{ We're not firewood yet

De roodharige meid liep door de wederom verlaten straten van de stad. De avondklok was net ingegaan maar ze voelde de druk nog niet om naar huis te gaan. Vooral om het punt dat ze geen zin had om een nieuw pand te zoeken nadat ze het oude had afgebrand. Technisch gezien had mevrouw dus geen huis. So, geen avondklok voor haar. Nou stond ze ook niet te wachten dit aan een Team Rocket lid uit te leggen maar goed. Ze bleef wel in de schaduwen van de gebouwen en hoopte op het beste. Ondanks haar zoals altijd onverschillige gedrag begon ze wel meer te voelen in de stad. Het was er steeds stiller en ze was een paar keer goed weg gekomen. Haar pokémon waren rustiger en oplettender, alsof ze de grime sweer aanvoelde. Aangezien ze een idioot zou zijn om ’s nachts met een zowat lichtgevende shiny rond te rijden had ze zich maar gedenigreerd tot lopen. Sleipnir moest vannacht maar binnen blijven. Dus voor de verandering had ze Refur er weer eens uit gehaald. En zelfs Refur gedroeg zich nu braafjes en liep rustig voor zich uit. Wat was ze toch trots. Aldrei liep stil naast haar en luisterde afwezig naar de geluiden die een stille stad te bieden had. De roodharige had geen idee wat ze wou gaan doen of waar ze zin in had. Het enige wat momenteel in haar op kwam was kijken naar de mensen die nog geschrokken rennend hun huis probeerde te bereiken. Met een zuchtje dook ze een steegje in, het licht van de hoofdstraat achter haar latend. De laatste keer was dit niet zo goed afgelopen, dacht ze grimmig terwijl ze dacht aan Larlaith. Maar ze had steeds het geluk mogen hebben dat ze ietwat timide Grunts tegen het lijf was gelopen. Of ze moesten nog geen van die speciale pokéballen hebben, kon even goed. Plots begon Refur te keffen en verrast keek Ragya hem aan. Pardon? Wat was dat nou ineens.. Maar Refur stopte niet en begon zijn pels op te zetten alsof hij een dreiging was. Maar nu was ook de interesse van Aldrei gewekt en de pokémon hief haar kop om de lucht op te snuiven. Niet lang hierna begon ook zij te grauwen. Met opgetrokken wenkbrauw keek ze haar pokémon aan. Random grommen in een steegje? Ja, dat stelde haar pas gerust. Toch was ze ook nieuwsgierig, Refur gromde nooit naar mensen. Wat voorzichtig pakte ze de pluizige pokémon ook op en zette hem op haar schouder. Ze pakte een zaklamp uit een zijvakje van haar rugzak en klikte deze aan. Meteen klonk er gerommel achter wat vuilniszakken. Het zachte licht zorgde ervoor dat de zakken glommen en nu konden ze ook zien hoe enkele waren open gescheurd. Vuil vloeide eruit als een corrupte hoorn des overvloeds. Aldrei bleef grommen en stapte dreigend naar voren. De goud glimmende Ninetales was van weinig dingen bang, en voelde dus ook geen dreiging in de schim. Na een blaf, harder dan Ragya lief was, klonk en een grauw terug. Weer klonk er gerommel achter de zakken en met een donkere flits er vandoor schoot. Haar trouwe partner sprong de schim achterna en keek achterom naar diens trainster, alsof ze wachtte tot ze eindelijk gevolgd werd. En de roodharige schudde maar haar hoofd, nam de kleine bruine vos in haar armen en volgde Aldrei in haar moedige achtervolging. Hey, ze wou entertainment en nu kreeg ze het ook, ze kon niet klagen. Wat een service kreeg ze terug. Ze volgde de gouden vos met haar pigmenloze ogen en zette een sprintje in. Maar Aldrei mocht dan wel fanatiek zijn in de achtervolging, zij kon dit dus niet maken. Voor haar ogen zag ze hoe de zwarte pokémon, waarvan ze nog steeds niet zeker wist wat het was, door een groepje Grunts heen rende. Deze scholden wat voor zich uit en een enkeling gooide mopperend iets achter het beest aan. Haar Ninetales grauwde enkel dreigend en volgde even subtiel als een olifant de schim. Nu hielt Ragya wel van een beetje spanning maar dit werd het dus niet. Ze schudde dus haar hoofd en rende in een van de dunne zijstraatjes. Heel ongemakkelijk maneuvreerde ze om vuilnisbakken en dozen heen, ging een paar keer bijna onderuit en zuchtte enkele keren gefrustreerd. Maar na deze act van pure lenigheid en charme rende ze weer verder, hopend dat ze Aldrei nog zou kunnen vinden in dit doolhof van straten. Ze wist dat de Ninetales wat kon over reageren wanneer ze zich opgefokt voelde. En blijkbaar had de wilde pokémon die emoties opgewekt. Nu vond ze het niet geheel erg om de pokémon een lesje te leren, ze kon immers wat ervaring gebruiken voor haar pokémon. Op hoop van zegen rende ze langs een geparkeerde taxi, een nieuw straatje in. Het buitenlicht van de huizen verlichtte haar pad, al was dit niet iets dat ze als prettig ervoer. Haar zicht paste zich nu aan op het licht en zo kon ze niet verder kijken dan de lichtbronnen. Het irriteerde haar, aangezien ze liever wel zag waar ze heen ging in een donkere nacht. Maar ze had geluk en werd niet verast, al snel zag ze weer redelijk wat in het donker en liep ze verder. In haar armen keek Refur opgewekt heen en weer, blij met dit avontuur en er zeker zin in hebbend. Plots hoorde ze geluiden van grauwen, en omvallende bakken. Damn, kan het nog luider? Ragya volgde het lawaai tot ze uitkwam op een kleine kruising van straatjes. Daar stond haar pokémon met vuur in diens muil en glimmende ambere ogen. Ze was klaar om te vechten en er was niks meer dan een schuine blik naar achteren voor nodig om dit duidelijk te maken aan haar trainer. Ragya stapte naar voren en ging achter Aldrei staan, haar blik volgde die van de Ninetales haar nieuwe tegenstander. De gouden vos keek er vast beraden naar, strijdlustig. Een zacht gegrom steeg op vanuit haar keel.

{ Aldrei vs wild Houndour }

Voor de gouden vos stond een grote pokémon. Diens pels een grauw grijs met zwarte plekken. Een warm scharlaken buik en snuit staken er fel vanaf in het dimme licht de nacht aanbood. Glanzend gebeente sierde de donkere kleuren en om diens nek rammelde een schakelketting. Enkele groeven in diens vacht wezen erop dat de Houndour tegen grof geweld los was gebroken. Alles in de pokémon zijn wezen straalde wild uit, hij was waarschijnlijk tegen zijn wil vastgebonden. Dat gebeurde vaker, roedels van deze pokémon terroriseerde de straten met hun brutale gedrag. Als er dan iemand genoeg van had vingen ze een van de leidende beesten en bonden deze simpelweg vast, verkochten ze of hielden ze in een kooitje als dreigmiddel. Zodra de pikorde in de war was geschopt lieten ze verwilderde beesten weer los, wetend dat deze nu eenzaam rond dwaalde. Iets in de blik van de wilde Houndour zei dat hij niet had kunnen wachten op zijn oordeel. Hij was waarschijnlijk door een stuk vlees in een lus gelokt en zat toen vast, wat betekende dat het dier van een hoge status in zijn roedel had mogen genieten. De terugval naar een rogue viel vast zwaar voor de reu. Het donkere beest hief zijn kop trots en keek haar fel aan, duidelijk niet van plan nog eens zonder slag of stoot over te geven. Hij keek bijna minachtend naar haar Ninetales en liet zijn tanden zien in een grauw. Dit pikte Aldrei natuurlijk niet en vuurde een Flametrower op de brutale Houndour af. Maar deze schudde enkel zijn pels uit en liet de vlammen zonder veel moeite van zijn gladde pels afglijden. Dit werd een verdomd lang gevecht, was de eerste gedachten die de roodharige binnendrong. Maar ja, ze had jammer genoeg geen water types, nog fighting types in haar team. Hier moest ze echt wat aan gaan doen. En laten we beginnen met deze pokémon. Aldrei grauwde gefrustreerd en het was duidelijk dat ze niet langer boven huiselijk geweld stond. Nog even en ze zou zelf het gevecht leiden. En dat moesten ze niet hebben. ‘Confuse Ray’ beval ze plots. Even voelde ze de blik van de Houndour schattend over haar heen glijden. Alsof hij wou weten of ze het waard was tegen te vechten. Blijkbaar doorstond ze de test want vastberaden zakte hij door zijn poten en opende zijn muil voor een tegen aanval. Maar Aldrei stond al klaar en liet een klein, zacht schijnend balletje licht uit haar voorhoofd verschijnen. Deze wiebelde onstabiel, maar bereikte de Houndour zonder problemen. Deze kneep zijn ogen dicht en schudde zijn kop, alsof die hem zo weer helder probeerde te krijgen. Hij leek zijn aanval vergeten te zijn. Ragya nam die kans zonder twijfelen aan en verlegde Refur in haar armen. ‘Aldrei, Will-O-Wisp, maak het hem maar moeilijk’ Die woorden leken de Ninetales goed te bevallen, ze spreidde haar negen staarten en liet in de opening ertussen kleine vlammetjes ontstaan. De melkwitte vlammen hadden blauwe tipjes en flakkerde woest. De balletjes wit mochten dan wel niet groot zijn, ze hadden een gevoelige kracht. Op aanraking zouden ze de tegenstander voor een redelijke tijd tergeren. Met een felle zwiep van alle negen staarten die Aldrei bezat vlogen ze de lucht in. Net op tijd keek de Houndour op en wist enkele van deze vuurballetjes te ontwijken, al sprong hij zo in de baan van een ander. Zo ontkwam hij niet aan zijn oordeel en even probeerde hij de vlammen van zich af te schudden. Maar deze keer ging het niet zo makkelijk, ze mochten hem nu dan wel niet zo deren, in de lange duur zou het hem wel neer krijgen. De zwarte pokémon keek op, een strijdlustige blik onder zijn schedel te zien. Met een grauw ontstonden er ineens een walm gassen om zich heen. Een Smog, het liet Ragya’s ogen tranen en met haar arm dekte ze haar jonge Eevee af. Deze piepte verbaast en rolde zich op. Maar Aldrei kreeg de volle aanval tegen haar aan. Het gas prikte in haar vacht en zorgde ervoor dat ze enkele keren haar pels uit moest schudde en haar concentratie terug probeerde te krijgen. Ze was niet poisend maar het irriteerde de gouden pokémon zeker. ‘Quick Attack, probeer bij zijn flank te komen’ En dat deed de grote vos graag. Ze legde haar focus weer op de Houndour en sprintte naar voren, recht op de ander af. Deze maakte zich al klaar om de ander op te vangen met een Bite en wierp zichzelf even goed naar voren. Maar hij hapte alleen maar lucht terwijl Aldrei langs hem sprong. ‘Flamethrower en volg op met Flame Burst’ Ze wist dat het de ander niet veel zou doen maar ze moest hem toch op een of andere manier afzwakken. Hij was haar net iets te brutaal met zijn aanvallen. En de Ninetales opende haar muil en legde haar haren omhoog. Met een glans in haar ogen vuurde ze een grote hoeveelheid vlammen af. Met haar geopende mond nog na rokend liet ze haar blik weer oplichten. Ze sprong op en vuurde een grote, lome bal vuur op de dark type af. Deze schudde de vlammen van de Flamethrower nog af en kon nog maar net op tijd wegspringen waardoor hij de halve aanval over zich heen kreeg. Maar de Houndour was niet zomaar ontmoedigd en sprong sneller dan verwacht op Aldrei af. Met een harde Bite klemde hij haar schouder af en duwde haar met zijn poot tegen de grond aan. Een diep gegrom, half gepijnigd en half woedend vulde de straat. Er glansde wat overmoed in de ogen van de donkere wilde. Dit vóelde Aldrei zowat toen ze haar trainster aankeek in een dwingende blik. De boodschap was duidelijk; of je geeft me een commando of ga op een heel onsierlijke manier ter werk. ‘Dark Pulse’ Meteen snoof de Ninetales en opende haar muil weer. Hoewel ze diens gezicht niet kon raken kreeg ze wel een sterke aanval los tegen diens flank. De Houndour werd naar achteren geworpen door de kracht achter de aanval en kwam met een zachte plof neer op de stenen. Aldrei stond op en keek even naar haar schouder, die zacht bloedde. Hierna, de pijn negerend, hief ze haar kop en grauwde dreigend terwijl ze naar voren stapte. Maar de wilde pokémon was nog niet klaar. Hij hief zich weer op zijn poten, zijn blik kil terwijl de lus van metalen schakels rond zijn nek zacht rinkelde. De lus zat redelijk diep in zijn nek en het verraste Ragya niet als het vlees eronder ontstoken was. Al leek het haar dat de moeite had geloond, hij was immers vrij. De roodharige zette de Eevee weer op haar schouder, die nu wat afwachtend keek. ‘Feint Attack’ sprak ze zonder twijfel in haar stem. Maar de reu kon dat spel ook spelen. Tegelijk sprongen ze op elkaar af, hun klauwen uitgestoken en het was maar een situatie van afwachten. Het eerste volgende wat ze zag zodra het stof was neergedaald was het Aldrei in een wel heel benarde positie. De gouden vos lag op de grond, de poot van de ander in haar nek geplaatst. ‘Rest’ beviel ze met enige vorm van pijn in haar lichaam. Eerst leek de Ninetales niet toe te willen geven, maar toen ze door kreeg dat er geen andere oplossing was sloot ze haar ogen en zuchtte uit. Om heel de pokémon verscheen er een zachte gloed die zorgde dat haar lichaam heelde onder het genade van haar tegenstander. De wond op haar schouder stolde op, niet genoeg om de wond totaal te laten verdwijnen maar genoeg om er momenteel niet meer aan te hoeven denken. Kleine schrammen verdwenen en Aldrei glom weer als goud. De wilde Houndour vond dit echter geen mooi idee en stapte naar achter, zijn blik peinzend. Het was duidelijk dat hij niet wist waar hij moest beginnen, of hij nog goed aan kon vallen of niet. Dit stond Ragya niet aan, want ze vond het wel een mooi idee om met deze pokémon haar team sterker te maken. Toen de reu achteruit stapte wist de roodharige het zeker. Ze greep naar een van de pokéballen aan haar riem en gooide hem op.

{ Sleipnir vs wild Houndour }

Sleipnir had niet meer nodig. Hij schudde zijn felle manen uit en liet zijn stormgrijze blik op zowel Aldrei als de Houndour glijden. Na een felle hinnik die waarschijnlijk uit een scheldwoord bestond sprong hij naar voren. Dit zorgde dat de wilde pokémon wat terug moest deinzen. Zo gunde de Ponyta Ragya de kans haar vos op te pakken. Ze pakte de bal van Refur en pakte de kleine Eevee op. ‘Kom aan, het is bedtijd’ mompelde ze meer tegen zichzelf dan de Eevee. Ze tikte op het hoofdje van de pluizige bruine hoop en zo verdween Refur weer. Haar handen nu vrij liep ze het strijdveld op. Sleipnir, vol energie, hielt de andere pokémon wel bezig met ontwijken en pesterige aanvallen. De roodharige liep naar de Ninetales en legde haar handen onder haar partner. Ze tilde de grote vos op en bracht deze naar de plaats waar ze eerst had gestaan. Ze gebruikte vrijwel nooit diens bal, zo hoorde het bij hun niet. Aldrei was geen pokémon die ze zomaar opsloot, Aldrei was haar reispartner en vriend. Vrienden sloot je niet op. Of in ieder geval, daar lagen haar standaarden. De lichte gloed van de pokémon zwakte af en ze hoorde de zucht van de vos. ‘Rustig meisie’ sprak Ragya zacht terwijl ze even door de glanzende pels aaide. Al snel opende Aldrei haar ambere ogen en keek haar verontwaardigt aan, alsof ze beledigd was dat ze uberhoud het veld uit was gehaald. Met een grauw maakte het beest ook duidelijk dat ze zichzelf wel redde en dat er iemand eens op het gevecht moest letten. Grijnzend stond Ragya weer op en keek naar het tweetal dat nu tegenover elkaar stond. Het was duidelijk dat de Houndour gefrustreerd was door de snelheid van Sleipnir. Of de scheldwoorden kwamen hard aan, een van de twee. Zodra de hengst merkte dat hij weer aandacht kreeg hinnikte hij opgewekt en schudde zijn manen uit. ‘Flame Wheel, probeer de afstand te verkleinen’ Met die woorden snoof de blauwgevlamde pokémon fel en begon met vlammen om zich heen opbouwen. Blauwe vlammen danste om hem heen terwijl hij met zijn hoeven over de stenen heen schraapte. De donkere pokémon gromde en maakte zich klaar voor een tegen aanval. Zodra er genoeg vlammen om hem heen raasde sprintte hij vooruit. En hoewel de snelheid hoog was bleek de dark type in staat hem te ontwijken. Maar zo snel was de hengst niet uit het veld te slaan, hij steigerde om zijn as en raasde verder. De tweede keer had de Houndour niet zo veel geluk. Weer werd hij uit zijn as geworpen door de grote hengst en snuivend kwam hij omhoog. Terwijl Sleipnir op adem kwam draaide de wilde pokémon zich om. Diens blik zei meer dan woorden ooit konden doen en met een bijna geamuseerde blaf wierp hij zich op de rug van de hengst. Met een Beat-Up klemde hij zich op de rug van de ander terwijl instinct het over nam van de shiny. Sleipnir bokte enkele keren terwijl de nagels van de Houndour zich door zijn huid boorde. Hij hinnikte treurig terwijl hij weg probeerde te rennen. ‘Sleipnir, rol om hem eraf te krijgen, daarna Stomp’ Ondanks dat het de hengst niet lekker lag rolde hij op zijn rug zodat de reu af moest stappen. Nu zonder bereider voelde de hengst zich veiliger en kreeg zichzelf weer onder controle. Weer in zijn normale overmoedige manier van doen steigerde hij en wierp zichzelf de lucht in om daarna zijn hoeven hard op de donkere pokémon neer te laten komen. Maar deze offerde zichzelf op om dicht bij de Ponyta te komen. Want net na de aanval had hij zijn tanden in vlammen gehuld en boorde hij ze in een van Sleipnir’s poten. Ragya fronste, niet blij om het feit dat de wilde pokémon zo vals wou vechten. Naast haar stond Aldrei op met een grauw, maar er werd haar geen blik waardig gegund. ‘Stomp, blijf Stompen’ Wat diepgaand advies gaf ze ook. De stormgrijze ogen van Sleipnir ontmoette de hare, hij zag niks in dit gevecht, veel te moeilijk. Maar hij deed wat er van hem gevraagd werd. Dus steigerde hij keer op keer en raakte de Houndour enkele keren. Misschien was dit juist wat de wilde pokémon wou. Hij speelde immers graag corrupt en het was waar dat dit Sleipnir meer schade dan goed deed. De hengst was meer impulsief dan van het goede aanvallen. De zwarte hond gromde richting de hengst die zichtbaar gestrest was. Hij schoot nogmaals naar voren en sloot zijn sterke kaken nogmaals om een van zijn poten heen. Maar nu was hij slim genoeg om met de poot nog in een Bite geklemd naar voren te schieten. Sleipnir viel hard om en flakkerde woest met zijn vlammen. Maar het was duidelijk dat ondanks de schade die de Houndour had opgelopen hij deze ronde had gewonnen. Triomfantelijk keek hij Ragya aan. What’s your next move? Leek hij geluidsloos te vragen.

{ Aldrei vs wild Houndour II }

De blik van de dark type gleed terug naar Aldrei. Uitdagend, uitnodigend. Alsof hij haar vroeg waar ze bang voor moest zijn. Dat hij heus geen meisjes ging slaan. Hij vernauwde zijn ogen en maakte een spottend geluid, hij leek het idee humoristisch te vinden dat een Ninetales hem kon verslaan. En terwijl Ragya Sleipnir terug liet keren in zijn bal schoot Aldrei omhoog. Haar blik spoot vuur en ze was er helemaal niet van gediend dat een wilde pokémon haar zo uitdaagde. Er was een ding waar Ragya zeker van was. Ze ging een woedende Aldrei niet in de weg staan. Dus liet haar pokémon gewoon haar gang gaan terwijl ze richting de wilde Houndour schoot. Deze had het aan zien komen en sprong simpeltiek opzij en blafte spottend. Hierna neeg hij zijn kop en zette zich af om Aldrei hard te raken met Flame Fang in haar flank. Zijn tanden verdwenen in haar flank en de vlammen danste om de verse wond heen. Maar het schade de Ninetales niet zo veel, deze draaide zich gewoon om en beantwoorde de aanval met een nieuwe Quick Attack. De harde stoot zorgde voor meer afstand tussen de twee pokémon en gaven ze de kans om elkaar weer in zich op te nemen. De wilde dark type schudde zijn vacht uit en hief hierna zijn kop, zijn blik lag op Aldrei alsof hij al had gewonnen. Ragya hielt haar blik op haar Ninetales. De grote vos liet zich vaak leiden door haar emoties en vergat dan strategie te gebruiken. De Houndour leek daar gebruik van te maken. Hij fokte haar op en bleef zelf rustig zodat zijn aanvallen precies bleven. Dat werd nog haar einde. Ragya fronste en sprak met sterke stem; ‘Aldrei, laat je niet uitdagen’ De gouden vos keek sceptisch opzij, alsof ze duidelijk wou maken dat het helemaal niet zo makkelijk was. De roodharige zuchtte en veegde haar haren uit haar gezicht. Snel keek ze nog rond maar het leek er niet op dat er iemand was gaan kijken, misschien dachten ze dat ze ook bij Team Rocket hoorde en ze met iemand vocht. Enkele dingen waren in brand gevlogen en omgeduwd waren. Ze hadden er in ieder geval een rotzooi van gemaakt. Dit deerde de trainster echter niet, ze vond het veel belangrijker om deze pokémon klein te krijgen. Maar hoe? Hij was duidelijk sterk en wist goed in te spelen in de zwaktes van haar team. Dit deed haar denken aan de verhalen van Fenrir. De wolfzoon van Loki had zijn vaders listigheid geërfd. Hij haalde ongein uit en was een gevaar voor de andere goden. Uiteindelijk besloten deze de reu vast te binden. Maar geen enkele keten, hoe dik en krachtig ook, was sterk genoeg om de wolf te bedwingen. Uiteindelijk weefde de Nachtelven een dun touw, zacht als zijde van zes ingrediënten die niemand meer kan vinden; de ademhaling van de vis, de baard van een vrouw, het speeksel van een vogel, de wortels van de berg, het geluid van de poten van een kat en de pezen van een beer. Maar Fenrir liet zich niet makkelijk vangen, maar zijn overmoed stemde ermee in om zichzelf vast te laten binden, om te laten zien dat hij sterker was. Toch wou hij een vergoeding, iemand moest zijn hand in zijn muil leggen, dit werd de hand van Tyr. En hoewel Tyr zijn hand verloor was Fenrir toen vastgebonden, niet meer in staat vrij te komen. Jammer genoeg had Ragya geen touw voor deze Houndour. Maar misschien werkte hetzelfde concept met de list. Hoe konden ze de wilde pokémon zo ver krijgen zijn eigen graf te graven? ‘Aldrei, Will-O-Wisp, spring hierna naar voren in een Quick Attack en probeer die schakels te pakken’ De Ninetales grauwde klagelijk om de volle taakbeschrijving maar deed wat er van haar werd verwacht. Ze opende de aanval met haar doodswitte vlammen, zodra ze vrij waren bonden ze zich om de dark type heen. Deze gromde enkel maar hielt zichzelf sterk. Hierna kwam de Quick Attack die de afgeleide wilde tegen de grond aan werkte. Met een soepele beweging greep Aldrei de keten rond diens nek en gaf er een ruk aan. Meteen begon de wond weer te bloeden en gefrustreerd begon het gevecht. Aldrei moest veel voorduren maar kreeg het voor elkaar de ander tegen de grond aan te houden. Hoe meer hij bewoog, hoe strakker de keten ging zitten. De Houndour was al afgezwakt door het lange gevecht en het was duidelijk dat hij niet meer de kracht had zichzelf hieruit te werken. ‘Los’ beviel Ragya, en de Ninetales die van het beeld had genoten liet de rinkelende ketting terug op de grond vallen. De reu piepte kort en probeerde weer gammel omhoog te komen, hij hijgde diep en probeerde weer op adem te komen. De roodharige rommelde wat in haar rugzak en wierp een pokébal op de donkere pokémon af. En hoewel Aldrei het moeilijk had gehad had ze respect gekregen voor de wilde pokémon en wachtte op het eind antwoord. Het was duidelijk dat ze de Houndour wel kon respecteren. Het was alleen maar hopen dat hij toegaf aan een trainer.

{ Aanvallen door Aldrei }
2x Flamethrower
1x Confuse Ray
2x Will-O-Wisp
3x Quick Attack
1x Flame Burst
1x Dark Pulse
1x Feint Attack
1x Rest

{ Aanvallen door Sleipnir }
1x Flame Wheel
3x Stomp

{ Open~