Pole Dancing [+Jayce Fai]

Vandaag. Vandaag was de dag dat ze het eindelijk ging doen. Nerveus slikte Ayako, proberend haar weg te vinden naar haar plek van bestemming. Vandaag ging ze dan echt de gym uitdagen. Haar pokémon had ze in hun pokéball gelaten, want ze wilde die Rosanne wel voor een verrassing laten staan zodra ze haar team tevoorschijn had gehaald. De brunette wist al precies welke ze wilde gebruiken en had ook lang nagedacht over een strategie, dus dat moest haar wel lukken. Het enige wat ze voor nu dus nog moest doorstaan, was de vraag of ze er wel klaar voor was. Aya zelf dacht van wel, maar dat dacht ze een week geleden ook en toen werd ze de gym uitgeschopt. Voor haar eigen goed, natuurlijk, en het gebeurde niet zo letterlijk als hier verwoord werd, maar toch. Ayako was zodanig in gedachten gefixeerd aan het lopen, dat ze niet doorhad dat er een lantaarnpaal op haar pad was verschenen. En ze had ook niet door dat ze er straal op afliep. Pas toen ze een harde knal hoorde, en die ook omgezet in pijn voelde in haar voorhoofd, kreeg ze mee dat ze tegen die lantaarnpaal aan was gelopen. “Auw!” bracht ze uit, haar handen meteen naar haar voorhoofd grijpend. Verward stapte ze achteruit en viel daarbij bijna over haar eigen voeten. De pijn trok niet weg, maar Ayako keek wel om zich heen om te zien of iemand het had opgemerkt. Niet omdat ze zich gemakkelijk schaamde, maar ze vond het toch fijner als niemand het zag. “Stond ik mooi voor paal...” mompelde het meisje, haar pijn alweer vergeten en grinnikend om haar eigen grap. Ah, wat was ze toch geniaal.

Met een zwakke glimlach probeerde hij tot de Totodile door te komen, maar deze trok koppig zijn hoofd van hem weg. Jayce sloeg een diepe zucht en liet zich verder zakken op het bankje. Sinds de terugkeer van de Totodile neigde deze hem geheel te negeren en hoewel hij degelijk begreep waarom hij het deed, maakte dat het er niet makkelijker op. Zelfs het incident, waarmee het begon was nog duidelijk te zien in de vorm van een nog vers litteken over Kraker’s oog. Nog erger was het feit dat ook Alva amper naar hem neigde te willen luisteren, maar de communicatie leek zich te verbeteren. De twee resterende Pokémon waren beide gelukkig loyaal, maar Acuzio werd nog behandeld in de Pokémon Center en Electra was te onzeker. Het scheelde dat de eerste gym zich specialiseerde in Rock type Pokémon en hij hen twee niet nodig had. Nou zat hij wel met twee niet naar hem luisterende Pokémon die elkaar’s aanwezigheid geeneens accepteerden. Vermoeid probeerde Jayce de zoveelste poging om Kraker’s aandacht te krijgen. Uit zijn rugtas haalde hij een verse Oran Berry tevoorschijn en overhandigde deze aan de Totodile. De Pokémon snoof er kort aan, maar sloeg het fel van zijn hand af en sprong vervolgens van het bankje af. Teleurgesteld keek hij naar de bes die op de grond lag die nou onder de zand zat en dus niet meer eetbaar was. Zonde. Daar ging zijn geld, maar erger nog; Kraker wilde zelfs geen voedsel van hem meer aannemen, zelfs wanneer het een van zijn lievelingsbessen was. Zwijgend greep hij de bes en gooide deze met een zucht weg in een vuilnisbak en merkte toen hij zich omdraaide dat Kraker spoorloos verdwenen was. Hoe was hij in zo’n korte tijd verdwenen? Alert keek hij om hem heen en zag toen verderop een meisje recht tegen een paal aanlopen. Ze leek vervolgens iets te mompelen en hoewel het er grappig uit gezien had, leek het degelijk pijnlijk. Plotseling klonk echter het luide gelach van Kraker en direct zag hij de Totodile naast het meisje staan met zijn vinger plagend naar haar wijzend. Onee, Kraker. Direct sprintte Jayce op het meisje af. “Excuses voor hém,” Kraker stopte direct met lachen en kraamde brommend iets terug. Kort erna keek hij weer koppig weg, waarna Jayce kort het meisje bezorgd opnam. Was ze oké?

Helaas voor haar was er wel degelijk iemand die het had gezien. Een pokémon, om precies te zijn. Een klein, blauw wezentje met een sterke kaaklijn stond naar haar te wijzen en hardop te lachen. Was Ayako niet Ayako maar Sara Sweets, dan had ze de krokodil er waarschijnlijk op gewezen dat wijzen niet beleefd was. Maar dit was Ayako en niet Sara, dus het enige wat ze deed was dom naar het ding staren. Hè, die pokémon kende ze niet. Welke was het? De brunette ging, in plaats van kwaad te zijn omdat ze werd uitgelachen, vlak voor de pokémon zitten op haar hurken. Intensief staarde ze naar hem, proberend hem beter te kunnen bestuderen. Tijdens dit fiasco hield ze zich volledig stil, afgezien van de neuriënde ‘hmm’ die haar mond op een bedenkelijke toon verliet. Pas toen ze een andere stem hoorde die haar compleet niet bekend voorkwam, keek ze op. Zoals de stem al had verraden was het een jongen, eentje die een flink stukje ouder was dan haar. Hoe oud zou hij zijn. “Huh?” bracht ze verbaasd uit, terugkijkend naar de krokodil. Waarom bood hij zijn excuses aan? De opkomende hoofdpijn in haar voorhoofd negerend, sprong Ayako meteen recht. “Is dat jouw pokémon?” Ze keek de jongen grijnzend aan. “Welke is het? Ik ken ‘m helemaal niet...” voegde ze eraan toe. Vervolgens bedacht ze zich dat het wellicht onbeleefd was om naar een pokémon te vragen zonder zichzelf voor te stellen. “Ik ben trouwens Ayako!” Met haar duim porde ze tegen haar borstkast, de rest van haar vingers gewikkeld in de richting van haar handpalm, zodat het leek alsof ze een vuist maakte. Nu mocht ze wel weten welke pokémon die krokodil was.        

Geen woedende uitval volgde uit de kant van het meisje of zelfs mild gesnauw, enkel pure verbazing. Al was dat niet voor het eerst voor Jayce, het was zelfs de emotie die hij altijd kreeg van anderen. Het leek echter er eerder op dat ze verbaast was om zijn excuses dan daadwerkelijk zijn uiterlijk. Het was wel vreemd dat ze kort op haar hurken zat en Kraker leek te bestuderen, voordat hij bij hen aangekomen was. Had ze de Pokémon nog nooit gezien of was er iets anders wat haar aandacht getrokken was om het gelach van de Totodile te negeren? In ieder geval had hij haar weten te storen en kwam ze na zijn excuses direct overeind als een schichtige Sentret. En om direct zijn vermoeden te bevestigen vroeg ze haast direct welke Pokémon Kraker was. Dat ging wel heel makkelijk. Kort wisselde hij een blik met Kraker wat hij van de situatie vond, maar deze had nog steeds  zijn blik van hem afgewend. Die Totodile, toch. Zou hij het hem ooit vergeven of was het weer Kraker’s typerende koppigheid? Joost mocht het weten en hoe graag Jayce hun band wilde herstellen, het zou zeker even duren en met de koppige gedrag van Kraker werd het enkel des te moeilijker. Weer herinnerd aan de brute waarheid keek hij het meisje weer aan die naar zichzelf wees op een vrij energieke manier en zich voorstelde als ‘Ayako’. Weer een nogal buitenlandse naam, welke hij eveneens mooi vond klinken en vreemd genoeg vond passen bij het meisje. Binnen een paar tellen leek geen andere naam geschikt voor haar. Wacht, waarom stelde ze zich eigenlijk zo abrupt dan voor?  Jayce wuifde de gedachte spoedig weg. “Totodile, een Water type uit Johto,” Beantwoordde hij schor de eerste vraag van Ayako. Het was een tijdje geleden dat hij laatst nog met iemand gesproken had en om een paar woorden uit te kunnen spreken kostte weer enige moeite. “Zijn naam is Kraker en de mijne is Jayce, aangenaam,” Het kostte nogal wat adem voor hem om dit eraan toe te voegen, maar zonder te schor te klinken had hij het gezegd. Bij het horen van zijn naam leek de Totodile kort te reageren door kort Ayako’s kant op te kijken, maar het bleef daarbij en spoedig keek deze naar voorbij lopende Trainer’s en hun Pokémon.

Totodile. Dat was de naam van zijn soort. Het was een waterpokémon uit Johto, huh? Ayako had niet veel gehoord van Johto. Af en toe iets bij geschiedenisles als ze eens oplette, maar in detail werd toentertijd niet echt getreden op de regio. Haar klasgenoten vonden toch geen bal aan de les zelf en de leraar leek toen ook niet echt enthousiast te zijn. Maar wat wilde je ook als je een stel bijna-pubers onder je hoede had? Die arme man werd hen met de dag meer en meer zat. Ja, de basisschool was echt een regelrechte ramp voor de meeste docenten. Gelukkig keerde minstens de helft niet terug naar de middelbare school – die waren immers te druk met het najagen van hun doel om pokémon meester te worden. “Ben jij van Johto?!” Ondanks het vermijden van het onderwerp vroeger, was Ayako er nog altijd geïnteresseerd in. Dat verbaasde nou werkelijk niemand, want waar was de brunette nou niet enthousiast over? Juist. Ze was overal wel vrolijk om. “Cool! Ik ben gewoon van Hoenn,” gaf ze toen toe, een schaapachtige glimlach op haar gezicht. Nu vond ze zichzelf wel heel saai vergeleken de vreemdel – hij stelde zich net op dat moment voor als Jayce. En zijn Totodile heette Kraker. “Kraker?” herhaalde ze, verbaasd knipperend met haar ogen. Als in... Botten kraken Kraker? Ietwat angstig richtte de brunette haar ogen op de blauwe krokodil. “Hij gaat toch niet mijn botten breken, hè?” Oh man oh man oh man. “Mam vermoord me als ik nog ’n keer met een botbreuk thuiskom!”

Ayako vroeg haast direct of hij, nu zijn starter uit Johto kwam, hetzelfde voor hem gold en traag knikte hij naar haar ter bevestiging dat haar vermoeden klopte. Het was echter niet altijd even logisch om deze redenering te volgen dat als iemand een starter uit een regio had, ook de Trainer daaruit kwam. Direct voegde ze even enthousiast als zichzelf voorgesteld had eraan toe dat zij echter uit Hoenn kwam. Interessant om ten minste in je eigen regio op avontuur te kunnen gaan, zonder dat men je reputatie al kende. Hij werd haast gedwongen door zijn vader om in een andere regio zijn avontuur te starten, wegens natuurlijk zijn nogal duistere verleden die vol hoofdstukken vol pesterijen zat, wegens zijn afkomst. Dat was dan ook de reden achter het masker die hem kenmerkte. Inmiddels leek Ayako gefascineerd door de naam ‘Kraker’ en de Totodile keek dan ook met een frons op, onzeker gezien zijn naam uitgesproken werd door het meisje. Een geamuseerde blik kwam echter in zijn krokodillenogen toen het meisje na het eenmalig uitspreken van zijn naam met een angstig gezicht naar hem keek en uitkraamde of de naam iets in de trent van ‘botten kraken’ betekende. Direct wilde hij haar gerust stellen dat het niet zo bedoeld was, maar helaas lag er waarheid achter wat ze zonet zei. De Totodile beet hem continu bij hun eerste ontmoeting en wegens het feit dat hij met zijn sterke kaken dingen doormidden liet breken had Jayce hem die naam geschonken. Licht ongemakkelijk glimlachte Jayce maar tegenover Ayako en maakte een wuivend gebaar. “Valt mee” Begon hij al, maar Ayako vervolgde spoedig dat haar moeder het niet leuk zou vinden als ze met een botbreuk thuis kwam. Dit meisje scheen dus zeker een avontuurlijk typje te zijn, maar tot nu toe had ze ook zich anders gedragen dan hoe de meeste mensen op hem en de Totodile zouden reageren. Kraker in kwestie klapte geamuseerd zijn kaken fel op elkaar om Ayako’s angst te vergroten en voor zijn eigen plezier. “Kraker houdt zich gedeisd, toch?” De Totodile klapte zijn kaken niet meer op elkaar, maar bleef geamuseerd naar Ayako kijken. De Pokémon bleef zich heerlijk koppig tegenover hem gedragen, fijn.

Het plotselinge geluid van gehuil trok zijn aandacht en direct zag hij een huilende jongen van rond de 12 jaar de gym verlaten met twee Pokéball’s wat losjes in zijn hand en de overige hand hield hij voor zijn rood geworden gezicht. Het was duidelijk dat de jongen zonet verloren scheen te hebben tijdens de gymleider. Een ontevreden ‘tsk’ ontsnapte uit Kraker’s kaken die duidelijk het verschil van de jongen niet waardeerde. “Kraker!” Waarschuwde Jayde de Totodile fel, maar spoedig werd zijn aandacht getrokken door weer dezelfde Trainer, maar deze werd ditmaal omringd door een groep jongens van zijn leeftijd. Ze zijn schenen echter op oogopslag al niet zijn vrienden te zijn door hun keiharde gelach en ruwe uithalen die ze de jongen gaven. De jonge Trainer kromp in elkaar en liet de jongens hun gang gaan die over waren gestapt met het gebruik van scheldwoorden en felle trappen die ze aan hem uitdeelden. Dit was toch bespottelijk?! Jayce wilde direct de jongen te hulp schieten en knikte kort naar Ayako en stapte op de groep af die hem direct opmerkt. ‘What the… Waarom een lelijk masker? En kom je uit de tijd dat er nog Tyrantrum’s rondliepen?’ Er volgden vergelijkbare opmerkingen, maar de stem van een jongen stak bven de rest uit en keek hem geamuseerd aan met zijn blik op Kraker gevestigd. ‘Een Totodile, een buitenlander, dus. Yo, wil je hier niet mee bemoeien.. Wacht, spreek je sowieso onze taal?’ De groep jongens lachten luid, waarop hun ‘leider’ twee Pokéball’s vastgreep en deze liet openklappen waaruit een Grovyle en een Swellow verscheen. ‘Ik zou je maar gedeisd houden,’ Al uitdagend plaatste hij zijn handen op zijn heupen. Tsk, ‘gedeisd’ houden? Helaas had hij echter op dit punt enkel Kraker bij zich, ook de twee shiny’s zaten in de Pokémon Center te rusten. Twee tegen één werd dan nogal pittig, zeker met een Grass type die in het voordeel was tegenover een Water type. “Ayako, help je?” Als ze zich er niet mee wilde bemoeien begreep hij het ook wel, gezien ze nog steeds amper kennissen van elkaar vragen, maar deels kon je zoiets moeilijk aan je voorbij laten gaan.

Jayce kwam inderdaad uit Johto, net als zijn Totodile. Dat antwoord zorgde ervoor dat de brunette weer wat enthousiaster werd, want ze had een goed vermoeden gehad. Met een klein grijnsje keek ze de jongen aan, proberend zijn leeftijd in te schatten, om het niet al te veel later weer op te geven. Veel te moeilijk, dat gokken naar een leeftijd. Ayako was er nooit goed in geweest. Jayce vertelde dat het wel meeviel wat betreft het botten kraken, maar dat stelde haar niet direct gerust. Ergens wist ze dat hij niet helemaal de waarheid sprak, maar of dat kwam om haar juist gerust te stellen of om haar extra bang te maken zodat hij haar kon plagen, daar kon Aya haar vinger dan weer niet opleggen. Hoe hard ze ook erover nadacht. Het feit dat de jongeman zijn Totodile haar zeer zeker besloot te pesten deed haar in ieder geval niet veel goeds, al helemaal niet toen ze zijn sterke kaken op elkaar hoorde neerkomen, want dat gaf toch best wel een geluid. Jayce meldde toen dat Kraker zich in zou houden al leek de blauwe krokodil andere plannen te hebben. “Zolang Kraker maar weet dat ik terugbijt,” reageerde ze met een frons naar de pokémon, waarop ze haar tong uitstak en haar ooglid naar beneden trok met haar wijsvinger. Lekker volwassen bezig, Ayako.

Gehuil weerklonk enkele tellen later en Aya keek verrast op. Uit haar eigen keel kwam het niet, want die Totodile had haar nog niet gebeten en pijn voelde ze niet. Na even rond te hebben gekeken, belandde haar blik op een huilend jongetje van rond haar leeftijd die de gym net had verlaten. Schijnbaar had hij verloren, maar dat concept ontging de brunette compleet. Die vroeg zich nog altijd af waarom dat joch moest huilen. Had Anneroos hem gebeten? Of was Kraker stiekem naar de jongen geslopen om dat te doen? Niemand wist het. Echt een reactie had ze er in eerste instantie niet echt voor. Ze wilde wel tegen Jayce zeggen dat hij beter op zijn pokémon moest letten, maar de krokodil had al die tijd gewoon hier gestaan. Haar blik gleed even wantrouwig naar de Totodile, maar het duurde niet lang of het was weer op de jongen geplakt. Hij werd namelijk belaagd door een stel jongens van zijn eigen leeftijd. Ayako snoof. Stelletje bullebakken! Durfden ze wel?!

Jayce dacht precies hetzelfde als de brunette, want hij stapte op het groepje jongens af. Meteen werd hij vreemd aangekeken door het masker op zijn hoofd, maar dat had Ayako eerlijk gezegd vanaf het begin niets gedaan. Wat een slechte grap. Ze liep achter Jayce aan en stroopte gevaarlijk haar mouwen op. Ze zou ze eens mores leren! Ja! Dat ging ze doen! ... Met Goku. Alhoewel... Er werden twee pokémon tevoorschijn gehaald en de ene was een Grovyle. De geëvolueerde vorm van Goku, dus. Als ze hem gebruikte, dan werd het nogal een interessant gevecht. Maar ze was meer in het voordeel met haar Vulpix. Al helemaal omdat de ander een Swellow was en daar kon ze niks tegen beginnen met een grastype. Jayce vroeg aan het meisje of ze hem ging helpen en Ayako keek hem vastberaden aan. “Ja!” reageerde ze op dezelfde toon als haar blik prijsgaf, waarop ze de pokéball van Gouenji tevoorschijn haalde en de Vulpix niet veel later op het denkbeeldige strijdveld stond. Ze fronste toen ze gelach hoorde aan de andere kant; waarschijnlijk omdat een Vulpix niet echt ‘sterk’ uitzag voor hen. “Gouenji!” riep ze naar de pokémon. “Ik lust ze eigenlijk wel rauw, maar ik heb ze toch liever medium gebakken.” Een grijns verscheen op haar gezicht, terwijl ze zichzelf een schouderklopje gaf voor die goeie taunt. Hah! Die moest ze vaker gebruiken! “Wij zijn er klaar voor!” meldde ze aan Jayce.