PAST

Meneer en mevrouw Fievez wilden dolgraag een zoontje. Zo graag zelfs, dat toen ze hoorden dat hun eerste kind een meisje zou worden, ze het kind meteen lieten verwijderen. Ze wilden echt maar één kind, en dat moest en zou een zoontje zijn. Toen hun tweede poging beter geslaagd was, waren ze dan ook dolgelukkig. Ik werd geboren als Casper Fievez. Hij was hun trots. Hun trofee. Iedereen moest weten hoe geweldig de jonge Fievez was, hoe goed hij was in voetballen en hoe groot zijn superhelden speelgoed collectie was. Als hij opgroeide, zou hij zo succesvol worden dat hij niet alleen zijn eigen gezin, maar ook zijn ouders kon onderhouden. Iets anders wilden ze niet accepteren.

Het kwam dan ook als een klap toen hun zoon voor het eerst liet merken dat hij jongensdingen niet leuk vond. Hij wilde niet voetballen of superhelden verzamelen, maar bloemen plukken en pluchen Pokémon mooi opmaken. Hij wilde dingen doen die als vrouwelijk gezien werden, en dat vonden zijn ouders onacceptabel. Ze probeerden van alles om hem te fixen. Sowieso verboden ze de dingen die hij wilde en verplichtten ze hem de dingen die hij niet wilde. Therapie werd geprobeerd, maar het hielp niet. Feit was en feit bleef dat hij mislukt was. Hij was niet de trots van de familie, en in plaats van hem aan iedereen te laten zien, schaamden ze zich voor hem.

Het hield niet op bij interesse in meisjesachtige hobby’s. Hoe ouder hij werd, hoe meer hij door kreeg wat er echt met hem aan de hand was. Hij was eigenlijk een meisje, geboren in een jongenslichaam. Met veel moeite vertelde hij dit in zijn twaalfde leefjaar aan zijn ouders, maar zij wilden er niks van weten. Hij was een jongen. Punt. Dus moest hij zich zo gedragen.

Zijn ouders werden alleen maar erger. Omdat zijn cijfers op school niet bijzonder hoog waren, namen ze hem het contact met Pokémon af. Het was niet goed voor hem, zeiden ze. Het verpestte hem alleen maar meer.
Het ontging hem ook niet dat zijn moeder soms huilend zat te bidden, te vragen waaraan ze deze straf verdiend had. Want dat was hij. Een straf. Een monster.

Met dertien jaar hield hij het niet meer uit. Een vriendin redde hem, en zorgde dat hij bij haar in mocht trekken. Zij spoorde hem aan om te worden wie hij wilde zijn, in plaats van wat zijn ouders hem opdrongen. Het kostte een maand om aan te wennen, maar daarna was Casper voorgoed verleden tijd. Ik was Fleur geworden. Ik mocht weer met Pokémon om gaan, en ik mocht bloemen plukken en handwerken en make up dragen, en ik hoefde nooit te voetballen als ik dat niet wilde. School ging ik niet meer heen. Een diploma had ik niet, maar dat vond ik ook niet nodig. Mijn geluk kwam niet uit de hoogte van mijn opleiding, maar uit het doen van dingen die ik leuk vond. Reizen, dingen ontdekken, mensen ontmoeten. Dat laatste heb ik nog moeite mee, omdat ik nog in mijn transformatie zit. Vanaf mijn veertiende heb ik een langharige pruik gedragen, die is nu vervangen door mijn echte haar. Vanaf mijn vijftiende heb ik hormonen gebruikt, die er voor zorgen dat mijn lichaam vrouwelijker wordt. Helaas heb ik al een tijdje niet het geld meer om deze te nemen. Geld voor een operatie heb ik ook niet. Daar spaar ik nu voor.

Om meer afstand te doen van mijn verleden, ben ik naar Kalos verhuisd. Van mijn goede vriendin kreeg ik een Pokémon mee om me gezelschap te houden. Ik heb een studio gevonden die goedkoop genoeg is voor mij om te huren, ergens in de binnenstad van Lumiose City. Het is klein en heel naar geplaatst bij een drukke weg, maar het is meer dan niets. Ook probeer ik zo nu en dan een baantje op te pikken, al gaat solliciteren soms nog wat moeilijk met mijn onzekerheid.