The Hidden Abyss

“Ides!” De Teddiursa negeerde hem en liep gedreven achter de zoveelste Pokémon vandaag aan, ditmaal een Pikachu. De Elektrische Pokémon had een Berry van Ides gestolen en baande zich een weg door het dichtbeboste terrein. Alsof zijn momentele kledij –die minder beschadigd was geraakt dan toen hij nog op de vlucht was voor de Mightyena’s- ook een tint van tweederangs burgers moest krijgen door beschadigd te raken of erger nog, vlekken en nare geurtjes. Bah! De gedachte al maakte hem misselijk. Maar eerst… “Ides! Laat hem met rust!” Nog steeds zigzagde de Teddiursa als een bezetene tussen de struiken en de bomen. Het scheelde dat Florian een redelijke uithoudingsvermogen had, want anders was hij hem makkelijk uit het oog geraakt. De achtervolging duurde enkele tellen, totdat het pad uitmondde bij een open plek, gehuld door een mysterieuze mist. Er scheen echter ets in het centrum te zitten, iets groots en van.. was het een ruine? Het liep ten minste dood, maar de Pikachu scheen er geen last van te hebben en schoot direct het leegstaande toren in. Een onbekende toren dat elk moment in elkaar zakken in lopen? Nee, niet voor hém… én Ides. Met een sprint greep Florian nog net Ides’ staart – of wat het bolletje op zijn achterwerk moest voorstellen- en klemde stevig zijn armen om diens middel.

“Je gaat nergens heen, Ides!” De Teddiursa sloeg wild zijn poten op en neer, draaide zijn kop naar hem toe en liet zijn meest onschuldige blik aan hem zien. Florian kende de Pokémon amper twee dagen, maar deze blik werkte al niet meer op hem. Enkel een keer. Nou wist hij dat het een aanval was om zijn zin te krijgen, maar in gevechten had het een bij effect. De jongen zuchtte, tikte zachtjes tegen diens voorhoofd. “Nee, door jou zijn we verdwaald. Maar… waar zijn we?” De Teddiursa greep naar zijn kop en keek kort naar de mysterieuze toren achter zich. Hij hield van geheimzinnige plaatsen en las veel verhalen over Kalos, maar nooit eerder hadden ze het over deze toren gehad. Nooit. Traag stapte hij nieuwsgierig op de toren af, totdat er geritsel klonk. Direct bevroor Florian. Een Pokémon, mens of was het een val dat geactiveerd werd? “Ides,” fluisterde Florian zacht, waarop de Teddiursa zijn ogen sloot en op zijn gehoor concentreerde. Zijn ronde oren spitste, waarop de Teddiursa hem kalm aankeek. Geen gevaar, dus? “Verschijn!” Gevaar of niet, iemand besluipen was het laagste van het laagste!

Een schim bewoog zich vanuit de toren, regelrecht naar hem toe wat zorgelijk was. Volgens Ides was het dus geen gevaarlijke Pokémon of mens, maar wat verstond hij dan onder “gevaarlijk”? Wantrouwend wachtte Florian af totdat het figuur in kwestie zichzelf zou begeven naar het licht. Bijna was het figuur zichtbaar, totdat deze hem een hartaanval bezorgde door direct op de grond neer te knallen. Met een frons keek Florian met een van afschuw getrokken gezicht naar de witharige dame en haar blauwe ogen. Niet meer dan een tweederangsburger, alweer. Het scheelde dat deze niet tegen hem opgeknald was, zoals dat andere mormel van een zwerver ook gedaan had. Als zijn momentele dure kledij besmet zou raken, dan was hij radeloos, want veel meer had hij niet tot zijn beschikking. Maar goed, een simpel geklede dame lag letterlijk voor zijn voeten en verscheen uit de mysterieuze toren. Dat rook behoorlijk naar onraad, al oogde ze onschuldig, gezien ze enkel jammerend hem aankeek. Ditmaal wist Florian beter en hield ditmaal zichzelf op een afstand van de dame door discreter te handelen. Empathie tolereerde hij niet meer na zijn fout met die zwerver. Tsk, zijn opvoeding maakte meer los dan zijn daadwerkelijke afkomst. “Wat deed u hier? Afgelegen in een toren, gehuld met mist?” Zijn stem hield zijn ijzige ondertoon, zelfs toen Ides hem de zoveelste waarschuwende blik gaf dat hij zachtaardiger moest zijn. Waarom zou hij?