City of Hatred[+Raven Strider]

“De bloeiende stad, Lumiose City!” Florian rolde met zijn ogen toen hij het las, terwijl een bus met zulke onzin langsreed en om de hoek verdween. Er was niets bloeiends aan, het zat stampvol tweederangsburgers die zichzelf hoger hadden ingeschat dan de daadwerkelijke eersterangs burgers. En dan had je nog de zwervers die dachten dat iemand hen zouden helpen en zich durfden te vertonen in hun vieze, stinkende kledij en hun onverzorgde lijf in daglicht. Het was een stad, bezaaid met alles wat hij verafschuwde met een passie, buiten de Prism Tower waarvan hij de schoonheid wel kon waarderen. De lichten schenen altijd na de avonduren en als jochie had hij altijd vol verbazing uit zijn raam zitten staren naar het lichtgevende wonder dat in de verte te zien was. De jongen sloeg een diepe zucht, trok zijn mouwen netjes omhoog tot zijn ellebogen en staarde, zittend in een lokale park afwezig naar voren. Graag wilde hij de stad ver achter zich kunnen laten, maar hij kende geen enkele stad en na een paar dagen kende hij een straat hier en daar en een dichtbijzijnde bos en een vreemde toren. Meer niet. Florian wist ook niet hoelang hij dit leven zou volhouden; zonder butlers, geld en onderdak. Gisteren had hij zichzelf zodanig moeten verlagen om te overnachten in een lokale Pokémon Center, wie weet wát daar gelegen had. Báh! Onacceptabel! Nog steeds voelde hij zich vies, maar hij was verbannen van zijn adoptieouders’ landgoed. Dan had je weinig keuze over.