{Open} Scans

"Ja," reageerde hij, toen ze enthousiast vroeg of hij aura's kon zien. Raven was niet het soort type om op te scheppen over zijn vaardigheden. Dat kon je merken doordat hij een bepaald soort arrogantie miste in zijn houding en stem. Hij hield het meestal gewoon voor zich en als het dan uiteindelijk toch uitkwam liet hij mensen zelf beslissen wat ze er mee moesten of niet. De waardering had hij niet nodig. Toch had hij het idee dat hij er nu meer aan had om computernerd er over te inlichten, al was het maar omdat ze misschien iets voor hem en Luca kon betekenen. Hij gaf het zelf graag niet toe, maar hij wist dat hij op dit gebied te weinig kennis had. ".. en dat is niet het enige. Wacht." De jongen kwam omhoog van zijn plek en liep terug naar zijn plek bij het glas. Hij bracht zijn hand naar het glas en tikte er even zacht op met zijn vingers. Luca. De Lucario keek meteen op en bracht zijn neus naar Raven's positie, zonder hem te kunnen zien. Ja? werd er teruggestuurd. De zwijgende woorden werden direct opgepakt door de transmitters en op het scherm vertaald in een verandering in de hersengolven.

Hij voelde hoe ze hem met grote ogen aanstaarde en schudde zijn hoofd om het gedoe niet groter te maken dan het was. "Nee, ik heb het moeten leren," vertelde hij. En Arceus, dat had hem wat jaren gekost zeg. Hij haalde zijn hand weer van het glas en draaide zijn hoofd richting de piepende computers. Ze leek al snel te raden dat het hier om telepathie ging. Raven maakte even een kort, instemmend geluid. "Luca is in staat andermans gedachten te lezen en kan hierdoor fysieke barrières in ons hoofd doorbreken, ongeacht de afstand." S4. Special experiment. Raven haatte de naam waarmee ze naar zijn Lucario verwezen, maar het gaf wel iets aan. S3, S4. Ze hadden allemaal iets wat ze afzonderlijk maakte van de rest. Raven ontblootte zijn tanden even in een grimas. "Allison is gek op dit soort speciale gevallen, dus ik zou je computer experiment maar goed in de gaten houden." Misschien was dit een waarschuwing. Een waarschuwing dat ze moest oppassen welke informatie ze allemaal in de handen van de organisatie legde.

Hij wist dat hij er niet goed uit zag. Zijn haar had hij zelf bijgeknipt toen het te lang begon te worden, waardoor het een bijeengeraapt zooitje plukken was geworden, dat hij bovendien ook was vergeten te kammen. Zijn huid was lijkbleek, van het slaaptekort en van het gebrek aan daglicht, met uitzondering van de donkere wallen onder zijn ogen. Hij was nooit dik geweest, maar nu was hij simpelweg mager te noemen. Zijn ogen waren niet meer zo bloeddoorlopen als ze vanochtend waren geweest, maar het was duidelijk aan hem te zien dat hij dringend toe was aan wat rust in zijn hoofd.
En dat was iets wat hij zich juist niet kon en wilde permiteren. De afgelopen weken had hij zich opgesloten in zijn appartement. Vaak was hij vergeten te eten, en als hij wel at dan was dat een snee brood die hij nog in de vriezer gevonden had of een pizza die hij had laten bezorgen. De gordijnen van zijn kamer waren al die tijd gesloten geweest, slechts een klein straaltje zonlicht naar binnenlatend. Papieren, boeken, artikelen; alle kamers in zijn appartement, van het toilet tot de slaapkamer, waren veranderd in een slagveld van onderzoek.

Er waren twee redenen voor deze situatie. 1) hij was nog steeds een grunt, ondanks zijn nadrukkelijke verzoek aan Lenier om hem te promoveren. Als hij terugdacht aan zijn gesprek met haar, voelde hij nog steeds een machteloze woede opkomen. Hoe kon ze niet inzien dat hij veel meer waard was dan alle wetenschappers in Team Rocket bij elkaar? Hij had daar ter plekke zijn ontslag in willen dienen, maar wist heel goed dat dat hem niet zou helpen. Vertrekken uit Team Rocket zou ongetwijfeld niet de bedoeling zijn en hem de eeuwige vijandschap van de organisatie op de hals halen, wat hem misschien zelfs zijn leven zou kunnen kosten. Daarnaast had hij de apparatuur van de organisatie nodig. Hij wilde gebruik maken van alle microscopen, computers en opstellingen zonder dat er iemand anders met zijn puntige neus bovenop stond. Waar anders dan in de labaratoria van Team Rocket kon hij de experimenten uitvoeren die hij nodig had om de theorie van het leven te vinden?

Dan was er nog punt 2; zijn recent ontdekte epilepsie. Toen hij op straat was uitgegleden over een stukje ijs was hij oncontroleerbare bewegingen gaan maken. Zelf kon hij zich er niets meer van herinneren, maar het was hem verteld. Hij had niet naar een dokter willen gaan, want hij wist zelf heel goed wat er aan de hand was. Hij had het sowieso niet zo op dokters. Om een of andere reden leken ze altijd incompetent in hun functie.
Het had hem echter wel aangedaan en hij was meteen alles gaan opzoeken over epilepsie dat er te vinden was, waarbij hij tot de conclusie was gekomen dat hij waarschijnlijk een clonische, of misschien een tonisch-clonische aanval had gehad. Het had hem geschokt dat er blijkbaar iets mis was met zijn hersenen, maar hij was enigszins gerustgesteld toen hij had gelezen dat één aanval niet per se betekende dat er meer aanvallen zouden volgen. Het was een kwestie van afwachten.

Vandaag was hij echter weer uit kluizenaarsleven gekomen en had hij zich naar het centrum van Team Rocket begeven. Uit pure nieuwsgierigheid. Hij wilde weten met welke experimenten de wetenschappers op dit moment bezig waren, ook al wist hij dat dat hem eigenlijk helemaal niets aan ging. Nu nog niet, althans. Hij moest eerst wat opdrachten naar behoren uitvoeren, voordat hij kon promoveren, in plaats van altijd maar te denken dat hij zelf het beste wist wat er moest gebeuren. Hij wist ook alles gewoon het beste, maar hij zag inmiddels wel in dat hij Lenier daar nooit van zou kunnen overtuigen.

Toon wat je waard bent.

Ha.

Hij zou met liefde inzet tonen, maar alleen als dat inhield dat hij onbeperkte toegang had tot de laboratoria. Wat Team Rocket deed en wat de plannen van de organisatie waren, dat kon hem helemaal niets schelen. De organisatie was net als de gehele mensheid  maar een golfje in de oceaan van de tijd. Ze dachten dat ze heel wat waren, daar aan de top, maar ze waren net zo sterfelijk als ieder ander. Het runnen van een criminele organisatie bracht dusdanig veel gevaar met zich mee, dat ze misschien nog wel meer voor hun leven moesten vrezen dan ieder ander, maar dat terzijde.

Owen was blijven staan in de buurt van twee grunts die een gesprek voerden. Vanaf deze afstand kon hij niet alles helemaal perfect volgen, maar hij zag wat er gebeurde toen de man met zijn vinger tegen het glas tikte. Hij had gelezen dat Lucario soms telepathische gesprekken konden voeren met mensen. Interessant.  
Owen liep wat dichter naar het tweetal toe, terwijl de man uitlegde dat “Luca” in staat was gedachten te lezen en barrières te doorbreken in iemands hoofd. Fysieke barrières. Owens ogen vernauwden zich, want hij twijfelde aan die woordkeuze. Echter, voordat hij dichtbij genoeg was om daar op in te gaan, zei de man dat Allison gek was op dit soort speciale gevallen. “Dus ik zou je computerexperiment maar goed in de gaten houden.”

Op dat moment zag Owen de Porygon2 en hij wist dat hij zich niet langer buiten dit gesprek kon houden. Hij kuchtte even en zei toen: ‘Een stel boeiende Pokémon hebben jullie daar. Lucario. Aurapokémon, in staat om gedachten te lezen en in zekere mate te manipuleren...? Experiment-waardig. Ik vraag me af of een Lucario ook in staat zou zijn de gedachten van een mens volledig over te nemen.’ Hij wendde zich tot de jonge vrouw. ‘En dat... een kunstmatige levensvorm? Kan hij sterven, net als andere Pokémon? Of zich voortplanten?’
Oh, wat had hij nu graag een Dark Ball gehad om die Pokémon over te nemen. Misschien, als hij haar genoeg geld bood? Als de mens daadwerkelijk in staat was om levensvormen te creëren, wat was het leven dan precies nog? Het was een van de puzzelstukjes die hij zocht en die hij nodig had voor De Allesomvattende Theorie. En zij bezat het.


OOC: Got carried away a bit, alleen de laatste twee alinea's zijn relevant voor jullie, de rest is karakterontwikkeling en zo. Als ik nu een of ander plot verstoor moeten jullie het maar laten weten, dan laat ik Owen weer verder lopen :3

Het meisje drukte haar handen tegen het glas en vroeg toen in verwondering of hij dat allemaal van zijn Lucario had geleerd. Er verscheen zowaar, al was het maar voor enkele seconden, een zachte uitdrukking op zijn gezicht. "Ja," reageerde hij. "Hij is zeer intelligent." Er was geen moment dat Raven Luca als een huisdier had gezien. Voor lange tijd was hij zijn mentor, en nu een partner die hem overal in bij stond. Voor hem was hij meer dan hij in zijn leven aan mensen had gehad.
Toen ze vroeg of ze daar wantrouwen in zijn stem had gehoord, draaide Raven even licht fronsend zijn gezicht haar kant op. Zijn stem had geen enkel schrijntje van wantrouwen afgegeven, en dat was ook niet zijn intentie geweest. Het was meer feitelijk. "Ik zeg alleen maar dat de tests niet altijd zo mooi kunnen zijn." Ze was nieuw. Als ze gehecht was aan haar experiment en ze testen gingen uitvoeren die bij andere Pokémon werden gedaan, werd ze daar waarschijnlijk niet gelukkig van. Luca had dingen meegemaakt die hij zelfs niet aan hem wilde vertellen. Maar, het klonk alsof computernerd en Allison vriendjes waren, dus daar kon ze misschien nog haar voordeel uit halen. Ze moest verder zelf maar uitmaken wat ze met zijn woorden deed.
De onverwachte visite in de kamer deed de man in zwarte kledij omdraaien. Hij luisterde even zwijgend naar diens woorden, die zich hier net als het meisje naast hem helemaal leek thuis te voelen. Raven vernauwde zijn grijze ogen voor een kort moment, niet helemaal zeker wat hij van de plotselinge indringer moest denken. Wat was hij toch goed van vertrouwen. "Nee, Luca is niet in staat iemands gedachten over te nemen. Hij kan alleen telepathisch zijn stem doorvoeren zonder dat hij hiervoor hardop hoeft te spreken," reageerde hij kalmpjes, voor de wetenschapper nog rare ideeën ging krijgen. Hij had geen idee of zijn theorie klopte en of een Lucario daar inderdaad tot in staat kon zijn, maar als dat zo was wou Raven daar niets mee te maken willen hebben. Hij wou Team Rocket niet nog meer reden geven om zijn Lucario uit te buiten.

Owen zag dat de zwartharige jongeman glazige ogen had. Het was dan vrij makkelijk om te zeggen dat hij blind was. In gedachten wilde Owen hem al als De Blinde bestempelen, maar hij vond dat hij geen conclusies mocht trekken voordat hij honderd procent zeker wist dat de persoon ook daadwerkelijk blind was, en niet slechts halfblind. Daarom hield hij het voor nu bij Mannelijke Grunt, wat van de andere gesprekspartner automatisch Vrouwelijke Grunt maakte.

De mannelijke Grunt gaf aan dat “Luca” niet in staat was iemands gedachten over te nemen. ‘Hoe weet je dat?’ vroeg Owen meteen. Hij wilde ook graag uitwijden over waarom het idioot was om een Lucario een naam te geven, maar hield zich in. Het was een discussie die hij al te vaak had gevoerd. ‘Heb je dat getest? Je kan niet weten waartoe een Pokémon in staat is tot je het daadwerkelijk uitgeprobeerd hebt.’ Hij wist niet hoe het te testen zou zijn, maar interessant was het zeker. Het zou weer geheel nieuw licht werpen op de manier waarop mens en Pokémon met elkaar omgingen. Wanneer hij tijd had, zou hij zich er eens wat meer in verdiepen.

De vrouwelijke Grunt vertelde dat Project Alpha de eerste testfases niet had overleefd en dat Project Beta elke dag bijleerde. Owen knikte goedkeurend. Het was goed dat er mensen waren die inzagen dat experimenten moesten worden uitgevoerd voordat conclusies konden worden getrokken. Hij kon nu natuurlijk vragen of ze hem op de hoogte kon houden van de vorderingen van Project Beta, ook al was dat waarschijnlijk vertrouwelijke informatie. Het lag echter niet in zijn aard om de testresultaten van anderen zomaar te vertrouwen, daarom vroeg hij iets totaal anders, dat nog veel minder kansrijk was: ‘Wanneer zou je bereid zijn afstand te doen van Project Beta? Of is er ergens een kopie die ik zou kunnen overnemen?’

Het beviel hem niet hoe de wetenschapper hem meteen begon te ondervragen. Hij leek net als computernerd hier veel te hongerig naar informatie en dat riep alleen maar een grotere weerstand in hem op. Raven trok geïrriteerd zijn bovenlip op. "Daar heb ik geen tests voor nodig," beantwoorde hij op een vlakke toon, die nogal overduidelijk zijn afgunst over die theorie liet horen. Luca leek dit aan te voelen en draaide wantrouwig zijn hoofd richting zijn meester. De hersengolven op het scherm begonnen weer grotere activiteit te tonen. 'Wie zijn die mensen in die kamer?' vroeg hij zwijgend, terwijl zijn speciale visie de gedaantes in de ruimte observeerde. Raven, uit zijn gedachten getrokken door de bekende stem in zijn hoofd, snoof even kort. "Niemand. Maak je niet druk," mompelde hij zacht om de Lucario rustig te houden.

Hij vouwde zijn armen in elkaar en deed niet eens de moeite om te luisteren naar hun gesprek over het projectje van computernerd. Raven zag er niet uit als iemand die gaf om de rotzooi waar Team Rocket zich allemaal mee bezig hield. Zo lang ze hun klauwen van bepaalde personen hielden, deed hij wat hem gevraagd werd, en zochten ze het verder maar uit. Dat was de afspraak die hij in ieder geval met zichzelf gemaakt had. In plaats hiervan wachtte hij zwijgend tot de computer zou aangeven dat hij eindelijk klaar was met de scan.

Daar heb ik geen tests voor nodig, klonk het na in Owen’s hoofd. Geen tests nodig... Hij stond hier tegenover het dieptepunt van duizenden jaren evolutie en vooruitgang. Geen tests nodig... Elk woord klonk als een mokerslag in zijn hoofd. Geen tests nodig... Moest hij wel met deze grunt praten? Wílde hij dat wel? Nee, de mannelijke grunt had duidelijk te weinig herseninhoud om de significantie van tests in te zien. Geen tests nodig. Deze persoon zou nooit verder komen in zijn leven dan waar hij nu was, want hij nam alles aan van anderen. Alles wat er gezegd werd, alles wat niet bewezen was. Schaamteloos. Hoe konden mensen zo naïef zijn?

Op zijn vraag of er een kopie van de Porygon kon worden gemaakt, kwam een negatief antwoord. Hij had niet minder verwacht, maar toch was het een teleurstelling. “Helaas heb ik enkel toestemming gehad om er maar één te creëren voor nu,” had de Gruntess gezegd en dat ze er geen afstand van wilde doen. Dat kon hij maar al te goed begrijpen. Het was ongelukkigerwijs het enige verstandige antwoord dat ze had kunnen geven en helaas was zij niet zo naïef als haar collega Grunt. Geen tests nodig.

‘Maar waarom zou je toestemming nodig moeten hebben van hogerop?’ vroeg hij, toen ze was uitgesproken. ‘Is het niet jouw project? Jouw eigendom? Bovendien... is het niet verstandiger om juist nu een kopie, een back-up, te maken van je project, voordat hij crasht en onbruikbaar wordt? Denk je eens in hoeveel werk er verloren zou gaan!’ Hij wist niet in hoeverre deze woorden de waarheid waren, maar het was het enige argument dat hij op dat moment kon bedenken. En bij de oerknal, wat wilde hij die creatie graag hebben.

Geen tests nodig. Hoe naïef.