Nope, nope~

Met een rustige tred wandelde Tawn rustig verder, in haar ooghoek kon ze wel af en toe een mens spotten, maar goed, ze bleef kalm, rustig blijven zou wel goed komen, toch? Het was niet dat er bloed in haar handen ging zoals de vorige keer... Toch? voor de zekerheid staarde het blonde kind even naar haar handen, maar er was geen spetter bloed te bekennen, goed, dat was mooi. Ze zuchtte even opgelucht en sloeg een duister steegje in, waar ze even haar handen over de muur liet gaan en toen even zuchtte. Wat was dit met het rare gevoel... Ze wandelde gewoon verder, liet haar rechterarm, die niet zichtbaar was met dank aan de lang handschoen, langs haar lichaam hangen terwijl de linkerhand over de muur streek. In de kilte van de schaduw van het steegje leek alles rustig en vredig, maar eigenlijk zocht ze naar het tegenovergestelde van die dingen.

{Open}

Zijn kijkers gleden voor een laatste keer over de straat heen, waarna hij een steegje insloeg en rustig doorliep. Hij verveelde zich enorm vandaag en hij had geen idee waarom dat zo was, maar er viel gewoon niets te beleven. Hij kwam niemand tegen en er gebeurde niks spectaculairs. Opeens hoorde hij, ergens aan de andere kant van de steeg een hand die langs de muur door leek te glijden. Hij keerde zijn hoofd een beetje opzij, om achter zich te kunnen kijken. Iemand kwam zijn kant op en aan haar of zijn houding te bemerken, werd hij niet gemerkt. Hij stond dan ook op een punt waar hij pikkedonker was, natuurlijk dat niemand hem vanuit dit punt kon zien. Toen de persoon dichterbij kwam, zag hij echter dat het een meisje was en een schuine glimlach verscheen op zijn gelaat. Eens kijken hoe hard deze persoon van een plotselinge verandering in haar omgeving zou schrikken. Zonder ook maar enig geluid te maken, bleef hij stilstaan, totdat ze bijna tegenover hem stond en hij naar voren schoot. Haar bij haar schouders pakkend, om haar met een klap tegen de muur aan te duwen. "hello," Zei hij, grijnzend.

Hoe laat is 't?~

Haar blik gleed rustig heen en weer, wetend dat er wel mensen konden zijn die zo raar konden gaan doen. Naja, Tawn was de rare personen al gewend en meestal kon ze ze wel... Op haar manier gaan afschudden. Maar meestal waren die gasten eng en daar kon ze vaak niet zo goed tegen. Toen ze opeens handen op haar schouders voelde en ze tegen de muur werd geduwd, werden haar ogen snel groot en moest ze opkijken naar de man die haar nu tegen de muur hield. "hello," bracht de vent uit een grijns van oor tot oor. Haar hart sloeg als een bezetene in haar keel, iep. Even leek ze niks uit te kunnen brengen, lichtjes in shock door wat er iets is gebeurd, tot de brok weg was uit haar keel. Ze ontspande zich wat, vernauwde haar ogen lichtjes. "Ook een goedenavond," zei ze kalm.

{Iets rond 7/8 uur in de avond c:}

Hij was er om mensen af te schrikken, dat was zijn taak gewoon. Zijn grote lichaam, zijn gespierde armen, mensen vonden hem vaak al snel intimiderend. En bovendien kon hij gemakkelijk overkomen als een of andere enge gast, want stiekem was hij dat ook wel een beetje. Het meisje dat hij nu tegen de muur aan had gepind, was veel jonger dan hem. Zestien, hooguit zeventien. Ze staarde hem met grote ogen aan, als een kat die iets engs had gezien. Echter werd er kalmpjes op hem gereageerd door het meisje, wiens gezicht hij moeilijk kon bekijken doordat het steegje een grote donkere schaduw over hen had gegooid. Hij liet zijn blik over haar heen glijden, voordat hij haar weer in haar ogen aankeek. "Goedenavond, miss..?" Zei hij, zijn zin eindigde vragend, alsof hij haar naam wilde weten. "Wat denk je hier te komen doen?" Hij fronste even kort, sarcastisch bijna. Heel dom om als zestienjarig meisje in een steegje rond te lopen. Alsof je in de klauwen van een monster wilde lopen. Met zijn twee handen hield hij haar stevig vast, misschien wel zo stevig dat het pijn zou doen.

Even werd ze bekeken door die enge gast, maar ze liet het even en zweeg voor nu, zoals het graf dat maar deed en ze staarde naar zijn ogen, zijn blik vasthoudend. "Goedenavond, miss..?" Even fronste ze, wilde hij haar naam weten? Haar naam? Hij? Weten? Hmmm... Even liep ze snel de optie over. "Aguna," zei ze dan maar. Ze was well miss Aguna, dus tja, eigenlijk zei ze niks verkeerds. "Wat denk je hier te komen doen?" zei hij en ze vernauwde haar ogen kort. "Mag ik hier dan niet rondlopen dan?" zei ze en schudde even haar schouders toen het knellende gevoel van zijn armen haar pijn begon te doen.

Aguna. Dat klonk meer als een achternaam dan een voornaam, ach, hij zou het er dan ook maar mee moeten doen. Verder vragen naar een naam was vrij nutteloos, het maakte hem dan ook vrij weinig uit. Hij hoefde de namen van zijn slachtoffers niet te kennen en dat was wat ze nu was. Een slachtoffer, een prooidiertje dat in de handen van het grote roofdier was gelopen. "Natuurlijk mag je hier zijn, maar het is niet zo slim." Zei hij, zachtjes zijn hoofd schuddend. "Maar zeg nou zelf, je bent opzoek naar een avontuur niet waar?" Hij grinnikte zachtjes en zijn ogen fonkelden. "Want zeg nou zelf, je bent geen steeg in gelopen denkend dat je een poesje zou vinden hier, mhm?" Hij haalde een wenkbrauw op en keek haar strak aan. Dit was allemaal haar schuld, zij was degene die hier het steegje in was gelopen.

Het stomme gestaar dat ze naar elkaar deden was zo... Dom, maar goed, daarvoor was ze Tawn, om domme dingen te doen. Ze was iemand die graag risico's nam en daarvoor sprak Team Rocket haar met de dag meer aan. Niet alleen voor die domme dingen die je erbij kreeg. Dat was de eerste reden waarom ze interesse had getoond, maar nu waren de redenen gewoon... In de meerderheid. "Natuurlijk mag je hier zijn, maar het is niet zo slim." zei hij, ze haalde haar schouders kort op. "Ik ben ook niet slim," zei ze ietwat achterdochtig met vernauwende ogen, zo, mocht hij ook weten. "Maar zeg nou zelf, je bent opzoek naar een avontuur niet waar?" vervolgde hij en met die woorden vonkten haar ogen kort. Hm, ja, daar had ze altijd wel zin in. Grote gevaarlijke Pokémon en monsters die alles aan stukken konden scheuren waren niks voor niks haar favoriete Pokémon. Ze vond ze dan ook superschattig, net zoals Lawrence altijd al een schatje had gevonen voor voor te smelten. "Want zeg nou zelf, je bent geen steeg in gelopen denkend dat je een poesje zou vinden hier, mhm?" Ze grijnsde even kort. "Oh tuurlijk, ik loop wel vaak achter Purrloins aan in donkere steegjes op dit uur hoor," zei ze, duidelijk op een sarcastische toon. Daarna schudde ze haar hoofd, half lachend. "Nee... Avontuur, jep," zei ze vervolgens. Het leven kon zo saai zijn soms, avontuur kon dat zo veranderen.

Hij grinnikte toen hij de woorden van het meisje hoorde. Ze was niet slim dus? Nee, die conclusie had hij al getrokken toen hij haar had horen aankomen. Een donker steegje in lopen rond dit tijdstip was nooit slim, zelfs niet als je een oudere dame was. Soms zelfs niet als man, want wie weet welke gek hier kon rondhangen. Hij dus, de grote boze Wolf. "Avontuur, mhm?" Hij dacht even na. Ze wilde een avontuur hebben, goed dan. What you wish is what you get. "Een trainer zijn is saai, weet je wel? Het verdient bijna niks en.. ik weet iets wat perfect bij jou past." Er verscheen een brede grijns op zijn gezicht, onheilspellend bijna. "Wat dacht je ervan, een avontuur iedere dag?" Team Rocket kon dat haar bieden. Iedere dag een avontuur, maar je moest er wel de moed voor hebben.

Over het algemeen was deze persoon een geheel nieuwe type die ze ontmoette, ookal had ze eigenlijk August op dezelfde manier ontmoet. Ze knipperde even met haar ogen. Hij hield haar echt wel heel goed vast, auw. Ze zuchtte even, maar goed, ze moest maar even doorbijten, niet? "Avontuur, mhm?" Was de eerste reactie die uit zijn mond kwam. Ze grijnsde kort, ergens was dit zo misplaatst op haar schattige gezichtje en tengere lichaampje, maar zo was ze nu eenmaal. "Een trainer zijn is saai, weet je wel? Het verdient bijna niks en.. ik weet iets wat perfect bij jou past." Zei hij, waarbij haar ogen kort glinserden alsof ze eindelijk de schat hadden gevonden die ze al dke tijd hadden gezocht, gretig wachte ze af op zijn volgende woorden. "Wat dacht je ervan, een avontuur iedere dag?" Na enkele tellen knikte ze naar hem, haar grijns stond er nog steeds. "Dat zou een hele verbetering van het leven zijn," bekende ze waarna ze even knipperde. "Je leeft maar een keer," vervolgde ze. "Ik wal dat leven niet vetspillen aan stomme dingen," vervolgde ze kort. Het was simpel gezegd en vooral krachtig, want het was zo.

Hij vond de manier waarop zij in het leven stond wel interessant. Je hebt maar een leven, en dat éne leven wil je niet verspillen aan stomme dingen. Duidelijk knikte hij. "Daar ben ik het volkomen mee eens." Hij versoepelde zijn greep op haar schouders en liet zijn handen uiteindelijk van haar los, dezen vervolgens over elkaar slaand. "Ik denk dat je weet waar ik het over heb, niet waar?" Hij haalde een van zijn wenkbrauwen omhoog en keek haar strak aan, met een van zijn hand schoof hij zijn jack een stukje opzij om een rode R dat geplakt zat op het witte t-shirt op zijn borstkas. "Maar," begon hij honend. "Ik wil je niet meteen in vertrouwen nemen, dus, hoe graag wil je dit?" Hij keek haar met een onheilspellende grijns aan. Hopend dat ze hierin meeging, want het zou Allison vast verbazen als hij aankwam met een sterk nieuw teamlid voor Team Rocket.

Even bleef ze hem aankijken met ogen glinsterend in het zwakke licht die van de straatverlichting kwam. Een grijns was altijd misplaatst op haar gezicht en al zeker als het over dit onderwerp ging. "Daar ben ik het volkomen mee eens." Het eerste wat haar opviel was dat hij zijn handen wat loste en uiteindelijk ook van haar haalde, even schudde ze haar schouders, proberend het pijnlijke gevoel er een beetje uit te halen. Het zou er ook vast gewoon zo uitgaan. "Ik denk dat je weet waar ik het over heb, niet waar?" Ze keek terug naar hem en knikte even, tuurlijk. Toen hij dan ook de shirt meet de bekende R toonde, knikte ze nogmaals. Ze had immers ook al eens een Dark Ball van een van die gasten gestolen, die R was niks nieuws voor haar. "Maar," vervolgde hij, waarbij ze even knipperde met haar ogen, wat zou er volgen? Een test? Kom maar op, dat kon ze best aan. "Ik wil je niet meteen in vertrouwen nemen, dus, hoe graag wil je dit?" Ze grijnsde nogmaals. "Ik werk al redelijk lang om sterker te worden," zei ze. "Ik had een van jullie leden ontmoet en werd nieuwsgierig, nu wil ik het gewoon heel erg," vervolgde ze. "Ik werk al weken, maanden om mezelf te kunnen bewijzen, als ik daar tenminste een kans voor krijg," zei ze vervolgens. Haar stem klonk rustig, ookal sloeg haar hart harder dan ooit tevoor. Iep, dit was zo spannend.

Ze leek er heel zelfverzekerd over te zijn dat ze hier klaar voor was en de woorden boeiden hem werkelijk waar die het jonge meisje had uitgesproken. Alhoewel ze vrij jong was, twijfelde hij er niet bepaald aan dat ze geen sterke pokémon in haar bezit had. Er waren genoeg gedreven trainers onder hen en Team Rocket had nou eenmaal wat nieuwe recruits nodig. "Goed dan," Begon hij. "Maar, ik waarschuw je. Als je denkt dat Team Rocket alleen maar bestaat uit ordinaire dieven, dan heb je het goed mis. Ja, we hebben een paar onnozelen onder ons, maar de meesten zijn vrij intelligent. Je zult hard moeten vechten, wil je wat respect krijgen in dit team." Hij grijnsde, waarna hij haar bij haar rechterschouder beet greep en haar met zich mee draaide, om met een simpele duw achter haar rug haar vooruit te brengen en zelf ook te gaan lopen. Het was een simpel teken van de zwartharige jongeman dat hij met haar wilde spreken, maar niet hier. "Aan mij zul je niet zoveel hebben om in het team te komen, daarvoor moet je bij miss Lenier zijn, maar als je binnen bent dan wil ik je maar al te graag inwerken." Hij grinnikte zachtjes en staarde haar vanuit zijn ooghoeken aan. Ze zou iemand nodig hebben om op gang te kunnen komen, iedere nieuwe grunt had dat nodig.

Ze wist het niet met alle zekerheid of haar woorden wel iets zouden beteken. Ts, ze betekenden zelfs bar weinig voor haar met momenten... Ah tja... "Goed dan," Haar ogen werden kort groter, was het dan zo simpel? "Maar, ik waarschuw je. Als je denkt dat Team Rocket alleen maar bestaat uit ordinaire dieven, dan heb je het goed mis. Ja, we hebben een paar onnozelen onder ons, maar de meesten zijn vrij intelligent. Je zult hard moeten vechten, wil je wat respect krijgen in dit team." Toen werd ze hevig mee gespleepd, waardoor ze even verward met haar armen in het rond sloeg en even moeite had met haar evenwicht te bewaren, de duw in haar rug hielp ook niet echt, maar met wat intressante bewegingen hervond ze de kunst van deftig rechtstaan weer. Ze keek kort even naar hem, ok, die hint had ze wel verstaan hoor. "Aan mij zul je niet zoveel hebben om in het team te komen, daarvoor moet je bij miss Lenier zijn, maar als je binnen bent dan wil ik je maar al te graag inwerken." Ze knikte even. "Kan ik haar spreken?" zei ze, nergens om ronddraaien, gewoon, rechtuit. Hoe sneller dit voorbij was, hoe beter. Daarna knikte ze even en grinnikte ze even kort. "Dat is fijn om te horen uhm..." Nu was het haar beurt te wachten op zijn aanvulling. Tja ze wist zijn naam nog niet.

De man had haar ietwat ruw omgedraaid en een duw tegen haar rug gegeven om aan te tonen dat ze een stukje gingen lopen, maar wonder boven wonder wist het zestienjarige meisje toch op twee benen te blijven staan en nadat ze haarzelf herpakt had, stond ze weer kaarsrecht zoals een echte dame. Hij grijnsde zachtjes en liep rustig door, terwijl hij de hele tijd het meisje vanuit zijn ooghoeken aankeek. Zou ze sterk genoeg zijn op Team Rocket aan te kunnen? Op een gegeven moment stopte hij. Ze wilde meteen met Lenier praten, zo te zien. "Goh, meteen door naar de zaken, niet waar?" Hij sloeg zijn armen over elkaar en bestudeerde het meisje kort van top tot teen. "Miss Lenier is overal en nergens, ik zou niet weten waar ze nu rondhangt maar ik denk dat je haar binnenkort wel tegen zal komen." Hij glimlachte zachtjes en stak zijn hand vervolgens op een meer vriendelijke manier naar haar uit. "Wolf," Zei hij, als aanduiding dat hij ook alleen maar haar achternaam had genoemd. "Maar je mag me ook Killian noemen als je wilt." Het maakte hem vrij weinig uit, maar veel mensen noemden hem Wolf, op de een of andere manier was zijn achternaam beter blijven hangen dan zijn voornaam. "Ik heb nog een vraagje voor je, Aguna, heb je een doel, een reden waarom Lenier jou aan zou moeten nemen? Ik bedoel, het zou me niks verbazen als ze je zal testen, je zal er klaar voor moeten zijn." Hij gaf haar een knipoog, kleine subtiele hint dat ze maar eens goed over haar zaken moest nadenken, wilde ze bij het team horen.

"Goh, meteen door naar de zaken, niet waar?" Was zijn antwoord en ze knikte. "Ik heb geen enkele reden voor uitstel," zei ze kort. Ze had al lang genoeg moeten wachten. "Miss Lenier is overal en nergens, ik zou niet weten waar ze nu rondhangt maar ik denk dat je haar binnenkort wel tegen zal komen." Even zuchtte ze. Oh en ze was ook zo goed in zoeken... Niet echt. "Wolf," Zei hij waarna hij zijn hand aannam, deze schudde en ze nam deze aan met knikje. "Maar je mag me ook Killian noemen als je wilt." Ze knikte. "Ik heb nog een vraagje voor je, Aguna, heb je een doel, een reden waarom Lenier jou aan zou moeten nemen? Ik bedoel, het zou me niks verbazen als ze je zal testen, je zal er klaar voor moeten zijn." Ze knikte even. "Je kan me ook gerust met Tawnee aanspreken," zei ze. Toen knikte ze nogmaals. "Ik denk wel dat ik Team Rocket iets te bieden heb," zei ze simpel. "En een test?" zei ze, lichtjes lachend. "Kom maar op, hoe meer ik me kan bewijzen voor jullie, hoe beter," zei ze. Nee, ze zou niet langer het kleine, brave meisje zijn.