{ Rude little pony

Blijkbaar had Judah niet dezelfde conditie als een Ponyta of Fletchinder. Wat zorgde dat de roodharige wel moest grijnzen. Zelf volgde ze het beest in een stevige galop, al werd ze af en toe gedwongen af te remmen om niet tegen een boom aan te botsen. Uiteindelijk kreeg ze het gevoel dat ze dichtbij genoeg kwam en wat onhandig kwam ze wat omhoog van Sleipnirs rug. Ze had geen zadel om in te steunen maar ze kreeg het voor elkaar drie centimeter hoger te komen dan zittend. Zodra ze naar diens staart greep had ze de vogel te pakken. Nou, hij had meer haar te pakken.. Want eenmaal met haar gewicht naar voren gleed ze van haar hengst zijn rug en sleepte ze achter de, nogsteeds wild flappende, vogel aan. Niet blij met de situatie hielt ze maar gewoon aan diens staartveren vast en hoopte dat hij geen zin kreeg omhoog te vliegen.

Ragya hing heel comfortabel aan de Fletchinder. En hoewel ze niet mocht klagen om deze vorm van vervoer had ze toch een voorkeur aan lopen, of paardrijden. Slepen was niet haar ding. Toen ook nog die vogel van Judah in haar haren verstikt kwam was ze het helemaal beu. Het leven was niet eerlijk. Gefrustreerd klemde ze zich vast aan de vogel en floot schel. Met dat geluid kwam Aldrei opdagen, die meteen een humoristisch geluid liet horen. 'Stop met me uit te lachen en help me' gromde ze tussen haar tanden door. En gelukkig voor de gouden vos kwam ze nog ten hulp ook, ze opende haar muil en vormde een kleine vuurbal, die ze op de Fletchinder afvuurde. De fire type moest hierdoor afwijken van zijn route en sloeg af. Ragya, die onvrouwelijke termen uitte in haar eigen taal richting de Rufflet, zag in de verte een bekend cream gestalte. Maar toen ze dichterbij kwamen in volle snelheid zag ze dat het niet haar hengst was maar de merrie van de ander. De Fletchinder had andere dingen aan zijn kop en deed een poging over de merrie heen te vliegen, waardoor Ragya de kans kreeg op diens rug te belanden. Terwijl de roodharige een gemengde poging deed de muts terug te krijgen en Judah's vogel te wurgen was Sleipnir teruggereden voor Judah. De brutale hengst hinnikte wat en gaf de jongen een duw met zijn kop. Na nog een luide hinnik zakte hij door zijn poten zodat de ander op kon stappen. Even een ruil van Ponyta kon zeker niet kwaad.

Ondertussen had Ragya de vogel losgewerkt uit haar haren en schold ze het beest nog wat na. Terwijl ze zo verder reed op een Ponyta die veel.. smaller.. was als dan ze gewent was en hielt ze zicht vast aan de muts. Ze overwoog echt om die rotmuts gewoon te laten gaan, hij was toch stijlloos. Maar jammer genoeg kon ze redelijk slecht tegen haar verlies in zulke gevallen. Ze zou dus doorgaan al werd het haar einde. En dat leek nog een mogelijke optie. Dus hoopte ze dat Epona even gevoelig was op haar hulpen en dat sturen dus goed werkte. Ze had het idee gekregen dat Judah niet op zijn merrie reed. Ondertussen hinnikte Sleipnir opgewekt en schudde wat met zijn oren. Bij de woorden van de ander duwde hij zichzelf omhoog en trappelde even met zijn hoeven. Toen hij dacht dat zijn berijder er niet zomaar af zou vallen reed hij snel vooruit in een galop. Zijn vlammen laaide vrolijk op terwijl hij het spoor van Epona volgde.