{ Give me all

Aldrei liep naast haar trainster, met rustige passen bracht ze zich vooruit. De gouden vos liet haar ambere blik over de mensen en huizen glijden, oplettend als altijd. Maar in een rustig stadje als dit was er veel minder om op te letten dan in de hoofdstad van de regio waar ze normaal ronddwaalde. Maar het had ook voordelen, veel minder mensen om je aan te irriteren. Minder arrogante leden van dat team dat zichzelf o zo geweldig vond en minder pokémon om ruzie mee te maken. En toch nog steeds dezelfde hoeveelheid liefde om dingen af te branden. Nog even en ze begon zich thuis te voelen. Maar nog voor die ramp plaatsvond stapte ze door. Haar gouden vacht glom in het zachte licht dat de ochtendzon gunde en de warmte prikkelde op haar huid. Het liet zelf haar ogen wat oplichten en de pokémon voelde de kracht die warmte haar gaf door haar heen stromen. Ze snoof kort en schudde haar vacht uit, om hierna pas bij te zetten om de roodharige bij te houden. De fire type wist wat ze gingen doen, de gym uitdagen. Want zonder doel zou je ook niet naar zo’n stadje gaan, dat was haar duidelijk, hoe gezellig het ook mocht ogen. Het grote gebouw rees voor hun op en de pokémon keek omhoog, haar oren in haar nek vouwend. Ze hadden nog nooit tegen een gymleader gevochten en het lag de Ninetales niet zo lekker als ze lied zien. Ze was niet nerveus maar eerder wantrouwig. Want wie had er nu als beroep met kinderen vechten, hun geld te pakken als ze verloren en de pokémon die ze bij zich had niet verder trainen dan een bepaald level. Aldrei vond het maar vreemd gedrag en een heel slecht voorbeeld voor de mensen die ze bevocht. Maar goed, ze had er geen leiding over. En dat was misschien beter ook. Maar terug komend op het punt. Voor haar opende de deur zich en Ragya ging haar voor, de pokémon volgde trouw. Nog voor ze goed en wel binnen was kwam er een man naar hun toe lopen en de Ninetales gromde kort maar duidelijk. De redelijk volle man stapte voor de zekerheid opzij en bekeek Ragya even keuren. ‘Welkom Champ to be, bij de gym van Viola. Je komt om haar uit te dagen neem ik aan?’ De roodharige liet kort de stilte vallen en knikte kort. ‘Zeker’ De man klapte in zijn handen en wees hun de weg, duidelijk makend wat de richting was om te gaan. Ze knikte nogmaals en nam afscheid. ‘Kom Aldrei, tijd om te gaan’ Maar lang om rond te kijken hadden ze niet. Meteen kwam er een jochie op hun af lopen en daagde hun uit voor een gevecht, zuchtend sprong Aldrei al naar voren, maar Ragya hielt haar tegen. ‘Laat Sleipnir maar, jij moet straks nog tegen Viola’ Grommend gaf de Ninetales toe dat dit waar was en ging zitten, kijkend naar de blauwgevlamde pokémon die haar plaats in nam en steigerend ten strijde trok tegen de bug trainer.

Ragya knikte kort richting Sleipnir na deze had gevochten. Zijn flanken waren bezweet maar zijn wonden waren minimaal. Ze klopte het beest op de hals en liet hem terugkeren. Hij had de kleinere trainers goed laten zien waar tot ze in staat waren, dat deed haar goed. Het was de beurt aan Aldrei om de gymleader te verslaan. Moest wel lukken toch? Ze was immers een hoger level. Toch had ze een plan om Aldrei de ace van de leader aan te laten nemen, al was ze hier nog niet helemaal zeker van. Maar Sleipnir kon ook nog de benodigde kracht uit zijn aanvallen halen en het was belangrijk dat die hengst ook sterker zou worden. Misschien dat ze de ponyta ook nog een moment in de spotlight zou gunnen. Maar dat lag ook aan de stand van Aldrei zodra deze de ander had aangepakt. Hopelijk koste het niet al te veel moeite de zwakke pokémon van Viola te vellen. Je zou er vanuit gaan dat een Fire-type het tegen insecten wel zou redden. Maar wie wist. Het zou waarschijnlijk moeilijker zijn omdat dit hun eerste gym was, en ze moest wennen aan de gevechtstijl van haar pokémon. Sleipnir zat immers nog niet geweldig lang in haar team. Met al die gedachten liep ze naar de leidster die haar met een schattende blik aankeek. Dat was toch tot de lichten plots aanschoten en er foto’s werden gemaakt van zowel haar als haar Ninetales, die zeker noemingswaardig glom in het felle licht. Maar deze waardeerde het totaal niet en grauwde richting de fotograaf. Deze knipperde uit haar dagdroom en lachte schuldbewust. ‘Ik vergeet soms dat mijn foto’s niet altijd gewaardeerd worden’ Maar de schuldbewustheid werd al snel vervangen door de vechtlust van de ander. Ze keek haar uitdagend aan, met een lachje op haar gelaat. ‘Ben je klaar voor een gevecht?’ Wetend dat de trainster er niet was geweest voor een leuk praatje maar om een badge te verkrijgen. Ragya knikte vastberaden en week richting haar Ninetales, die vooruit sprong, het veld op. Viola opende met haar Surskit, en zo begon het gevecht.

Ragya keek toe hoe Aldrei de tegenstander in zich opnam en zachtjes gromde. Diens ogen begonnen te glimmen en haar ontblote tanden waren een dreigend zicht. Maar de Surskit van de ander leek niet onder de indruk en opende met een Bubble, en ondanks de aanvallen snel richting de Ninetales opschoten was het voor haar nog te doen om weg te springen. Ragya keek hoe de Surskit snel terug leek te komen in diens positie en gaf haar order voor de Ninetales. ‘Will-O-Wisp’ Meteen reageerde de gouden vos en richtte haar staarten op. Tussen de negen staarten ontstonden de aanvallen die op de pokémon waren gericht. Met een vonkje werd de Surskit geraakt door enkele witte vlammen en begon vlam te vatten. Maar de pokémon leek dit probleem vaker gehad te hebben en doorstond de aanval redelijk goed terwijl hij zijn Quick-Attack uitvoerde. De snelle aanval raakte haar pokémon in diens flank en de Ninetales probeerde haar afstand weer terug te krijgen. ‘Dark Pulse, volg met een Flamethrower’ sprak ze duidelijk zodat de pokémon haar zelf vanaf die afstand moest horen. Ondertussen reageerde Viola met haar aanvallen, hopend dat haar bug type de aanvallen kon weren. Maar Aldrei was snel genoeg om de Dark Pulse te laten raken en de Surskit goed af te zwakken. Maar haar Flamethrower werd geraakt door een Bubble en meer dan enkele twinkels kreeg ze er niet vanaf. Lichtelijk hijgend kwam de pokémon weer neer, duidelijk het nadeel hebbend van de snelheid die de ander bezat. Maar de gouden vos was te trots om deze zwakte ooit toe te geven. Ze gromde enkel en wachtte op verdere aanvallen. Maar Ragya schatte de situatie in. De ander was afgezwakt. En dat was iets heel goeds, ze wist dat het waarschijnlijk niet zo lang meer zou duren voor de ander aan de Will-O-Wisp zou bezwijken. De aanval was goed in het houden van aanhoudend effect. Dus Ragya haalde eens diep adem en keek naar haar Ninetales. ‘Aldrei, Fire Spin, maak het af met nog een Solar Beam’ Deze twee aanvallen moesten het einde betekenen van de pokémon, en haar Aldrei leek het ook te begrijpen. Snel schoot deze naar voren terwijl het vuur om haar heen begon te draaien, eenmaal dichtbij werden de vlammen op de blauwe pokémon afgevuurd. Zonder zichzelf en de ander de tijd geven op adem te komen opende de Ninetales haar mond en vuurde een Solar Beam af. Met deze aanval viel de pokémon neer. De scheids telde af en met dat keerde de Surskit terug naar Viola. ‘Goed gevecht, maar ik ben nog niet klaar’ greens de vrouw vol zelfvertrouwen. Ragya keek even kalm terug. ‘Maar ik ook niet’

Ragya keek toe hoe de Vivillon uit diens bal verscheen en zag hoe Aldrei naar voren wou stappen. Maar de roodharige schudde kort haar hoofd. ‘Nee, je hebt genoeg gevochten, laat Sleipnir maar eens proberen.’ De Ninetales snoof alsof ze een grote fout beging maar het deerde de trainster niet. Sleipnir moest ook trainen en een Vivillon moest hij wel aankunnen. Met die woorden pakte ze de pokébal van de hengst en liet hem eruit. De blauwgevlamde pokémon snoof en schudde zijn vurige manen uit. Maar veel tijd voor zijn fashion show was er niet. De Vivillion kwam meteen tot actie met een Infestation en viel hiermee de hengst aan. Aangezien deze aanval voor enige tijd bij hem bleef kon hij het tot nu toe wel verdragen. Sleipnir steigerde en richtte zijn stormgrijze ogen op de ander. ‘Goed, Fire Wheel’ sprak de roodharige en met die woorden begonnen er blauwe vlammen rond de pokémon heen te dansen. Ze flikkerde zachtjes en terwijl de hengst aansprong tot zijn snelle galop werden ze steeds groter en sterker. Zijn hoeven galmden op de hout belegde ondergrond terwijl hij op de ander af stormde. Eenmaal dichtbij de vlinder pokémon sprong hij tegen deze aan, de vlammen over laten vliegend op de tere vleugels van de kleurvolle pokémon. Snuivend kwam hij weer neer op de grond. Maar de sierlijke pokémon hervatte zichzelf op haar best en luisterde naar het commando van diens trainster. Met een zigzag vormde ze een Tackle uit die Sleipnir van voren raakte. ‘Ember’ sprak Ragya snel, wetend dat ze hem beter kon raken nu de pokémon nog dicht bij Sleipnir zweefde. En de pokémon reageerde meteen, de hengst vuurde een tufje vuur op de pokémon af en sprong hierna weer opzij, wachtend op verdere tekens van zijn trainer. Ongeduldig schraapte hij met zijn hoeven op de grond, zacht snuivende geluidjes makend. Duidelijk was hij al klaar om aan te vallen, maar hij was zo respectvol te wachten. ‘Tackle’ sprak ze wederom simpel. Maar Sleipnir keek haar verontwaardigt aan en brieste enkele beledigingen terwijl hij met zijn manen schudde. Duidelijk vond hij zichzelf beter dan een simpele aanval als die hij moest doen. Maar Ragya liet zich niet zomaar ompraten door haar pokémon, vooral niet omdat die van ander al weer aanviel met een Tackle. Aldrei stond nu naast haar op, een beweging naar voren makend met een snelle grauw. Sleipnir hinnikte wat terug, duwde zijn oren weg en galoppeerde weg in een Tackle, recht op die van de ander af. Deze twijfelde, wetend dat de hengst zwaarder was als zijzelf maar hielt stand tot Viola haar anders beval. ‘Ontwijk’ kwam er uit de mond van de gym leader, duidelijk wetend dat ze hier recht in de val van een ander trapte. Sleipnir steigerde en draaide zich om zijn as, meteen weer weg rennend op het commando van een Fire Wheel. De Vivillon probeerde nog weg te komen maar de draaiende blauwe vlammen van de hengst werden al groter en de aanval kwam op gang. Snuivend reed hij op de bug type af, zijn hoeven galmend op de slag van zijn hart. Zijn grijze ogen waren op zijn doel gericht en schaamteloos ramde hij de ander met al zijn kracht. De pokémon van de ander leek bijna aan het eind van zijn latijn te zijn en fladderde uit alle macht weer omhoog. Sleipnir mocht dan wel vermoeid worden maar hij was nog lang niet klaar. ‘Nog een Flame Wheel, maak het af’ riep ze haar pokémon fel toe. Dit leek de vechtlust van de ander weer aan te flikkeren en met een laatste snuif en een laatste scheldbui stormde hij op de Vivillon af. Zijn snelle passen wakkerde de vlammen om zijn lichaam weer aan, de blauwe dingen raasde op en dreigde met hun stille licht. Wederom snel ramde Sleipnir de pokémon van de ander, om hierna nog even door te rennen en uiteindelijk tot stilstand te komen. Zijn flank bewoog versnelt op en neer maar zijn blik wendde zich niet van de pokémon af. Deze zakte op de grond en er werd afgeteld. Ragya keek met vernauwde ogen toe, zou het gevecht afgelopen zijn? Hadden ze gewonnen? Zelf de ijdele Sleipnir leek te wachten met zijn zegevieren terwijl hij daar stil stond te kijken. Aldrei aan de andere hand was heel duidelijk dat ze nog steeds beledigd was en begon al bijna de Vivillon aan te moedigen, het was een wonder dat ze er stil zat te kijken, al maakte haar blik alles duidelijk.

{ Laatste twee alinea's gevecht :3

Sleipnir kreeg de Sleep powder recht in zijn snufferd. Even duizelde hij naar achteren, zijn oren in zijn nek gevouwen. Het duurde niet lang voor hij omviel, zijn ogen gesloten en zijn flank rustig op en neer gaand. Maar de Vivillon verstoorde dit alles toen Viola met haar opgewekte stem het commando gaf voor een Gust. Sleipnir moest de ene aanval na de ander maar verdragen. Enkele malen een Gust, Tackles en een Poison powder, die Sleipnir in een ziekelijke kleur achterliet. Toen de pokémon eenmaal opstond was hij ook van zijn meeste energie beroofd. Toch snoof hij trots, nog niet in staat op te geven, al was het duidelijk dat er nog maar één zetje nodig was om hem neer te halen. ‘Flame Wheel’ sprak ze met nog een klein beetje hoop in haar zijnde. Maar ze wist dat het verloren moeite was, de pokémon zou het niet redden. Aldrei naast haar keek veelbetekend op, alsof ze even duidelijk wou maken dat ze altijd gelijk had. Maar Ragya keek koppig naar het strijdveld. Hier wist Sleipnir nog de pokémon te raken, al was het niet op volle kracht, en werd hierna neergehaald door de aanval van de ander. Sleipnir zakte door zijn voorpoten en legde zijn kop op de houten ondergrond. De scheidsrechter telde af en met die drie cijfers was Sleipnir klaar met deze gym. Ragya liet echter niks merken en pakte haar pokébal. ‘Vel gert Sleipnir’ sprak ze bijna troostend. Hij had het zeker goed gedaan. Maar het gevecht was nog niet klaar. Ze keek naast zich, en Aldrei keek even sceptisch terug. Zuchtend sloeg de roodharige haar blik ter hemel. ‘Ja, ja, je had gelijk, ga je nog je werkt doen of niet?’ beet ze de ander toe. Aldrei schudde tevreden haar pels uit en sprong nu in om verder te vechten. Ragya kalmeerde haarzelf en sprak simpel de aanvallen uit; ‘Flamethrower’ begon ze simpel genoeg. De vurige aanval van de ander raakte de pokémon vol, maar deze was ook nog niet klaargespeeld en beantwoorde met nog een Gust. ‘Will-O-Wisp’ sprak ze streng. En waar de een een Burn kreeg, kreeg Aldrei een Poison. Even schokte de gouden vos en ondanks dat ze steeds een beet van het gif kreeg leek ze overeind te kunnen blijven. Aldrei was in ieder geval nog fit en had toenet geen Ponyta moeten doorkomen. ‘Flamethrower’ sprak Ragya nogmaals, hopend dat deze aanval de laatste zou zijn terwijl haar pokémon opsprong. De vlammen danste om haar heen terwijl ze de pokémon tegen de grond aan werkte met de krachtige aanval. Weer begon het aftellen, of het nu gedaan was wist de roodharige niet.