aanvallers paste de bal onderling en wisten enigszins in de beurt van de keeper te komen, klaar om te scoren. Zo zo, dat kwam al aardig in de buurt! De aanvaller met de bal draaide zijn rug naar de verdediger toe en ist de bal de lucht in te schieten en deze te passeren om vervolgens nog net met de punt van zijn schoen de bal de goal in te tikken. “Woehoe!” Het team juichde luid en eveneens Ciro was trots op zijn teamgenoten. Al één punt, al was het voor hem nog onbekend wat de stand was. Zeker niet al te goed voor dit team, dat merkte hij al, maar de doelpunt bezorgde de jongens direct weer hoop. Al was het van korte duur; het moment dat het potje weer van start ging klonk het luide gekrijs van een Fearow boven hen.

Een enorme schaduw blokkeerde de zon voor enkele tellen en zo ook een deel van het veld. Al alert door het luide gekrijs keek Ciro verward omhoog. O jeetje, dat was een flinke Fearow maar die had hij nog amper in Kalos gezien. Ze kwam hier toch amper voor? Ach, het waren lelijke vogels; hun bruine verenpak was maar saai en ze had een veel te dunne nek in verhouding tot hun langgerekte kop. Ze hadden zelfs vreemde rode horens op hun kop wat voor meer gewicht zorgde. Nogmaals, waarom waren er zulke lelijke wezens? Ook hun vleugels zagen er maar gehavend uit. Bléh. Of ze dan nog eetbaar waren was dan nog maar de vraag. Nou ja, ze leken op gemuteerde kalkoenen die konden vliegen? Elke Pokémon was wel nuttig; zoals Magikarp; het smaakte verrukkelijk, het had een zalmachtige smaak. Het speeksel in zijn mond nam toe en op tijd zag hij het gevaar in de Fearow in. De Pokémon richtte zich namelijk op zijn riem met de Pokéball’s. “Rot op, halvegare kalkoen!” Snauwde Ciro die gelijk het grasveld achter zich liet en naar zijn vest greep die direct boven zijn riem lag. De Fearow kraste luid en fladderde wild met haar enorme vleugels en wist zijn vest met zijn riem vast te grijpen. Fel haalde Ciro naar diens poten uit met zijn blote handen, maar het deelde amper schade uit.

“Ciro used Scratch, it wasn’t very effective”


De Fearow fladderde feller met haar vleugels en kwam steeds hoger en hoger weer in het luchtruim terecht. “Schiet eens een voetbal!” De jongens waren allemaal te bang, buiten de lange jongen die daadwerkelijk een voetbal gegrepen had, maar enkel richting de kop van de Fearow geworpen had. De Flying type sloeg woester om zich heen en wapperde flink met haar vleugels richting de jongens, waarvan een paarstevig overeind wisten te blijven staan. Daar had hij pas aan! Grmpf, help’s nou! Ciro wist zich echter enkel vast te houden aan zijn vest op dit punt nu de Fearow al ruim vijf meter boven de grond bevond. Wat nu in Fearownaam? Loslaten zou zijn dood betekenen en om één van zijn handen zijn vest los te laten om iets te pakken was idioot, zelfs voor hem. Ciro had maar weinig keus en bungelde maar onder de Fearow die enkel nog hoger de luchtruim in schoot. Nou waren er twee problemen; hij had enkel een shirt aan en het werd telkens kouder en ten tweede… Ciro kneep zijn ogen dicht en negeerde de frisse wind om zich heen en het feit dat zijn vingers stijf werden. Niet naar beneden kijken. Niet doen. Echt niets aan het handje. Ja, hij had hoogtevrees. Zijn benen bungelde wat, terwijl Ciro zeer ingespannen aan iets anders probeerde na te denken. Ehm, voetbal! Vuur! Ehm.. Eten! Het hielp amper. Oké, dan het tegengestelde. Vliegen. Hij moest er maar het beste van maken en dacht maar aan een lied, al kon hij elk moment zijn grip verliezen en tientallen meters naar beneden vallen.

“I believe I can fly
I believe I can touch the sky
I think about it every night and day
Spread my wings and fly away
I believe I can soar”

Ciro ving een kleine glim op na enkele minuten gespannen zijn lichaam stijf te houden van de locatie waar ze zich boven bevonden. Aah, leuk. Lumiose City, de beruchte stad des onheil en niet om een goede manier. Hij hield zeker van onheil, maar er was een bepaald niveau die hij eveneens niet zo leuk vond. En.. weer weg kijken! Alles was zo minuscuul, het leek de Madurodam wel. Brr. Hij wilde op dit moment al te graag weer vaste grond onder zijn voeten hebben en de Fearow in de fik steken. De sensatie van rondvliegen was iets wat hij als kind graag wilde, maar op dit moment amper. Alsof hij een jonge Spearow was. Hij wilde verre van een jonge vliegende Pokémon zijn; ze werden van een klif geduwd en moesten mar vliegen met hun onder ontwikkelde vleugels. Echt een moederliefde. Een Spearow viel ter pletter tegen de grond en zou zeker denken van, “Ik kan niet vliegen, maar alsnog houd ik van mijn moeder die mij zelfmoord liet plegen, omdat ze het goed bedoelde.” O wee als de Fearow dat bij hem flikte. Straks duwde de moeder’s hen over de klif, omdat het de boel in de nest zou opruimen met een neppe glimlach – als ze dat al konden met hun snavels- zeggend dat het een “test” was om te kijken of ze konden vliegen. De wind vloeide minder snel langs hem heen en het geluid van wapperende vleugels nam toe. Huh? Moeizaam opende Ciro zij ogen en keek hij strak vooruit, enkel om een nest recht tegenover hem te zien. Gelukkig, een nest…. Wacht, een n-nest?! De Fearow liet de Pokéball’s en vest los en direct kwam Ciro als extra bagage in de nest. “Au!” Ciro snoof, maar kwam niet overeind en klampte zich aan de takken. Waarom moest hij nou hoogtevrees hebben? Nu durfde hij zich amper te bewegen, zelfs met de Pokéball’s om zich heen. “A-Adem!” Plotseling lag iets zwaars, maar warms op hem en direct nam zijn hartslag toe. Hij had al een sterk vermoeden wat het was. “Oh boy, mama,” Kraamde hij moeizaam uit. Ja, de Fearow had haar volle gewicht op de Pokéball’s gezet en zo ook hem. Enkel zijn hoofd stak er nog onder uit, direct onder de kop van de Fearow. Nou werd hij echt nog eens een jonge Spearow! De Fearow kraamde bezorgde geluiden uit, hield zijn snavel dicht bij zijn gezicht en maakte braak geluiden. Ciro’s gezicht werd bleek. Ieuwl, gaf ze hem nou.. IEUWL! Ciro trok zijn gezicht weg, maar rook de zure substantie en zag in zij ooghoek de resten van een Scatterbug. Oke, zijn maag was geen fan van half verteerde Pokémon. Hij wilde weg, Areusdomme! De Fearow duwde zelfs de Pokémon meer naar zijn kop. “Nee, nee en NEE!” Kraamde Ciro met een van afschuw getrokken gezicht uit en schoof zijn lichaam moeizaam wat verder van het “eten” af. Dat zou hij never te nimmer eten. Enkel Rifle misschien, die was een vogel. Wacht eens even, als hij nou bij een Pokéball kon komen..?

Moeizaam ging hij met zijn hand het nest af, maar de moederlijke Fearow pikte fel met haar snavel, wanneer hij maar iets bewoog om vervolgens het eten steeds dichter naar hem toe te trekken. Oké, dit was het meest absurde wat hem tot nu toe ooit overgekomen was. En de meest gore ook! Wanhopig tikte hij feller met zijn vingers om zich heen en voelde nog net een Pokéball naast hem liggen. Yes! Hopelijk was het een Pokémon waar hij iets aan kon hebben. De zure stank kon hij namelijk niet veel langer meer verdragen, voordat hij er iets aan zou toevoegen die eveneens zuur was. De Pokéball klapte open en geschrokken hief de Fearow haar borst omhoog en verscheen er direct naast Ciro een Combusken. Rifle, gelukkig, dat was een vogel! De Combusken was zwaar gedesoriënteerd, maar was zo vaak in de meest vreemde situaties beland dat hij niet meer verrast opkeek. “Gebruik je Peck!” Ciro trok zichzelf inmiddels onder het lijf van de Fearow vandaan enkel om al bibberend zijn vleugels om zich heen te halen. Brr, het was inderdaad heel koud zonder de Fearow op hem. De Combusken haalde fel uit naar de borst van de Fearow met zijn snavel wat net genoeg uithaalde op de Fearow iets naar achteren te laten stappen. “Grijp de vest en de Pokéball’s” Zo snel als Rifle kon greep hij de nog meer gehavende vest van Ciro en de Pokéball’s vast met zijn poten. Ciro trok eerst zij vest weer aan en hield de Pokéball’s tegen zich aan, niet wetend wat hij nou moest doen. Het enge wat hij wist was dat ze ver boven de grond zaten en een furieuze Fearow tegenover hem zat. Wacht, een moederlijke Fearow… Hoe was hij daar niet eerder mee gekomen? Hij zou haar hartje breken door met haar  “eieren” naar haar te gooien. Met een grijns wierp hij de Pokéball’s naar haar lichaam, waarna ze elk openklapte en uiteindelijk zijn hele team op het nest stond, elk nog verwarder door de situatie dan de Combusken. “We zijn al groot geworden, mevrouwtje “ik heb geen kinderen, dus ik steel ze”,” De Fearow begreep de woorden amper, maar kraste luid hun kant uit en wapperde met haar vleugels. “Calliber en Musket, gebruik je Bite op haar klauwen! Revolver, gebruik je Confuse Ray!” De twee eerste Pokémon beten zich vast in diens klauwen, terwijl de Shuppet de Fearow verwarde door diverse blauwe vlammen voor haar ogen te laten verschijnen. Zijn recent verkregen Charmander keek niet-begrijpend naar voren, samen met zijn vader-figuur Sniper naast zich die eveneens er weinig van begreep. Ciro zuchtte luid om hun niet wetendheid. Als je een Pokémon van de welgestelde Ciro was moest je niet logisch nadenken, maar gewoon dingen doen. Zo werkte het, maar de twee waren pas recent in zijn team. “Sniper, draag de Charmander en Rifle op je rug, ik neem de Fearow Airlines!” De Druddigon knikte e de Charmander en Combusken klommen op zijn rug, waarop de Druddigon zijn rode, vlezige vleugels fel op en neer sloeg en van het nest afsprong, vliegend richting een Avenue. Zo, dat was geregeld en nu hij. Ciro greep de twee Pokémon vast die zich aan de klauwen van de Fearow vastbeten en knikte kort naar Revolver dat ze de Fearow zodanig moest verwarren dat ze dacht dat ze random naar de Avenue wilde gaan vliegen.  Het duurde even, maar de Pokémon fladderde met haar vleugels en vloog uiteindelijk met eer Ciro bungelend onder haar naar de landingsplaats. Ciro hield echter de hee trip zijn ogen stijf gesloten tot hij grond onder zijn voeten voelde. Direct lieten de twee Pokémon de klauwen los en vloog de Fearow weg. De Pokémon was echter nog zwaar verward en knalde tegen een lantaarnpaal op. Auch! Ach, wie weet wilde een Trainer een Fearow aan zijn team toevoegen? Ciro ving de Trapinch en Larvitar in zijn armen op en knalde direct op de grond. Waarom was een Larvitar zo verdomd zwaar? De Pokémon in kwestie grinnikte echter luid, waarop de rest van de groep, ondanks de gewonde Charmander en Combusken die zonet de meest pijnlijke rit ooit hadden beleefd eveneens grinnikte. Dit was een vreemd halfuurtje geweest, maar ondanks dat voelde Ciro meer als zichzelf. De spanning was fijn geweest. “Jongens,” Ciro kwam moeizaam overeind en keek ieder lid van zijn Team aan, “Ik trakteer op een barbecue,” En met die woorden liet hij een vlammetje uit zijn aansteker verschijnen.

OOC: Ganzenopdracht.