We Could Be Immortals [+Floyd Duncan]

_{Rustig liep Floyd het pokémon center uit met een pokébal verkleind in zijn handen. Hij was nog maar net Harley terug uit de box gaan halen om nog eens te zien hoe ze het deed. Een hele tijd geleden had hij haar gekregen, maar veel had hij er nooit mee gedaan. Het was een prima pokémon als het goed getraind werd, maar toch had hij haar in de box gestoken. Toen hij iets van het pokémon center vandaan de pokémon er weer uit liet en zag hoe het ding eruit zag wist hij weer één van de redenen. Afkeurend trok hij één wenkbrauw op terwijl hij het gele ding aan keek. Met een vrij domme uitdrukking in haar ogen keek Harley terug en Floyd schudde maar even kort zijn hoofd. ‘Misschien moet ik je maar gewoon terug droppen waar je vandaan kwam,’ mompelde hij vooral tegen zichzelf terwijl dat hij begon te wandelen. Harley zou wel volgen.
Floyd dacht soms dat de pokémon gewoon blind was, dat ze daarom over dingen heen liep alsof ze er niet stonden, ze verwachten dat iedereen wel uit haar weg zou gaan. Zelf wist hij maar al te goed dat Harley gewoon te lui was om een bocht te nemen of uit de weg te gaan voor iets. Dat was die dag ook zeer goed te merken. De Numel liep maar wat rond, volgde zijn trainer wel maar liep wel naar waar hij zelf wilde. Wanneer dat de jonge man even keek naar zijn pokémon zag hij dan ook hoe die recht op iemand af ging. Ergens verwachte hij dat de pokémon verder zou wandelen, maar in plaats daarvan stopte die bij het meisje met zijn mond al open om een hap te nemen van het haar. Hm, dat was dus de reden dat hij de pokémon een tijd in de box had laten steken. Nu wist hij het weer.}

_{Vanop een afstand kon Floyd zien hoe het meisje niet al te positief reageerde op de actie van zijn Numel. Ach, het was een goede oefening voor het gele ding. Zo leerde hij wat mocht en wat niet mocht. Haren eten was één van die zaken die niet werden toegestaan. Harley kreeg enkele klappen te voortduren waarop ze antwoorden door haar kop weg te draaien, ogen te sluiten en enkele stappen naar achter te zetten. ‘Als ik jou was zou ik niet proberen mijn pokémon de dood in te jagen, je zou anders vrij snel volgen,’ zei Floyd wanneer dat hij bij de rest was komen te staan. Hij had wel gemerkt dat er nog andere pokémon bij waren geweest maar hij schonk daar geen enkele aandacht aan. ‘Maar ja, dat ding is inderdaad van mij,’ bevestigde de jonge man met een knikje. Het was nog een ding, een ander woord was er niet voor. Het gele ding zag er niet uit en het was bijna vernederend om ermee rond te lopen. 'Het is soms - uhum - altijd zeer simpel. Het verbaasd me dat het je volledige hoofd niet probeerde op te eten,' zijn schouders haalde hij even kort op. De toon van het meisje deden hem niet heel veel. Het had geen invloed op zijn neutrale en bijna emotieloze karakter.}

_{Floyd haalde kort zijn schouders op bij de vraag van het meisje. Wat ze deed keurde hij niet af want zijn domme achterlijke pokémon deed natuurlijk iets wat niet werd geaccepteerd door de maatschappij, maar ze had wel degelijk iets gezegd over dat ze dood wilde. Niet dat ze het meende, but still. ‘Een Blastoise, Braixen, Hydreigon en Aggron vormen al een redelijk mooi leger,’ reageerde hij zonder enige emotie in zijn stem. Hij keek de blondine alleen maar rustig aan. Ze bekende echter wel dat zijn pokémon inderdaad dom was, al was dat zelf nog zacht uitgedrukt. Het was een achterlijk ding dat er ook nog eens achterlijk uit zag. Als de evolutie nadien er niet iets of wat goed uit zag, en sterk was had hij de pokémon nooit in zijn team willen halen. Zijn blik gleed ondertussen even naar Harley. Het wezen had haar aandacht van de vrouw afgehaald en probeerde haar buiten te sluiten, schrik dat ze weer zou meppen. In plaats daarvan had ze haar aandacht gericht op de andere pokémon van het meisje. Zoveel pokémon was ze in haar leven nog niet tegen gekomen, dus ze was altijd wel nieuwsgierig als ze er nieuwe tegen kwam. Die nieuwsgierigheid drukte ze jammer genoeg verkeerd uit.
Floyd kon zich wel voor zijn hoofd slaan wanneer hij een vlammetje uit de pokémon zijn bek zag komen en af ging op één van de twee pokémon. Hij had hoofdschuddend naar de grond gekeken en daardoor had hij niet gezien naar welke pokémon het bedoeld was. (Jeej, nu kan je zelf kiezen~) ‘Ongelofelijk,’ mompelde hij zacht tegen zichzelf.}

_{De jongeman kon zich beledigd voelen wanneer Harley aangesproken werd als Ding, maar dat was hij niet. De numel was gewoon niet meer dan een ding. Het was dom genoeg geweest om eerst iemand zijn haar te proberen eten en nadien was het die persoon haar pokémon aan het bekogelen met vuur. Zo maakte je vrienden tegenwoordig. ‘Mij goed,’ zei hij schouderophalend. Een gevecht om tijd te doden kon vast nooit geen kwaad. Misschien dat de Numel wel zou laten tonen dat die iets of wat bruikbaar is. Floyd keek de twee pokémon aan tussen wie hij zou mogen kiezen. Allebei vecht soort enkel de Lucario was ook nog eens steel. Qua type zou hij beter zijn tegen de Lucario. Anderen zouden dan vast de andere pokémon kiezen om het zowat eerlijk te houden, maar Floyd behoorde niet tot die klasse. ‘Je Lucario dan,’ sprak hij terwijl hij losjes wees naar de blauwe pokémon van de trainster die voor hem stond.
‘Harley.’ De Numel keek meteen op wanneer het haar naam uit de mond van zijn baas kwam. Haar uitdrukking even verveeld en ongeïnteresseerd als altijd. Ze snapte echter wel wat de bedoeling was en liep aan een rustig tempo naar hem toe om aan Floyd zijn zijde te gaan staan. ‘Gewoon één tegen één lijkt mij?’}

_{Floyd zijn vrouwelijke gezelschap was het er eens mee dat het één tegen één zou worden. Iets over vals spelen. Het kon nog altijd zijn dat ze twee tegen twee wilde doen, maar het was volledig haar keus. Floyd besloot in ieder geval om er niet meteen op te reageren en keek haar enkel maar aan, wachtend tot ze konden beginnen.
Mevrouw was er echt wel zeer zeker van dat ze zou kunnen winnen, langs de ‘In dat geval wacht ik rustig af tot je begint.’ andere kant zou het Floyd niks verbazen. Tegen wat voor een dom ding moest ze ook wel niet vechten? De Numel zag er niet erg indrukwekkend uit, en ze maakten het alleen maar erger. Hoofdschuddend sloot Floyd meteen zijn ogen, hield zijn hand tegen zijn voorhoofd en wilde even echt niet zien wat het geweldige idee was van Harley. Ze had zonder commando besloten een ember op de Lucario af te sturen. ‘Binnenkort maak ik een biefstuk van je,’ mompelde Floyd zacht, maar ze waren begonnen, daar was niks meer aan te veranderen. ‘Earth power,’ gaf Floyd dan maar het bevel. De Numel begon meteen hard te stampen met zijn voorpoten waardoor de grond vanaf de Numel haar poten begon te barsten, op de Lucario af.}