Delayed Challenge[&Brandon White]

Nog een rondje om de ogen en dan was het- “Meneer, uw Pokémon zijn volledig in orde!” Een zuster met roze haar en eveneens fel gekleurde roze ogen keek op hem neer met een plaat voor zich waar twee glimmende Pokéball’s in zaten. Dankbaar knikte hij naar de vrouw en nam de twee voorwerpen aan, waarop de zuster weer in een van de vele gangen van de Pokémon Center verdween. Voorzichtig legde hij ze eerst naast zich, waarna hij zijn schrift opborg in zijn oude rugtas met de andere tekenbenodigdheden. Bijna had hij een tekening van een Zigzagoon weten af te ronden, maar de bediening was eenmaal vrij snel in de Pokémon Center. Daar had hij al rekening mee gehouden. Ergens was het wel jammer, gezien het best goed gelukt was naar zijn mening. Maar goed, hij wilde de twee niet langer laten wachten en met een druk op de knop van de Pokéball verscheen de Skarmory en Totodile recht tegenover hem. Beiden reageerde en zwaar opgelucht dat ze niet meer vastzaten en zich vrij konden bewegen. Acuzio begon bijvoorbeeld direct zijn vleugels te strekken, terwijl Kraker juist zijn kaken open en dicht klapte. Officiële gelegenheden en gebouwen waren ook het enige moment dat hij ze liet terugkeerde en hier, in de Pokémoncenter moest dat eenmaal zo. Maar goed, ze waren beide prima in orde en de gym lag in het verschiet nu ze eindelijk de stad van de eerste gym bereikt hadden. De obstakels waren ook bijna niet te harden geweest. Vastberaden kwam hij van het bankje af en wenkte hij richting zijn Pokémon om hem te volgen. De gym lag zeer dichtbij de Pokémon Center en niets zou hen tegenhouden, althans, dat hoopte hij.

Helaas, was dat de zoveelste naïeve gedachte vandaag. Met amper de Pokémon Center achter zich, verscheen er plotseling een zwevende houtachtige Pokémon die met felrode ogen hem aankeek. Geschrokken door de plotselinge verschijning van de Pokémon stapte hij naar achteren en wist over Acuzio te struikelen die door het gewicht op zijn lijf venijnig zijn vleugels om zich heen sloeg. ‘Skar! Skar!’Kraamde de Pokémon pijnlijk en ook Kraker bleef niet ongedeerd en kreeg de vleugels volop in zijn gezicht. Woest om de mep beet Kraker, ondanks dat het hem lang geleden afgeleerd was, in de vleugels van Acuzio en klemde zijn voorpoten om de grijze “veer” heen. De beet van een Totodile was niet niets, zelfs wanneer een Pokémon een pantser van ijzer had en Acuzio voelde ook de pijn van beide kanten. Jayce voelde eveneens de klappen van de vleugels en dat zelfs eerder dan die van de val, maar wist zichzelf overeind te hijsen. Auch, vooral zijn arm deed nogal zeer van Acuzio’s venijnige uithalen. Traag draaide hij zich om naar de twee vechtende Pokémon en sloeg een teleurgestelde zucht. Wellicht werd het tijd om ze weer aan elkaar te leren wennen door weer de speciale trainingen te doen, maar gezien de gym al op hen wachtte, moest dat daarna wel gebeuren. “Acuzio, Kraker,” De twee Pokémon stopten direct met het pijnigen van elkaar en lieten de ander met tegenzin los, waarna ze elk aan de andere zijde van hem plaatsnamen. Gezien ze nou al weer gewond waren, konden ze net zo goed weer de Pokémon Center instappen.

Het was toch maar een st- Kraker reageerde plotseling op iets wat tegenover hem zweefde en direct dreigde hij weer van de schrik te vallen, maar Acuzio behoedde hem ervan door direct zijn vleugel tegen zijn rug te lenen. Het was een vreemd uitziende Pokémon, maar het zag er echter niet dreigend uit. “Kraker, houd je gedeisd,” De Totodile sputterde wat woorden tegen, maar die verdwenen op de achtergrond toen hij een man hun kant op zag rennen. Vlak tegenover hem hield hij halt en vroeg, nog bijkomend van het sprintje of “Spook” – waarschijnlijk de Pokémon-  hun lastig gevallen had. Zwijgend wisselde Jayce een blik met de twee Pokémon. Zou hij de waarheid vertellen of eromheen draaien of brutweg liegen? De twee Pokémon keken elk verbitterd weg en dat was duidelijk genoeg. “Hij zag er enkel… uniek uit,” Dat was wellicht de juiste verwoording voor de schrik die de Pokémon hém bezorgd had. “Van jou?” Het leek erop dat dit zijn Trainer moest zijn, of het was een Pokémon van een familielid of zelfs een wilde Pokémon die de man ontliep. Je wist het maar nooit. Eerlijk gezegd, wilde Jayce ok liever het niet meer hebben over de beschamende vertoning van net en daar waren Acuzio en Kraker het over eens.

Even dacht Jayce iets verkeerd te hebben gezegd toen de ander nogal verlegen reageerde. Ergens had hij dit kunnen zien aan komen na de nogal beschamende optreden van hem en vervolgens zijn Pokémon. Het was moeilijk om je er dan van te herstellen en dan kwamen er vreemde opmerkingen uit iemands mond. Gelukkig ging de ander er niet te diep op in en stemde enkel in dat de Pokémon degelijk uniek was. Alsof hij amper nadacht over wat hij zei bevestigde hij ook dat de Pokémon van hem was, maar zelfs de rest van zijn Pokémon wilde laten zien. Kort keek hij de ander verrast aan door de nogal kinderlijke enthousiasme die hij uitgestraald had, en knikte vervolgens. De ander leek er zo vrolijk over te zijn dat Jayce degelijk benieuwd was naar zijn Pokémon. Echter verwachtte hij niet dat de ander deze nog zou laten zien, het was te overhaast. Of hij het nog serieus moest nemen was nog maar de vraag. Spoedig volgde een niet-overhaastige reactie vanuit de man en vertelde hij dat hij de Pokémon Center zocht. Ehm, serieus? Met een kleine frons staarde hij de man verward aan, terwijl Acuzio amper nog luisterde en Kraker eveneens verrast reageerde. “Uhm, achter mij.” Met een kort gebaar wees hij naar het gebouw achter zich. Was het echt niet weer een overhaastige reactie geweest of waren hij, Acuzio én Kraker zo groot dat ze de Pokémon Center blokkeerde aan iemands’ zicht?

Het scheen tot de ander door te dringen dat waar hij zonet naar vroeg niet de meest snugger vraag geweest was, gezien de Pokémon Center pal achter hem stond. De schaamte was af te lezen, maar Jayce reageerde er niet op in tegenstelling tot Kraker die het komisch scheen te vinden en zachtjes grinnikte. Met een korte blik van Acuzio zweeg de Totodile spoedig. Inmiddels haalde de man, zoals hij eerder gezegd had, zijn Pokémon uit hun Pokéball’s en verschenen spoedig twee Pokémon recht voor zijn voeten. Een exemplaar die aangeduid werd als ‘Vuurvlokje’ herkende hij al bij oogopslag, een Vulpix, een zeldzame Pokémon in Kanto, maar de ander was volslagen onbekend voor hem. Het had een groene hoed op met een rode zeil erop met daaronder een wit gekleurd lichaam wat eerder op een te grote pyjama leek. Deze werd aangeduid met ‘Ralts’, wat hem vreemd in de oren klonk, maar niet voor de volle honderd procent onbekend. Hij tikte zachtjes met zijn vinger tegen zijn wang aan, terwijl hij de naam zich scheen te herinneren, omdat een Trainer rond Petalburg City erover begon in de Pokémon Center met de zuster. Toen de Trainer zijn Pokédex tevoorschijn haalde, meende hij –althans, van de schim ervan- karakteristieken te zien die met het exemplaar tegenover hem overeenkwamen. Jayce had amper door dat Vuurvlokje angstig naar achteren deinsde toen Acuzio in haar zichtveld kwam, totdat de man erover begon en de Pokémon probeerde te kalmeren. De Ralts scheen echter enkel oog te hebben voor de tas inhoud van de man, een hongerige Pokémon zo te zien. Vervolgens concludeerde de man dat dit zijn Pokémon waren. Een interessant hoopje, dat zeker. “Kraker en Acuzio,” Stelde Jayce vervolgens zijn twee Pokémon voor door eerst naar de Totodile te gebaren en vervolgens naar de Skarmory. Ergens voelde dit ongemakkelijk aan, maar Jayce schoof dat gevoel opzij en stelde zichzelf met een glimlach voor. “Jayce, jij?”

OOC: Prop maar wat actie erin hoor, als je dat wil c':