First world problems.

Haastig likte Ayako haar droge lippen nat. Man, wat had ze een dorst. Ze had al dagen niks gedronken! Oké, dat was niet waar; slechts een paar uur waren voorbij gestreken sinds ze voor het laatst een slok had genomen, maar dat nam niet weg dat ze ontzettende dorst had! Maar waar moest ze heen dan? In het Pokécenter kon ze gratis water krijgen, maar... Dat was water. En daar had de brunette absoluut geen zin in. “Chiaaaaaaraaaaa,” zeurde het meisje tegen de Eevee die naast haar liep. Diens oren bewogen wat op en neer, voordat haar hoofdje zich naar boven draaide en haar blik op haar trainer bleef hangen. Vragend werd ze aangestaard door het kleine pluizenbolletje. “Waar kan ik lekker drinken vindennnnn.” Ayako was irritant als ze dorst had. Oké, Ayako was wel vaker irritant, maar dit was niet te harden. Al scheen de Eevee daar geen last van te hebben, want die begon driftig te zoeken voor haar trainer.

Lang hoefden ze echter niet te zoeken. Hun aandacht werd getrokken door een gigantisch hoge volume dat waarschijnlijk het normale limiet aan decibel flink overschreed. Nee, dat was nou ook weer overdreven. Het was gewoon ongelofelijk luid, meer niet. Ayako greep echter wel naar haar oren in een vloeiende beweging, haar ogen dichtknijpend voor het moment dat er luid werd gesproken door iets of iemand. Ook Chiara liet haar oren zakken in een poging wat geluid te blokkeren. Toen de brunette haar ogen opende en rondkeek, merkte ze dat vlak naast hen een cafeetje zat genesteld en dat er een blonde jongen op het terras zat; een laptop vlak voor hem op tafel. Aan zijn rode hoofd te zien, was hij degene die het geluid had veroorzaakt. Maar dat werd alleen begrepen door de Eevee, want Aya was zich van geen kwaad bewust. “Hey, hoorde jij dat ook?” riep ze naar de blonde knul. Ze rende dichter naar hem toe. “Ben je in orde? Je ziet een beetje bleekjes.” Vragend keek ze de jongen aan. Als het maar goed ging met ‘m.

De jongen keek op, richtte zijn aandacht op zijn laptop en klikte wat dingetjes aan. Vervolgens klapte hij het dicht en richtte zijn blik weer op Ayako. De brunette keek hem nog altijd vragend aan, maar gelukkig kreeg ze wel antwoord op haar vraag of hij oké was. Dat was hij. Een grijns verscheen op zijn gezicht, die het meisje zonder moeite naar hem weerspiegelde. Hij schrok alleen maar. “Ja, ik ook!” reageerde Aya onder de indruk. Vervolgens liet ze haar hoofd naar haar Eevee draaien. “Chiara schrok zich echt kapot!” Het arme ding had natuurlijk een scherper gehoor dan de gemiddelde mens, dus die was bijna een meter de lucht ingesprongen. En dat was nogal heel wat voor zo’n klein beessie. Een vreemde vrouw kwam toen erbij staan en zette een kopje op het tafeltje van de jongen neer, waar Ayako vragend naar staarde. Pas toen de serveerster naast haar kwam staan en haar aantikte om haar uit dromenland te helpen, keek ze de vrouw aan. Voor die echter een vraag kon stellen, was de blonde jongen haar al voor. Aya herinnerde zich plots dat haar keel kurkdroog aanvoelde en knikte toen uitbundig, waarop ze enthousiast plaatsnam op de stoel bij het tafeltje. “Graag! Dankjewel!” sprak ze tegen hem, waarop ze zich naar de serveerster draaide. Hm. Waar had ze zin in? In de kleine secondes die Ayako nodig had om een bestelling te verzinnen, kwam Chiara op haar schoot gesprongen. Ze keek nieuwsgierig naar de andere pokémon. “Doe mij maar een cola!” Foute keuze. Gelukkig was Goku er niet om haar tegen te houden.

De jongen verontschuldigde ze zich tegenover Chiara, die de verontschuldiging meer dan waardeerde en in haar eigen taaltje brabbelde dat het wel goed zat. Ze schrok immers vrij snel van dingen, dus een bijzondere situatie was het nou niet bepaald. Hij scheen niet alleen erg vriendelijk tegen pokémon, maar ook tegen mensen te zijn, want hij betaalde graag het drankje voor Ayako. Chiara hield zich ondertussen bezig met de Chimchar van de jongen en Ayako werd voor een moment aan haar lot overgelaten, omdat de blonde knul zich even bezighield met zijn laptop. Nieuwsgierig, en omdat ze ook geen grenzen kende, leunde ze voorover naar de jongen toe en probeerde mee te kijken op zijn scherm. “Wat doe je?” vroeg ze aan hem op eenzelfde toon als haar lichaamstaal waarschijnlijk had weggegeven; nieuwsgierigheid. Toen hij zich voorstelde als Daniel en ook een voorstelronde voor zijn pokémon deed, ging ze wat rechter zitten. “Ik ben Ayako!” reageerde ze. “En dit is Chiara, maar dat wist je al,” voegde ze er grinnikend aan toe.