An unexpected pokémon appeared

Nadat Lumiose was overgenomen door team rocket, was hij samen met zijn ouders, zusje en broertje gevlucht naar Coumarine City. Nou, gevlucht zou hij het eigenlijk niet eens willen noemen. Ze wilden niet in de buurt zijn van een organisatie zoals team rocket, ze hadden niks te vrezen voor dit soort mensen, maar een stel criminelen dat de stad in handen hield, was nou niet bepaald erg rustgevend geweest voor zijn ouders. Ze hadden besloten een leuk huisje in Coumarine City te kopen, waar ze zich nu bevonden. Tynan had nooit echt veel problemen gehad met het wennen aan een nieuwe omgeving, hij was altijd al een kind geweest dat zich snel kon aanpassen aan iets en daarom voelde hij zich ook al heel snel thuis in de stad. Veel sneller dan de rest van zijn familie, in ieder geval. Al snel kende hij alle zijstraatjes, alle kleine verborgen plekjes. De achttienjarige jongeman stond net gezellig met een jongedame te flirten, toen opeens een duistere man zijn aandacht trok. De man had een lange jas aan en droeg een pet, de schaduw ervan viel deels over zijn gezicht heen wat hem er vrij mysterieus uit deed zien. Hij stond Tynan daar maar wat aan te staren, op de hoek van een steeg. Zijn goudgele ogen keken niet eens weg toen de achttienjarige naar hem opkeek. Hij fronste even kort, keek weer terug naar de jongedame en glimlachte liefjes. ”Looks like someone urgently wants to speak to me,” de man kon het niet laten het jammer te vinden dat hij deze dame dan maar toch met rust moest laten, maar de mysterieuze gozer aan de rand van het steegje bleef hem aanstaren en hij vroeg zich af wat deze van hem moest hebben. Het was dan ook echt iets voor Tynan om er gewoon op af te lopen. Na even liefjes de dame gedag te wuiven, draaide hij zich volledig om naar de man in de lange jas en stapte hij op hem af. ”Heb ik iets van je aan?” Was de vraag die hij aan de man stelde. En desondanks dat dit soort vragen vaak erg onbeleefd en kwaad aankwamen bij een persoon, was het Tynan weer eens gelukt om er gewoon een vriendelijke vraag van te maken. Met een afwachtende blik in zijn rode ogen, en misschien ook wel een kleine fonkeling van nieuwsgierigheid, bleef hij de man aankijken die de tijd nam om te reageren. ”Ik wil je iets aanbieden, een pokémon om precies te zijn.” Waren zijn woorden en Tynan trok vragend een wenkbrauw op. Dit moest een grap zijn, niet? ”Een pokémon zegt U? Wat voor pokémon en wat gaat mij dat kosten?” Hij had nooit veel interesse gehad in pokémon. Ja, het waren super leuke beesten, maar of hij nou ook echt daadwerkelijk veel zin had om gyms af te gaan en ze ook echt te trainen en op te voeden, mhm, misschien niet echt een taak voor een jongen zoals Tynan. Iemand die het leven niet al te serieus nam en meer lol trapte dan anders. ”Ik wil een deal met je maken, als jij deze pokéball van mij overneemt –“ Vanonder zijn jas haalde de man een rode bal tevoorschijn, Tynan keek er nieuwsgierig naar. ”Dan krijg je er 25 punten bij.” Ja, hij was ervan overtuigd nu. Dit moest een zieke grap zijn. Er zat vast geen pokémon in dat domme ding, gewoon een leeg omhulsel. Een prul dat de man uit de grappenwinkel had gehaald. Tynan kon niets anders doen dan lachen. ”Alstublieft, meneer!” Wist hij nog onder het lachen door te krijgen, maar het gelaat van de man veranderde niet en deze bleef hem zo serieus als eerder aankijken. ”Denkt U nou werkelijk dat ik in zo’n grap trap, U wil mij betalen als ik een pokémon van U overneem?” Hij grinnikte, maar de glimlach verdween weer van zijn gezicht toen hij het serieuze gelaat van de man opmerkte. Arceus, hij meende het?! ”Deal of geen deal.” Bracht de man uit, het gelach van de roodharige volkomen negerend. Tynan dacht geen seconde langer na, hij was altijd wel in voor een nieuw avontuur. Nee, hij wist niet eens wat er in die bal zat, maar maakte dat veel uit? Hij kreeg er een gratis huisdier bij en dat was toch prima? ”Deal!” En zo nam hij de pokéball en de 25 punten van de man over, die daarna meteen weer verdween. Hij dacht er niet eens over na hoe illegaal dit wel niet eens kon zijn, nee, hij had nu een pokémon en daar was hij tevreden mee. Niet dat hij vandaag echt bewust een pokémon had willen ophalen, eigenlijk had hij er nog nooit echt over na gedacht, maar de roodharige jongeman had de kans met open armen aangenomen. Wie weet was het wel een enorm schattig ding waarmee hij de ladies kon aantrekken, ze zouden op hem af komen lopen als ze zagen wat voor een goed rolmodel hij was voor zijn schattige, lieve pokémon. Met een tevreden grijns op zijn gezicht stopte hij het geld weg en keek hij naar zijn pokémon. Nu kwam die pokédex die hij ooit had opgehaald misschien toch nog van pas.

Nog een beetje verbijsterd om het feit dat hij nu een pokéball had waar hoogstwaarschijnlijk een pokémon in zat, bleef hij daar staan. In zijn hand hielt hij de bal vast, het ding had een rode, zwarte en witte kleur en leek precies op het soort lege pokéballs die hij gekregen had van de professor in deze regio, nadat hij enkel zijn pokédex was komen ophalen en de benodigde dingen, wilde hij ooit nog een trainer worden had hij die namelijk nodig. Al lang het ding nu op zijn kamer te verstoffen, misschien dat hij daar eens wat verandering in moest brengen en hem eens moest gebruiken, maar waarschijnlijk ging dat ook gebeuren. Als hij het ding kon uitvogelen natuurlijk, de professor had hem alles uitgelegd maar dat was alweer zes jaar geleden. Het zou vast niet meer echt in zijn hoofd zitten, ach, hij zag het wel zodra hij hem ging gebruiken. Misschien op de pokémon die hij nu in zijn handen vast had, als er überhaupt eentje inzat. Toch durfde Tynan niet te geloven dat dit serieus was geweest, net alsof het een of andere zieke grap was. Alsof er lintjes en een luid geluid uit zo komen als hij op het knopje zou duwen, zoals zo'n fopblik, en geen pokémon zoals hij had verwacht. Hij keek even op, zijn blik gleed even kort door de straat heen en met een simpel gebaar haalde hij een losse pokeball uit zijn broekzak tevoorschijn, om het ding te vergroten. Hij had er altijd eentje bij zich, alsof hij ermee wou laten zien dat hij een trainer was - desondanks dat hij er geen pokemon in had zitten. Hij hield de twee ballen naast elkaar, bekeek ze beiden even en kwam - al zuchtend - tot de conclusie dat de bal die hij gekregen had heel echt leek en dus waarschijnlijk ook echt was. Uit zijn ooghoeken zag hij een vrouw staan, haar blik was op hem gefixeerd. Of althans, dat dacht de roodharige jongeman. Hij liet zijn ogen op haar vallen en glimlachte lichtjes. Zo te zien had hij iemand's aandacht getrokken.

Hij moest er vast heel dom uit hebben gezien met die twee pokéballs in zijn handen, maar het deerde de jongeman vrij weinig. Tynan maakte zich niet snel zorgen over wat anderen van hem vonden, hij was over het algemeen wel een persoon die snel vrienden maakte en niet snel iemand als zijn vijand zag. Je moest het dan wel erg ver brengen, wilde je hem kwaad zien. De jongeman duwde de lege pokéball terug in zijn zakken toen de vrouw vroeg wat hij daar had. Hij glimlachte kort. "Werkelijk waar, ik heb geen idee." En helaas was dat de harde waarheid. Hij had geen idee wat er in die bal zat. Het kon een nutteloze abra zijn, maar ook een sterke Charmander. Nee, de deal die hij had gesloten was nogal dom geweest. Er kon toch niets goeds komen van een pokémon waar de gever je zelfs voor wilt betalen het aan te nemen? Niet dat Tynan zich daar veel zorgen over maakte, hij had namelijk geen goede pokémon nodig. Hij had nooit echt gedacht over een reis en nog steeds niet, oh well, nu hij er toch een had kon hij het op zijn minst proberen, niet waar? De jongeman keek weer terug naar zijn bal. "Laten we daar dan maar eens achterkomen," zei hij nu, voor het eerst van deze dag een beetje spanning voelend. Hij had dan wel wat geld ervoor gekregen om het aan te nemen, maar hij zat waarschijnlijk vast aan deze pokémon. No way dat hij het legaal kon ruilen zonder dat de politie wantrouwig wordt over hoe hij het ding gekregen had. Er waren geen documenten, niks waaraan hij kon laten zien dat hij het gewoon gevangen had en de pokéball stond waarschijnlijk niet eens op zijn naam - als iets überhaupt op zijn naam kon staan qua pokémon natuurlijk. Hij had geen idee hoe alles ging, of er documenten getekend moesten worden als je deed ruilen. Op dat gebied was hij nog een totale noob, waarschijnlijk op alle gebieden omtrent deze dieren. Hij had nooit een huisdier gehad, noch was hij ooit echt in contact gekomen met een pokémon. Hij had er nooit een geaaid als kind, de enige pokémon die hij gezien had waren de vogel pokémon en die van trainers vanuit de verte. Nee, op dat gebied was hij vrij wereldvreemd. Gelukkig voor hem wist hij wel hoe dat ronde ding werkte, hij had het al veel vaker in zijn handen gehad, gewoon om het te bestuderen en had er vele vragen over gesteld toen hij het gekregen had van de professor. De man zou vast blij zijn geweest nadat tynan weg was, met zijn stortvloed aan vragen. De jongen drukte op het knopje en al snel kwam een rode straal uit de bal. Een pokémon die hij nog nooit eerder had gezien kwam tevoorschijn. De jongen staarde ernaar alsof hij opeens iets heel raars had gezien, iets dat hij nog nooit gezien had. een wenkbrauw werd zelfs opgetrokken. "Well.. what the heck is that." Arceus, nee, hij had geen idee wat het was en het was Tynan niet als hij daar meteen ook een vraag over zou stellen. Zijn blik gleed snel even van de vrouw terug naar zijn pokémon. De paarsachtige pokémon met zijn lange staart, die eindigde in een dikke bol met een punt eraan, keek met zijn grote kijkers rond, de omgeving in hem opnemend totdat zijn blik op de roodharige jongen viel, op hem.