Tornado

De routes rondom Santalune City waren rustig vandaag. De zwartharige hing er de laatste tijd wel vaker rond, want Lumiose City was absoluut haar minst favoriete stad geworden vanwege alle gebeurtenissen de afgelopen tijd. Maar zo nu en dan moest ze er wel zijn, vanwege bepaalde breeders bisnis. Immers stond haar fokkerij in Hoenn en moest ze alles wel geregeld en lopend houden. De laatste tijd was ze wat minder betrokken met de fokkerij, maar dat kwam voornamelijk omdat ze bezig was met haar team te versterken. Ze wilde het helemaal over een andere boeg gooien. Je kon er niet omheen draaien, maar haar team bestond voor een groot deel uit grass types en die waren nu niet bepaald voordelig. De laatste tijd voelde ze zich steeds minder veilig in Kalos, maar ze wilde er niet voor wegrennen. Ze wilde gewoon hier blijven en zich ertegen verzetten, want ze was nou eenmaal die domme Dominique die nooit goed nadacht bij haar acties. Ze zou er nog een keertje blond van worden.

Het meisje had haar handen in elkaar gevouwen en haar blik op de route gericht. Jurkjes kwamen er voorlopig niet meer in bij haar, die had ze ergens diep weggestopt, want van plan om ze nog te gaan dragen was ze toch niet meer na het hele akkefietje in Lumiose City. Nee, vandaag had ze een lichte spijkerbroek met een donker shirtje erboven en haar nieuwe spijkerjack er overheen. Zoals normaal droeg ze ook weer haar zwarte, leren laarzen die tot iets onder haar knieschijf kwamen. Het was een vaste outfit geworden, al wisselde ze natuurlijk wel regelmatig van shirtje en broek. Daar had ze er immers genoeg van in voorraad. Ook had ze van de opbrengsten van haar fokkerij een nieuwe tas kunnen kopen, een donkere schoudertas om precies te zijn. Deze stond best wel goed bij haar iet wat jongensachtige outfit. Het ding had veel vakjes gehad, en dat was voor de breeder alleen maar een voordeel. Ze had ook best veel spulletjes, gezien ze geen huis had in Kalos en ze alles wat haar dierbaar was met haar mee wilde sleuren. Haar oude tas had ze ondersteboven gekieperd, en meteen wat rommeltjes die ze toch niet meer gebruikte meteen opgeruimd. Nu had ze enkel het hoognodige nog, wat basis trainer spulletjes, een paar pasjes, dingen zoals haar holocaster en kleding. De zaken waren goed gegaan vanwege een paar succesvolle breeds, en dat had haar tevreden gesteld. Voor nu dan. Op dit moment speurde ze de route af, zoekend of ze ergens een wezentje kon vinden dat tactisch in haar team paste. Daar was ze namelijk ook heel erg mee bezig nu, want ze wilde sterker zijn dan die ene persoon. Dan alle andere personen die op haar pad kwamen en die duistere bedoelingen hadden. Ze wilde niet meer dat hopeloze meisje zijn die nergens iets tegenin kon brengen, al helemaal niet op eigen kracht. Dan moest het op de kracht van haar team, en zij kon hen die kracht geven. Hopelijk.

Een beweging die in de struiken plaatsvond trok haar aandacht plotseling. Haar ijsblauwe ogen waren gericht op het struikgewas, en niet veel later verscheen er een klein wezentje die wat dromerig haar kant op staarde. Tenminste, ze merkte pas dat het staarde toen het haar kinnetje wat omhoog draaide en ze de grote ogen onder de groene kap met rode bladen kon zien. Het was een apart wezentje, maar dit aanblik deed wel degelijk haar zachte breeder hartje wat sneller kloppen. Een Ralts was voor haar geen onbekende pokémon, als breeder kende ze immers al heel veel pokémon. Ze had er veel onderzoek naar gedaan in haar leventje. En ze was al wat pokémon van dat soort tegen gekomen op haar reis, onder andere een paar laatste evoluties die haar altijd wel aan hadden gestaan. Het meisje twijfelde dan ook geen moment voordat ze naar de pokéball van haar Sceptile ging, die zou vast met genoegen zo'n duel aangaan met het wezentje. Ze hoopte dat het sterk was, want erg sterk zag het er niet uit. Maar schijn bedriegt natuurlijk.

Met een kleine trilling verscheen de zwaarlijvige Sceptile voor haar neus. Hoe lang had ze deze pokémon nou al, ze was de tel kwijt. In elk geval had ze hem al een aardig tijdje. Het was best raar dat ze nog nooit voor de keystone met hem was gegaan, want ze was er zeker van dat hun band sterk genoeg was. Maar toch, toch was er iets dat het geen blokkeerde dat zo belangrijk was, het blinde vertrouwen. Het was er simpelweg niet. Waarom wist ze niet, maar het werd geblokkeerd door iets. Angst. Het was een factor die haar hele leven tot nu toe had beheerst. Samen met haar koppigheid was dat al helemaal geen goede combinatie, plus nog eens het feit dat ze zich altijd wel in de problemen wist te werken. Soms had ze het gevoel dat de Sceptile een beetje moe werd van haar, met haar eeuwige problemen. Ze moest dan ook toegeven dat de pokémon te snel bezorgd was, en de laatste tijd ook wel snel geïrriteerd. Misschien was hij toe aan een pauze, een korte break tussendoor. Ze kon zich wel zonder hem redden, right? Ze was geen hulpeloos meisje meer. Ze kon haar eigen zaakjes regelen. Toch? Onzekerheid was ook een factor die bij haar soms de overhand nam. Daar moest ze vanaf. Als ze echt sterk wilde worden, moest ze van die domme angsten af, moest ze haar verstand wat dingetjes bijbrengen. Moest ze veranderen. Het idee om haar team om te gooien, kwam nu pas bij haar binnen. Ze zou een frisse start maken, op een bepaalde manier dan. Ze zou in Kalos blijven, maar wat nieuwe gezichten in haar team die een andere blik op al haar problemen zouden hebben waren niet zo'n verkeerd idee. Kort zuchtte ze, waarna ze haar hoofd schudde en zich nu echt richtte tot de Ralts. Beginnen met dat idee dan maar.

VS

"Quick Attack," was het eerste bevel wat ze in de strijd gooide. Dat liet de Sceptile zich geen twee keer zeggen, want het groene monster stortte zich al razendsnel naar voren, in de richting waar de Ralts hen nog altijd een beetje vaagjes aan zat te staren. Op het moment dat haar starter het wezentje moest raken, was het opeens verdwenen. Haar Sceptile tuimelde geschrokken voorover omdat hij niet meer kon stoppen, en landde met zijn kop in de struiken. Enkel zijn achterlijf stak nu nog uit. Ze voelde iets aan haar broekspijp, en toen ze naar beneden keek zag ze het wezentje zitten. Een geschrokken kreetje ontsnapte uit haar mond, waarna ze een stap naar achteren deed en zag hoe het wezentje met een kleine flits weer verdwenen was. Ze had het afgeschrikt. Of boos gemaakt. Of misschien zelfs beide wel nu. De Sceptile had zich verwoed uit de struiken gewerkt toen hij het gilletje van Dominique had gehoord, en keek redelijk agressief rond in de omgeving. Plotseling verscheen het wezentje weer, een eindje bij hem vandaan. "Probeer het nog een keertje," moedigde Dominique haar pokémon aan. De Ralts zou niet eeuwig blijven vluchtten, want ze had wel gezien dat het wezentje lichte interesse in haar had getoond. Het zou op een gegeven moment vast stoppen met deze geintjes en terug gaan vechten. De Sceptile wachtte maar een enkele seconde voordat hij weer op de kleine pokémon af stormde, maar vlak voor zijn neus flitste deze weer weg, en kwam achter hem neer. De grote pokémon keek verbaasd over zijn schouder, maar werd toen al in de rug geraakt door een Magical Leaf die uit het niks op was komen zetten. De Sceptile sloeg zijn arm voor zijn gezicht zodat deze niet geraakt zou worden, maar gromde toen een keertje hevig. Hij was duidelijk not amused. Maar wanneer was hij dat wel? Hij was niet bepaald het vrolijkste type om op zak te hebben. Dat kwam onder andere omdat hij Dominique altijd uit de problemen moest halen, misschien was hij dat wel zat geworden. "Night Slash," zei ze toen met een krachtige stem, er was meer zekerheid in gekomen. Ze konden dit wel, en ze wilde deze pokémon dolgraag aan haar team toevoegen. Het leek erop dat de Ralts weer wilde verdwijnen, maar dit keer was ze net iets te traag en had de aanval van haar pokémon al doel geraakt. Eindelijk. De Ralts leek te beseffen dat het spelletje over was, dat ze in een serieus gevecht voor haar vrijheid was beland. Het gevecht werd geaccepteerd, want al snel kwam er van de wilde pokémon ook alweer een aanval terug: Psychic. Jammer genoeg was haar grote pokémon net een beetje te traag om de aanval nog te ontwijken. Stof steeg op toen de pokémon met beide poten op de grond bleef staan, maar een paar meter naar achteren geschoven werd. Een strijdkreet verliet de mond van de groene starter, dit gevecht was nog lang niet afgelopen. "Leaf Storm," besloot de zwartharige al snel. Het was een handige aanval die vaak doel trof en die haar pokémon ondertussen perfect uit kon voeren. Ze gebruikte deze aanval namelijk wel vaker in een gevecht, zo ook nu. De Ralts keek verschrikt op naar de storm die op haar af kwam razen, en werd toen geraakt door de regen van scherp snijdende bladeren. Het was een goede aanval geweest, totdat de groene pokémon zichzelf weer transporteerde en naast de aanval terecht kwam. Gelukkig was het wel duidelijk dat de aanval haar wel degelijk schade toe gebracht had. Dominique was net weer van plan om een nieuwe aanval in de strijd te gooien, totdat de kleine Ralts plotseling een hele hoop soortgelijke gestaltes van zichzelf vormde. De ogen van haar Sceptile gingen zoekend rond, welke was nou de echte? Voordat de groene pokémon het door had, werd hij in zijn rug al geraakt door de echte Ralts, die een Psychic afvuurde. Verdorie nog aan toe, dit ging helemaal niet volgens plan. "Admiral, Fury Cutter!" Dat liet de grote reus zich geen twee keer zeggen, en voordat de wilde tegenstander het door had, werd ze al belaagd door de plotselinge aanval van de grote Sceptile die het ook helemaal niet erg vond om zo veel mogelijk kracht achter de aanval te zetten. Eenmaal klaar schoten beide pokémon bij elkaar vandaan, beide herstellend en wachtend tot het gevecht zich verder zou zetten. Dominique besloot niet langer te wachten en stuurde haar pokémon al snel weer naar voren met een nieuwe opdracht. "Leaf Blade." Wat hield ze van die aanval zeg. De Sceptile vormde een zwaard gemaakt van bladeren en raakte de kleine Ralts hiermee vol. Het was absoluut een van Dominique's favoriete aanvallen die haar starter bezet. Jammer genoeg stond het geluk vandaag weer eens niet aan haar kant, want voordat ze het goed doorhad, had de Ralts een Confusion afgestuurd op de Sceptile. Deze raakte goed, want de groene pokémon was meteen al van de kaart. "Slam," zei Dominique nog voordat de pokémon zo van de kaart zou zijn dat ze er niks meer uit kon halen. De Sceptile wankelde een keertje, maar wist de Ralts toch nog redelijk te raken met zijn aanval. Echter was er geen houden meer aan toen het kleine wezentje weer begon met het afsturen van een Magical Leaf. Haar Sceptile was zo van streek dat het zich vol liet raken. De pokémon zakte op een knie en zuchtte een keer gefrustreerd. Dat was voor de zwartharige het teken om dit deel van het gevecht af te sluiten, de pokémon kon zo niet vechten. Daarom strekte ze haar arm en liet hem terugkeren, waarna ze de pokéball aan haar riem klikte. Goed gevochten, jongen.

VS

"Lurking, go!" riep ze na een korte adempauze waarin ze een volgende pokéball van haar riem had geklikt en deze in de lucht geworpen had. De capsule klapte open en met een luide plof landde de nog grotere pokémon voor haar neus. Met zijn rode ogen keek de enorme Serperior neer op zijn tegenstander, en als ze het goed kon zien was er zelfs een beetje minachting in zijn ogen gezien. De pokémon voelde zich vast te goed om tegen dit kleine wezentje te vechten, maar wacht maar totdat ze die kleine daar eenmaal in haar bezit was en ze haar zou gaan trainen. Dan zouden mensen opkijken. Ja, daar ging ze voor zorgen. Ondertussen had ze de nu lege capsule opgevangen en hield ze het in haar hand geklemd. Als deze pokémon het niet voor elkaar kon krijgen, zou ze het ook eventjes niet meer weten. De Ralts kon niet eeuwig sterk en vol energie blijven. Ooit moest het moe worden en dan was haar kans. "Vine Whip," zei Dominique als eerste aanval. De Serperior slaakte een luide kreet en sloeg met zijn staart in de richting van de Ralts, die zichzelf snel weg wist te teleporteren. "Net zolang tot je haar raakt," zei Dominique toen en klemde haar handen rond de pokéball van de grote slang die nu bezig was met het uithalen naar de veel kleinere pokémon. Na ruim vier pogingen raakte de Serperior eindelijk zijn doel, en nog eens hard ook. De Ralts werd totaal weggevaagd door de klap en bleef als een nutteloos hoopje pokémon op de grond liggen. Maar Dominique was nog niet klaar met haar, want ze wist dat het wezentje nog net niet goed genoeg verzwakt was om te vangen. Maar nu ze haar zinnen er eenmaal op gezet had, wilde ze het vangen, en dan ook meteen goed. Ze was hier niet voor het halve werk. "Leaf Tornado," zei ze toen kalmpjes en maakte een gebaar met haar hand. De Serperior luisterde zoals gewoonlijk keurig naar haar bevelen, ondanks dat het eigenlijk een pokémon was met een sterke wil. Al snel werd de Ralts gevangen genomen in een vreselijke wirwar van de bladerstorm die zojuist geproduceerd was. De Ralts was verzwakt nu, maar leek het nog niet op te geven. Het was een pittige tante waartegen ze nu aan het vechten was, precies iets wat ze nodig had in haar team. Pit. Plotseling kwam er een aanval waarvan Dominique nog nooit gehoord had, het was een plotseling geluid wat opsteeg uit de keel van de Ralts en haar Serperior leek er nogal aangedaan door. Disarming Voice, ze had het kunnen weten. "Snel, doe nu Tackle!" Hopelijk kon ze dat ding stoppen voordat haar oren nog uit elkaar zouden barsten of ze de aandacht van anderen zouden trekken. De grote pokémon schoot razendsnel naar voren en haalde uit naar de Ralts, die haar armpjes over elkaar heen sloeg en weer een keertje weg teleporteerde. Jammer genoeg voor haar was Lurking niet gek, had zich omgedraaid in de hoop dat ze zo dom was om achter hem weer te verschijnen en raakte haar alsnog vol met zijn Tackle. Het was een pokémon die zich simpeltjes in allerlei bochten wist te wringen met zijn glibberige slangenlijf, dat was wel een voordeel van de Serperior. Nu kwamen ze bij een leuk stukje in het gevecht, want ze wist dat de pokémon dol was om deze aanval uit te voeren. Het liet nog eens extra benadrukt zien hoeveel kracht hij bezat in zijn gespierde, maar toch slanke, lichaam. "Giga Drain." Met een luide sis schoot de pokémon weer naar voren, razendsnel. De naam Lurking deed er wat dat betrof eer aan, want het beest leek af en toe wel uit de schaduwen te loeren naar zijn prooi, om er vervolgens razendsnel op af te schieten en het te grazen te nemen. Dat gebeurde ook nu weer, al was het dan op commando van Dominique. "Wrap," zei ze toen simpeltjes. Nu de Serperior toch dichtbij was konden ze er beter maar meteen goed gebruik van maken, niet? Ze merkte dat dit gevecht koeltjes verliep van haar kant. Ze was niet gestrest, niet gespannen. Gewoon relaxed zonder zorgen. Waar die plotselinge kalme vloed vandaan kwam wist ze zelf ook niet. Er kwam ook weer een aanvallende reactie van de kant van de tegenstander, eindelijk geen verdediging maar had de Ralts besloten om in de aanval te trekken. Nu ja, eventjes dan. Want Dominique had zo'n gevoel dat het wezentje niet zo lang meer stand zou houden tegen haar metershoge Serperior die het ding met een ijzige blik aanstaarde. "Nog een keertje Vine Whip," meldde ze toen koeltjes en haalde ondertussen haar hand door haar haren heen, waarna ze haar ijsblauwe ogen op het vechtende stel richtte. Elke beweging van de pokémon goed volgend, want elk klein detail kon later van pas komen. Als ze wist hoe de wilde pokémon nu vocht, kon ze die strategie later combineren met het geen wat ze zelf zou gaan gebruiken in gevechten. Voor leren was je immers nooit te oud. De Vine Whip raakte doel en er kwam weer een Psychic van de andere kant, die jammer genoeg ook doel raakte. Toch zag Lurking er nog altijd sterker uit, waarschijnlijk lag zijn level dan ook wel iets hoger en had hij meer ervaring in het vechten. Deze Ralts zag er nog niet echt uit als een strijder, maar dat zou zij wel van hem gaan maken. "En nu als laatste aanval, Leaf Storm." Ze besefte nu pas wat voor 'n achterstand ze wel niet had wat dat betrof. Haar team was vreselijk in het nadeel met de helft die bestond uit grass types. Haar Sceptile, Serperior en Chikorita. Dan had ze nog een water type en een dragon type. Dit wezentje hiervoor was dus ook best wel welkom in het team. De Leaf Storm raasde al snel weer boven het wezentje, die eerst geraakt werd maar haar lichaam daarna net buiten de storm wist te teleporteren, ze was erg verzwakt. Ondertussen had Dominique een pokéball in haar hand genomen en keek ze naar haar eigen pokémon, die haar met zijn spleetogen aankeek en wachtte tot de zwartharige actie ondernam. Dat gebeurde dan ook al heel snel, want ze liet dit beestje niet wegkomen nu. "Go, pokéball!" zei ze nog voordat ze het ding in de richting van de vrouwelijke Ralts gooide, hopelijk met succes natuurlijk.