Dogs are great

Prompt: ‘i met you last night when you were drunkenly patting my dog in my backyard at 3 in the morning and when i asked you what the hell you were doing you slurred something about dogs being great and then you threw up on my feet and then fifteen minutes later you were passed out on my couch so that’s why you’re here right now also what the Muk is your name and why were you patting a dog in a stranger’s backyard in the middle of the night’ au

Hoe hij hier terecht was gekomen kon hij zich niet meer herinneren. Ook niet wat hij die paar uur daarvoor had gedaan. Het enige wat hij wel wist was dat hij dronken was en nu ergens door de straten strompelde in één of ander afgelegen dorp waarvan de naam ook al niet meer was blijven hangen. Kreunend bracht Raven zijn hand naar zijn voorhoofd toen de vormen van de vele huizen onlogisch om hem heen draaide. Beter dat hij in ieder geval nog iets kon zien met aura, anders was hij sowieso al niet in staat geweest een stap te zetten zonder met zijn blinde kop ergens tegenaan te knallen. Een kort kefje trok zijn aandacht en hij kantelde zijn zware hoof verbaasd opzij. Een Vulpix had haar snuitje door het gat van het hek gestoken en kwispelde vriendelijk met haar staart. Staartjes. Heel veel staarten. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht en hij wilde iets doen waardoor hij het ineens nodig vond om te bukken, maar hij greep mis toen hij zijn hand op het hek liet leunen en tuimelde voorover. Ja toen lag hij ineens in de tuin. Er gleed een koude tong over zijn wang. Raven veegde het met een moeilijk gezicht van zich af en strompelde overeind, waarna hij weer door zijn knieën zakte om het beest te aaien. Honden waren geweldig.

Seven schoot overeind in haar bed toen ze het geluid van een keffende Allira hoorde, gevolgd door een klap. Lichtelijk fronsend stond ze op en liep nog slaperig naar de woonkamer, vanwaar ze in de tuin kon kijken. Haar Vulpix maakte wel vaker geluid als er mensen langs kwamen, maar om 3 uur 's nachts moest ze niet zo luid doen. Toen ze haar gordijnen opzij duwde keek ze dan ook verbaasd op toen er niet alleen een Vulpix, maar ook een persoon in haar tuin aanwezig was. Zonder een seconde te twijfelen deed ze de tuindeur open en stapte naar buiten op het vochtige gras. "Als ik jou was zou ik mijn tuin heel snel verlaten. Wat ben je hier überhaupt aan het doen?" sprak ze op scherpe toon, terwijl ze dichterbij stapte, maar toch enige afstand hield. Nu ze dichterbij stond viel het wel op dat de persoon in kwestie behoorlijk de weg kwijt was.

Raven besefte niet eens dat er een tweede persoon bij was komen te staan, zo geconcentreerd was hij bezig met het aaien. Pas toen ze haar stem liet horen tilde hij sufjes zijn hoofd op. Zijn lege ogen keken haar aan, maar gaven niet de indruk dat hij begreep wat ze van hem wilde. Of wat hij aan het doen was. Maar dat was toch heel duidelijk? "Vind je honden ook zo fantastisch," mompelde hij met woorden die nauwelijks te verstaan waren. Ze rolden veel moeilijker over zijn lippen dan nodig was. Raven trok weer even een moeilijk gezicht omdat hij zich niet zo goed voelde, iets waar hij haar maar de schuld voor gaf, en draaide zijn hoofd toen weer naar het gras om de Vulpix met de 100 staarten te zoeken. Alleen kon hij het niet meer vinden. "Waar is ie nou?" vroeg hij hardop, terwijl hij een beetje nutteloos met zijn arm zwaaide, niet door hebbende dat hij de aura had uitgezet en nu naar de duisternis van zijn eigen ogen aan het staren was.

Seven bleef met een frons toekijken hoe de vreemdeling in haar tuin probeerde antwoord te geven op haar vraag. Wat er uiteindelijk uit kwam, het was nog net te verstaan, hielp haar echter niet veel verder. "Ja, honden zijn geweldig, en nu oprotten," merkte ze sarcastisch op. Hij was waarschijnlijk te ver heen om hier wat van aan te trekken helaas, gezien hij de Vulpix al niet eens meer kon vinden terwijl die maar een klein stukje van hem vandaan zat. Seven zette haar handen in haar zij en rolde even met haar ogen. Om hem nu de tuin uit te slepen ging ook een beetje ver. Bovendien wist je nooit hoe iemand daarop zou reageren en ze had geen zin om nog meer van haar avond hier te verspillen. "De Vulpix is er niet meer, dus ga nu maar naar huis," sprak ze kortaf.

Teleurgesteld richtte Raven zich omhoog toen ze zei dat de Vulpix er niet meer was. Er kwam een uiterst verdrietige uitdrukking op zijn gezicht, want Arceus hij was zo slecht met emoties als hij dronken was. "Maar, net was ie nog hier.." stamelde hij ongelovig, terwijl hij nog een paar passen naar voren zette om te zoeken. Slecht plan. Raven struikelde blind over zijn eigen voeten, strompelde voorover en pakte toen het eerste de beste wat hij pakken kon voor houvast. Haar schouder. Meteen daarna werd hij overmand door een golf van misselijkheid en kwam alle drankinhoud die hij die avond naar binnen had gewerkt er weer uit, boven op haar voeten.

Haar frons werd dieper toen ze zijn treurige uitdrukking zag. Serieus, het leek net een kind zo. Hoe oud was die gast wel niet? Ze wilde hem nog waarschuwen toen hij wilde beginnen te lopen, gezien het er niet echt uitzag alsof hij daar nog toe in staat was, maar het was al te laat. Ze zette zich schrap tegen de grond toen hij haar schouder beet greep, om zelf niet om te vallen door het plotselinge gewicht, want dronken mensen wogen echt veel te veel als ze tegen je aan vielen. Alles ging te snel voor haar om nog opzij te stappen toen hij plots over zijn nek ging, over haar voeten heen. Oh great.. "Idioot!" bracht ze kwaad uit, terwijl ze achteruit stapte.

Eruit was beter dan erin, en Raven voelde zich meteen al een stuk beter toen hij zijn maaginhoud had geleegd. Echter was het nog niet genoeg om de waas uit zijn dronken kop te halen en toen ze naar achter stapte verloor hij de enige houvast die hij had. Hij viel opnieuw voorover en landde voluit op de grond. Het vochtige gras prikte in zijn gezicht, maar om eerlijk te zijn lag hij te lekker om nog enige beweging in zijn plotseling veel te zware ledematen te krijgen. Tevreden sloot Raven zijn ogen. Het duurde niet lang voor hij volledig out was en geen hond die hem nu nog wakker zou kunnen krijgen.

Misschien had ze toch beter niet naar achteren moeten stappen. De vreemdeling lag nu languit in het gras in haar tuin en het leek erop dat hij compleet out was. Ze had zelf ervaring met alcohol, dus ze wist dat het geen zin had om hem nu nog wakker proberen te maken. Die zou niet wakker worden tot die alcohol uit zijn bloed was. Seven draaide zich om en veegde eerst haar voeten wat af in het gras voor ze naar binnen stapte. Snel liep ze naar de badkamer om daar haar pyjamabroek in een bak water te gooien zodat die viezigheid er af kon weken. Daarna spoelde ze snel haar voeten en onderbenen af in de douche, waarna ze in haar kamer een nieuwe broek pakte en deze aan deed om vervolgens weer de tuin in te lopen en met een nadenkende blik voor de half dooie in haar tuin te blijven staan. Ze kon hem toch moeilijk hier buiten laten liggen. Met nog een rol van haar ogen pakte ze hem stevig beet onder zijn armen en sleepte hem zo haar woonkamer in en de bank op. Daarna sloot ze de tuindeur en liep terug naar haar eigen kamer om weer in haar bed te gaan liggen. Nu slapen, morgen zou ze wel verder zien.

Het eerste wat Raven voelde toen hij weer leek te ontwaken uit zijn coma, was een vreselijke, stekende koppijn, alsof hij een mes door zijn slaap had gehad. Niet dat hij ervaring had met hoe dat zou moeten voelen, maar hij gokte dat het niet veel verschilde. Kreunend duwde hij zijn bovenlichaam omhoog en bracht hij zijn hand naar zijn veel te zware voorhoofd. Dit was de laatste keer dat hij whiskey dronk. Echt. De. Laatste. Keer. Pas later vroeg hij zich af waar hij eigenlijk was en hoe hij in godsnaam op deze bank terecht was gekomen. Suf onderzocht Raven de kamer, maar geen van de meubels kwamen hem bekend voor. Het was geen hotelkamer, nog een pokécenter. Arceus, was het echt zo ver gegaan dat hij in het huis van een vreemde was gaan maffen? Raven wilde zichzelf in een zwakke poging van de bank af slepen, maar dit zorgde er alleen maar voor dat hij weer met een zware plof achterover viel. De bank lag op het moment nog even te goed.

Seven deed lichtelijk vermoeid haar ogen open. Die vermoeidheid was waarschijnlijk te danken aan haar vreemde droom over iemand die haar Vulpix aan het aaien was in haar tuin, daarna over haar heen spuugde en vervolgens out ging zodat ze hem naar binnen moest slepen. Goede nachtrust was dat niet echt. Ze kwam overeind en liep de woonkamer in. Hell no. Ze bleef op haar plaats staan toen ze ook echt iemand op haar bank vond. Geen droom dus, realiteit, hoe idioot dat ook klonk. Met een zucht liep ze naar haar bank toe en zette haar rechterhand in haar zij terwijl ze de jonge man met een lichte frons aankeek. "Wakker? Want ik zou straks graag op die bank zitten," merkte ze op, haar stem even scherp als die nacht.

De voetstappen die op de trap dreunden klonken dof in zijn hoofd. Raven opende zijn ogen, en had daar meteen spijt van toen het licht hem een pijnlijke herinnering aan de kater gaf. Hij sloeg zijn arm over zijn hoofd heen en luisterde toen naar de meid die blijkbaar niet verrast was een vreemde op haar bank aan te treffen. Misschien een beetje. Het enige antwoord wat ze echter kreeg was een tegensputterende kreun van Raven's kant. Nee, niet wakker. "Wat is er gebeurd?" mompelde hij toen met zware stem. Hoe de Muk was hij hier terecht gekomen.

De jonge man die haar bank bezet hield vroeg wat er was gebeurd. Seven zuchtte even en stapte iets meer zijn richting in, zodat hij haar ook zou kunnen aankijken terwijl ze tegen hem sprak. Al ging dat misschien niet zo makkelijk in zijn positie. "Waar begin ik.. Ik zag je in mijn tuin om 3 uur 's nachts. Je was mijn Vulpix aan het aaien en toen ik je vroeg weg te gaan, zei je enkel iets over dat honden fantastisch waren. Daarna gaf je over op mijn voeten en ging je knock out. Dus heb ik je maar naar binnen gesleept, omdat ik moeilijk een halvegare dronkenlap in mn tuin kon laten liggen," legde ze uit. Zij wist alles nog zo op te noemen, al was ze het liever zelf ook vergeten.