Secret, hidden underneath it

Na weken was Marshall gewend geraakt aan zijn nieuwe trainer en het deed Caroline goed om te zien dat de kleine larvitar haar niet steeds zo geschrokken aankeek als ze tegen hem sprak of hem plotseling aanraakte. De rock skin pokemon hield echter nog steeds niet zo erg van zonlicht dus liet ze hem vooral uit zijn pokeball als ze in een van de vele grotten in hoenn was of onder de beschutting van bomen. Nu ook weer, in de grot waar het nooit stil was door het constante geruis van de waterval. 'Lar, lar!' murmelde de pokemon zachtjes toen hij zijn eigen spiegelbeeld zag in het water en met een van zijn voorpootjes het water voorzichtig aanraakte, maar geschrokken achteruit deinsde toen het oppervlak gebroken werd. Caroline grinnikte zachtjes en zakte door haar knieën om de pokemon een aai over zijn kop te geven. Ze probeerde hem wat gerust te stellen door uit te leggen dat zijn spiegelbeeld weer terug zou komen, maar de pokemon was al afgeleid door iets anders.
Iets geels hopte op het pad boven de rivier rond en Marshall, zo achterdochtig van vreemdelingen als wat, begon zachtjes te grommen en richtte een van zijn scherpste Leer's op de pikachu. "Sht, het is oké." fluisterde ze, aangezien ze ervan uit ging dat de pikachu niet wild was. Maar Marshall wilde er niets van weten en krabbelde het pad op om recht voor de pikachu te gaan staan. Het zand om hem heen begon al een beetje te ruisen en Caroline sprong naar voren, bang dat haar pokemon een zandstorm zou ontketenen in deze grot. De larvitar kalmeerde wat toen ze weer wat dichter bij hem in de buurt stond, maar keek de pikachu nog altijd wantrouwend aan.

Marshall verstopte zich half achter haar benen en keek aarzelend naar de pikachu, niet zeker wetend of hij nu wel zou aanvallen of niet. Hij wist immers niet hoe sterk de gele pokemon was vergeleken met hem en heel veel aanvallen kende hij nog niet. De larvitar richtte zijn blik aarzelend op Caroline, die haar blik even naar haar eigen pokemon deed verschieten. En toen.. ze zag vanuit haar ooghoek de pikachu zich klaarmaken voor een aanval, waardoor ze haar larvitar in een vloeiende beweging oppakte en uit de weg van de aanval sprong. Haar voeten wisten nog net grip te houden op het grindpad, anders was ze over de stenen naar beneden richting de rivier gerold. Maar omdat Marshall zich losrukte uit haar greep, verloor ze haar evenwicht en kwam ze met haar knie tegen het pad aan. De schaafwond voelde ze al hevig prikken, maar de pijn verbeet ze, omdat haar larvitar naar iemand toe rende om zijn tanden in zijn been te zetten.
Caroline kwam overeind, onderschatte haar schaafwond, en zag toen wie het was.. "Marshall.." murmelde ze zachtjes, wat moeilijk naar haar pokemon toelopende en keek verontschuldigend naar Jordan, haar wangetjes een lichte tint rood gekleurd. Ze pakte haar larvitar weet en liet hem zijn been loslaten. "S-sorry.." stamelde ze en hield haar larvitar stevig vast, zodat hij dit niet nog een keer kon doen.

Toen de jongen zijn pikachu losliet terwijl Marshall naar zijn been hapte, stokte Caroline haar adem even in haar keel, omdat ze bang was dat de muis pokemon nog een aanval op haar of haar pokemon zou richten. Maar het gele ding grinnikte maar een beetje om de situatie, waardoor ze zich nog wel veilig genoeg voelde om naar hem toe te lopen en de larvitar los te krijgen van zijn been. Toen hij haar aankeek, richtte ze haar blik snel naar de grond, beschaamd om de actie van haar pokemon. "Gaat het?" Toch herstelde ze het oogcontact, echter nu om hem verbaasd aan te kijken. Of het met haar ging? Daar wilde ze niets van weten! "Maak je maar geen zorgen om mij." antwoordde ze, haar bezorgdheid zo ver mogelijk in haar stem te willen verstoppen. "Jij bent degene aan wie die vraag gesteld moet worden!" De larvitar in haar armen was wat gekalmeerd, maar keek nog altijd naar de pikachu. Hij vertrouwde de pokemon voor geen meter. "Is alles goed met Sparklez?" vroeg ze, omdat ze zich de pikachu niet zo kon herinneren..

Ze wilde het liever niet toegeven, maar ze betrapte zichzelf erop dat ze vanuit haar ooghoeken af en toe naar de pikachu keek. Hoe erg ze ook wilde geloven in de onschuld van elke pokemon, het elektrische pokemon had zojuist wel een aanval op haar en of haar larvitar af gevuurd.. "Hé, ik ben oké hoor. Na alle dingen die Sparklez mij heeft aangedaan ben ik wel wat pokémon-geweld gewend." Caroline beet op haar lip en uitte een zachte 'hmm..' om aan te tonen dat ze het er nog niet helemaal mee eens was. "M'okay dan.. maar ik houd je nog in de gaten." snoof ze vervolgens. Een larvitar beet was wel weer wat anders dan een paar schokjes. "Je weet hoe hij is, nog altijd proberend mijn leven zo zuur mogelijk te maken." Oké ja, dat klopte.. "Ik heb gehoord dat pokemon hun trainers wel meer respecteren als ze een badge hebben, ooit over nagedacht om die energie van je pikachu voor je gymgevecht te gebruiken?" vroeg ze vervolgens. Een pokemon die steeds mensen aanviel was.. niet erg veilig, maar het feit dat Jordan nog altijd met de pikachu rondliep toonde wel een goede band.