Teamwork {Ranger Quest}

Stacey rekte zich met een lichte glimlach uit, terwijl zij zich richting het Quest bord zette. Ze was onlangs toegelaten tot de rangers, inclusief de eed en alles wat erbij hoorde. Ze had nooit echt iets gehad waar ze echt een klik mee voelde, maar dit..? Dit klonk als iets waar zij zich wel in kon vinden. Ze had nu weer een nieuw doel, een doel waarmee ze de Pokémon en mensen kon helpen. En dit keer zonder wapens, dit keer met de assistentie van Pokémon. Zonder gewonden, zonder slachtoffers. Het was een heel verschil.

Toen ze bij het bord was, merkte ze dat ze niet de enige was die van plan was geweest zich in te schrijven voor quests. Een lichte glimlach trok over haar gezicht en ze knikte even naar het meisje, voor ze zich voor het bord zette. Er waren meerdere opdrachten, velen waarbij nog geen enkele aanmelding was waardoor ze zou moeten wachten op een partner. Behalve één opdracht, waarbij een op hol geslagen Miltank gekalmeerd moest worden. Kalmpjes pakte ze een pen en schreef ze haar naam erbij, voor ze de zilverharige aan keek. “Ik neem aan dat jij eh… Seven bent?” Ze blikte ondertussen nog even op het bord om hier compleet zeker van te zijn. De Wurmple die op haar schouder zat keek ondertussen vol enthousiasme naar de onbekende. Na het gedoe met Dario had deze echter wel geleerd dat niet elke vreemdeling haar aardig vond.

De jonge vrouw bevestigde dus Seven te zijn en Stacey knikte even. “Stacey. En dit hier is Nitnoy,” sprak ze met een glimlach, voor een kort moment opzij kijkend, naar haar Wurmple. Immers was het haar partner en dat was een zeer belangrijke Pokémon voor een Ranger. Zonder je partner kwam je immers niet ver.
Toen de ander een Sewaddle tevoorschijn liet komen, schoten Stacey’s wenkbrauwen op. “Ah, zo te zien nog één die wel een insect kan hebben,” grijnsde ze. Er waren immers genoeg meiden (en schijnbaar ook jongens) die insecten maar niets vonden. En al hoopte Stacey dat haar Wurmple een prachtige Beautifly zou worden, vond ze de rups helemaal prima. “Al weet ik niet hoeveel ze tegen de Miltank kunnen betekenen…” kwam er met een frons uit. Misschien moesten ze er maar naar op weg gaan en onderweg vast wat strategieën doornemen? Hoe kalmeerde je een Miltank? De praktijk was lastiger dan de theorie…

De Sewaddle had klaarblijkelijk geen bijnaam. Maar ach, het was niet zo dat er veel Sewaddles waren dus erg verwarrend zou het niet zijn. Stacey moest zelfs toegeven dat dit de eerste Sewaddle was die ze in levende lijve had mogen zien. Hiervoor had ze ze enkel van naam gekend, uit één van haar vader’s oude encyclopedieën met alle insectsoorten, waar ze ook haar liefde voor Beautifly’s had ontdekt. Wat een vreemde wezens waren dat toch…
De woorden van de zilverharige deden haar even opkijken. “Ja, dat klinkt inderdaad als een plan,” sprak ze, voor ze begon te wandelen. Ze mochten immers niet te veel tijd verspillen. “Weet jij welke Pokémon daar voorkomen?” besloot ze te vragen. Het was handig als ze wisten wat ze kon gebruiken. Je had immers weinig aan bijvoorbeeld een Tauros, want dat werd enkel bloederig.

Buneary, Skiddo en Doduo. Stacey fronste. Nee, daar zouden ze niet al te veel aan hebben. “Volgens mij kennen ze beiden in ieder geval al een String Shot. Misschien kunnen we daar iets mee,” mompelde zij bedenkelijk. Het was nog lastig ook. Je kon niet zomaar hierin stappen zonder enig idee hoe je het ging doen, maar het was ook niet zo dat je het volledig kon plannen. Vooral als je de omgeving niet kende. Ze ging even met haar hand door haar haren. “Ik hoop maar dat we snel iets vinden, voor dat ding teveel schade aanricht…” Miltanks waren niet haar favoriete Pokémon.

Zolang ze de Miltank daarmee lang genoeg op zijn plek konden houden, zouden de rupsen inderdaad een handig team zijn samen. Maar, alleen zouden ze het niet redden en dat was waar de Capture Styler van pas zou komen. Stacey ademde een keer diep in en uit, even knikkend na de woorden van Seven. “Ja, we… Zien het daar wel.” Wat konden ze anders? Ze hadden nu beloofd te helpen en ze weigerde te falen bij haar eerste opdracht. Nee, dit zou hen lukken. Gewoon zij samen. En hopelijk met zo min mogelijk schade.
Het geluid van onrust kwam steeds dichterbij en Stacey voelde hoe haar Wurmple zich langzaam aanspande. “Lijkt erop dat we alvast om ons heen kunnen gaan kijken,” sprak ze zacht. Ze moesten snel naar de onrust toe, maar als ze onderweg wat tegen zouden komen… Misschien iets om de Miltank mee te lokken? Een Pokémon met Sweet Scent bijvoorbeeld?

Hoppip. Stacey knikte langzaam naar Seven en fronste even. “Aan jou de eer.” Een grijns trok over haar gezicht terwijl haar blik gericht stond op de Hoppip. Ze had zelf pas één eerdere Assist mogen uitvoeren en die was gelukkig meteen geslaagd geweest, dankzij haar Wurmple die had geholpen met haar String Shot. En aangezien Sewaddle er sterker uit zag, moest dat toch ook wel goed komen. Ondertussen besloot Stacey om zich heen te kijken. Als ze immers het slaap-gedeelte hadden, hadden ze enkel nog iets nodig om de Pokémon mee te lokken zodat ze de kans kregen…

Seven leek meteen in actie te gaan en Stacey besloot er maar op te vertrouwen dat dit goed zou gaan, dus wandelde zij ondertussen iets verder. Immers hadden ze geen tijd te verliezen en ze kon niet toestaan dat iemand iets zou gebeuren omdat zij rustig had staan neuzen. Nee, als dit Seven lukte hadden ze al een groot deel van het plan te pakken. Ze hadden de rupsen voor een String Shot, zodat de Hoppip een Sleep powder zou kunnen uitvoeren. Dan moesten ze alleen nog iets hebben om de kwade koe te lokken, want wie weet of ze hem anders ooit te pakken zouden krijgen.
Het duurde even, maar uiteindelijk viel haar blik dan toch op een Combee. Yes, die konden Sweet Scent! Ze pakte onmiddellijk haar Styler en knikte naar haar Wurmple. “Je weet wat je doen moet, meis!” De Wurmple opende onmiddellijk haar mond en schoot een sterke String shot af op de Combee, wie richting de grond zakte omdat het gebruik van zijn vleugels nu zo goed als onmogelijk was. De tol schoot richting de Combee en Stacey zwaaide enkele keren met de Styler, voor het geruststellende witte tevoorschijn kwam en de tol naar haar terugkeerde.
Met snelle passen liep ze op de Combee af en tilde ze het ding op, om de witte draden te verwijderen en het ding toe te staan weer te vliegen. “Ik ben er klaar voor,” sprak ze, zodra Seven weer in zicht was. Nu mochten ze richting de koe gaan.