Josh kon zijn oren niet geloven toen de Pokéball stil bleef liggen op zijn plek. Het leek wel een kwart eeuw te duren voordat het wel bekende pling geluidje klonk en de bal stopte met wiebelen. Dat gevoel dat hij eerst ook had gehad toen hij Erin had gevangen voelde hij weer opkomen en richtte zijn bruine ogen op de Pikachu die op de grond was gaan zitten. De grijns op zijn gezicht werd breder en sprong toen op zijn partner af die hij bij zijn pootjes greep. Geschrokken keek Sparky naar de jongen die als een stuiterbal op en neer begon te springen, de arme Pikachu met zich meesleurend. Erin en Yatsu grinnikte om het tafereel dat plaats vond. Josh was niet alleen blij om het feit dat hij de Eevee had gevangen maar omdat zijn Pikachu zoveel vooruitgang boekte, dan eerst. De eerste keer dat hij Sparky in een gevecht wilde gebruiken wist hij nog goed en dat ging toen behoorlijk mis.. zijn Pikachu had de benen genomen en probeerde zich toen in een boom te verstoppen, maar nu, nu ging het vechten zoveel makkelijker met het gele wezentje en dat was ook zijn doel geweest. Sparky meer zelfvertrouwen geven en dat ging tot nu toe de goede kant op. Dit kwam ook door het rond reizen dus eigenlijk was het hele op reisplan een goed idee geweest voor beide. Sparky groeide steeds meer en dat was ook te zien aan de Pikachu zijn zelfvertrouwen. De jongen keek naar de Pokéball die op de grond lag en stopte vervolgens met springen om het ronde voorwerp op te pakken met Sparky onder een arm. Josh keek naar zijn overige twee Pokémon en gooide vervolgens de Pokéball op, deze klapte open waarna er een bruin hoopje haar verscheen voor zijn voeten. De Eevee trilde eventjes op zijn pootjes maar keek de jongen wel vragend aan, desondanks zakte hij wel in elkaar na een aantal tellen. Geschrokken knielde Josh voor het wezentje neer waarna Sparky op het gras sprong en zijn pootje ongerust op het kleine lijfje van de Eevee legde. “Hij moet naar een Pokémon Center,” sprak de jongen snel en liet vervolgens zijn Vulpix en Azurill terugkeren in hun Pokéball. Hij kon niet van de Vulpix vragen om op Yatsu te letten, dat was zijn verantwoordelijkheid niet die van Erin. “Pikachu,” piepte Sparky met zijn oortjes ietwat omlaag gezakt. Josh pakte de bewusteloze Eevee snel van de grond af en hield hem als een baby in zijn armen vast, waarna hij met zijn hoofd naar de richting knikte die hij wilde opgaan. Sparky knikte en sprong snel tegen zijn rug op voor Josh op een redelijk snel tempo richting de stad rende. “Jouw naam word, Tako,” mompelde Josh tegen het bruine wezentje die zijn kopje slapjes tegen zijn borst liet hangen.
Al snel naderde de jongen de rand van de stad en zag algauw een rood dak uittorenen toen hij verder rende. Sparky had zijn blik strak op het kopje van Tako gericht die nu lag te slapen en merkte al snel dat hij het Pokémon Center in liep. Zuster Joy kwam al naar hem toegesneld zodra hij buiten adem stopte met rennen. Bezorgd keek de vrouw van de jongen naar zijn Eevee en toen weer terug naar Josh. Zonder woorden wilde ze weten wat er gebeurd was. Sparky daarentegen had amper wat schade opgelopen. “..uhm.. Tako is over zijn limiet gegaan in een gevecht tegen mijn Pikachu,” vertelde Josh terwijl hij probeerde om niet al te schuldig te klinken maar dat lukte hem niet bepaald. Zuster Joy begon vriendelijk te glimlachen in een poging om de jongen wat gerust te stellen. “Het hoort erbij.. sommige Pokémon kunnen erg koppig zijn om hun vrijheid te verdedigen,” glimlachte de vrouw waarop Josh knikte en zijn bruine ogen op de Eevee gericht hield. “Kunt u hem helpen dan?” vroeg Josh toen met een wat wanhopige ondertoon in zijn stem. Nog voordat deze woorden goed en wel uit zijn mond waren kwam er een Chansey met een brancard aangehold waar de jongen zijn Eevee op legde. “Ik denk niet dat het al te ernstig is maar ik ga hem toch nakijken voor de zekerheid,” sprak zuster Joy tegen Josh, die enkel knikte en vervolgens toekeek hoe de vrouw met de Chansey naar een behandelkamer liep. “Pika..” mompelde Sparky zachtjes met zijn oortjes omlaag gezakt. Zijn Pikachu was zo te zien erg ongerust maar Josh had er vertrouwen in dat het goed zou komen met de Eevee.. Sparky zou dat ook moeten hebben maar hij geloofde wel dat de Pikachu dat deed. Josh zuchtte en liep toen naar een bankje in de wachtkamer om daar op een bankje te zitten. Sparky sprong van zijn schouder en ging naast hem zitten, wachtend tot dat zuster Joy terug kwam met zijn Eevee. Hij wilde wat afleiding hebben daarom Josh vroeg zich af hoe het thuis was met zijn moeder en zijn broertjes.
Josh zag even verderop videofoons waarna hij zijn Pikachu aantikte en er naar toe liep. Sparky volgde de jongen snel op de voet naar een krukje waar hij op ging zitten en wat muntgeld in het gleufje gooide. De Pikachu sprong op zijn schoot om te kijken wat zijn trainer ging doen, die een telefoon nummer intikte. Het nummer van thuis. Josh pakte de hoorn van zijn hanger af en bracht deze naar zijn oor. Deze ging over en al snel verscheen het verwarde hoofd van zijn jongere broertje. Quinn had hij niet meer gezien voor hij van huis wegging omdat de jongen op kamp was met zijn school. “Josh?” begon zijn broertje waarop de twaalfjarige breed begon te grijnzen. “Quinn?” herhaalde Josh de vraag van de achtjarige jongen. “Is mam daar ook?” vroeg de jongen nog. “J-” nog voordat Quinn zijn zin kon vervolgen werd de hoorn afgepakt door zijn moeder die bezorgd door het scherm heen keek. “Josh, waar ben je lieverd?” sprak de vrouw nieuwsgierig. “Rustboro City, in het Pokémon Center, hoezo?” reageerde Josh ietwat achterdochtig. Had hij maar nooit naar huis gebeld. “Gewoon nieuwsgierig,” zei zijn moeder maar de jongen geloofde daar niet veel van. Er zat meer achter.. dat voelde hij. “Hoe is het daar in Littleroot Town?” grijnsde Josh in een poging om het onderwerp te veranderen in iets anders. “Goed, maar hoe is het met jou? Eet je wel genoeg? ga je op tijd naar bed?” probeerde zijn moeder nog het onderwerp weer naar hem te krijgen. “Wel okay, maar ik moet weer gaan, fijn om jullie weer even gezien en gesproken te hebben. Doe pap de groeten,” zei Josh op een snel tempo en hing snel de hoorn terug op zijn hanger voor zijn moeder door kon ratelen. De jongen voelde dat hij werd aangekeken door zijn Pikachu die inderdaad ook met een brede grijns naar hem keek. “Als je het maar laat,” grinnikte Josh waarop Sparky zijn pootje tegen zijn mondje aanduwde om zijn gegrinnik te verbergen. Gelukkig was de sfeer weer ietsjes bedaard en konden beide er weer tegen aan.
