Purple | OPEN

Er zat een houten rand aan de bank. Dat was zo'n handig ding, alleen gebruikte niemand het. Oké, het viel dan ook best mee met hoe handig het was. Maar ze hadden er duidelijk over nagedacht. Immers kon je je hielen erop zetten als je je zo klein mogelijk wilde maken, maar geen zin had om je schoenen uit te trekken... Laat maar. Er was waarschijnlijk niet over nagedacht. Normale mensen zouden zich afvragen waarom het er überhaupt aan was bevestigd. Maar de zwartharige die zichzelf op het bankje vond niet. Ze had geen behoefte aan aandacht of contact; daarom had ze een capuchon op en drukte ze haar knieën met kracht tegen haar borst aan; zo steunden haar voeten op het houten plankje. Haar nagels sneden in de huid op haar schenen en ze beet aan de binnenkant op haar lip. Waarom? De blikken die ze kreeg van alle kanten waren onmogelijk op een andere manier te negeren. Haar ogen waren op de grijze vloer gevestigd en ze liet zich niet afleiden. De grijze capuchon trok ze nog wat verder over haar ogen, en ze trok de touwtjes nog iets strakker. De wereld was nu helemaal buitengesloten. Én ze werd niet herkend. Door niemand. En dat had ze even liever, gezien ze niet wilde uitleggen wat er gebeurd was. Opeens schaamde ze zich dat ze aan Vivienne had gevraagd wat er gebeurd was. Het is echt vreselijk om dat steeds te moeten horen. Dat had ze altijd in de zomertijd, wanneer ze korte mouwen droeg. Het litteken van haar operatie toen ze haar arm had gebroken was dan duidelijk zichtbaar, en steeds stelde men de vraag wat het was. Op een gegeven moment was ze gewoon willekeurige verhalen erbij gaan bedenken toen ze er zo gek van werd. 'Ik had me opgehangen aan m'n arm,' en 'er kwam een Chinees met een zwaard,' waren de meest gebruikte verhalen. Aan haar buurjongen en vriend Ritch had ze het voor elkaar gekregen dat hij geloofde dat er een Swirlix kwam die haar arm eraf had gebeten, en dat hij er weer aangenaaid moest worden. Die arme gozer was bang voor Swirlix voor die drie maanden dat hij het had geloofd. Toen lachte iedereen hem uit, en Alyss vond het zo zielig dat ze het echte verhaal had verteld. Hij was kwaad geweest, maar uiteindelijk hadden ze erom kunnen lachen. En dat deden ze af en toe nog steeds. Tenminste... Niet nu meer. Ze kneep haar blauw ogen dicht. Oh! Van die gedachtes kreeg ze zo'n heimwee naar die zorgeloze tijd. Reizen bracht zoveel... verantwoordelijkheden met zich mee. Maar ze kon niet naar huis. Die boot ging maar eens in de zoveel tijd. Een halfjaar ofzo. Immers was de verbinding tussen Kalos en Sinnoh niet heel goed. De zestienjarige sloeg haar handen om haar scheenbenen en voelde zich opeens eenzaam. Ze had haar pokémon... Wie had ze nog meer? Chloe? Die was er maar af en toe. Misschien... Vivienne? Ze mocht de brunette graag, maar natuurlijk waren ze niet zo constant samen ofzo. Dominique? Ja, de breeder had oprecht een leuke persoonlijkheid. Maar ze had niet iemand... om steeds mee samen te zijn. Misschien had ze Tim toch niet moeten friendzonen... Of hoe hij het ook noemde.
Nee, sprak ze zichzelf tegen. Nee. Ze deed goed aan wat ze had gedaan. Plotsklaps dacht ze aan wat haar blonde zus had gezegd. Nou, ze had het niet echt gezegd, ze maakte haar zin immers niet af. Maar ze had het bijna gezegd, en natuurlijk had Alyss gesnapt wat ze bedoelde te zeggen. Maar eerlijk gezegd wist ze niet wat ze zou doen als ze zwanger zou worden van hem. Wat zou ze doen? Net zat ze te zeuren om een persoon waar ze mee samen kon zijn. Maar of ze de zorg voor een zoon of dochter op zich kon nemen..? Ze was er niet zeker van. Het vergde van alles van haar. Aandacht, protectie, maar ook sterkte. Ze moest sterk zijn, zich sterk maken. En voor nu… Ze wist niet zeker of ze daar dan toe in staat zou zijn. Misschien dan wel, maar nu sowieso niet.

”Alyss Timer en Wayn Retree?” klonk het. De personen aan wie de namen toebehoorden keken op. Alyss lichtte haar lichaam van de oh zo handige bank en wandelde naar de balie toe. Haar capuchon trok ze opnieuw verder naar voren. Joy wachtte haar en de vreemde jongen die Wayn heette op, met een aantal pokéballs voor haar. ”Jullie pokémon zijn weer gereed voor gebruik. Ze zijn helemaal opgeknapt,” sprak de rozeharige dame met een glimlachje, al voelde de zestienjarige twee roze ogen tegen haar gezicht branden. Ze glimlachte wel, stamelde een bedankje en pakte toen de balls op om weg te gaan. Ze wilde zich uit de voeten maken, maar ze werd tegengehouden door een stem die tegen haar sprak. ”Wat heb jíj nou weer,” Het klonk vrij ongeïnteresseerd, en de blauwogige draaide zich naar de eigenaar van die stem. Het was de bruinharige jongen met de naam Wayn, welke twee flink bekraste pokéballs in zijn zak stopte. Ze keek even verrast op. Hij keek haar aan met een paar heldergroene ogen, half verveeld en half uitdagend. Meestal zou ze nu koel reageren. Maar nu even niet. Woedend keek ze hem aan. ”Het lijkt je niet echt te boeien. Daarmee neem ik aan dat je het niet echt wil weten. Dat komt heel goed uit, want ik ga het je niet aan de neus hangen. Goedendag,” zei ze nijdig, waarna ze hem de rug toekeerde en naar de deur beende. Wat een gezooi. Waarom zou je iets vragen aan iemand als het antwoord je niet eens boeit? Ze zuchtte. Dat was misschien toch wel iets te kwaad gezegd. Ze schudde haar haar uit, waarna ze een van de pokéballs pakte en hem openmaakte. De kleine Fennekin met de naam Amarilla verscheen; ze liet een vrolijk geluidje horen en sprong op een bank. Daarvan sprong ze in de armen van haar trainster. ”Oeff..” bracht deze zachtjes uit. Vervolgens trokken haar mondhoeken toch wel eventjes op. ”Je wordt zwaar meis… Je zult binnenkort wel evolueren, dat zou leuk zijn, hè?” Ze herinnerde zich hoe ze dit tegen Promise had gezegd als Cyndaquil, en per direct viel haar glimlachje weer weg. Ze miste haar vriendin zo… Ze moesten haar weer vinden! Ze moesten die jongen met zijn witblonde haar vinden en Promise terughalen! Maar nu nog niet... De zwartharige wist dat ze niet tegen die jongen opkon, nog niet. Ze moest haar pokémon trainen, zo hard als ze konden hebben. Het was dan ook een perfect moment om te beginnen aan een training met haar kleine fire type. Deze had immers nooit eerder een echte training gehad, en gezien het best lekker weer was was dit een goed moment. De lente hing echt in de lucht. De zon scheen, de lucht was blauw, en ondanks dat de wind best koud was, was de temperatuur toch echt niet winterswaardig. Krokussen en narcissen zouden straks uit de grond schieten, en het zou alleen nog maar warmer worden. Alyss kriebelde haar Fennekin nog even over de kop, voor ze begon te wandelen. Ze had geen jas aan; die hing over haar rugzak heen. Het vest wat ze droeg had een capuchon van groot genoeg formaat, dus ze was tevreden. Ze was er wel even blij mee. Vlak het natuurgebied zocht ze een plek om met haar kleine vriendin te gaan trainen. Op een gegeven moment vond ze een goede locatie om haar training uit te gaan voeren. Het veldje was ietwat zompig, maar dat was oké. Immers kon de Fennekin het veld dan niet in lichterlaaie zetten. Plus, er was een boomstronkje, en dat konden ze goed gebruiken. De zestienjarige reiziger zette haar fire starter op de stronk en wandelde toen een eind achteruit. "Begin maar met een Light screen, meisje," sprak de coördinator zachtjes. Het vuurwezentje hulde zichzelf kort in een beschermende wand van licht. De speciale defense van het ding ging er niet alleen op vooruit, maar ook zag het er mooi uit op het moment dat de aanval werd uitgevoerd. Maar er kwam nog meer. "Fire spin, oké?" Natuurlijk oké. Dus opende de Fennekin haar grote mond en vuurde een grote spiraal van vuur af. Het zag er best goed uit, voor een jonge pokémon. "Gooi er maar een Psybeam doorheen!" glimlachte de trainster nu licht. Een glimmende regenboogstraal schoot door het midden van de spiraal, en het zorgde voor een vreemde gekleurde verbinding tussen het vuur en de psychic move. Alyss klapte en liep wat dichterbij. "Ziet er goed uit. Maak het af met- Whoa!" Ze stapte naar achter toen de fire type abrupt stopte met de aanvallen, en plots op begon te lichten. Wat? Zo hard waren ze niet bezig geweest? Het witte licht wat de kleine pokémon uitstraalde was nu redelijk bekend voor haar. Ze had het nu... Zo'n vier keer meegemaakt. Maar Promise als eerst... Van een Cyndaquil naar een Quilava. Dat was tijdens dat gevecht met Team Rocket, nota bene om een ei van een Tynamo. Promise had altijd gedaan wat haar trainster vroeg. Alles, altijd. En nu was ze weg... Er was niks van haar over. Nee, dat was onzin. Ze liep ergens op de aardnoot rond nu, te trekken aan het touw of de ketting waarme ze vastgehouden werd, of brandwonden aanrichten die de Team Rocketgasten voor altijd zouden voelen, zoals zij bij Vivienne hadden gedaan. Misschien verrichtte de Quilava op dit moment wel heldendaden. Was ze bezig met een ontsnappingsplan, of misschien een manier om de basis van Team Rocket in de fik te steken of op te blazen. Hoewel... Nee. Promise was een fire type, maar geen pyromaan. Nou toch, het gaf een fijn gevoel. Misschien... zou het niet veel langer meer duren voordat ze elkaar weer ontmoetten. Het kon over een week zijn. Dan zouden ze elkaar een knuffel geven, en dan zou de zwartharige haar starter een training geven die de anderen nooit hadden meegemaakt, zo goed. Ze zou ervoor zorgen dat het nooit weer zou gebeuren. En op het moment dat Promise een Typhlosion zou zijn zouden ze echt alles aankunnen samen. En dan haar mega Sceptile, Walrein, shiny Milotic, Leafeon en Delphox, als Amarilla nog eens zou evolueren. De Fennekin was immers van vorm veranderd nu. Ze was groter, richtte zich op op twee poten en greep een stok uit haar staart, waar ze kort mee zwaaide en deze toen weer terug stopte. De coördinator slikte even. Had elke Braixen zo'n stok? Ze herinnerde zich dat haar vader ook een Braixen had gehad. Hij had de stok echter voor hele nare daden gebruikt, die goed zichtbaar waren in haar gezicht. De grotere fire type stapte nu sierlijk van het stammetje af, en herhaalde haar aanvallenserie. Er was toch absoluut een verschil tussen wat ze net had gedaan en wat ze nu kon. Die Fire spin die ze nu uitstootte reikte veel verder, en de Psybeam was veel dikker, opdat hij de binnenkant van de vurige kolk helemaal vulde. Het was een famtastisch gezicht. Na afloop begon de zwartharige spontaan te applaudiseren. De Braixen boog, en maakte een optimistisch geluid. Net toen Alyss dichtbij wilde stappen viel ze.

Ze viel niet zomaar. Niet omdat ze struikelde over haar eigen voeten ofzo, zeg maar. Het had een reden. En niet een standaard zoals een gladde vloer of een bananenschil, maar een pokémon. Een pokémon had haar getackled. Niet met de aanval Tackle, maar gewoon, neergehaald. Gatver, het gras was ook nat. Ze stond snel op en keek afkeurend naar haar knieën en handen, die nat waren en enkele sprieten gras droegen. Vervolgens viel haar blik op de pokémon, en haar mond zakte een stukje open. Ze zag iets bekends, een paarsroze kop. Grappig. Op de één of andere manier ontmoette ze de shiny Mawile overal. Niet alleen rond Laverre. Het ding leek haar overal te volgen en om haar aandacht te willen vragen. Nu weer. Het ding hield gewoon van de liefde van Alyss ofzo man. Toen hij zijn armpjes weer om de benen van het meisje heen sloeg en zijn gezicht ertegenaan drukte, wisselden de zwartharige en de fire type een blik. Ze gaven hetzelfde aan, toen wisselden de boodschappen op hetzelfde moment, en gaven weer hetzelfde aan. Ze wilden het allebei. Voorzichtig wrikte Alyss de poten van de aanhalige shiny Mawile los. "Hey... Wil je niet gewoon met ons mee komen?" vroeg ze voorzichtig. De steel en fairy type keek op. Verbazing in de ogen werd opgevolgd door enthousiasme. Hij reageerde door een eindje naar achter te stappen en daar een uitdagend geluid te maken. Dat was een ja, right? Gelukkig had ze een shiny pokéball gekocht laatst. Ze kon hem dus gaan vangen als ze dat wilde. Weer wisselde ze een blik met haar Braixen, die knikte. Okay. It was on.

De fire type en de shiny steel type stonden nu een flink eind bij elkaar vandaan. Beiden hadden een uitdagende blik in hun ogen, naar elkaar toe. Ze wilden allebei winnen, hoewel de shiny Mawile zoiezo wel mee wilde. Maar misschien moest het later gebeuren, als hij misschien toch zou wegrennen. Dan kwamen ze elkaar vast nog eens tegen, en kregen ze vast nog eens een kans. Voor nu grepen ze deze kans maar aan. De Braixen was sterker, met haar level 36, maar de steel type was shiny. Dat leverde heel wat kracht op voor dat ding. Toch had het wel een disadvantage in type tegen de vuurvos, dus maakten ze absoluut kans. Tijd om die battle van start te laten gaan. "Flame charge!" begon de zwartharige reiziger. Terwijl de geëvolueerde Kalos starter haar lichaam hulde in vlammen om ermee weg te schieten, liet de Hoenn pokémon een Fairy wind opsteken. Deze gaf wat weerstand voor de grotere pokémon, maar ook weer niet te veel. De vlammencocon racete op de steel en fairy type af, en zorgde dat deze de damage aan moest nemen. Hiermee begon het gevecht echt. "Fire spin!" sprak de coördinator snel. Jammer, net nadat de andere pokemon zijn evenwicht had hervonden. De Mawile wist weg te springen voor de vuurspiraal, en begon vervolgens een Play rough, weer een fairy aanval. Alyss' blauwe ogen keken het even aan, en toen reageerde ze, weer net iets te laat. "Spring w-" Te laat, ook Amarilla moest de pijn aannemen die de mannelijke pokémon haar aandeed. Maar ze waren allebei nog in volle spirit en goede staat voor het gevecht; ze gingen niet opgeven binnen nu en tien minuten, dat was absoluut zeker. Nee, het duurde nog wel even. Voordat de zwartharige iets kon zeggen begon de fox pokémon opeens een aanval. En het was er ééntje die Alyss niet kende, een andere soort. Ze vuurde een soort flits af, en de coördinator keek ernaar, verrast proberend om zich de movepool van Fennekin voor de geest te halen. Psy... shock? Het leek inderdaad die aanval, gezien het leek op een psychic attack. De aanval leek ook nog eens goed sterk toen hij raakte. Niet dat psychic heel erg in advantage was ofzo, maar toch. De Mawile werd tegen de grond geblazen. Daarop glimlachte de trainster flauwtjes. "Goedzo meis! Nu Fire spin, snel!" Nu raakte de aanval wel. Heerlijk, dubbel damage doen. Het was gewoon een soort safeguard voor jezelf. Ofzo. Dat was niet mogelijk, maar toch, het voelde best goed. Sadistisch? Misschien een beetje. Zo klonk het in ieder geval. Alsof ze hield van pokémon pijn doen. Ze hield er niet van, echter, maar vond het gewoon fijn als de pokémon snel knock-out ging als ze hem wilde vangen. Maar nu kwam de Mawile overeind. Hij rende in volle vaart op Amarilla af en bonkte tegen haar op met een Iron head. Bam. Alyss wilde meteen iets doen, maar ze zag dat het geen zin had. De Braixen was geschrokken van de aanval en stond er even als bevroren bij. Nu had de steel type nogmaals vrij spel. Hij gooide er een Bite tegenaan. De schok werd alleen maar erger voor de fire type, en ze bleef staan waar ze stond. Het werd nog opgevolgd door een Astonish, en toen kwam er weer leven in het lichaam van de vuurvos. "Flame charge, Amarilla!" riep de zestienjarige naar haar pokémon. Deze hulde zichzelf opnieuw in vlammen, en racete op de fairy type af. Deze zag het, maar kon niet meer ontwijken. Bam, raak. Het was nu wel zichtbaar dat beide pokémon iets vermoeider raakten. Tijd voor iets nieuws. Zoals een Vice grip. Dat was de aanval waar de Mawile nu weer mee aan kwam. De fire type werd bij haar middel en poten gegrepen, om vervolgens te spartelen om los te komen. Een beetje koortsachtig dacht de zwartharige na. Wat moest ze doen? "Ember!" Het eerste wat bij haar opkwam was Ember. Beetje standaard, maar ook wel oké. De aanval was niet op het niveau blijven plakken waarmee hij was toen Amarilla hem kreeg; de sterkte was meegegroeid met de pokémon zelf. Het effect was beter dan gehoopt. De steel type stapte weg en lichtte rood op, waarbij hij zijn ogen dichtkneep. Burned. Dit was wel fijn. Nu maar hopen dat de fairy type geen bessen bij zich droeg om dat te helen. Maar dat was te vroeg gejuichd. Blijkbaar wel, want het licht verscheen niet nog een keer. Snap! Dat was jammer. Straks misschien nog. Nu kregen ze weer een Iron head van de mannelijke shiny, en moesten ze daar iets tegen doen. "Psybeam!" sprak de coördinator snel, en de Braixen vuurde een glinsterende straal af die tegen de kop van de Mawile kwam. Deze werd naar achter geduwd met grote weerstand, en hij plantte zijn poten diep in de grond om zich schrap te zetten. Dit hield lang aan, tot er een stofwolk tussen de pokémon in ontstond en ze niets meer zagen. Toen stopte de vuurvos met de straal uit haar bek, om wat verward om zich heen te kijken. De Iron head aanval, die alsnog doel bereikte, kwam voor zowel de pokémon als de trainer onverwacht. Dus viel de fire type om, weer in verstarde positie. Verdorie, waarom gebeurde dat steeds? Nu had de shiny weer de tijd om een Fairy wind uit te voeren boven de Braixen. Deze kwam echter overeind binnen de wind, bijna het evenwicht verliezende, en haar poten weer stevig in de grond plantend. "Psyshock!" riep de zestienjarige, en knikte vurig naar haar vriendin. Deze begon aan haar krachtige psychische schok, en vuurde hem af toen hij klaar was. Hij liet zijn kracht ontploffen als een bom op de paarse kop van hun mannelijke tegenstander. Het was nu echt goed zichtbaar dat de pokémon stonden te hijgen op hun plekken. Ze hadden al veel kracht gebruikt door het maken, ontwijken en aannemen van aanvallen. Schrammen en vlekken leken overal te zitten. Maar dezelfde vastberadenheid als in het begin was er. Nog altijd, en die zou er blijven tot het eind. Ze hadden nu kort stilgestaan, maar er kwam weer beweging in de shiny steel type. Hij begon een Play rough. "Psybeam!" begon Alyss weer, na de korte stilte die was gevallen. De fire fox opende haar bek en liet de psychische glitterstroom eruit vliegen, hard tegen de fairy type aan. Deze verloor evenwicht, en viel op de grond, maar toen maakte hij toch af waar hij mee begonnen was. Hij rende iets harder en voor de blauwogige jongedame kon reageren was hij al bezig met zijn fairy aanval, welke gevolgd werd door een Iron head. Echter verstarde de grote vos nu niet meer; maar de aanvallen raakten wel. Ze werd moe. "Fire spin," Jemig, die Mawile was zo snel! Hij keek even naar de vuurspiraal, en schoot toen opzij. Toen Amarilla de spiraal bewoog dook hij steeds weg. Eronderdoor, ertussendoor, erlangs... En allemaal razendsnel. Op een gegeven moment moest de fire starter gewoon stoppen om op adem te komen. Hijgend stonden de pokémon er weer even. "Ember!" probeerde de coördinator. Fairy wind, dacht de shiny pokémon. Hij zond de vuurbolletjes rechtstreeks terug naar de eigenares, welke ze in het gezicht kreeg. Vervolgens kreeg ze de Fairy wind er ook nog achteraan. Alyss keek ernaar en bedacht zich iets, waar ze best van schrok. Oh hemel... Misschien zou ze straks ook nog van pokémon moeten wisselen ook! En wie zou ze dan gebruiken? Ze wist het echt niet. Ze had niet nog een fire type... Die zou ze hebben als ze Promise nog had... Hoewel die deze Mawile ook niet had aangekund. De coördinator schudde haar hoofd woest heen en weer. Stop met denken aan Promise nu, er is een gevecht aan de gang! "Fire spin! En draai dan rond terwijl je Ember gebruikt!" sprak ze bedenkelijk. De Braixen voerde uit wat haar gevraagd werd. De paarse pokémon was nog bezig met het ontwijken van de Fire spin toen hij een Ember tegen zich aan kreeg. Geen rood gloeilicht. Nog eens proberen. "Herhalen, Amarilla! Net zo lang tot we 'm hebben," sprak de trainster nu, iets zachter dan normaal. Dan zou de steel type het niet horen. Hij was vrij slim, voor zover Alyss hem inmiddels kende. Weer ontweek hij netjes de Fire spin, maar de Ember niet. Hij werd moe en geraakt door veel vonken. Maar nog steeds lukte het niet. Niet dat wat Alyss wilde. Dus moest de Braixen het nog eens doen. En dat deed ze. Een grote vuurspiraal draaide op hem af, maar hij spring weer weg. En toen vonken, voor de derde keer op rij. Bij die derde keer werd het doel bereikt waar de zestienjarige reiziger op uit was geweest. De shiny gloeide even rood op, en kneep zijn ogen dicht. Burn! Yes! Opgewekt zorgde de zwartharige voor een glimlach op haar gezicht. De Mawile, echter, liet zich niet kennen, nog steeds niet. Hij deed een Iron head, maar de Braixen ontweek hem deze keer. Met gemak. Hij werd moe, en dus wat langzamer. De vuurvos stond klaar voor een commando. "Psyshock!" riep de jonge coördinator. Weer verscheen er een glanzende bal van psychische krachten, die in krachtspetters uit elkaar plofte toen hij tegen het lichaam van de shiny aankwam. Ze waren er nu bijna. Nearly there. "Geef 'm een flinke Flame charge!" Het gevecht had haar hele slechte bui weg weten te vagen. Ze was helemaal content met alle gebeurtenissen. De evolutie die Amarilla had doorgemaakt, en de zoveelste aanvaring met de shiny Mawile. En de kans om hem te vangen. De grote vuurfennek maakte weer een vlammencocon voor zichzelf, en deed haar lichaam erin terwijl ze op de steel type afrende, welke bezig was met zijn burn. Hij vloog een eindje naar achter, en viel daar neer. Hij wilde nog overeind komen. Met één oog dicht, en steunend op één knie probeerde hij dat. Hij was vastberaden om te laten zien wat hij kon. Maar dat had hij al gedaan. Het was voorbij, besloot Alyss. Ze zou het nu afmaken. Of, correctie; Amarilla zou het nu afmaken. "Psybeam!" zong ze bijna naar de fire type. Deze opende haar bek voor de laatste keer die dag, en liet de glitters er nogmaals uitstromen, richting de mannelijke shiny pokémon. Deze liet zich achterover vallen, en kwam niet meer overeind. Het was voorbij. Met een glimlach over haar gezicht liep de coördinator ernaartoe. Uit het zijvakje van haar rugzak nam ze een kleine ball. Het was de shiny ball; een gewone pokéball, maar dan met met een gele kleur. Ze vergrootte het ding, en zorgde dat hij openging toen ze hem liet vallen. De gele pokémon met de paarse kop verdween met een rode lichtstraal in de ball. Deze sloot zich, en toen was het aan de pokémon. Zou hij blijven zitten? Onwillekeurig vouwde de zwartharige haar handen samen en kneep ze tegen elkaar. Haar blik schoot even naar de Braixen, die was gaan zitten, een eindje verderop. Maar toen weer naar de ball. Één wiebel, twee wiebels, drie wiebels. Blijf zitten, Mawile, alsjeblieft!

OOC;; Alleen het zwarte is belangrijk voor de vangpost. Ze vangt een shiny Mawile met haar Braixen lv. 36. In dit (alinea 7&8) en dit topic is de Mawile al eens verschenen. Ennuh; 4009 woorden.

De ball gaf een schokje, en even dacht ze dat hij ontsnapt was. Maar hij wiebelde verder. Nog twee keer. En toen verschenen er sterren rond de blauwe knop van de pokéball. Een brede lach verscheen op haar gezicht. Yes! Een shiny Mawile, en hij was helemaal van haar! Amarilla kwam aanlopen, glanzende ogen. De Braixen was trots op zichzelf, en blij dat ze niet verder hoefde. De zwartharige nam de ball van de grond, gaf haar vuurvos een knuffel, en opende het gele ding toen, terwijl ze haar arm nog om Amarilla heen had. De steel en fairy type verscheen, en op het moment dat hij rondkeek rende hij op Alyss af, en sloeg zijn armen weer om haar dijbenen heen. Hij keek een beetje waarschuwend naar de Braixen. Zijn menswezen. De blauwogige lachte, en keek hem aan. "Celoso," sprak ze. "Dat is je naam,"