Sarcasm +Shanon

Voor de verandering liep Kendall een keertje uit zijn Poké ball, misschien dat het ding zich nutten kon maken. Hij moest nog steeds gaan trainen ja, daar was de witharige zich wel van bewust. Alleen, als hij wou gaan trainen, met wat? Het zag er niet bepaald naar uit dat er ook maar iets was het bepaald veel kon helpen met trainen, nergens Pokémon te bekennen. Geweldig, natuurlijk ook iets wat hij nodig had.

Er klonk ineens gegil, iets waardoor hij fronste, zelfs al wist de witharige dat niemand het zag. What the hel? Toen hij achter zich keek, was ineens een Shanon te zien, welke ergens heel erg hard voor wegrende. Wat er ook aan de hand was geweest, wist Blake maar al te goed dat de horde Taurossen achter haar, weinig to niets goeds betekenden. Al snel passeerde de zilverharige hem, maar weinig tijd om er over na te denken werd hem niet gegeven, oh hel naw. Al binnen enkele seconden was hij ook maar aan het rennen, als er ooit een dag zou komen dat hij werd verpletterd onder een kudde Tauros, zou die dag niet vandaag zijn. Wetende dat Kendall niet kon rennen, liet de witharige de Skurupi terugkeren, al rennend. Nope nope nope, geen zin in Tauros.

Zijn naam, tweede naam, werd nogal verbaast geroepen, iets waardoor de witharige haar droog tijdens het rennen aankeek. Moesten ze niet gaan rennen voor een op hol geslagen horde Taurossen of zo? "Wat heb je gedaan om hun zo kwaad te maken?!" oke, niet geheel de beste tijd om dat te vragen. Maar ja, voor timingen was hij absoluut niet echt het beste persoon in de wereld ervoor. Wat hij echter niet had verwacht, was dat ze hem een zet ging geven, hierdoor kon hij zijn evenwicht niet behouden, geweldig natuurlijk, en viel. Wat daarbij volgde, wat al helemaal geweldig, Shanon viel ook. Natuurlijk sarcasme, wie vond het nou fijn om zo te gaan vallen? Hij niet. Oh no, wat niet echt gepland was, was de steen aan het einde van hun 'val'. Zijn ogen werden groot, want er was vrij weinig dat er tegen kon worden gedaan "Pas op!" een waarschuwing was niet erg.

Al voelde het een oneindigheid, was het in werkelijkheid niet meer dan een halve minuut. De jongen merkte iets op hem zitten, waarna hij al snel doorhad dat het Shanon was. Dit gebeurde vrij vaak he? Eerst Vaniville, nu hier. "Ga eens van me af?" al probeerde hij boos te klinken, lukte het hem gewoon niet. Waarom? Arceus mocht het weten, serieus. Nee, het was niet ofzo dat hij iets voor haar begon te voelen of dergelijk I don't care, I ship it. Maar echt, het zou wel een stuk prettiger zijn als ze van hem af kwam, gewoon vrijuit ademen kon nog wel eens prettig zijn. Of gewoon niemand die op hem zat.