The cat came back |&Ragya

Ragya was die ochtend aangekomen in het redelijk rustige stadje, ze wou de volgende dag graag de gym uitdagen om zichzelf maar bezig te houden. Daarom had ze ook alvast met Sleipnir en Aldrei geoefend, wetend dat deze twee de pokémon zou zijn die ze zou gebruiken in de bug gym. Sleipnir was sterk en snel, waar Aldrei zich eerder mee zou laten voeren in de oproer van het gevecht. Het was gewoon de waarheid dat de Ninetales veel meer vechtlust had dan de Ponyta. Daar hadden ze dan ook op getrained. Met haar gedachten nog bij de training en haar plan voor de gym lette ze niet heel erg op haar omgeving. Daar had ze de gouden vos voor die trouw naast haar liep, haar kopje genegen. Maar de behendige pokémon lette zeker op en liet haar kille blik op enkele personen vallen. De roodharige voelde plots klauwen in haar leren jas prikken en verschrokken stapte eens achteruit. En daar zat een Meowth plots in haar kleren. Fronsend maakte ze een gebaar om het beest van haar af te krijgen, maar Aldrei was al ter plekken gekomen en gromde diep. Haar ambere ogen gloeide op en achter haar ontblote tanden kon je al enkele vlammen zien dansen. 'Ksst' sprak ze toen maar sarcastisch terwijl ze de pokémon uit haar kleren probeerde te krijgen zonder haar jasje te vermoorden.

Ragya keek toe hoe ze ontdaan werd van de vijandige kat en controleerde haar jasje, die dankzij de scherpe nagels enkele krassen bezat. Nou, daar ging de warmte van het oude ding. Nu werd het weer tijd om een nieuwe te bemachtigen. Maar ze overleefde het wel. ‘Geloof me, ik ken erger’ reageerde ze op zijn excuses, vooral doelend op haar eigen pokémon. Aldrei was een pyromaan, Refur impulsief, Sleipnir schold alles vol en haar andere waren nog te jong voor een duidelijk karakter. Bij de opmerking van de ander grijnsde ze kort en gaf Aldrei een duw met haar voet. Evengoed niet hard maar alsof ze de focus van het dier ergens anders op wou leggen. Aldrei keek verbaast op, bromde en keek toen maar kil richting de vreemde, maar hopend dat hij dankzij haar blik dood neer zou vallen. Op de positieve gedachten van haar pokémon na vond ze op het moment alles best. ‘Heel normaal gedrag, ze stelt zich alleen maar aan’ sprak ze liefelijk, half gericht op haar Ninetales die haar een glare teruggaf. Ze greens kort richting de vos, plagend en Aldrei leek nu pas te begrijpen dat ze in de maling was genomen. Brommend keek ze weer voor zich uit.

Ragya kon niet anders dan grinniken op zijn verbaasde uitdrukking. Aldrei was altijd al zo geweest. Toen de roodharige als klein kind met een geleende Fenniken op pas was gegaan had ze heel veel pokémon bruutweg afgewezen. En toen kwam Aldrei, alleen nog maar een jonge Vulpix. Deze was nooit geweest voor vriendjes maken en in een gevecht leerde ze elkaar pas echt kennen. Bieden partijen hadden elkaar afgewogen en toen ging de Fire type zonder verdere blikken of blozen met haar mee. Sinds die dag dat ze met verschroeide kleren thuis kwam was Aldrei haar partner geweest. Zelfs haar naam zei het, Nooit, ze waren nooit meer gescheiden geweest. Misschien dat dit invloed had gehad op de manier van doen. Aldrei was altijd al een kalme kille pokémon geweest. Maar haar korte lontje was alleen maar verergerd. Ragya vond het geen ramp, ze voelde elkaar toch zo goed aan dat het voor haar geen probleem was. Toen meneer er op in ging keek ze schuin naar haar Ninetales. ‘Voor Aldrei wel, ze heeft gewoon een kort lontje en een natuurlijke afkeer naar alles wat leeft’ sprak ze zo nonchalant alsof ze het al vaker had moeten uitleggen. Aldrei snoof kort naast haar, duidelijk makend dat ze deze observatie over haar niet zozeer waardeerde.

‘Ze is werkelijk het zonnetje in huis’ blijkbaar niet haar best doen om aangesproken te klinken. Het was goed zo, Aldrei was een schat voor haar en ze had er heus geen problemen mee dat de vos goed van zich af beet. Alleen maar beter, wie weer was die Meowth wel heel vijandig.. geweest.. Oke, tot zekere zinnen kon de pokémon wel wat dimmen maar over het algemene idee was de Ninetales goed bezig. Ze liet haar hand kort over het kopje gaan van de slimme pokémon, die diens ambere ogen naar haar oprichten en ongeamuseerd met enkele van haar staarten zwiepte. Ze wou weer door blijkbaar. Bij de vraag van de man bekeek ze de schade, er zaten nu enkele klauwsporen in haar leren jack maar het leek niet door de binnenste rand te zijn gegaan. Dus schudde ze haar hoofd. ‘Nee hoor, mijn jas overleefd het wel~’ Hierna viel haar blik op de pokémon van de ander. ‘Heeft hij vaker problemen met leren jasjes?’ haar toon vrij casual met een hint van humor terwijl ze naar de Meowth keek.

Aldrei zat op het moment braafjes naast haar en keek omhoog naar de vreemde en diens pokémon. Al gleed haar aandacht al snel weer naar enkel de Meowth, die een poging deed haar aan te raken. Aangezien de poging werd gestaakt dankzij zijn trainer deed Aldrei nog niks, maar ze hielt de ander vrij neutraal in de gaten. Al was het niet met enig wantrouwen, ze was het incident met de jas nog niet vergeten en wie weet wanneer die kat nog eens ging vliegen. ‘Klinkt best aanlokkelijk, je pokémon heeft helemaal gelijk’ lachte ze halfjes bij diens antwoord. Wat was er nou leuk aan jassen doden wanneer je heel de dag kon slapen? Klonk helemaal niet verkeerd. Maar bij het aanbod van de ander dacht ze even na. Want ja, wanneer was de laatste keer dat ze een gezellig gesprek had terwijl ze bij iemand aan tafel zat? Gewoon voor het plezier? Dus lachend knikte ze ‘Dat aanbod sla ik niet af’ sprak ze dus ook maar rustig terug, terwijl ze richting de tafel keek of er nog een vrije stoel stond.

Bij de woorden van de man keek ze richting de Meowth, nu lichtjes grijnzend. ‘Misschien was dat de rede dat hij eens wat spannends deed?’ opperde ze met een bijna plagende blik richting de kat. Hierna ging ze tegenover de ander zitten en schoof rustig aan. Aldrei keek ongeamuseerd dat ze langer bleven maar ging toch aan de roodharige haar voeten liggen. Zse legde haar kop op haar gouden poten en sloot kort haar ogen. Ragya klopte haar vriendin even op haar hals en keek naar de serveerster die aan kwam lopen. ‘Doe maar een sinaasappelsap, þakkir’ sprak ze simpel. Ze dronk geen prik en koffie leek geen goed idee voor iemand die al niet te nauw keek. Dus meestal hielt ze het op sap en water, al dronk ze alles wel mocht de situatie het bedwingen. Dan legde ze haar luxe wel opzij, tot het geluk van de vreemde voor haar was het ook een van de goedkopere drankjes bij cafés. Nu ze degene voor haar nog eens bekeek realiseerde ze dat ze hem nog steeds voorschreef als een vreemde. Dus sloot ze zichzelf maar voor te stellen. ‘De naam is trouwens Ragya Airon, skemmtilega’ onbewust gebruikte ze haar eigen taal voor simpele woordjes, waar ook haar accent wat sterker werd. Het was een gewoonte die ze niet af leek te leren.

Ze had gewoon een sarcastisch antwoord uit de beleefde man kunnen lokken. Haar dag was weer goed. Het was immers haar persoonlijke doel zulke reacties uit te kunnen lokken bij de netste mensen. Dan mocht de toon wel niet zozeer op haar gericht zijn, het was goed om te zien dat de man voor haar ook nog echt emoties had. Het duurde niet lang voor ze haar drankje had, natuurlijk was het ook niet al te druk in het cafétje en was een glas sap inschenken niet zo heel moeilijk. Goed, haar gedachten dwaalde weer af en dat was niet handig. Ze ander zij net zijn naam, Lucius Quinn. Het klonk soepel en lag lekker in de mond, in tegenstelling tot haar hard klinkende naam. Maar ze wist dus ook zeker dat ze zelfs de liefste naam hard kreeg met haar koude accent. ‘Ik kwam hier om de gym uit te dagen, dus ik ben ik al een tijdje om mijn pokémon te trainen. En, jij?’ sprak ze simpel om hierna een slokje te nemen van haar koude drank. Ze was niet zo van het ge-u, hoorbaar, maar ze had het wel beleefd laten klinken. Aldrei snoof kort, als een gebaar dat haar spieren nog pijn deden van de training met de hengst. Klaag beestje, dacht de roodharige met een halve grijns.