Mommy

Rustig staarde ze naar de contouren van de grot. Ah, ze was er toch geraakt, uiteindelijk. Ze lachte even kort en staarde naar binnen. Het was niet zo donker, want er waren genoeg lichtgevende kristallen om de duisternis te verjagen. En hier zou ze iets kostbaar kunnen vinden he? Wel, dat mocht wel hoor. Ze keek even schuin naar Steak, die even zachtjes snoof. Ja, ze snapte hem wel, deels. Hij rook het, het avontuur en alles die op hun wachtte. Ze konden haast niet wachten. Ze had gehoord dat er hier veel Stone Types leefden. Mooi zo. Niet dat ze er een voordeel in had, maar de Bouffalant had wel een move, Revenge, die hen hard kon raken. Ze grinnikte zachtjes en sloot kort haar ogen. Of ground types, steel types. Ja, ze zou ze vinden en verslinden. Nuja, of toevoegen aan haar team. Ze moest sterker worden, kracht winnen en tonen hoe machtig ze wel niet was. Ze stikte in macht en kracht en ja misschien iets teveel, maar het was dan ook iets nuttigs. Ze wilde tenminste niet zoiets doms zoals kleren en make-up. Dat was iets dat de vrouw nooit echt heeft aangestaan. Ze was een geheel ander type, minder vrouwelijk dan de meeste van haar vrienden. Ze zuchtte zachtjes en zette een stap naar voren waarna ze rustig de grot betrad. Tijd om eens te kijken wat deze omgeving haar te bieden had.
Het was echt mooi, die verschillende kleuren van de kristallen gaven een prachtig beeld en lichtte de grot op in de meest mooiste kleuren, bijna onbeschrijfbaar. Ze lachte kort en ook Steak vond het best leuk want hij keek van links naar rechts met grote ogen en leek lichtjes onder de indruk te zijn van het algemene beeld die hij hier aanschouwde. De stenen waren dan ook met momenten getekend door gevechten wat haar vermoedens enkel nog meer bevestigde. Ze liet haar blik langs de stenen paden gaan en zag af en toe een blauwachtig kristal groeien, zachtjes gloeiend in het duister. De groene waren ook mooi, maar haar favoriete kleur bleef blauw voor een reden. Het was een kleur die kalmte en kracht uitstraalde en dat vond ze zo mooi eraan. Iets dat zoiets kon was gewoon machtig. Daarom droeg ze ook vaak blauw en had ze ook besloten haar haar blauw te kleuren nadat ze had besloten haar ouders te verlaten. Het weglopen was dan ook erg vlot en makkelijk verlopen. Haar herinneringen aan vroeger waren kort en vooral duister. Voor iemand die alleen maar wou genieten van het leven was het dan ook niet simpel. Ze had haar leven doorgebracht als een gevangene en als slaaf aan de maatschappij en wil van haar ouders. Een natuurlijke haar tegenover haar ouders was dan ook niet uitgesloten. Diep gedragen haat, dat was het zeker. Ze zuchtte zachtjes. Had ze dat ooit gewild toen ze ziek was geweest? Toen ze de wonden en littekens had gekregen op haar lichaam? Nee, verre van juist. Zachtjes liet ze haar hand langs de bruine muren heen, wat een zacht geluid maakte en dit liet ook haar Steak opkijken. De normal Type keek haar kort aan, dat zag ze in haar ooghoek en al snel keek ze naar hem, lachte ze zachtjes met een glimlach teder en vooral natuurlijk geplaatst op haar fijn lippen. Dit liet de mannelijke Pokémon even fronsen, maar na enige tijd knikte hij en ze keek weer voor zich. Het was akelig stil in de duisternis die zich voor haar uitstrekte... Toch wandelde ze door. Achter zich had ze Steak, dus hij zou meteen ingrijpen als het fout zou lopen, toch? Ze knikte even onzichtbaar voor zichzelf. Hij was niet zo gehecht aan haar, maar ze kenden elkaar nu al een tijdje en ze wisten hoe ze dachten, hoe ze in elkaar zaten... Stil staarde ze naar de eerste afslag en al snel besloot ze van het grote pad te gaan en deze kleine grot in te gaan. Zo, hier moest meer te vinden zijn, toch?
Het zachte geklapper van hoeven tegen de stenen ondergrond was voor haar al zo gewoon geworden dat ze ze amper nog opmerkte. Stil slikte ze toen ze echter iets zag glinsteren in het zwakke schemerlicht dat van een kristal kwam. Wel meteen sloeg ze haar arm uit en wees ze naar voren, een klein grijnsje groeide op haar lippen. "Horn Attack," riep ze met een zachte, zuivere stem uit. De hoeven werden harder hoorbaar en ze merkte ze terug op. Ook een luid geloei ontglipte de bek van haar Pokémon. Toen ze naar voren liep en haar Pokémon op de voet volgde om te zien wat er gebeurde zag ze dat het tanden was van een Mawile die ze had gezien in het duister. De Pokémon keek verrast op en sprong een eindje vooruit, waardoor de eerste haal van Steak haar lichaam miste. De Pokémon draaide zich naar hem toe, met het schattige deel gericht op de grote Pokémon en vernauwde haar ogen kort waarna ze elegant opsprong toen de Bouffalant nog een haal deed van zijn Horn Attack. Het was echter geen goed idee van de Pokémon want deze was nu in de lucht en toen de poten van Steak tegen de stenen ondergrond klapten, liet hij zijn spieren even hard worden en sprong hij op. Een Head Charge, recht tegen de Mawile. Hij ramde door en botste tegen het plafond aan, waardoor de grot even trilde. Al snel kwamen de twee naar beneden en de stierachtige stond dan ook al vlug terug voor haar, naja, eigenlijk achter haar. De Mawile viel naar beneden, maar herstelde haar houding aan een ongelooflijke snelheid. Ze lande op haar twee benen en deed dit door ook even een van haar handjes op de grond te plaatsen. Haar giga bek ging simpel achter haar maar het duurde niet lang voordat de kleine naar voren schoot om een Play Rough uit te voeren. Het gebeurde allemaal snel waardoor haar Pokémon helemaal niet kon reageren op wat de Steel, Fairy type deed met deze fairy move. Al snel brulde de stier luidkeels en spande hij zijn spieren op waarna hij een nieuwe Head Charge uitvoerde en hiermee tegen de muur knalde, de Mawile in zijn warrige bos verstrikt. Ze grinnikte even, maar legde haar handen op haar mond toen ze zag hoe de grot nogmaals trilde toen Steak een stap naar achter deed en nogmaals een Head Charge uitvoerde op de muur. Met grote ogen keek ze toe hoe de kleine Mawile uit zijn kapsle viel en even verslagen op de grond bleef liggen, maar wat er volgde was volledig onverwacht voor wat ze eerst had gedacht. Een steen viel voor haar voeten neer en ze nam even een stap terug. Al snel volgde een tweede, derde en toen een hele boel. Ze draaide zich dan ook snel om en begon te rennen toen de grot nog erger begon te trillen. Godver Steak, waarom doe je dat? Ze snoof even, maar om eerlijk te zijn was ze nu meer bezorgd over haar eigen gezondheid en veiligheid dan dat van haar Bouffalant, die kon zich perfect rennen. Ze moest zo ver mogelijk hier vandaan gaan en dan zou ze. De paniek greep haar bij de keel toen een grote steen voor haar neerviel. Ze viel omver en begon achteruit te kruipen tot ze op een gegeven punt niet meer verder kon omdat een muur in de weg stond. Arceusverdomme. Hoe moest ze hier nu weg? Ze kon niet weg. Help. Een nieuwe steen vond zijn weg naar beneden en ze sloeg even paniekerig een kreetje. Ze sloeg haar veel te lange mauwen van haar trui voor haar ogen en trok haar benen naar zich toe. Ze vervloekte dat beest nu echt hard. Hoe kon ie. Ugh, STEAK.

Toen het trillen dan ook eindelijk ophield, haalde ze langzaam haar handen van voor haar blauwe blik vandaan en keek ze even rond. De hele grot was nu echt... Niet mooi... En de weg terug naar haar Bouffalant was zo goed als verdwenen. Ze wist ook geen andere weg, want wie bereidde zich nu voor op een grot die je enige uitgang versperde? Naja, je enige uitgang die je kende. Ze moest namelijk positief blijven denken, hoe negatief het er nu ook uitzag... Het kon altijd slechter en ja het kon altijd -en zeker nu- beter. Ze knipperde even kort met haar ogen en zuchtte zachtjes waarna ze even kort naar haar benen keek. Door de val die ze had gemaakt waren er een paar schaafwonden gekomen. Het bloed dat uit de wonden kwam was erg geringd en niet dodelijk, gelukkig maar. Echter was het niet echt gemakkelijk, maar ze had al ergere pijn meegemaakt, ze was geen een of ander kind dat nergens tegen kon. Ze zuchtte zachtjes en kwam langzaam overeind, maar al snel viel ze terug om, stilletjes sissend. GODVER. Ze sloot haar ogen en opende al snel haar ogen terug. Wat was dit? Toen ze opnieuw keek naar haar rechterknie, dat het meest pijn deed, zag ze het. Er was een veel grotere wonde dan dat ze eerst had gehad en er zat een... Auw... Stukje steen in. Een kiezeltje, dat was het ja, maar het was iets dat zeker een heleboel pijn gaf in haar been. Dus ze leunde naar voren en probeerde met tanden die op elkaar geklemd waren het steentje er met een snelle haal uit te halen. Natuurlijk gilde ze even zachtjes, want dat deed geen deugd. Verre van auw. Ze snoof even afkeurend toen ze ook nog eens de tranen voelde die automatisch wel kwamen als je zoveel pijn ontving in je zenuwen. Dus ze legde haar hoofd tegen de muur achter zich en sloot haar ogen waarna ze de eerste tranen liet gaan en op haar onderlip begon te bijten. Hoe moest ze nu weg... Ok, ze kon stappen als ze wilde, dat zou lukken ja... Dat moest wel lukken. Ze had een veel erger verleden gehad, met veel meer pijn en veel meer obstakels, dit was niks... Toch? Over het algemeen wist ze nog geen 100% zeker of het erger was. Hier wist ze dat de pijn minder was, maar ze zat ook opgesloten en ze had minder zekerheid op veiligheid... Dat was iets dat ze zeker wist en ze wist ook niet hoe ze dat dan moest gaan opvatten. Zonder enige bescherming van ouders, dokters, machines en Steak was ze erg kwetsbaar en vooral in een donkere grot met een gewonde been. Ze snoof even afkeurend, dit was zo stom. Dit moest haar weer overkomen, van al de dingen die haar hier konden overkomen gebeurde dit... Ze opende haar ogen langzaam en staarde naar het plafond, ookal was die niet te zien. Het was daarvoor te donker.
Na enkele minuten sloot ze haar ogen opnieuw en zuchtte ze zachtjes waarna ze haar hoofd terug mooi recht hield. Haar blik werd terug zichtbaar en ze streek even de tranen uit haar ogen en van haar gezicht. Ze snikte even zachtjes en staarde kort naar haar handen, die lichtjes nat waren door de gezouten tranen van haar ogen. Opeens hoorde ze echter een zacht gesnuif. Oh Arceus nee... Hier vreesde ze dus voor, een wilde Pokémon. Ze wist echter hoe het gesnuif van Steak klonk en dit was niet het geluid dat haar trouwe stier maakte. Ze knipperde langzaam met haar ogen en trok haar benen terug naar zich toe en sloot haar ogen langzaam, als ze misschien stil was merkte het dier haar niet en wandelde hij gewoon verder... Maar je wist nooit hoe ze reageerden, want het waren nog steeds wilde Pokémon he... Ze waren onverwacht en vooral gewelddadig met momenten... Ze beet op haar onderlip, als dit het einde was dan had ze tenminste een geweldig leven gehad -niet dus-. Maar het was niet dat Pokémon doodde voor plezier... Toch? Dat hoopte ze maar, want ze wilde dat echt niet... Echt helemaal niet. Zonder dat ze het dan ook besefte begon ze te trillen, lichtjes, van angst, koude en pijn. Het was iets dat je wel kon zien aan haar, een klein blauw bolletje dat trilde in het schemerlicht van wat lichtgevend mos. Ze was zielig, heb medelijden met haar... Toen de voetstappen luider werden, trilde ze ook even kortstondig. Hier kwam ie dan.. Hier zou het dan uiteindelijk komen, het einde, voor eeuwig en altijd. The end.

...

Stilte was het gene dat meteen volgde na de pootstappen, gevolgd door een zacht gebries. Het duurde niet lang of ze voelde een poot neerdalen op haar kopje. Uit het niks was ze geraakt, alsof het iets was dat je nog nooit had meegemaakt. Ze werd immers geaaid door een Pokémon nu.. Althans dat kon ze opmaken uit wat er nu aan het gebeuren was. Na enkele tellen waagde ze haar ogen te openen, maar haar knieën en armen zaten nog steeds in de weg, haar kop nog steeds gericht naar de benen die ze naar zich toe had getrokken. Na enkele tellen rechte ze haar kop op. Langzaam, geen plotse bewegingen maken, dat kon haar of hem afschrikken... Haar ogen werden echter groot bij het aanschouwen van het beest dat voor haar stond. Zijn bruine poot wrijvend, zacht en teder, over haar blauwe haren. Een lach, moederlijk en open... Ze kon de warmte die ze vanbinnen voelde op dat eigenlijke moment niet beschrijven. Alsof je opeens een oud bekende terugzag, zoals je moeder. De warmte streek zich over haar borst heen, tot haar armen, handen en uiteindelijk ook aan de toppen van haar fijne vingertjes. De vrouwelijke Pokémon lachte kort toen ze de grote ogen zag van het kind dat ze aaide. Haar ogen glinsterden in het lichtgevende mos... Rood waren ze en zacht, heel zacht. Ze was met stomheid geslagen, kon geen woord meer uitbrengen, haar keel en mond waren zo droog dat ze zich zelfs afvroeg wat er hier nu echt aan de hand was... Maar na enkele tellen verwierp ze die gedachte en verscheen een kleine, trillende lach op haar fijne lipjes. Toen voelde ze opnieuw de gezoutte tranen prikken in haar ogen en even haalde ze haar hand op om de eerste tranen uit haar ooghoeken te halen, maar de volgende kon ze niet tegenhouden, met al haar kracht, vanbinnen en vanbuiten. Al snel lachte ze al huilend naar de Pokémon, die haar nu voorzichtig van de grond haalde en haar armen rustig om de kleine vrouw sloeg. De Pokémon was vele malen groter dan haar... Maar ze was er niet bang voor, nee, echt niet. Het was een een gevoel van vrede en eenheid die ze voelde bij de Pokémon, als een moeder... Ze voelde zich terug kinds, veilig, herboren... Ze sloeg haar armen rond de nek van de grote Pokémon en duwde haar gezicht tegen de ruwe huid van de Pokémon die haar zo moederlijk behandelde. Ze had dit nog nooit meegemaakt, zelfs niet bij mensen... Zelfs niet bij haar eigen moeder. Moest ze zich dan zorgen maken? Waarschijnlijk... Na enkele tellen opende ze haar ogen langzaam en draaide ze haar hoofd voorzichtig naar boven, waar ze de grote, bezorgde ogen zag van de Pokémon. Nu besefte ze pas welke Pokémon dit was. Een Kangaskhan. Een Pokémon die bijna altijd een jonkie in zijn buidel droeg en erg goed voor dit jonkie zorgde. Toen ze dan ook een bevestigende piep van wat lager hoorde, keek ze langzaam naar beneden en al snel zag ze een grijs wezentje zitten in de buidel van de vriendelijke normal type. Ze lachte even zachtjes en keek terug op naar de grote bruine Pokémon, die kort lachte, een glans in de ogen van de Pokémon toonde aan dat ze blij was te zien dat het wat beter ging. "B... Bedankt..." zei ze zachtjes, haar stem trilde nog wat van het gehuil. Dat deed ie altijd. Als je een redelijke tijd veel had gehuild, dan begon dat... Het trillen van je stem, het pieken van de ogen. Zij had er een beetje de beginselen van... Behalve het laatste, want ze huilde nu ook weer niet zoveel. De schokken van eerder hadden haar ook een beetje van slag gebracht, dus dat kon ook deels de oorzaak zijn van haar trillende woorden en onstabiele stem die erg fragiel klonk in de oren van ieder in de grot. De Kangaskhan loste haar ene arm van rond haar schouder en gaf haar zo de vrijheid een stap terug te nemen. Even liet de Pokémon een zacht geluid klinken, vragend... Alsof het wilde weten wat er was, waarom ze hier ook zo alleen was... De bezorgdheid in de stem van de Pokémon hadden dit allemaal verraden... Het klonk bijna bekend. Ze zuchtte zachtjes en keek even naar het jonkie in de buidel die naar voren leunde en haar met grote ogen aankeek, wat een schattie was dat. "Ik... En mijn partner... Hebben een mawile tegen gekomen... Toen stortte de grot in en ben ik licht gewond geraakt e-en... En toen zat ik hier... Ik ben h-hem kwijt," bracht ze voorzichtig uit. Zelfs voor haar klonken haar tonen zo fragiel dat ze even moest slikken, lichtjes verbaasd was ze zeker nu. Vooral nog steeds om deze kolossale Pokémon die haar zo behandelde, maar ook gewoon om hoe ze zich nu voelde... Een geborgen gevoel van veiligheid en vertrouwen, alsof ze al zo lang een band had met deze bruine gigant. Na enkele tellen knikte de Pokémon voorzichtig en voordat ze zelf een hand kon ophalen om een traan uit haar oog te halen, haalde deze al haar poot op, legde deze teder op haar kaak en streek ze met haar duimachtige klauw teder over haar gezicht heen, waarna ze de traan weghaalde. De Pokémon lachte even zachtjes en ook Axelle kon het niet laten kortstondig te lachen en even een hand op haar poot te leggen. Haar vingers streken over de harde huid heen en even hoorde ze de Kangaskhan zachtjes grinniken. Ook zij lachte even... wat een gevoel... het was onbeschrijfbaar. Het leek wel alsof deze POkémon al die tijd haar moeder was geweest... En haar kwam troosten, haar kwam redden van deze beangstigende situatie... Na al die jaren... dat gevoel was magisch... Wonderbaarlijk. Het beste dat ze tot nu had ervaren...
Toen ze een eindje hadden gewandeld, had ze het hele verhaal van de sterke Pokémon tegen de Kangaskhan verteld. Deze lachte zachtjes en keek met twinkelende ogen toe hoe de jonge vrouw haar alles vertelde over hoe ze ook van haar thuisstadje naar hier was gekomen. En natuurlijk kon ze het ook niet laten de Pokémon alles te vertellen over Steak, haar Bouffalant en momenteel ook enigste beste vriend... Dat was misschien wel zielig, maar zo was het... Jep. Langzaam keek ze op naar de Kangaskhan toen ze net had verteld over hoe de stenen naar beneden waren gevallen tijdens het gevecht... De hele grot had toen getrild en daarbij knikte de normal type even rustig. Ja, dat was akelig geweest... Ze zuchtte even zachtjes en voelde hoe haar been even kort een pijnlijke steek ontving. Ze kneep haar ogen even rustig toe en stond langzaam stil, leunend op de grote Pokémon, die meteen, beschermend, haar klauw op haar schouder legde. De Kangaskhan keek met een meelevende blik naar de vrouw die kortstondig op haar lip beet omdat de pijn ietwat te overweldigend was voor haar... Voor nu dan toch. Ze zuchtte dan ook, met trillende schokjes, sloot haar ogen langzaam en kwam langzaam overeind... Een geforceerde lach maakte alles af en even fronste de bruine Pokémon en keek deze nogal meelevend neer op de trainster. Daarna lachte deze toch even zachtjes en keek ze toe hoe het meisje rustig probeerde verder te wandelen. Haar ene arm was ietwat omhoog gericht, zodat ze elk moment Axelle kon opvangen als dat nodig was. Kort keek de blauwharige dan ook om naar de normal type. De kleine in haar buidel keek even kort over de rand van de buidel met grote ogen naar haar en lachte ook even kort naar haar. Wat een geweldig stelletje was dit... Gewoon een pracht Pokémon was ze... Ook die kleine was gewoon geweldig. Ze grinnikte even toen de grijze kleine even piepte en leek te vragen aan zijn moeder. De Kangaskhan lachte even kort en keek kortstondig neer op haar zoon waarna ze even een rustig geluid als antwoord gaf, het klonk zo rustgevend, laag, maar het was gevuld met een liefde die voor haar in mensentaal ongekend was. Ze had nog nooit zo'n liefde gekend in elke taal mogelijk... En deze Pokémon had het zojuist recht voor haar neus gebracht... Naja, zo zag zij het, zij zag alles een beetje anders... De wereld was in haar blauwe ogen iets heel anders dan dat de mensen rondom haar het zagen... Ze was dan ook een heel ander kind, maar dat kon de jonge vrouw bar weinig schelen... Zoals ze was had ze nog nooit veel liefde gekregen, ondanks alle liefde die haar ouders had geschonken toen ze klein was en in het ziekenhuis lag, al die medicatie moest slikken en pijn moest lijden tot de laatste snik... Dat was geen liefde maar pure... Nee, er was geen woord voor... Daar kon ze nu tenminste niet opkomen... Het was zo erg gesteld met haar. Ze kon het niet een beschrijven. Ze zuchtte even zachtjes en keek even al lachend schuin naar haar beschermer. Deze lachte ook even naar haar en legde toen haar poot op de schouder van de vrouw waarna deze zich kort omdraaide en met haar mee wandelde in een andere gang. Hun stappen klonken zeer zacht in de gang... Zo zacht dat ze wel meteen het andere geluid opmerkte. Kort keek ze op naar de Kangaskhan, die ook meteen het geluid had opgemerkt. Na enkele tellen werden de ogen van de bruine Pokémon groot en duwde deze met een snelle beweging Axelle achter zich. De grond barstte open en een gigantische, stenen slang kwam vanuit het pas vandaan. Deze brulde even luidkeels bij het zien van de twee en wel meteen werden de ogen van Axelle heel groot. Hoe... Waah! Maar voordat ze het besefte, stond de moederlijke Pokémon voor haar klaar, haar ogen gloeiden fel op. Een gegromd rolde over haar lippen heen... Wat was ze van plan?

Vs.

Het gevecht begon snel met de Onix die zijn staart optilde en deze langs de grotwanden liet gaan. De grot trilde hard en even werden de ogen van Axelle groot en ze zette een stap naar achter en staarde met grote ogen naar het monster dat zijn gebrul uit zijn bek vooral niet tegenhield, zijn kracht leek ook geen stop te hebben. Maar de bruine Pokémo week voor geen meter en bleef koppig staan waarna deze zijn ene arm naar achter trok en even luid snoof. Toen de staart echter gevaarlijk dicht bij haar lichaam was, schoot de vuist op de staart af en wel meteen volgde een twee slag. Axelle staarde met grote ogen naar de spieren die in de armen van de bruine Pokémon zaten, wat een kracht, wat een power... De Pokémon sprong op en draaide haar staart om daarmee ook een klap te verkopen en schoot toen naar de kop van de stenen gigant. Een tweede reeks van Comet Punch werd gericht op de Onix en zonder dat hij on reageren werd hij keihard geraakt op zijn neus. Het gebrul van het monster weerklonk door de gangen en liet de grot trillen waardoor ze even haar armen moest spreidden om haar evenwicht te bewaren. Met grote ogen staarde ze naar het monster. Deze Onix zou een geweldige toevoeging zijn aan haar team... Maar aan de andere kant zei een stemmetje dat dat niet zo was. Stil slikte ze en nam ze een stap terug toen de Kangaskhan de reeks slagen had uitgedeeld en nu terug op de grond stond, een vlammende blik in haar bloedrode ogen. Even kromp de Onix ineen, maar het duurde niet lang of hij richtte zich op, al brullend en keek met een priemende blik neer op zijn tegenstander. Maar zij gaf niet op en opende haar bek om een fel gebrul te laten horen waarna deze haar klauw terug naar achter trok naar voren schoot en tegen de stenen huid begon te slaan. De Onix sloot keer op keer zijn ogen, die duidelijk pijn had van de aanvallen, ondanks het feit dat ze niet eens zoveel schade aan hem deden. Maar om de een of andere reden gaf de Pokémon niet op, maar bleef doodleuk verder werden... Het was eigenlijk geen leuk, maar eerder cool zicht. Deze Kangaskhan, het was machtig, kortom machtig... Nog nooit had ze zo'n Pokémon aanschouwt als deze schoonheid. Het duurde dan ook niet lang voordat ze besloten had wat ze zou doen, voorstellen, aan dit prachtbeest... Intelligent en zo moederlijk. Het was iets dat Axelle zeker wilde en ze hield nu al van de bruine Pokémon. Even krulden haar mondhoeken op bij die gedachte... De Pokémon brulde eens luid en schoot naar voren waarna deze zijn tanden in de stenen huid liet zaken, een Bite aanval. deze deed normale schade aan de Onix en al snel gromde deze, kort. Het duurde dan ook niet lang voordat deze naar voren schoot en een Tackle uitvoerde, hij duwde de al grote Kangaskhan aan de kanten en deze tuimelde wat naar achter, maar hervond haar evenwicht snel. Nu de Onix verder schoof en Axelle zo dicht bij het gevecht stond, liet ze even een paniekerige gil horen. Het schrapende geluid van steen over steen weerklonk in de grot als een oud muziekje dat werd opgezet en al eeuwenlang hier werd afgespeeld, want zij leek de enige te zijn die haar oren moest afdekken. Ze struikelde naar achter, licht paniekerig, terug opnieuw over de grond kruipend, opzoek naar veiligheid, weg van dit gevecht en vooral ergens waar ze veilig terug kon gaan naar de mensheid. Niet dat ze het erg vond hier te zijn, maar ze had toch liever de zekerheid van Steak dan dat van een wilde Pokémon. Als het haar eigen Pokémon was geweest, zou dit een heel ander verhaal geweest zijn, haar commando's zouden overtuigd zijn. Maar ze kon geen wilde Pokémon commanderen, dat was alles tegen wat ze kenden en vooral erg... Gemeen? Als je het zo tenminste kon noemen. Al snel reageerde de Kangaskhan toen ze zag hoe de Onix gevaarlijk dicht bij Axelle kwam. wel meteen spande deze haar spieren aan, een grom over haar lippen liet de stenen slang opkijken en voordat deze kon reageren vloog er een Double Hit tegen zijn neus aan. Deze raakte hard en tweemaal en zo lande ze voor de neus van de blauweharige, beschermend, opnieuw. Ze spreidde haar voorpoten en brulde luid. Ook de kleine in haar buidel stak zijn kopje uit en liet een zacht gepiep horen, zijn moeder nadoende. De tegenstander schudde kortstondig zijn kop en opende toen langzaam zijn ogen waarna hij gromde en zichzelf nogmaals oprichtte. Zijn staart werd de lucht in getrokken, klaar op te slaan naar de Pokémon en het meisje, maar de moeder voor zich hield haar vuisten klaar, zoals elke goed moeder zou doen om haar jonkie in haar buidel te beschermen. Maar nog voor ze kon reageren werd een luid gebrul hoorbaar door de grot heen en beide keken op. Een luid geloei liet een brede lach op haar lippen gaan. Steak! Nog voor ze hem kon zien, kromp de Onix ineen, dit omdat haar Bouffalant op de Pokémon was geschoten en een Revenge uitvoerde in zijn nek. Dit was erg krachtig en effectief, dat zeker, want het duurde niet lang of de ingestorte slang zocht het hazenpad op en verdween onder de grond, die nog kort na trilde. Hijgend staarde Axelle naar het gat in de grond... Few...

Ze was zo blij geweest Steak terug te zien dat ze wel kon juichen... Oh Steak... Loop nooit meer weg. Het moment had de Kangaskhan met een lach gevolgd en met een blik op haar eigen jonkie en toen had ze hen naar de uitgang van de grot gebracht... Nu stonden ze daar... Ergens had Axelle het erg moeilijk met het moment waarop ze het natuurlijke licht terug in zicht kregen... Hoe moest ze afscheid nemen van iemand die haar zo'n gevoel gaf? Stil staarde ze naar de grond. Dat wilde ze niet. Het voorstel die ze dan ook nog steeds in gedachten had, was nog steeds niet weg geëbd. Ze zou het vragen ja en ze kon enkel hopen dat de Pokémon ja zou zeggen, knikken, gewoon zou bevestigen op een of andere manier. Even keek ze schuin naar haar eigen Pokémon, die haar nog steeds onderzocht, maar vooral de wilde Pokémon voor hen in de gaten hield. Ondanks het feit dat Axelle hem had gezegd dat de wonde op haar knie niet haar doen was, maar een teken was van haar eigen lompheid, keek hij de vriendelijk Pokémon nog steeds zo... Zo vijandig aan... Ze zuchtte even zachtjes en keek toe hoe de Kangaskhan al eerste door de uitgang ging. Al snel volgde Axelle en ook de Bouffalant volgde het duo dan ook snel. Het waterige zonnetje voelde heerlijk aan en ook de bruine Pokémon leek ervan te genieten. De stier naast zich keek even rond en snoof zachtjes waarna hij zich uitschudde en even zijn blik over het rotsachtige gebied liet gaan. Dit was niet zijn habitat, maar Steak paste zich erg goed aan aan nieuwe omgevingen en je kon hem praktisch overal meedoen, dat was een voordeel aan de stierachtige. Nu... Nu zou het komen. Met een zucht staarde ze kort naar haar handen. Oké Axelle... Je moest dit doen of je kreeg nooit meer de kans he? Ze spreidde haar benen en liet een zelfzeker geluid uit haar mond komen. Voor het eerst dat ze de Kangaskhan had ontmoet trilde haar stem niet en dat gaf haar deels een opgelucht gevoel. "Kangaskhan," zei ze en de Pokémon, die even genietend haar ogen had gesloten om van de frisse lucht en zon te genieten, keek op. Een soort van blik van verassing lag in haar ogen, maar ergens ook een glinstering van verwachting en zij wist welke verwachting ze had, zij had immers dezelfde verwachtingen. Ze grijnsde even kortstondig en stak haar hand uit, een uitdagende positie, klaar om toe te slaan. "Ik daag je uit tot een gevecht," zei ze kortstondig. "Een gevecht om jou bij mijn team toe te voegen," Wel meteen klonk een luid geloei van haar kant, die meteen werd beantwoord met het omdraaien van de Pokémon en een luid gebrul die uit haar bek kwam. Het werd tijd.

Vs.

"Steak, Rage," begon ze simpel en wel meteen loeide de Pokémon luid waarna hij naar voren schoot en zijn giga afro kapsel tegen de Pokémon ramde, die haar armen voor zich hield om de klap te vangen. Toen Steak echter klaar was met de aanval uit te voeren leek ze een heel ander plan te hebben dan aanvallen, zoals Axelle had gedacht. Ze staarde met een intimterende blik neer op de stier, die meteen even zijn ogen groot maakte. Leer, die liet de Defense stat van haar Pokémon zakken... Ah nee, geen goed idee, geen goed plan help. Al snel brulde ze zachtjes, lachend en neeg ze naar voren, razensnel. Haar tanden zakten echter in de haren op de kop van de Bouffalant, waardoor er niet veel, tot geen schade was. Ze zuchtte even zachtjes. Misschien moest ze maar eens overschakelen op iets serieus. "Fury Attack," vervolgde ze. Al snel draaide de stierachtige zijn horens snel naar voren en ramde deze tegen de Pokémon aan. Snel draaide deze zijn kop weer en raakte hij deze weer, sneller en sneller. Er werd drie keer geraakt voordat de Kangaskhan een van de horens vast had en haar ogen vernauwde. Met de andere vuist liet ze een harde Double Hit op het gezicht van haar Pokémon vallen. Axelle hapte naar adem bij het zien van deze aanval die erg hard was geweest. De Bouffalant was losgelaten en ietwat verward wankelde hij en schudde hij zijn kopje. "Revenge," zei ze snel. Even werd een oranje gloed rond het lichaam van de stier zichtbaar en al snel vloog deze op de Pokémon af en raakte hij deze recht tegen haar kop door naar boven te slaan. Nu wankelde de normal type even en schudde deze even al snuivend haar kop. Ze tilde haar vuist op en schoot naar voren voor een Double Hit. Opnieuw raakte het de Bouffalant, maar dat was het plan en dat wist Steak maar al te goed. Al snel schoot de stier naar voren en voerde deze weer een Revenge uit, deze keer meer naar de borst gericht. Wankel schudde de Kangaskhan haar kop. Opnieuw gromde ze zachtjes en toen besloot ze snel naar voren te schieten, maar in de plaats van weer een Double Hit uit te voeren, week ze uit en plaatste ze haar tanden in zijn schoft. Ze tilde hem van de grond met al de spieren die ze in haar bezit had en gooide de Pokémon zo weg. Met een triomfantelijke grom spreidde ze haar armen, maar Steak was nog lang niet klaar en lande dan ook niet al te instabiel. Hij schoof wat over de stenen grond heen en keek met een uitdagende blik naar de Kangaskhan, die het duidelijk wat hoog in haar bol in het krijgen was. Ze nam het haar helemaal niet kwalijk, het was een machtige Pokémon. Ze brulde nogmaals en grijnsde toen kort waarna ze haar poot naar haar uitstak en even uitdagend een gebaar maakte naar haar. Ze vernauwde haar ogen kort en lachte kortstondig, zo zag ze het graag ja. Een beetje pit was altijd interessant, veel pit was gewoon geweldig. Dus dit beest gewoon geweldig hihi~ Ze lachte even luid en stak haar hand uit en gaf het volgende bevel aan haar trouwe hoefdier. "Fury Attack," Opnieuw schoot deze naar voren en vlak voor de neus van de Pokémon draaide deze zijn ene horen naar voren om deze tegen haar aan te rammen. Al snel draaide hij de volgende en hij had geleerd uit zijn fouten door snel te handelen en met zijn volgende steek de arm te raken, die de Kangaskhan met gesloten ogen even terugtrok en zo een volgende hoorn in haar gezicht kreeg, waardoor ze haar poten op haar muil legde en even haar ogen sloot. "Horn Attack," De Pokémon greep zijn kans en schoot naar voren waarna hij al zijn rug en achterpoot spieren aanspande om een krachtige klap tegen de kop van de Pokémon te geven, die nu achteruit liep. "Head Charge," Vervolgde ze snel. Het gebeurde allemaal veel sneller dan dat ze had verwacht in het begin en daar was ze deels o zo blij om. Stil staarde ze, met het gebalde vuisten naar de stier die luid loeide en toen naar voren schoot. Een rode, gele gloed omringde de afro van de stier en gaf hem de meest geweldige looks die een Bouffalant kon hebben. Versuft en totaal van de kaart door de klappen tegen haar kop, merkte de tegenstander zit niet op en werd deze keihard geraakt en naar achter geduwd. Al snel beet deze even haar tanden en gromde deze luid waarna ze opkeek, haar rode ogen gloeiend in de zon. "Horn Attack," De Kangaskhan, die even haar poot op de grond had geplaatst kwam trillend overeind en brulde even luid en duidelijk, ze gaf aan dat ze nog kon, dat het nog niet voorbij was. Niet alleen de stierachtige, maar ook de Bouffalant spande zijn spieren op en beide stoofden naar voren. De bruine, grote tegenstander tilde haar vuist op, klaar weer een Double Hit uit te voeren en de stier snoof luid en duidelijk terwijl het geraas van hun poten, hoeven en lompe poten, weerklonken over het landschap. Al snel raakten de twee elkaar en ze kwamen met een shock tot stilstand, ze stonden oog in oog, grommend. Maar al snel schoven beide naar achter met een uitdagende blik in beide paren van ogen. "Head Charge," Vervolgde ze opnieuw en wel meteen verscheen opnieuw de rood geelachtige gloed rond zijn kop. De Kangaskhan week voor geen meter uit, snoof luid en spreidde even kort haar voorpoten waarbij ze een kreet sloeg en toen haar arm naar achter trok. Maar hoe je het ook draaide of keerde, toen de vuist van de normal type de afro van haar Pokémon raakte, was het al voorbij voor de aanval en zijn uitvoerder. De Pokémon werd meteen naar achter geslingerd, waar deze door haar poten zakte en met een grom naar hen keek, gloeiden ogen. "Head Charge," Opnieuw schoot de Bouffalant naar voren en nogmaals werd de Kangaskhan geraakt om weer naar achter te schieten en daar eindelijk doodstil op de grond te blijven liggen. De kleine was bang in de buidel van zijn moeder gekropen... daar was het vast veilig. Hijgend haalde ze snel een lege Pokéball boven, rende ze naar voren en gooide ze deze zo snel mogelijk naar de voor nu neerliggende Kangaskhan. Al snel werd deze opgeslokt in de rood-witte ball en viel deze op de grond. daar begon het voorwerp te wiebelen en te wiebelen, terwijl het lichtje zachtjes flikkerde. Zou het genoeg zijn? Zou de Pokémon bij haar team willen komen? En had ze genoeg haar best gedaan om zich te bewijzen tegenover deze Pokémon?

3x Head Charge
2x Horn Attack
2x Fury Attack (Eerste keer 3x en tweede keer 4x)
2x Revenge (Met dubbele kracht)
1x Rage